پاورپوینت کامل زینب(س) و احیای دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زینب(س) و احیای دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زینب(س) و احیای دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زینب(س) و احیای دین ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

امام حسین(ع) برای احیای اسلام قیام کرد. به گواهی تاریخ، پس از شهادت ایشان، طولی نکشید که ریشه بنی‌امیه خشکید و اسلام باقی ماند؛ اما باید توجه داشت که پس از شهادت امام حسین(ع) نوبت به امام سجّاد(ع)، حضرت زینب(س) و اهل بیت رسید که با اسارت خود،‌ موج شهادت و وقایع جانسوز کربلا را سراسری کنند. اگر قضیه اسارت رخ نمی‌داد، موج کربلا در جهان منتشر نمی‌شد. در واقع، حرکت حسینی ابتدا با اسارت و سپس با عزاداری شیعیان، جاودان و سراسری ‌شد و همیشه باقی خواهد ماند. از این رو می‌توان گفت: شهادت، اسارت و عزاداری در یک راستا هستند.

امام حسین(ع) برای احیای اسلام قیام کرد. به گواهی تاریخ، پس از شهادت ایشان، طولی نکشید که ریشه بنی‌امیه خشکید و اسلام باقی ماند؛ اما باید توجه داشت که پس از شهادت امام حسین(ع) نوبت به امام سجّاد(ع)، حضرت زینب(س) و اهل بیت رسید که با اسارت خود،‌ موج شهادت و وقایع جانسوز کربلا را سراسری کنند. اگر قضیه اسارت رخ نمی‌داد، موج کربلا در جهان منتشر نمی‌شد. در واقع، حرکت حسینی ابتدا با اسارت و سپس با عزاداری شیعیان، جاودان و سراسری ‌شد و همیشه باقی خواهد ماند. از این رو می‌توان گفت: شهادت، اسارت و عزاداری در یک راستا هستند.

حضرت زینب(س) با تلاش و فداکاری فراوان، سفر اسارت را بسیار خوب اداره کرد و به ثمر رسانید. از این جهت، اسلام مرهون زحمات آن بانوی بزرگوار است. البته در این میان نباید از نقش اساسی امام سجّاد(ع) غافل شد؛ چرا که آن حضرت در مدت سی ‌و چهار سال بعد از شهادت امام حسین(ع)، برای احیا و پرورش حرکت حسینی تلاش کرد و تشیع را در بین مردم جا انداخت و باعث شد که شجره طیبه قرآن به بار بنشیند.

حضرت زینب(ع) در دوران اسارت، قافله‌سالار کاروان اسرا بود و زیر نظر امام سجاد(ع) اهداف اسارت را دنبال کرد. در حقیقت اگر زینب نبود، نتایج متعالی از اسارت به دست نمی‌آمد و اهداف اصلی قیام امام حسین(ع) محقّق نمی‌شد.

شایستگی حضرت زینب(ع)

قافله‌سالاری کاروان اهل بیت و به ثمر نشاندن خون شهدای مظلوم کربلا، لیاقت خاصی می‌طلبید که زینب(س) از آن برخوردار بود. در حقیقت حضرت زینب برای پیروزی در وظیفه خطیری که بر عهده داشت و نیز برای نتیجه‌گیری از شهادت و اسارت، نیازمند برخورداری از فضایل نیکو و صفات حسنه اخلاقی بود. به عبارت دیگر، قافله‌سالار اسرای کربلا باید به صفاتی از جمله صبر، گذشت، وفا، اخلاص، ایثار و شجاعت متصف باشد و زینب چنین بود. او قضیه کربلا و وظایف خویش را در دوران طفولیت، از مادر گرامی‌اش حضرت زهرا(س) آموخته بود؛ مثلاً طبق آنچه در برخی مقاتل آمده است، حضرت زهرا(س) پیراهنی که با دست مبارک خود، رشته و بافته و دوخته بود، به زینب داد که در وقت وداع، به برادر بدهد و از طرف مادر، زیر گلوی او را نیز ببوسد. امیرالمؤمنین(ع) نیز دخترش را از واقعه کربلا آگاه ساخته بود. پس حضرت زینب(س) از کودکی برای این حرکت سرنوشت‌ساز تربیت و برای سربلندی در این میدان آماده شده بود و با اطلاع قبلی و با بصیرت کامل به کربلا آمد و خالصانه برادر خویش را همراهی کرد.

