پاورپوینت کامل از خطاها پند بگیریم ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از خطاها پند بگیریم ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از خطاها پند بگیریم ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از خطاها پند بگیریم ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

سال ها افت و خیز سیاسی و، مخصوصاً، رفت و آمد های پُر دلهره و توان فرسای یکی دو سال اخیر سرانجام به بار نشسست و قرارداد یا تفاهمی که تا واپسین لحظات امیدی به موفقیتش نبود،امضاء شد.و بی انصافی است اگر کسی بگوید این حادث تاریخی فضای روانی ایران را دگرگون نکرد و دلهای بسیاری به نور امیدهای تازه روشن نشد

هر که نامُخت از گذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

رودکی

سال ها افت و خیز سیاسی و، مخصوصاً، رفت و آمد های پُر دلهره و توان فرسای یکی دو سال اخیر سرانجام به بار نشسست و قرارداد یا تفاهمی که تا واپسین لحظات امیدی به موفقیتش نبود،امضاء شد.و بی انصافی است اگر کسی بگوید این حادث تاریخی فضای روانی ایران را دگرگون نکرد و دلهای بسیاری به نور امیدهای تازه روشن نشد

بنده نه اهل سیاستم و نه سیاست باز؛ بنابراین کاری به جهات سیاسی و حتّی اقتصادی قضیه ندارم. هستند کارشناسان منصف و خالی از غرض و مرض درعرص سیاست و اقتصاد که به ما بگویند تبعات نیک و بدِ این توافق چه خواهد بود. آنچه یاد آوریِ آن را مهم می دانم، ضرورت گرفتن درس هایی از این واقعه است

درس اول.

باید از آغاز داستان تا زمان حال را ماه به ماه و سال سال به دقت مرور کرد و دید که چه شد که چنین شد. آنچه بامداد روز سیزدهم فروردین ۱۳۹۴ رخ داد مسبوق به حرکت هایی بود که طی زمانی دراز یکی پس از دیگری پیش آمد، و چون حرکت آغازین نادرست و بدون تآمل کافی صورت گرفت، حرکت های بعدی هر یک ناسنجیده تر از قبلی از آب درآمد و لذا مشکل را مشکل تر کرد و پای ما را در مردابی که ایجاد شده بود فروتر و فروتر برد. رودر بایستی را کنار بگذاریم و بپذیریم که تا کنون به لحاظ اقتصادی، سیاسی و حیثیت جهانی هزینه های سنگینی پرداخته ایم؛ فقط باید دل خوش کنیم که «هر کجا جلوِ ضرر را بگیری نفع است»؛ تیم دیپلماسی ما نیز چنین کرد و بهتر از این هم قابل دستیابی نبود.

اِشکال آن حرکت آغازین در این بود که بارِ احساسی اش بربارِ منطقی آن می چربید؛ با محاسبات نادرست شروع شد و با تخیلات واهی، به جای تأملات معقول، ادامه یافت.به گذشته که نگاه می کنیم این تصور به ذهن می رسد که برنام آزمایش های اتمی و غنی سازی بیشتر به عنوان اقدامی غرب ستیزانه و ضدّ امپریالیستی شروع شد تا قدمی به منظور بی نیاز کردن کشور از موادّ و ابزارهای تآمین سوخت برای مصارف صنعتی و پزشکی.؛ یا لااقلّ امور به گونه ای گردید که از همان اوایل چنین تصوری پیدا شد، وغنی سازی پا به پای غرب ستیزی و دهن کجی با سلطه گران پیش رفت، و به سبب بعضی کژ سلیقگی ها وبی تدبیری ها کشور به حال و روزی افتاد که همه می بینیم.

چندین دهه می شد که از برنام هسته ای ایران سخن به میان بود، پس چه شد که در زمان دولت آقای احمدی نژاد وضعیت رو به وخامت گذاشت و هر روز حادّ و حادّ تر شد؟ چه عواملی ایران را با اکثر قدرت های بزرگ و کوچک در تقابل و تضادّ قرار داد؟ دولت ایران و هواخواهان دوآتشه اش جوری برنام هسته ای را شروع کردند و ادامه دادند که –با توجه به شرائط منطقه و دشمنان پیدا و پنهان ایران- خیلی زود تردید هایی را برانگیخت و جهان را نسبت به صلح آمیز بودن آزمایش های هسته ای ما حساس و بدبین ساخت. اگر این برنامه آلود ملاحظات سیاسی نمی شد و قواعد درستِ بازی در آن رعایت می شد، بعید به نظر می رسد که اجرای آن به «زنده باد» این و« مرده باد » آن نیازی می داشت. اصلاً مگر می شود برنامه ای با این اهمیت و پیچیدگی را با شعارهای نفرت آمیز و خصومت برانگیز به پیش برد؟ در کجای عالم چنین کرده و موفق بوده اند که ما دوّمینش باشیم؟ بنده نه دلی چندان خوش و نه برداشتی یکسره مثبت از غربی ها و مخصوصاً آمریکا دارم، ولی حقیقت این است که هرچه نفرین و ناله در حق آنان بکنم، فکر نمی کنم «ککِ آنها بگزد». آنچه می تواند مرا از گزند آنان مصون بدارد و اجاز تحکم و سیطره به ایشان ندهد این است که بی سر و صدا و به دور از جار وجنجال و موضع گیری غیر دوستانه ، از راه هایی که ملل راقیه به اعتبار و حیثیت علمی و فنّ آوری رسیده اند، به نقطه ای برسم که حریف مرا باور کند و بفهمد که باید حدّ خود و حریم مرا بشناسد. باید «سنگِ سنگ شکن» شد والاً دست خالی فقط برای بر سر کوبیدن خوب است.مگر، مثلاً، سوئیسی ها، دانمارکی ها ، نروژی ها که از بالاترین احترام و پای بین المللی برخوردارند، به بمب اتم مجهزند. یا مگر برای رسیدن به مقامی که اکنون دارند، به این قدرت یا آن قدرت استعمارگر بد و بیراه گفته اند؟ یکی از شرط های مقدماتی و عواملی که راه را برای ترقی و دستیابی به قدرتِ همراه باعزت هموار می کند برچیدن موانع است. بعضی از این موانع بی گمان ناشی ازسوء روابط با دنیایی است که زندگی در آن بدون تعامل دوستانه با ملل دیگر سخت دشوار است. حُسن سلوک با دیگران و رفع تنش متقابل نه تنها مقداری از ناهمواری های راه را از میان بر می دارد،بلکه می توان از آن دیگران درگشودن بعضی از گره های کار نیز استفاده برد. حدّ اقلّش این است که اگر خیری نداشته باشند، شّری هم نخواهند رساند. پس، کمال بی سیاستی است که دولتی که می خواهد طرح فوق العاده خطیر و حساسیت برانگیزی چون صنعت غنی سازی اُرانیوم را به پیش ببرد، به عوض تأمین اطمینان خاطر جهانیان گوش آنان را با شعارهای بی خاصیت پُر کند بنابراین، نخستین درسی که باید پس از این سال ها گرفته باشیم این است که با شعار و داد و فریادِ کاری از پیش نمی رود. اگر حرف ها مستدلّ، منطقی وبرخوردار از پشتوان عمل باشد، به شعارهای غلیظ

