پاورپوینت کامل تفکر به تنهایی قادر به خلق عمل سیاسی اصیل نیست ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفکر به تنهایی قادر به خلق عمل سیاسی اصیل نیست ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفکر به تنهایی قادر به خلق عمل سیاسی اصیل نیست ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفکر به تنهایی قادر به خلق عمل سیاسی اصیل نیست ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

نگاهی به جمهوری ذهن آرنت به بهانه ترجمه جلد دوم «حیات ذهن: اراده»

آدمی هیچ‌گاه به اندازه وقتی‌که عملی انجام نمی‌دهد، اهل عمل نیست و هرگز به اندازه زمانی‌که با خویشتن به‌سرمی‌برد از تنهایی فاصله نگرفته است.

نگاهی به جمهوری ذهن آرنت به بهانه ترجمه جلد دوم «حیات ذهن: اراده»

آدمی هیچ‌گاه به اندازه وقتی‌که عملی انجام نمی‌دهد، اهل عمل نیست و هرگز به اندازه زمانی‌که با خویشتن به‌سرمی‌برد از تنهایی فاصله نگرفته است.

کاتو خطاب به سیسرون

«بهتر است از خطا در رنج باشیم تا اینکه خطا کنیم»؛ گزاره‌ای که سقراط نتوانست آن را در «ملأعام» اثبات کند، اما گزاره سقراطی باوجود اثبات‌ناپذیری‌اش واجد پیامدی سیاسی است. چراکه می‌تواند تاثیری مستقیم بر رفتار سیاسی‌ فرد داشته باشد. حتی اگر نسبت‌به پیامد مستقیم آن نیز مشکوک باشیم، باز نمی‌توان تاثیر انکارناپذیرش را بر رفتار عملی‌ به‌سان حکمی اخلاقی انکار کرد. انکارناپذیری و اثبات‌ناپذیری توأمان گزاره سقراطی، تنش همیشگی لوگوس غربی را رو می‌‌آورد: تنش نظر و عمل؛ به‌عبارت دیگر، تاثیر تفکر بر قلمرو امر سیاسی. اما تنش زمانی بالا می‌گیرد که تفکر دست به داوری سیاسی می‌زند. با این دخالت، فعالیت درونی و شخصی، توانایی تفکر را تعیین می‌کند و تفکر را در دوگانه واقعیت و سیاست‌ گیر می‌اندازد، چراکه واقعیت متکی بر «داده‌»هاست و سیاست قلمرو «خلق امر نو». بااین‌همه، نمی‌توان حالت پنهانی تفکر را انکار کرد؛ حالتی که می‌تواند عاملی مهم برای شناخت چگونه عمل‌کردن باشد. می‌توان این تنش را از راه دیگری نشان داد و گزاره سقراطی را به گزاره‌‌ای پیوند زد که آرنت پس از محاکمه آیشمن اعلام کرد: «اگر آیشمن فکر می‌کرد، دست به جنایت نمی‌زد». این برخورد ناگهانی و اتفاقا بی‌ملاحظه پیامد مشخصی دارد: اندیشه و تفکر می‌تواند در مقام داوری درباره جهان به‌مراتب مهم‌تر از «ملأعام» یا همان فضای عمومی عمل کند. حال می‌توان پرسش اصلی را چنین طرح کرد: اگر نتوان حقایق، چه حقایق فلسفی و چه حقایق برآمده از واقعیت، را وارد سیاست کرد، چگونه می‌توان فعالیت‌های اجتماعی- سیاسی توتالیتر را داوری کرد؟ به‌عبارت دیگر، چگونه می‌توان عمل را دربرابر داوری با معیارهای نظر ایمن ساخت؟ تنش نظر و عمل این‌بار در فرم تنش میان تفکر برای حقیقت و قلمرو امر سیاسی شکل می‌گیرد؛ تنشی که چرخید و چرخید تا به هسته اصلی یکی از مهم‌ترین آثار نظری قرن‌بیستم بدل شود: حیات ذهن؛ در دوجلد و چندجمله.

دیرینه‌ترین دغدغه نظریه سیاسی، در فضای میان تفکر و عمل بار دیگر در آرای هانا آرنت به‌شکلی سربرآورد که ماهیت فاصله‌مند و داوری‌کننده‌ تفکر را به پیش‌شرط‌های ضروری عمل‌ مسوولانه گره می‌زد. رابطه تفکر و عمل مضمون مسلط و اصلی نوشته‌های آرنت بود؛ از دفاع قدرتمندانه‌اش از عمل سیاسی در کتاب «وضع بشر» تا انکار فرض اساسی وضع بشر در حیات ذهن. او نخست اولویت را از آن عمل می‌داند، اما این فرض را طرد می‌کند و نشان می‌دهد زندگی وقف عمل (

