پاورپوینت کامل در باب گفتگو ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در باب گفتگو ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در باب گفتگو ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در باب گفتگو ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

هنگامی که مسأله‌ای پیش می‌آید یا به لحاظ فکری یا در اجرای کاری دچار مشکل می‌شویم، گاهی دیگری و یا دیگران را به «گفتمان» فرامی‌خوانیم. برای نمونه می‌گوییم اگر گفتمان کنیم، مطلوب‌تر است و به نتیجه بهتری خواهیم رسید. در حالی که اینجا مقصود ما «گفتگو»ست. اگر هم توضیحی بشنویم که این دو مفهوم با هم تفاوت دارند و معنای آنها یکی نیست، گاهی اعتنا نکرده و به گونه‌ای سختگیر خوانده می‌شویم! در حالی که باید نسبت به کاربرد یک واژه و مفهوم، دقت کنیم و به طور دقیق، خودمان بدانیم که مقصودمان چیست و در انتقال مقصود خویش نیز روشن و بدون ابهام سخن بگوییم.

هنگامی که مسأله‌ای پیش می‌آید یا به لحاظ فکری یا در اجرای کاری دچار مشکل می‌شویم، گاهی دیگری و یا دیگران را به «گفتمان» فرامی‌خوانیم. برای نمونه می‌گوییم اگر گفتمان کنیم، مطلوب‌تر است و به نتیجه بهتری خواهیم رسید. در حالی که اینجا مقصود ما «گفتگو»ست. اگر هم توضیحی بشنویم که این دو مفهوم با هم تفاوت دارند و معنای آنها یکی نیست، گاهی اعتنا نکرده و به گونه‌ای سختگیر خوانده می‌شویم! در حالی که باید نسبت به کاربرد یک واژه و مفهوم، دقت کنیم و به طور دقیق، خودمان بدانیم که مقصودمان چیست و در انتقال مقصود خویش نیز روشن و بدون ابهام سخن بگوییم.

این موضوع آنجا بیشتر شگفت‌آور و پرسش‌برانگیز می‌شود که گاهی برخی از دانشگاهیان نیز نسبت به آن، چنان که انتظار داریم، دقت نمی‌کنند و چنین اشتباههایی را در گفتار خود بروز می‌دهند. پس شاید در این مجال اندیشیدن درباره معنای این دو مفهوم سودمند باشد. در «گفتگو» ما برای رفع مشکل و یا حل مسأله‌ای وارد مکالمه با فرد یا افرادی شده و با تکیه بر استدلال، می‌کوشیم که به مقصود یعنی حل و رفع مسائلی که داریم، بپردازیم؛ اما «گفتمان» یک چارچوب مفهومی است که با واژه‌ها و گفتاری مشخص تعریفی از یک دوره مشخص تاریخی یا بُرش زمانی ارائه می‌کند؛ چارچوبی که در بر دارنده‌ مجموعه‌ای منسجم از گفتار و نوشتاری خاص (و مسلط) در نگاه به انسان و جامعه است.

مفهوم گفتمان در رشته‌هایی همچون جامعه‌شناسی، فلسفه، انسان‌شناسی و زبان‌شناسی کاربرد فراوانی دارد. البته گفتمان تعریف ساده‌ای ندارد و همین‌طور تعریفی که مورد پذیرش همگان باشد. برای نمونه می‌گویند: «گفتمان، صورت‌بندی هنجارمند‌ نشانه‌شناختی است که از راه توالی‌های بیانی (رشته‌ پایان‌ناپذیری از گفت و واگفت‌ها)، و تعیین سزاواری یا ناسزاوری این توالی‌ها (چه نظر و حرفی بجاست، یا نابجا؛ درست است، یا نادرست؛ معقول است، یا نامعقول، و…) درون و میان ابژه‌ها، سوژه‌ها، و گزاره‌ها تشکیل می‌شود و در نتیجه حوزه‌ای را فهم‌پذیر و سخن‌پذیر می‌کند.»

در این تعریف چند نکته مهم آمده: نخست اینکه گفتاری متحرک و ناتمام است و بنابراین نمی‌تواند خودش را ببندد و فقط می‌تواند با یک گفتار دیگر تعویض شود. دوم؛ هنجارمند است، یعنی مشخص می‌کند که چه چیز فهمیدنی است و چه چیز بیرون از فهم و سرانجام چه چیز گفتنی یا ناگفتنی است. سوم؛ درون و میان اُبژه‌ها، سوژه‌ها، و گزاره‌ها نسبتی برقرار می‌کند که حوزه آن گفتار را تشکیل می‌دهند.