تبلور شجاعت

شجاعت سه مرتبه یا سه معنا دارد: مرتبه اول نترسیدن از دیگران به خصوص افراد زورگو و قدرتمند است. مرتبه دوم که بالاتر است، تسلط بر هوا و هوس و نفس امّاره است؛ بالاتر از این دو مرتبه، این است که انسان در جزر و مدّ روزگار خود را نبازد. مرتبه اول شجاعت، به خوبی در شخصیت حضرت زینب(س) ظهور و بروز داشت؛ به گونه‌ای که در دوران اسارت و پس از آن، هیچ‌گاه از افراد زورگویی چون ابن‌زیاد و یزید نترسید و در برابر سخنان ناحق و بی‌منطق آنان با عزت و اقتدار تمام و با قاطعیت ایستادگی کرد.

در مجلس ابن زیاد وقتی اسرا وارد مجلس شدند، حضرت زینب(س) در گوشه‌ نشست که در دید نامحرم نباشد. ابن‌زیاد گفت: «دیدی خدا با شما چه کرد؟» حضرت برخاست و با شدت فراوان فرمود: «ما رأیتُ إلّا جمیلا. هؤُلاء قومٌ کتب الله علیهمُ القتل فبرزوا إلى مضاجعهم و سیجمعُ الله بینک و بینهُم فتُحاجُّ و تُخاصمُ فانظُر لمن الفلجُ یومئذٍ، ثکلتک أمُّک یا ابن مرجانه!»۱ چیزی جز زیبایی ندیدیم. شهادت و اسارت، سرنوشت ما بود و ریشه شما را خواهد سوزاند؛ اما به زودی خواهی مرد. پس، منتظر باش ببین چه کسی رسوا می‌شود؟ مادرت به عزایت بنشیند! ابن زیاد از این کلمات شجاعانه به اندازه‌ای عصبانی شد که دستور قتل حضرت را داد؛ امّا مشیّت الهی اقتضا نکرد و نیّت شوم او عملی نشد.

در مجلس یزید هم حضرت زینب(س) با شجاعت تمام، خطبه بسیار کوبنده‌ای خواند. آن جلسه به عنوان جشن پیروزی ترتیب داده شده بود؛ اما سخنان قاطع حضرت زینب(س) و امام سجّاد(ع) یزید را رسوا کرد و پیروزی ظاهری او را به شکستی مفتضحانه مبدل ساخت. حضرت زینب(س)بعد از حمد الهی، خطاب به یزید ‌فرمود: «تو فکر می‌کنی که خداوند ما را ذلیل و تو را عزیز کرده است؟ هرگز چنین نیست؛ زیرا خدا به تو مهلت داده است که هرچه می‌خواهی، ظلم کنی تا عذاب خود را زیاد کنی. پس صبر کن و عاقبت خود را ببین.» سپس این آیه شریفه را قرائت کرد: «و لا یحسبنّ الذین کفروا أنّما نُملی‏ لهم خیرٌ لأنفُسهم إنّما نُملی‏ لهم لیزدادوا إثماً و لهم عذابٌ مُهین».۲در بخش دیگری از خطبه نیز می‌فرماید: «ای یزید! تو دشمن پیامبری. تو و کسانی که تو را بر حکومت نشاندند، به زودی خواهید فهمید که ظالمان چه جایگاه بدی دارند. هرچند مجبورم با تو سخن بگویم، امّا تو در نزد من خوار و کوچکی!»۳

