پاورپوینت کامل نقد به مثابه نق ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد به مثابه نق ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد به مثابه نق ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد به مثابه نق ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

وقتی هدف نقد گسترش دانش و بصیرت باشد اساسا از قلمرو انصاف و عدالت دور نمی‌شود چون هدف آگاهی‌‌رسانی است اما وقتی نقدی جنبه شخصی یا گروهی پیدا کرد یا حرفه‌ای مورد نقد قرار گرفت و لحن آن نقد با گزاره‌های ارزش‌محور تدوین شد ممکن است رعایت عدل و انصاف دشوار شود و در بعضی موارد نیز ممکن است منتقد به عمد از این حوزه دور شود. اگر نگاه به موضوع نقد نگاهی معرفت‌شناختی باشد بی‌انصافی و بی‌عدالتی کمتر اتفاق می‌افتد. افلاطون در «جمهوریت» می‌گوید: «بین دانش و ارزش نوعی رابطه تنگاتنگ وجود دارد» وقتی هدف دانش بود ارزش نیز والا می‌شود و وقتی ارزش والا شد بی‌عدالتی جایی در آن چارچوب نخواهد داشت

وقتی نقد ردای عافیت به تن کند و تاج خطر از سر نهد

وقتی هدف نقد گسترش دانش و بصیرت باشد اساسا از قلمرو انصاف و عدالت دور نمی‌شود چون هدف آگاهی‌‌رسانی است اما وقتی نقدی جنبه شخصی یا گروهی پیدا کرد یا حرفه‌ای مورد نقد قرار گرفت و لحن آن نقد با گزاره‌های ارزش‌محور تدوین شد ممکن است رعایت عدل و انصاف دشوار شود و در بعضی موارد نیز ممکن است منتقد به عمد از این حوزه دور شود. اگر نگاه به موضوع نقد نگاهی معرفت‌شناختی باشد بی‌انصافی و بی‌عدالتی کمتر اتفاق می‌افتد. افلاطون در «جمهوریت» می‌گوید: «بین دانش و ارزش نوعی رابطه تنگاتنگ وجود دارد» وقتی هدف دانش بود ارزش نیز والا می‌شود و وقتی ارزش والا شد بی‌عدالتی جایی در آن چارچوب نخواهد داشت

برای پرداختن به چرایی و علل و عواملی که مانع نهادینه شدن فرهنگ نقد‌پذیری در جامعه ما می‌شود، لازم است در ابتدا به بیان تمهید نظری کوتاه تلاش کنیم تا بعد به پاسخ این سوال اصلی برسیم. از یک منظر، نقد همان تفکر است، همان خطر کردن است. آن‌کس که خطر سرشته با نقد را نیازموده باشد، نسبت به ذات نقد محجوب و غافل می‌ماند. نقد جامعه را، جهان را دست‌ناخورده پس پشت نمی‌نهد. خطر نقد، گاه در کلمه خاموش و ناگشوده‌اش مکتوم است، گاه دیگر، در منقلب‌کردن و از هم گسلیدن سامان یک سخن، یک نظر، یک کنش و تجربه و دیگر گاه، در نقب زدن به لایه‌های درونی یک رخداد، و گاه نیز، در چینشی دیگر میان اجزای یک متن، گفته، کرده و… بنابراین، نفی یا تخفیف خطر نقد، نقد را در خطر افکندن است. نقد هنگامی بیش از هر زمان در معرض خطر است که با خطر رویاروی نشود، هنگامی که از خطر پا پس کشد، هنگامی که خود را به سکون زمان حال وانهد و پیدایی و بداهت مشترک «امور واقع» را در آغوش گیرد. نقد آن‌گاه بیش از همه‌وقت در معرض تهدید است که نیروی تهدیدآمیز آن خاموش شود. وقتی که (چیزها من‌حیث‌المجموع) در ید کیش (دوکسا) باشند، وقتی که نقد دیگر در مقامی نباشد که با گفتمان غالب از در مقابله درآید، وقتی که سنگینی راست‌کیشی (ارتدوکسی) چنان باشد که دیگر ندای فراکیشی (پارادوکس) از سخن گفتن عاجز شود، آن‌گاه تاریخ از هستی باز می‌ایستد. وقتی سخن به حمد و ثنا (دوکسولوژی) مبدل شود، وقتی نقد ردای عافیت به تن کند و تاج خطر از سر نهد، آن‌گاه خطر عظیم خواهد بود. نقد صرفا رایحه یک مخالفت که «اثبات خود» ما را به استنشاق آن فرامی‌خواند، نیست، بلکه هوای دریای آزاد و بلنداهای عظیم است؛ هوای تازه است. نقد نوعی گشودگی است که همواره از هرگونه فروبستگی و تمامت‌جویی درمی‌گذرد.

اکنون و در پرتو این تمهید نظری کوتاه باید بگویم که متاسفانه در جامعه امروز ما و نزد بسیاری از ایرانیان، «نقد» همان «نق» و همان تخریب، تضعیف و تقبیح – و امری غیرقابل تحمل – است. بعد از گذشت حدود یکصد سال از این گفته یکی از روشنفکران عصر مشروطیت که «عجب است که ایرانیان برای آزادی عقاید جنگ می‌کنند، ولی هیچ‌کس به عقیده دیگری وقعی نمی‌گذارد… اگر کسی اظهار رأی و عقیده نماید، متهم و واجب‌القتل، مستبد، ایمان‌پرست، خودپسند، نمی‌دانم چه و چه نامیده می‌شود»، کماکان گفته روز و امروز ما است. به بیان دیگر، اگرچه بسیاری از ایرانیان از نقد، به تعبیر جامی، همان «عیب‌جویی را هنر خود کردن، عیب نادیده یکی صد کردن. گاه بر راست کشیدن خط گزاف/ گاه بر وزن زدن طعن زحاف. گاه بر قافیه کان