پاورپوینت کامل شاخص های عرفان ایرانی – اسلامی در شعر سعدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاخص های عرفان ایرانی – اسلامی در شعر سعدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاخص های عرفان ایرانی – اسلامی در شعر سعدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاخص های عرفان ایرانی – اسلامی در شعر سعدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

عرفان در ادبیات فارسی، از نوع «عشق و دانش» است و توحید، عشق، شادی و ارتباط هستی با آفریدگار را باید شاخص های عرفانی در آثار شاعران ایران زمین، از جمله سعدی شیرازی دانست.

عرفان در ادبیات فارسی، از نوع «عشق و دانش» است و توحید، عشق، شادی و ارتباط هستی با آفریدگار را باید شاخص های عرفانی در آثار شاعران ایران زمین، از جمله سعدی شیرازی دانست.

عرفان در ادبیات فارسی، از آن مقوله هایی است که همواره بحث انگیز بوده است. گروهی از علاقمندان به ادبیات، بر این باورند که آموزه های معرفتی در شعر حافظ و سعدی را باید عرفان حافظ و سعدی دانست؛ چنانکه در مقاله «شراب کهنه حافظ و مدعیان امروز ادبیات» (۱) نیز بارها از عبارت هایی چون «عرفان حافظ»، «عرفان مهرورزی» و حتی «عرفان قرآنی» استفاده شده است. گروهی دیگر، از جمله در واکنش به همان مقاله، گفته اند که حافظ «عارف» نبود. گروه دوم، بر این باورند که شاعرانی چون «عطار نیشابوری» وارد گستره عرفان شده اند و هرکه از معرفت و عشق سخن گفت را نباید اهل عرفان دانست.

به نظر نگارنده، این تفاوت دیدگاه، از آنجا ناشی می شود که در زبان فارسی امروز، میان چهار شاخه از عرفان، تفاوتی دیده نمی شود؛ یعنی ایرانیان کمتر به این تفاوت ها توجه کرده اند. در حالی که این چهار شاخه، در غرب و در زبان انگلیسی، هریک واژه ای خاص خود را دارد:

۱ – رازگرایی (

mysticism

): باور به اینکه حقایقی روحانی وجود دارد که تنها از طریق مکاشفه، زهد و نیایش به دست می آید و دیگران از این حقایق بی بهره اند.

۲ – تعالی درویش مسلکانه (

gnoticism

): باور به اینکه جهان مادی، بی مقدار است و رهایی از این فرومایگی، از راه شناخت رموزِ درویش مسلکان، امکانپذیر خواهد بود.

۳ – روح شناسی (

theosophy

): در واقع عرفانی است که از ترکیبی از ادیان بودایی و برهمایی گرفته شده و می کوشد با شناخت خدا، پی به ماهیت روح انسان ببرد.

۴ – عشق و دانش (

love & knowledge

): عرفانی که معتقد است با ترکیبی از شناخت (

cognition

) و اشتیاق (

appetition

) می توان به بسیاری از واقعیت ها دست یافت و این دستیابی به واقعیت، برای همگان امکانپذیر است و به یک گروه یا قشر اختصاص ندارد. این عرفان، «خرد» را ابزار شناخت و «عشق» را ابزار اشتیاق می داند.

عرفانی که ادبیات فارسی و از جمله شعر سعدی دنبال می کند، از برخی جنبه ها، شبیه به نوع چهارم از شناخت های چهارگانه است که در بالا از آن یادشد؛ با این تفاوت که عرفان در ادبیات فارسی، دو ویژگی منحصر به فرد نیز دارد:

الف – مبتنی بر توحید است.

ب – شناخت و شهود را بر بر محورِ آموزه های اسلامی آغاز می کند و پرورش می دهد.

«سارا طالبی»، کارشناس و مدرس ادبیات فارسی، با اشاره به مفاهیمی چون طریقت و حقیقت در عرفان، می گوید: «می توان گفت عرفان اسلامی، مولود تعلیمات قرآن است. شریعت، گفتار انبیا و طریقت، رفتار انبیا و حقیقت دید و نگرش انبیا است. عطار نیشابوری هم با تلفیقِ مقام های طریقت و حقیقت، وادی هایی را به این نام ها ابداع کرد: ۱ – طلب، ۲ – عشق، ۳ – معرفت، ۴ – استغنا، ۵ – توحید، ۶ -حیرت، ۷ – فقر و فنا.

دو مرحله نخست، مراحل خواستن است، مراحل سه تا پنج منجر به شناخت می شود و دو مرحله آخر، وصال است.»

