پاورپوینت کامل واژه‌هایی که تاریخ را جعل می‌کنند ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واژه‌هایی که تاریخ را جعل می‌کنند ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واژه‌هایی که تاریخ را جعل می‌کنند ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واژه‌هایی که تاریخ را جعل می‌کنند ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

جعل در ریشه‌شناسی واژه‌ها با چه اهداف و نیتی صورت می‌گیرد؟

ریشه‌شناسی واژه‌های زبان از دیرباز از مقوله‌های محبوب و مورد توجه فیلسوفان و حتی مردم کوچه ‌و ‌بازار بوده‌است و در دوره‌های تاریخی خاصی این توجه و علاقه (گاهی به دلایل ایدئولوژیک) افزایش یافته‌است.

جعل در ریشه‌شناسی واژه‌ها با چه اهداف و نیتی صورت می‌گیرد؟

ریشه‌شناسی واژه‌های زبان از دیرباز از مقوله‌های محبوب و مورد توجه فیلسوفان و حتی مردم کوچه ‌و ‌بازار بوده‌است و در دوره‌های تاریخی خاصی این توجه و علاقه (گاهی به دلایل ایدئولوژیک) افزایش یافته‌است.

در یونانی، بازسازی صورت اصلی کلمه را «اتیمولوگیا» می‌گفتند که واژه «اتیمولوژی» به معنای «علم ریشه‌شناسی» برگرفته از آن است. افلاطون در رساله «کراتیلوس» به‌تفصیل به سراغ شناخت منشأ واژه‌ها می‌رود و فهرستی از ریشه‌ها ارائه‌می‌کند که البته بسیاری از آنها اکنون اعتبار خود را از‌دست داده‌اند. اما این تلاش، نمایانگر قدمت و محبوبیت ریشه‌شناسی نزد یونانیان ‌باستان است که در آن زمان با مقاصدی متفاوت از اهداف کنونی، دنبال می‌شد.

اکنون به کمک علم ‌ریشه‌شناسی و بر پایه مستندات، می توان سیر تحول واژه‌ها، قواعد و الگوهای حاکم بر این تحول و حتی گاه رابطه شرایط فرهنگی و اجتماعی را با این تحول‌ها دریافت و نیز می‌توان به آن از منظر «معناشناسی‌ تاریخی» نگریست.

اما ریشه‌شناسی جعلی، عامیانه و صورتی از این نوع ریشه‌شناسی که آن را با ایدئولوژی (از هر نوع) پیوند می‌زند هدف کاملاً متفاوتی را مدنظر دارد. نمونه‌های آن، این روزها به‌وفور در فضای‌مجازی به‌چشم می‌خورد که متعصبانه و ناآگاهانه به استفاده نکردن از واژه‌های خارجی توصیه می‌شود که با توصیه مبتنی بر دانش متخصصان در این زمینه متفاوت است. اینکه کاربرد و معنای بسیاری از واژه‌ها در فارسی کاملاً متفاوت با نوع استفاده از همان واژه در زبان مبدأ است و نیز «عربی‌نما» بودن بسیاری از واژه‌های فارسی تنها دو مورد از مواردی است که در این‌گونه توصیه‌های افراطی هرگز به آن توجه نمی‌شود.

بسیاری از واژه‌های‌فارسی به دلیل هموزن بودن یا مشابهت‌های ظاهری دیگر با واژه‌های عربی، از سوی عوام، عربی پنداشته می‌شوند. برای مثال واژه «دین» که در عربی مشتقات فراوانی از آن وجود دارد مانند متدین و تدین و… واژه‌ای فارسی است که در زبان مفروض ایرانی‌باستان نیز به شکل

daen

بازسازی شده‌است. یا برخی از زبانشناسان واژه «درهم» را معرب واژه «داریک»، از سکه‌های هخامنشی دانسته‌اند که از فارسی به عربی راه یافته‌است. واژه «گوهر» از فارسی وارد عربی شده و بعد دوباره به صورت معرب شده جوهر به فارسی بازگشته است. همین اتفاق برای واژه «دهگان» فارسی نیز افتاده و به صورت «دهقان» دوباره از عربی وارد فارسی شده یا «خجالت» و «مذاکره»که از ریشه عربی هستند اساساً در دایره ‌لغات عرب زبانان وجود ندارد.

