پاورپوینت کامل آیین‌نگاری، حاصل تشرف در آیین است ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیین‌نگاری، حاصل تشرف در آیین است ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیین‌نگاری، حاصل تشرف در آیین است ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیین‌نگاری، حاصل تشرف در آیین است ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

آیین‌ها و مناسک، راهی هستند برای تشرف. با تشرف و مشرف شدن در واقع می‌خواهیم یک مرحله را طی کنیم و به مرحل جدیدی برسیم. این آیین می‌تواند نماز باشد، روزه باشد و یا آیین‌ها و مناسک عزاداری امام حسین(ع) و یا آیین‌های عبور از کودکی به بلوغ و رسیدن به مرحل ازدواج، یا آیین‌های تولید(از کاشت تا برداشت). نقط مشترک تمام این‌ها مفهوم تشرف و ورود است.

آیین‌ها و مناسک، راهی هستند برای تشرف. با تشرف و مشرف شدن در واقع می‌خواهیم یک مرحله را طی کنیم و به مرحل جدیدی برسیم. این آیین می‌تواند نماز باشد، روزه باشد و یا آیین‌ها و مناسک عزاداری امام حسین(ع) و یا آیین‌های عبور از کودکی به بلوغ و رسیدن به مرحل ازدواج، یا آیین‌های تولید(از کاشت تا برداشت). نقط مشترک تمام این‌ها مفهوم تشرف و ورود است.

عبور از یک مرحله و ورود به مرحله‌ای جدید. آیینی مثل نماز آیین تشرف و ورود به حضور خداوند است. با آیین‌های تشرف، پیش از ورود به امر تحویل، به خودآگاهی می‌رسیم، در نماز آگاه می‌شویم که در حضور خداوند قرار گرفته‌ایم، و می‌باید چنان باشیم که شایست تشرف شویم. یا آیین‌های ازدواج، وقتی که از آیین‌های ازدواج عبور می‌کنیم، نشان شایستگی برای ورود به نهاد مقدس خانواده را داریم و واجد شرایط تشرف به آن ساحت می‌شویم. با آیین‌ها و عبور از آنها برای تشرف و ورود ناخودآگاه جمعی به آگاه فردی می‌پیوندد، و مرحل جدیدی وجدان می‌شود که آگاهی حضوری است، یا حضور آگاهی بر خود، و حضور در کیهان وجود جمعی است. این آیین‌های ورود در معماری هم هست، در بدو ورود به خانه، وارد هشتی می‌شویم، سپس از دالان و از فضاهای در بسته می‌گذریم و تازه به حیاط و فضای باز می‌رسیم. این آیین‌ها در بهداشت و سلامت هم هست، در حمام و بعد از پایان شست‌وشو و ورود به محیطی دیگر پاشویه انجام می‌شود. درمدرنیته هم هست، کارگر سر ساعت فلان باید حاضر شود، لباسش را عوض کند و یک سلسله کارهای دیگر؛ حتی عملکرد او هم باید آیین داشته باشد. این آیین‌ها در وجه دیگر، وظیف تنظیم دارند. حال اگر این آیین را باور نکنیم و فقط نظاره‌گر آن باشیم- هرچقدر دقیق- نگاهمان دیگر آیین‌مند نیست، مردم‌شناسانه است، یا باید گفت آیین‌زدایی‌شده است، یا رمززدایی.

وجه دیگر در تشرف، نقد خودِ خویش است. عمل تشرف را نمی‌توان نقد کرد. به خود می‌گوییم کودک بودن چه تفاوتی با بالغ بودن دارد. در واقع کودک بودنِ خود را نقد می‌کنیم. در نماز هم، خود را نقد می‌کنیم؛ من گناهان بسیار کرده‌ام و اکنون یک لحظه می‌خواهم گناهکار نباشم. یا تمام روز بی‌حضور بوده‌ام و اکنون در حضور هستم. در حج هم همین‌طور است: آیینی برگزار می‌شود که در آن تحویل به تطهیر انسان است و شناخت خدا. جمل معروف حضرت علی(ع) یک جمل آیینی است:«آنکه خود را شناخت، خدای خود را شناخت». حضور مناسک و آداب به معنای حذف نقد نیست. و سرسپاری به معنای حذف ذهن نیست، بلکه به معنای عوض کردن سطح ذهن است. در واقع در این مرحله نقد خود تازه آغاز می‌شود. و آنکه آیین را پذیرفته، با نقد بی‌واسط گذشته، می‌تواند معنای تشرف را دریابد، و تشرف با نقد گذشته به آیند استعلایی می‌پیوندد، یا می‌رسد. اما مردم‌نگاری این نیست. مردم‌نگاری تشریح صورت آیین است، مثل هر چیز قابل تشریح دیگر. اما در اینجا ما آیین را تشریح نمی‌کنیم، در آیین حضور فعال می‌یابیم. اگر در آیین حضور فعال نداشته باشیم، اصلاً آیین رخ نمی‌دهد. اگر نماز را برگزار نکنیم، اصلاً نماز اتفاق نمی‌افتد. تماشای نماز یا نظارت بر نماز، نماز نیست. تماشاگر یا ناظر نمی‌تواند گوهر نماز را، یا اتفاقی را که در نماز بر نمازگزار می‌افتد، گزارش کند.

آیین‌نگاری، محصول حضور فعال در آیین است.اما شناسایی مردم و آیین‌های هستیان زندگی به عنوان مردم‌شناسی، محصول دوران ظهور استعمار صنعتی است. قدرت‌های صنعتی، برای اینکه مردمی‌را که با هدف سیطره به آنها نگاه می‌کردند، بشناسند- که در مقام شناسا بودن آن مردم در مقام شناخته یا اُبژه قرار می‌گیرند- نظام علمی‌مردم‌شناسی را به تدریج بنا نهادند- که در نظام شناخت‌شناسی فرهنگی دارای یک سیستم قابل ارجاع و مفید می‌تواند بود، اما در علمی‌بودن آن نیز بحث است- البته بعداً این مبحث از مفهوم استعمار جدا شد و خو تبدیل به علم مستقلی شد. اما با نگاه مردم‌شناسی به گمانم نمی‌شود به اثری آیینی پرداخت. مردم‌شناسی گزارش است، گزارشی سیستماتیک است، اما نمی‌توان آیین را گزارش کرد. گزارش آیین، ضد آیین است؛ آیین‌زدایی است. نمی‌شود از آیین فیلم گزارشی ساخت که حامل آیین باشد. هیچ حضورمندی، پس از فراغت از آیین، از تشرف خود گزارش نمی‌دهد یا نمی‌تواند داد. تنها می‌تواند ترغیب کند که دیگرانی نیز به این آیین بپیوندند. در واقع عمل تشرف یک سرّ وجود است، و سرّ نه گفتنی است، نه گزارش‌کردنی، نه افشا شدنی.

دوربین ابزار شناخت نیست. اصلاً ابزار نیست. او جانشین فیلمساز است. جانشین من بودن، با ابزار من بودن فرق می‌کند. قلم ابزار نوشتن است، جانشین نوشتن نیست، بل نوشته جانشین نویسنده است نه قلم. اما دوربین، خود ن