«طالبی» مرزبندی میان عرفان اسلامی و دین را ناممکن می داند و به نقل از استاد محمدرضا شفیعی کدکنی، می گوید: عرفان، برخوردِ هنری با مذهب است.

اکنون پرسش این است که پس تفاوت آثار کسانی چون عطار و ابوسعید ابوالخیر که بسیار به عرفان می پردازند و آثار کسانی چون سعدی و مولوی که گویا ترکیبی از عرفان و واقعیت های روزمره زندگی را در نظر داشته اند، چیست؟

خانم طالبی می گوید: «شیخ سعدی شیرازی یکی از بزرگانی است که حقایق عرفانی را درک کرده و مراحل سیر و سلوک حق را گام به گام طی کرده است. البته وی سرشار از ذوق بوده و با بیانی طرب انگیز شاعری کرده است، بنابراین نمی توان کارهای او را با آثار دیگر مقایسه کرد. تفاوت شیوه و طرز بیانی که بین آثار معمول ِ عارفان و آثار شیخ وجود دارد، موجبِ پنهان شدن سیر و سلوک وی شده است. ظاهر اشعار سعدی بسیار دلنشین است و خواننده ای که مجذوب هنر سخن وری شیخ شده است، کمتر به نکات ظریف و عارفانه اشعارش توجه می کند.»

به بیانی ساده تر، می توان گفت ما در ادبیات کلاسیک ایران، شاعرانی داریم که شعر را به خدمت عرفان گرفته اند و شاعرانی هم داریم که از عرفان برای غنای شعر خود بهره برده اند. یا باز به بیانی دیگر، شاعرانی داریم که بسیار در وادی عرفان غوطه ور شده اند و ادیبانی هم داریم که عرفان را در ظرفی از واقعیت های خردبنیادانه و دنیوی و حقیقت های روحانی و اخروی ریخته اند و به مخاطب پیشکش کرده اند.

بر این پایه، باید سعدی را از گروه دوم ادیبان ایرانی دانست.

در ادامه، تنها به چهار نمونه از مفاهیم مشترک عرفانی در شعر سعدی و ادبیات فارسی اشاره می کنیم:

۱ – توحید بر پایه آموزشِ انبیا

این ویژگی، همان جنبه توحیدی در عرفان ایرانی است. سعدی بوستان را اینچنین آغاز می کند:

به نام خدایی که جان آفرید

سخن گفتن اندر زبان آفرید

خداوند بخشنده ی دستگیر

کریم خطابخشِ پوزش پذیر

عزیزی که هر کز درش سر بتفات،

به هر در که شد، هیچ عزت نیافت

سرِ پادشاهانِ گردن فراز،

به درگاهِ او، بر زمینِ نیاز

این شعر، ادامه دارد و تک تکِ مصراع هایش، ترجمه قرآن است. در پایان نیز، به روشنی می گوید:

خلاف پیمبر کسی ره گزید

که هرگز به منزل نخواهد رسید

محال است سعدی! که راه صفا

توان رفت جز در پی مصطفی

بنابراین، برخلافِ برخی عرفان های نوظهور، جهان بینیِ موجود در عرفان اصیل ایرانی که در ادبیاتِ فارسی نیز بازتاب داشته است، به روشنی از توحید و آموزه های انبیا الگوبرداری می کند.

سعدی سرآغازِ گلستان را نیز با همین روش آغاز می کند: «منت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکراندرش مزیدِ نعمت،…»

و بالاخره، غزلیات سعدی نیز اینگونه آغاز می شود:

اول دفتر به نام ایزد دانا

صانع پروردگار حی توانا

اکبر و اعظم خدای عالم و آدم

صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

از در بخشندگی و بنده نوازی

مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا

همین سرآغازها را اگر با دقت بخوانیم، می بینیم که تصویری که سعدی از خداوند ارایه می کند، سرشار از محبت، بخشش، بنده نوازی، شادی و دلخوشی است. این دقیقا رویکرد عارفانِ ایران به دینداری است که در ادامه بیشتر بدان خواهیم پرداخت.

۲ – عشق و اختیار در برابرِ جبر و تکلیفِ محض

عارفان ایرانی، هرگز تکلیف را رد نکرده اند، بلکه بر این پای فشرده اند که مکلف، باید پس از اندیشه و اشراق، به اختیارِ خود و با تمامِ وجود، در مسیر حق گام بردارد و اگر جز این باشد، چنین سیری، رو به تکامل نیست.

سعدی تا