پاورپوینت کامل شرح نویسی بر حافظ چگونه و تا کی؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح نویسی بر حافظ چگونه و تا کی؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح نویسی بر حافظ چگونه و تا کی؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح نویسی بر حافظ چگونه و تا کی؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

کوتاه زمانی پس از درگذشت حافظ ، شرح نگاری به منظور رفع ابهامات اشعار او و باز نمودن ظرایف آن شروع شد و با گذشت زمان شتاب گرفت. این شتاب در شصت هفتاد سال اخیر به لحاظ کمیت و کیفیت بیشترشده است. هزاران رساله و مقاله دربار خواجه و شعر او نوشته ، و صدها نسخ خطی از دیوان او باز شناسی شده است. پرسش این است که این انبوه شرح ها و نسخ گوناگون تا چه اندازه ما را به خواجه نزدیک تر کرده است.؟ آنچه در این سال ها اتفاق افتاده نشان می دهد که این پرسش نابجایی نیست. نخست ببینیم این دو مهم ترین منبع شناخت حافظ، یعنی نسخه ها و شرح ها چگونه منابعی است:

دبا: آنچه در زیر می خوانید متن کامل مقاله ای است که توسط دکتر مجدالدین کیوانی، روز چهارشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۴ درهمایش بین المللی بزرگداشت حافظ، در محل سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی، ایراد شد.

بحثی در آسیب شناسی
” ای خواجه، هر کس حال خود گوید، و می گویند که کلام خدای را معنی می گوییم “
شمس، مقالات، ۱،/ ۲۸۱