رسوایی و ترس یزید

خطبه‌های کوبنده و رفتار شجاعانه و همراه با قاطعیّت حضرت زینب و امام سجّاد(ع) در شام، چنان تأثیرگذار بود که بنی‌امیّه را رسوا کرد. حتی یزید که در ابتدا ادعای فراوانی در حقانیت خود داشت، در نهایت و پس از آنکه رسوایی‌اش آشکار شد، به ظاهر اظهار پشیمانی کرد و همه تقصیرها را به گردن ابن زیاد انداخت. سپس بر خلاف توصیه برخی اطرافیان، نه تنها اسیران را نکشت، بلکه دستور داد آنان را به همراه تعدادی محافظ به مدینه ببرند و مراعات حالشان را بکنند. هنگام عزیمت کاروان نیز به امام سجّاد(ع) گفت: «خدا لعنت کند پسر مرجانه را، اگر من با پدرت روبرو شده بودم، نمی‌گذاشتم او را بکشند. وقتی به مدینه‏ رسیدی، هر درخواستی داشتی، بنویس تا اجابت کنم.»۴

مظهر وظیفه‌شناسی

برخورداری از شجاعت، حتی در مرتبه اول آن، این توان را به انسان می‌دهد که پس از تشخیص وظیفه، به آن عمل نماید و هراسی از موانع انجام وظیفه نداشته باشد. حضرت زینب(س) چنین بود؛ یعنی شناخت وظیفه و عمل به وظیفه در سیره ایشان، به خصوص در مدت اسارت به خوبی مشهود بود؛ برای مثال، وقتی وظیفه ایشان اقتضا می‌کرد که سخنرانی کند و با خطبه خواندن، به افشاگری بنی‌امیه بپردازد، به خوبی به وظیفه خود عمل می‌کرد و از هیچ کس ترس و واهمه نداشت. خطبه‌های حضرت در بازار کوفه، مجلس ابن‌زیاد، بازار شام و مجلس یزید بسیار عالی و کوبنده بود و در تاریخ ثبت شده است. ایشان چنان خطبه می‌‌خواند که به تعبیر راوی، گویا امیرالمؤمنین(ع) خطبه می‌خواند. با شروع خطبه ایشان، همه ناگهان ساکت می‌شدند و سخنان آن بانوی بزرگوار را می‌شنیدند.۵

حتی در همان روزهای اول اسارت، در کوفه، نزدیک بود مردم با اطلاع از حقایق و با افشاگری حضرت زینب، علیه بنی‌امیّه قیام کنند، اما چون شورش آنان در آن موقعیّت، منجر به سرکوب می‌شد و نتیجه مطلوب، یعنی انتشار سراسری موج کربلا را در بر نداشت، امام سجّاد(ع) مانع آن ‌شدند و ‌فرمودند: «یا عمّه اسکُتی… أنت بحمدالله عالمهٌ غیرُ مُعلّمه، فهمهٌ غیرُ مُفهّمهٍ:۶ عمّه‌جان، صبر کن؛ شما عالم و زن فهمیده‌ای هستید که بدون معلم به این درجه رسیده‌اید.» حضرت نیز سکوت اختیار کرد.

تقوای حضرت زینب(ع)

مرتبه دوم شجاعت، یعنی غلبه بر هوای نفس نیز در شخصیّت حضرت زینب(س) تجلّی بارزی داشت. پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «أشجعُ النّاس من غلب هواه‏:۷ شجاعترین مردم کسی است که بر نفس خود مسلّط باشد»؛ به همه واجبات مخصوصاً به نماز اهمیت دهد و در عمل به مستحبات به خصوص نماز شب، انس با قرآن و خدمت به خلق خدا کوشا باشد و از گناهان و حتی مکروهات اجتناب ورزد. چنین کسی با مداومت بر عبادت، به مقام عبودیت نائل خواهد شد.

حضرت زینب(س) به مقام عبودیت رسیده بود و چنان در آن مقام پیش رفته بود که امام حسین‌(ع) هنگام خداحافظی، از او خواستند که در نماز شب خود، به آن حضرت دعا کند. حضرت زینب(س) با ریاضتهای دینی به مقام عبودیت رسیده بود و در آن مقام، از نماز لذت می‌برد؛ زیرا بهترین لذت در مقام عبودیت، نماز، به خصوص نماز شب است. به تعبیر قرآن، نماز شب انسان را به مقام محمود می‌رساند؛۸ مقامی که حضرت زینب(س) از آن برخوردار بود.

اهتمام به نماز شب

نماز شب آن حضرت هیچ‌گاه، حتی در این مسافرت و در ش