.و شدید وهیاهو احتیاجی نیست در سخن رانی هایی که پای سرنوشت ملتی در میان است باید بیشتر از سلّول های مغز استفاده کرد تا از تارهای صوتی؛ باید عمیق تر اندیشید و ملایم تر سخن گفت:

دلایل قوی باید و معنوی نه رگ های گردن به حجّت قوی

اگر غیر از این است، به خاطر خدا یکی نشان دهد که به ازای آن هزاران هزار تهدید و توهین ها که طی سال های سال در قالب شعار های رنگارنگ نثار این و آن کردیم چه به دست آوردیم، جز اینکه شکّ یا خشم میلیون ها نفر ازمردم جهان را نسبت به خود برانگیختیم. حکمت عامه، که ثمر قرن ها آزمایش و خطای نسل های متوالی است، به ما توصیه می کند که آدم عاقل “با دنبه سر می برد”. دشمن را باید به گونه های دیگر متقاعد و تسلیم کرد، والّا با حرف نمی شود «پوزه اش را به خاک مالید»!

درس دوم.

در طول این سال ها حرف های زیادی شنیدیم و خواندیم که بسیاری از آنها یا زایید خیال بافی و محاسبات نادرست بود یا اصلاً اساس و بنیانی نداشت؛ حتّی از مقول دروغ مصلحت آمیز هم نبود، زیرا این نوع دروغ علی القاعده وقتی گفته می شود که خیری احتمالی برآن مترتّب باشد نه اینکه برای مخفی کردن تصمیمات و اعمال غلط نقش پرد استتار را ایفا کند. یک وقت است دولت بنا به دلایلی حقایقی را از ملت پنهان نگاه می دارد.در این صورت سعی می کند هم درها را ببندد و اجازه ندهد اخبار «درز پیدا کند».داوری دربار خوب و بد این سیاست خارج از بحث ما است تنها نکته ای را که می توان افزود این است که اگر آنچه دولت در کتمان آن اصرار ورزیده صد در صد به سود جامعه بوده باشد، شاید بتوان سیاستش را توجیه کرد وقتی ملت دریافت که در دوره ای از بی خبریِ او، دولت کاری حقاً مثبت و ارزنده انجام داده است، آن دور بی خبری را فراموش می کند. مع ذلک، این گونه سیاست شاید در گذشته ،و مخصوصاً در مورد مسائل صرفا داخلی کارساز بوده است، اما در عصر تجهیزات محیّر العقول خبر رسانی ، کتمان واقعیات نه ممکن است نه به صلاح، به ویژه که طرفِ مقابل ماجرا نه یک دولت بلکه چندین دولت خارجی باشند حال تحت چنین شرایطی، رئیس دولت

ی

و همفکرهایش برنامه ای را آغاز می کنند که هزاران میلیارد برای ملت هزینه بر می دارد. تا اینجای کار درست ، ولی مبتکران و مجریان چنین برنام بلند پروازانه ای فکر حریفان را نمی کنند یا آنها را دست کم می گیرند با اینکه خردمندان ما به ما گفته اند: «دشمن نتوان حقیر و بیچاره شمرد» .

اینک با فشار حریفان بین المللی از سویی، و زمزمه های نارضایی ملت از دیگر سو، چه باید می کردند؟ آنچه ما در هشت سال مسؤلیت دولت قبلی دیدیم، دهن کجی، نعل وارونه زدن و ادّعاهای خلاف واقع بود و لاغیر: شگردهایی که نه از فشار بیگانگان کاست نه از ناخوشنودی اکثریتی از مردم ایران. زبان و بیان مرسوم در عرف بین الملل جای زبان و بیان دیپلماسی را گرفت و روز به