شنیدن سخن دیگری

در موضوع گفتگو، «شنیدن» اهمیت زیادی دارد. برخی از مکالمه‌های ما، حتی آنجا که نه به قصد «گپ‌زدن» و نه به قصد «جرّ و بحث»، می‌خواهیم برای حل مسأله یا رفع مشکلی، چه به لحاظ نظری و چه در اجرای کاری با دیگری یا دیگران گفتگو کنیم، در بسیاری از موارد ممکن است به «جرّ و بحث» و یا اگر بخواهیم هوای یکدیگر را داشته باشیم و به تعبیری رفاقت‌هایمان دچار اختلال نشود، به «گپ‌زدن» بینجامد! و این مسأله کوچکی نیست. وارد جر و بحث می‌شویم، یعنی یا همچون کسی که در میدان جنگ قرار گرفته و اگر شلیک نکند، به او شلیک می‌شود، بی‌درنگ طرف مقابل را می‌کوبیم و به او امان نمی‌دهیم، و چون فقط در پی اثبات رأی و نظر خودمان هستیم (نه شنیدن سخن دیگری یا دیگران)، به هر روش می‌کوشیم که دیدگاه خودمان را درست جلوه دهیم و بهترین راه هم در این مواجهه نفس‌گیر، حمله است و حمله و حمله!

یا اگر رمقی برای حمله نداشته باشیم، یا به این فکر کنیم که اگر مکالمه ما به جرّ و بحث کشیده شود، ممکن است رفاقت‌مان لطمه ببیند، یا اینکه اگر چندان در هنگام گفتگو جدیت نشان نداده و نسبت به حل عاقلانه مسأله و مشکل پیش آمده، مصمم نباشیم (که این هم یکی از عادتهای ماست) فضای گفتگو را به فضای «گپ‌زدن» کشانده، از یک مکالمه هدفمند و استدلال‌محور که بر اساس فهم و نقد سخن دیگری یا دیگران شکل می‌گیرد، دور می‌شویم. به این ترتیب مسائل و مشکلات، حل نشده و رفع نشده باقی می‌مانند و از این رو احساس نارضایتی در ما تشدید می‌شود.

اما باید در نظر داشت که در «گفتگو» فهم سخن «دیگری» بسیار اهمیت دارد؛ بنا بر این درست و دقیق گوش‌دادن به سخن دیگری گام نخست است، نه اینکه هنگام شنیدن سخن دیگری یا دیگران، بیشتر به این بیندیشیم که چگونه پاسخی کوبنده می‌توان برای آن جفت ‌و جور کرد! شرکت‌کنندگان در گفتگو پس از فهم سخن یکدیگر، به نقد سخن یکدیگر می‌پردازند، به این ترتیب سخنی که نقد می‌شود یا باید روشن‌تر بیان شود یا اینکه با دلیل قوی‌تر و محکم‌تری ابراز شود. به تعبیر سعدی: «دلایل قوی باید و معنویر نه رگهای گردن به حجت قوی». استدلالی‌تر سخن‌گفتن و تقویت دلیل برای سخن و ادعای هر یک از شرکت‌کنندگان در گفتگو، به فهم و نقد دقیق‌تر و عمیق‌تر از آن سخن یا ادعا می‌انجامد و به این ترتیب نیازی هم به ایستادن در میدان جنگ یا دررفتن از جنگ با «دیگری» نیست.

از کجا آغاز کنیم؟

کمتر اتفاق می‌افتد که بتوانیم درباره مسأله یا مشکلی گفتگو کنیم و این موضوع وقتی پای دو یا چند روشنفکر در میان باشد، بیشتر جلب توجه می‌کند و همه درباره آن داوری می‌کنند؛ زیرا رفتار و گفتار آنها بیشتر زیر ذره‌بین می‌رود و این هم چندان عجیب نیست. چون کسانی که در زمینه‌های فکری، فرهنگی، سیاسی و… شخصیت‌هایی برجسته هستند، به شکلی در چنین موقعیت‌هایی، نقشی آموزش‌دهنده نیز دارند؛ اما جالب است که وقتی درگیری‌های تند و ناخوشایند آنها را با یکدیگر می‌بینیم یا می‌شنویم، زود و با یک اشاره مسأله را برای خودمان حل می‌کنیم! یعنی با درنظرگرفتن اینکه آنها دچار خودشیفتگی هستند و باورهای خودشان را مساوی با حقیقت می‌دانند، یا در بیان باورها و آرای خود تعصب می‌ورزند، یا کوچکترین تردیدی در صحت باورها و آرای خود ندارند و… با ابراز تأسفی عمیق، می‌گوییم که تا