برخی وجود حروف عربی را علتی بر عربی بودن واژه‌ها و دلیلی برای کنارگذاشتن آن می‌دانند. برای مثال جملات زیر از یکی از سایت‌های مجازی برداشته شده‌است: «ط تنها ویژه واژه‌های عربی است و واژه‌هایی که با ط نوشته می‌شوند عربی‌اند.» این در حالی است که در نگارش برخی از واژه‌ها با ریشه فارسی از حروف عربی استفاده می‌شود. مانند واژه «طهماسب» و «طهران» که امروزه به تهران قدیم گفته می‌شود و بار معنایی متفاوتی را نسبت به «تهران» بر دوش می‌کشد. یا بسیاری به غلط تأکید می‌کنند که «ف» به علت ناتوانی اعراب در تلفظ«پ» و پس از حمله آنها وارد زبان‌فارسی شده‌است. درست است که واژه «پارسی» پس از ورود اعراب و نبود «پ» در زبان آنان «فارسی» نیز تلفظ می‌شود اما این موضوع ارتباطی به وجود«ف» در زبان فارسی ‌باستان ندارد. «ف» جزو حروف الفبای زبان مفروض ایرانی‌باستان و نیز زبان اوستایی است و در واژه‌هایی مانند

fravaxšya

(در این واژه

fra

پیشوند است.) به‌معنای اول شخص مفرد (آینده) از فعل «گفت‌و‌گوکردن» و در بسیاری واژه‌های دیگر در آثاری مانند گاهان و یشتها به چشم می‌خورد.

یا در ادعایی عجیب و با اهداف ایدئولوژیک چنین نوشته‌ای در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود که «زبان‌فارسی لهجه سی‌وسوم عربی است». مرز میان «زبان»، «گویش» و پس از آن «لهجه»، گرچه گاهی به‌دلایل سیاسی و اجتماعی مخدوش می‌شود اما برای زبانشناسان در بسیاری از مواقع کاملاً روشن است و یکی از این مواقع زمانی است که دو زبان متعلق به دو خانواده زبانی متفاوت باشند. زبان‌فارسی از شاخه زبان‌های هند و ایرانی است که خود شاخه‌ای از زبان‌های هند و اروپایی محسوب می‌شوند. ‏ هند و ایرانی به دو شاخه هندی و ایرانی تقسیم می‌شود و زبان‌فارسی یکی از زبان‌های شاخه ایرانی است و با زبان‌کردی که شاخه دیگری از این زبان است هم‌خانواده است، در حالی که عربی از زبان‌های سامی است و با عبری و آرامی هم‌خانواده می‌شود.

یا در ادعای شگفت‌انگیزی گفته می‌شود که «در ترکی برای بیان انواع دردها ۲۶ کلمه به کار می‌رود که هر کدام درد بخصوصی را بیان می‌کند ولی در فارسی بیش از ۵ یا ۶ کلمه برای بیان درد وجود ندارد…». در اینجا تنها از منظر زبانشناختی به آن جنبه از این ادعا می‌پردازم که نویسنده در جهت ترویج افراط‌گرایی و به‌عنوان دلایل برتری یک زبان خاص بیان کرده‌است؛ نکته اول این است که در هر زبانی واژه‌ها با توجه به نیاز آن زبان پدید می‌آیند و با توجه به گسترش آن و با توجه به تأثیرش در زندگی مردم واژه‌هایی به آن اختصاص می‌یابد. برای مثال، در دایره لغات اسکیموها واژه‌های بسیاری برای نامگذاری برف، م