vita active

) می‌تواند قائم‌به‌ذات باشد بی‌آنکه زندگی وقف نظر (

vita contemplativa

) در آن دخالت یا داوری‌ کند. تاخیر آرنت در بازخوانی نظریه سیاسی‌اش در باب اهمیت تفکر برای عمل سیاسی، او را مجبور کرد در «جمهوری ذهن» نظریه‌اش را از نو احیا کند و نسبت تفکر و عمل را با فروشکستن ساختار ذهن به سه‌قوه مجزا نشان دهد: تفکر، اراده و داوری. اینکه آرنت موفق می‌شود تفکر را چنان مفهوم‌پردازی کند که جایگاه والای آزادی سیاسی محفوظ بماند یا نه، فعلا محل بحث نیست، بلکه مهم زمینی است که او در آن بنای نظری خود را از نو احیا می‌کند. او برای این کار زمینه‌ای را پیش می‌کشد که در آن موجود متفکر و موجود عمل‌کننده را به‌هم گره‌زده و آنها را متحد می‌کند؛ این مهم‌ترین ارمغان نظریه آرنت است.

حیات ذهن از تخریب چه برمی‌خیزد؟

هانا آرنت بر این باور بود که میان تفکر و عمل پیوندی غیرمستقیم وجود دارد؛ چراکه «حالت پنهانی» تفکر عاملی تعیین‌کننده در تصمیم برای عمل است. بخشی از تفکر که «حیات ذهن» را می‌توان درباره آن دانست؛ درباره فرآیندهای پنهانی و غیرعیان تفکر که در وجود هر انسانی رخ می‌دهد. این کار برای آرنت به‌دلیل ارتباط با خلوت تفکر در قلمرو امر سیاسی تعریف نمی‌شد؛ با این‌همه کشف ماهیت تفکر را برای درک اینکه افراد به‌لحاظ سیاسی چگونه عمل می‌کنند، ضروری می‌دانست. آرنت در این کتاب برخلاف احکام قاطع و جسورانه قبلی‌اش، بسیار محتاط‌تر است. شاید به این دلیل که کتاب آخرش ناقض استدلال و نتیجه‌گیری‌های پیشین او بود. از این‌رو، بسیاری حیات ذهن را نفی ضمنی سیاسی‌ترین کتابش، «وضع بشر»، می‌دانند.

آرنت در «وضع بشر» در تلاش بود عمل را از دیگر فعالیت‌های انسانی یعنی زحمت (

labor

) و کار (

work

) جدا کند. اگر در «وضع بشر» می‌شد با اولویت عمل، نوعی ارتباط متقابل میان طبقه‌بندی نظری و خود پدیده یافت اما چنین چیزی در مورد فعالیت‌های ذهن ممکن نیست. او به این نتیجه رسید که «تفاوتی ندارد در آگاهی چه رخ دهد، ما همیشه در جهان به شکل موجودی واحد ظاهر می‌شویم». از این‌رو، محل ظهور اختلافات موجود را نه در آگاهی بلکه در ذهن می‌دانست. بر این اساس، در «حیات ذهن» نتیجه می‌گیرد چنین تفکیکی که در وضع بشر انجام داده، اتفاقا در عمل ممکن نیست. او در پیشگفتار جلد اول حیات ذهن می‌نویسد: «چیزی که در زندگی وقف عمل توجه مرا به خود جلب کرد این بود که انگاره ضد آن، یعنی خاموشی کامل در زندگی وقف نظر به‌قدری فراگیر بود که در قیاس با این سکون و خاموشی، همه تفاوت‌های دیگر بین فعالیت‌های گوناگون در زندگی وقف عمل، رنگ می‌باختند. در مقایسه با این سکون و سکوت، دیگر اهمیتی نداشت که زحمت می‌کشید و زمین را زیر کشت می‌برید یا کار می‌کنید و اشیایی برای استفاده و مصرف می‌ساختید، یا همراه با دیگران عمل می‌کردید.»

اگر در «وضع بشر» دغدغه آرنت کاوش در زندگی وقف عمل است، در «حیات ذهن» به حیطه نظر و قوای ذهن می‌پردازد و در این میان کار را با «تفکر» آغاز می‌کند. آرنت در وضع بشر به مساله عمل پرداخته بود و نه تفکر، اما همان‌گونه که در جلد اول حیات ذهن نوشت: «خود اصطلاحی که من برای تاملاتم در این باب اختیار کرده بودم، یعنی اصطلاح زندگی وقف عمل، ساخته کسانی بود که خود را وقف طریقه نظری زندگی کرده بودند و همه انواع زندگی را از همان منظر نظاره می‌کردند.» آرنت باوجود آنکه وضع اولیه انسان را با اولویت بر عمل نشان داده بود