پاورپوینت کامل صادق کیا نمادی راستین از میهن پرستی و عشق به زبان و فرهنگ ایران زمین ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صادق کیا نمادی راستین از میهن پرستی و عشق به زبان و فرهنگ ایران زمین ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صادق کیا نمادی راستین از میهن پرستی و عشق به زبان و فرهنگ ایران زمین ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صادق کیا نمادی راستین از میهن پرستی و عشق به زبان و فرهنگ ایران زمین ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

دهم اسفند ۱۳۹۳ مصادف است با چهاردهمین سالگرد درگذشت محمد صادق کیا (۲۵ اردیبهشت ۱۲۹۹- ۱۰ اسفند ۱۳۸۰)، زبان شناس، لغوی، استاد دانشگاه و رئیس دومین فرهنگستان زبان ایران. او که عموماً به صادق کیا معروف است، درخاندانی اصلاً مازندرانی در تهران متولد و نشو و نما یافت. پس از تحصیلات دبیرستانی در دارالفنون بر آن بود که در رشت طبّ و شیمی ادام تحصیل دهد ولی عشقش به زبان و ادب فارسی کشید. به دانشکد ادبیات تهران رفت و در ۱۳۲۰ ش در این رشته درج لیسانس گرفت.

دهم اسفند ۱۳۹۳ مصادف است با چهاردهمین سالگرد درگذشت محمد صادق کیا (۲۵ اردیبهشت ۱۲۹۹- ۱۰ اسفند ۱۳۸۰)، زبان شناس، لغوی، استاد دانشگاه و رئیس دومین فرهنگستان زبان ایران. او که عموماً به صادق کیا معروف است، درخاندانی اصلاً مازندرانی در تهران متولد و نشو و نما یافت. پس از تحصیلات دبیرستانی در دارالفنون بر آن بود که در رشت طبّ و شیمی ادام تحصیل دهد ولی عشقش به زبان و ادب فارسی کشید. به دانشکد ادبیات تهران رفت و در ۱۳۲۰ ش در این رشته درج لیسانس گرفت. کیا، سپس، به عنوان دبیر به استخدام وزارت فرهنگ (آموزش و پرورش فعلی) در آمد و، همزمان، تحصیلات خود را تا حد دکتری در دانشگاه تهران دنبال کرد؛ در ۱۳۲۳ ش از پایان نام خود با عنوان «واژه نام طبری» دفاع کرد و به دریافت مدرک دکتری توفیق یافت. رسال دکتری وی در ۱۳۲۶ چاپ و سال بعد تجدید چاپ شد. کیا پس از دریافت درج دکتری، از وزارت فرهنگ به دانشگاه تهران منتقل و در مقام دانشیار دانشکد ادبیات به تدریس زبان و ادبیات پهلوی همت گمارد و پس از تأسیس گروه آموزشی زبانشناسی در۱۳۴۵ ش در همین دانشگاه، به تدریس مشغول شد. درآن تاریخ دانشسرای عالی هنوز از دانشگاه تهران منتزع نشده بود. کیا از آن زمان تا مدتی پس استقلال دانشسرای عالی (دانشگاه تربیت معلمِ سال ها بعد، و دانشگاه خوارزمی ِفعلی) در این مرکز تربیت دبیر، زبان و ادبیات پهلوی تدریس می کرد.

استاد کیا مدتی نیز مسئولیت«ادار کلّ هنرهای زیبای کشور» (بعدها، وزارت فرهنگ و هنر) را برعهده داشت و سرانجام به ریاست فرهنگستان زبان ایران – معروف به فرهنگستان دوم- منصوب شد، و این مقامی بود سخت درخور و شایست مردی چنو که می دانست و می توانست در آن مقام چه بکند. او با آغاز فرهنگستان دوم واپسین نقش فرهنگی خود را آغاز و با پایان یافتن عمر این نهاد به فعالیت های علمی-اداری خود پایان داد. به دنبال انقلاب ۱۳۵۷ در ایران، و تصفی «فله ای» دانشگاه ها از آموزگاران کشور، کیا از مقامات دانشگاهی و غیر دانشگاهی خود معزول شد. یک چند در بازداشت انقلابیون به سربرد و پس از آزادی، عملاً قلم برزمین گذاشت و با تحقیق و تدریس خداحافظی کرد.