کوتاه زمانی پس از درگذشت حافظ ، شرح نگاری به منظور رفع ابهامات اشعار او و باز نمودن ظرایف آن شروع شد و با گذشت زمان شتاب گرفت. این شتاب در شصت هفتاد سال اخیر به لحاظ کمیت و کیفیت بیشترشده است. هزاران رساله و مقاله دربار خواجه و شعر او نوشته ، و صدها نسخ خطی از دیوان او باز شناسی شده است. پرسش این است که این انبوه شرح ها و نسخ گوناگون تا چه اندازه ما را به خواجه نزدیک تر کرده است.؟ آنچه در این سال ها اتفاق افتاده نشان می دهد که این پرسش نابجایی نیست. نخست ببینیم این دو مهم ترین منبع شناخت حافظ، یعنی نسخه ها و شرح ها چگونه منابعی است:
نقش نسخ خطی. بدیهی است که اولین و مهم ترین راه رسیدن به حافظ واقعی – اکنون که خود او حضور ندارد – دیوان اوست. مع ذلک، این اصلی ترین منبع دو اشکال دارد. یکی اینکه تقریباً هیچ دو دستنویسی از آن یکسان نیستند؛ دیگر آنکه اختلاف ضبط ها در این دستنویس ها در جاهایی برمشکلِ شرح، و فهم غزلیات حافظ می افزایند. توضیح آنکه، اگر نسخ منحصر به فردی از غزل های حافظ می داشتیم، گزین دیگری جز این نداشتیم که تمامی همّ خود را روی همان نسخه متمرکز کنیم و آنچه را باید بفهمیم، از همان تنها منبع بفهمیم. اگر جایی از آن هم نیاز به شرح و تفسیر داشت، مادام که پای نسخ رقیبی در میان نمی بود مشکل ما تنها به یک روایت از گفته های حافظ محدود می شد؛ اما تعدد نسخ این امکان را از ما می گیرد و ما را با انبوهی از احتمالات در مورد درستی و نادرستی فلان و بهمان کلمه یا تعبیر رو به رو می کند. تعدّد احتمالات با تعدّد انتخاب ملازمه دارد و پژوهشگر را در موضع امن تری قرار نمی دهد. به علاوه، چه کسی باید دربار بهترین گزینه از میان چند احتمال داوری کند؟ و چگونه می توان اطمینان یافت که خواجه نیز چنان گزینه ای را تأیید می کند؟ ملاحظه می کنید که از هر سو به مسأله نگاه کنید باز با متن دیوان حافظ مشکل داریم و تا متن صد در صد خالی از شکّ و ابهامی نداشته باشیم – که ظاهراً نخواهیم داشت – هر شرح و توضیحی درباب غزل های حافظ خالی از حدس های شخصی نخواهد بود.
چنانچه این فرض نسبتاً رایج را بپذیریم که حافظ تا زنده بود حتی در غزل های خود که در حلق هواخواهانش دست به دست می گشته ، دست می برد ، می توان نتیجه گرفت که از بعض ابیاتش چند روایت بر جای مانده است که همه فی الواقع از او، ولی یکی از آن همه مورد تأیید اوست. .بنابراین، تا آن نسخ نهایی و متفق علیه فراهم شود ،احتمال اینکه هر شارح یکی از این روایت ها را بر بقیه ترجیح دهد کم نیست.
صورت و معنی. فقط اندیشه ها نیستند که در شعر حافظ اهمیت دارند، صورت شعر او نیز به همان اندازه – و شاید گاه بیشتر – مهم است. به سختی می توان این صورت را تغییر داد و تأثیر زیبا شناختی و حتی معنا شناختی یکسانی توقع داشت. پس اگر نسخه برداران دیوان حاقظ در گذشته خطایی در استنساخ مرتکب شده یا اعمال سلیقه ای روا داشته اند، خوانندگان نسل های بعدی را به همان اندازه از حافظ دور کرده اند. امروزه غزل های حافظ در انواع خطوط چشم نواز و نقش های دلنشین از سوی بعضی ناشران به دست ما می رسد.که نسبت به سلامت متن شناخثی آن نمی توان خاطر جمع بود. چاپ هایی که از دیوان خواجه می شود بعضی به صفت «بازاری» یا «تجاری»، پاره ای با صفت «ذوقی» و برخی دیگر با صفت اعتبار آمیز «علمی» وصف شده اند. مراد از دست اخیر چاپ هایی است که با «روش های علمی» تصحیح شده اند. این روش ها تا چه اندازه مُهر تصویب حافظ را بر خود دارند؟ از دو حال بیرون نیست؛ یا بر پای بعضی ملاک ها و ضوابط سنجید روش شناختیِ امروزی وضع شده، یا به استناد و بر پای محتمل ترین روایت و (به زعم حافظ پژوهان) اصحِّ نسخه بدل های دیوان حافظ انتخاب شده اند.در هر دو حالت لابدّ نوعی قضاوت و ذوق شخصی، بدون مشورت مستقیم با خواجه در کار بوده است. بنابراین، حصول اطمینان دربار اصل کلام حافظ به درجات مختلف، باز نسبی خواهد بود نه مطلق
شرح و تفسیر های دیوان حافظ. شرح هایی که بر سروده های حافظ نوشته شده، علی القاعده به نیّت نمایاندن واقعِ آنچه خواجه گفته و مقصودش بوده نگارش یافته است. اما آیا تا کنون این مهمّ محقق شده است؟ نگارش شرح های خُرد و درشت در دهه های اخیر نشان از آن دارد که مشکل هنوز بر طرف نشده است و ظاهراً باید در آینده منتظر شرح های چندین جلدی دیگر باشیم. کثرت این همه شرح و تفسیر می تواند بیانگر دو دیدگاه باشد؛ یکی اینکه هنوز بسیاری ابهامات در دیوان حافظ هست که باید با پژوهش بیشتر روشن شود. دیگر آنکه آنچه تا کنون بر ما کشف شده لایه های نسبتاً سطحی اندیشه های اوست و باید با واکاوی های بیشتر به لایه های ژرف تر فکر خواجه دست یافت. پرسش این است که آیا می توان امید داشت که روزی صاحبان این دو دیدگاه به نقط پایانی برسند؟ یعنی طرفداران نظر اول به جایی برسند که هم مشکلا ت دیوان حافظ را حلّ شده و اختلاف نظرها را دربار اندیشه های او برطرف شده ببینند، و گروه دوم واقعگرایی را در این بدانند که فراتر از آنچه تا کنون به دست آمده نمی توان رفت، والّا باز تکرار مکررات خواهد بود و اظهار نظرها و حتی خیال پردازی های شخصی، تأویل های غریب و عجیب و مجادله های پایان ناپذیر. قرائن نشان می دهد که این رشته سرِ دراز دارد:
با که نگفتم حکایت غم عشقت ؟ چند بگفتیم و حل نگشت مسائل
از آنچه تا کنون گفته شد می توان نتیجه گرفت که نبودِ روایتی واحد و قطعی از غزلیات حافظ از سویی، و وجوه نگاه و مواضع فکری و گرایش های مختلف از دیگر سو، اجازه نمی دهد که شرحی نهایی و یکدست بر اشعار حافظ داشته باشیم، مخصوصاً که بسیاری معتقدند ظرفیت سروده های خواجه پایان ناپذیر است و سال های سال قابلیت ِ تتنع دارد. بعضی نو اندیشان و امروزی تر ها می گویند سخن خواجه «شعر» است و شعر نیز این امکان را می دهد که هر کس از آن هر چه فهمید، فهمید. میان این نظر اخیر و نظر آنهایی که شِکوه دارند که هنوز حافظ شناخته نشده یا به غلط شناخته شده است، تضادّی آشتی ناپذیر وجود دارد.
طیف شرح ها. از قرائن بر می آید که حافظ تشریح،تألیف عبد الحسین هژیر (۱۳۰۷ ش) نخستین کار به روش امروزی است که، با نگرشی ایران گرایانه، به حافظ پرداخته و شماری از اشعار او را دسته بندی موضوعی کرده است. اثری که سپس در ۱۳۱۷ حافظ را با دیدی فلسفی در مطالعه آورده، و اشعار او را بر حسب تاریخی دسته بندی کر