کیا در ۱۳۷۰ به قصد دیدار دو پسر ارجمند خود، مهرداد و اردشیر، به آمریکا سفر کرد؛ اوضاع زندگی وی چنان روندی گرفت که باعث شد او سال های پایانی عمر را در آن دیار غریب و به دور از خاکی که آن را می پرستید به سر آورد. کیا در مِزولا واقع در ایالت مُنتانای آمریکا در حالی که دلش به آتش مهر وطن می سوخت، تن به سردی خاک سپرد.

در همان سال های اقامت در آمریکا، کتابخان بسیار غنی و ذی قیمتش را که عمری بر سرِ گردآوری آن صرف کرده بود، به مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی اهدا کرد. مجموع نفیس او به تاریخ ۱۸/۱۰/۱۳۸۰ تحویل مرکز دائره المعارف شد و درست دو ماه بعد (۱۸/۱۲/۱۳۸۰) این مرکز پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت استاد در روزنام همشهری منتشر کرد. شمار کتاب ها، از چاپی و خطی، و مجلات اهدایی به ۹۸۰۲ جلد بالغ می شود. به قضاوت آقای عنایت الله مجیدی، رئیس کتابخان مرکز، بخش ایران شناسی مجموع کیا تا آن تاریخ بهترین و ارزشمند ترین منابع در این حوزه بود؛ تا کنون زیاده بر ۷۰ مجموع شخصی به کتابخان مرکز دائره المعارف اهدا شده است. نیک پیداست که وقتی کیا موافقت خود را با انتقال کتاب های از جان عزیزترش به مخازن آهنین مرکز اعلام می کرد، چقدر برایش دردآور بود. دل کندن از کتاب های شخصی برای بسیاری از اهل کتاب یعنی دل کندن از زندگی. آقای مجیدی تعریف می کند که دکتر کیا چند بار تلفنی از آمریکا با او صحبت کرد و در هر بار چنان هیجان زده از ایران و فرهنگ ایران سخن می گفت که از فرط تأثر به گریه می افتاد. بسیار مصرّ ونگران بود که کتاب ها سالم و به طرزی صحیح به مرکز منتقل شود و مورد استفاد پژوهندگان قرارگیرد؛ گویی می خواست مطمئن شود که حال که خودش دیگر نمی تواند از آن ذخائر معنوی بهره ببرد، لااقل پژوهش گران راستین به آن دسترسی پیدا کنند. از روانشاد کیا مقداری یادداشت و فیش نیز برجای مانده بود که آنها نیز تحویل مرکز دائره المعارف شد. این مجموعه دستنوشته سپس در اختیار دکتر محمد تقی راشد محصل و خانم ماندانا صدیق بهزادی قرار گرفت تا به همت ایشان تنظیم و برای چاپ آماده شود. امید که هر چه زود تر این مهم متحقق گردد و ارباب تحقیق بتوانند از خرمن اندوخته های منتشر نشد استاد کیا بهره مند شوند.

به اعتقاد بعضی از معاصران دکتر کیا، میهن دوستی، عرب هراسی و غرب گریزی وی گاه به افراط کشیده شده است. مع ذلک، این افراط در بیگانه هراسی به ندرت به کارهای علمی وی سرایت کرده است. اتفاقاً مقدار قابل ملاحظه ای از تحقیقات لغت شناختی او مربوط است به بعضی از فرهنگ های لغت عربی و ریشه شناسی واژگان این زبان. به علاوه، با هم عشقی که به زبان فارسی داشت و به رغم نگاه منفی که از پاره ای جهات نسبت به عرب داشت، هیچ گاه به عارض سره نویسی افراطی دچار نشد و اجازه نداد مخصوصاً نثرش از فارسی معیار و معمول ابناء زمان چندان قاصله بگیرد. فارسی او از سنخ فارسی نامعمول و گاه من درآوردی سره نویسان ِ افراط کار نبود (شاید جز در ترجم متون پهلوی ). ولی درشعرش آثار سره گویی بیشتر به چشم می خورد. او به شاعری شهره نبود ولی همچون بسیاری از همکاران داتشگاهی خود مانند پرویز ناتل خانلری و ذبیح الله صفا بر حسب تفننن شعری می سرود و «مهر» و «تیرا» تخلص می فرمود. کیا معلم موفّقی بود. کلاس هایش خشک و بی روح نبود. فصیح ، شیرین و با شور و شوق سخن می گفت، و لذا دانشجویانش را خسته نمی کرد. مهربان بود و فروتن؛ چهره ای بشّاش و امیدوار داشت؛ معمولاً تبسمی ملایم و مطبوع بر لب داشت