پاورپوینت کامل و خون‌ریختن کار بازی نیست ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل و خون‌ریختن کار بازی نیست ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل و خون‌ریختن کار بازی نیست ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل و خون‌ریختن کار بازی نیست ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

چنین که پیداست در بین رویکردهای نظریه ادبی معاصر، «تاریخی‌گرایی جدید» در قیاس با نحله‌هایی مثل «ساختارگرایی»، «پساساختارگرایی»، و «ساختارشکنی» در عرصه نقد ادبیات ایران و در کارنامه منتقدان فارسی‌نویس از اقبال کمتری برخوردار بوده است. تاریخ ادبیات در ایران همچنان از موازین تاریخ‌نگاری سنتی تبعیت می‌کند. مضافا این که در صد سال اخیر با پدیده جدیدی مواجه بوده‌ایم که شاید بتوان از آن با نام «ادبیات تاریخی» یاد کرد.

چنین که پیداست در بین رویکردهای نظریه ادبی معاصر، «تاریخی‌گرایی جدید» در قیاس با نحله‌هایی مثل «ساختارگرایی»، «پساساختارگرایی»، و «ساختارشکنی» در عرصه نقد ادبیات ایران و در کارنامه منتقدان فارسی‌نویس از اقبال کمتری برخوردار بوده است. تاریخ ادبیات در ایران همچنان از موازین تاریخ‌نگاری سنتی تبعیت می‌کند. مضافا این که در صد سال اخیر با پدیده جدیدی مواجه بوده‌ایم که شاید بتوان از آن با نام «ادبیات تاریخی» یاد کرد. تحلیل و تدقیق مسکوت‌ماندن «تاریخی‌گرایی جدید» به پژوهشی جامع و آکادمیک نیازمند است و از عهده این مطلب برنمی‌آید. اما «ادبیات تاریخی» موضوعی جذاب به‌شمار می‌آید و هرازگاهی با یکی از مظاهر تازه آن روبه‌رو می‌شویم. منظور از ادبیات تاریخی، مجموعه‌ای از متون است که مخاطبان مدرن آنها را به‌منزله ادبیات می‌خوانند. بی‌تردید گل سرسبد «ادبیات تاریخی» در این معنی، «تاریخ بیهقی» است. فارغ از اعتبار و ارزش تاریخی اثر بیهقی، در چند دهه اخیر ارزش‌های هنری و شیوه‌های روایی و بیانی بیهقی نیز مدنظر نویسندگان و ادیبان ایرانی قرار گرفته است. از این بابت منزلت بیهقی در ادبیات مدرن ایرانی شبیه به نثر همتای او، میشله در ادبیات فرانسه است. هرچند بین این دو تاریخی چندصدساله فاصله می‌اندازد.

«وزیری امیر حسنک» محمود دولت‌آبادی یکی از نمونه‌های اخیر ادبیات تاریخی است. دولت‌آبادی در مقام رمان‌نویس کوشیده است از «ذکر بر دار کردن امیر حسنک» گزارشی به دست دهد که کانون آن توجه به عنصر روایت‌پردازی و ارزش‌های هنر داستان‌نویسی بیهقی است. با این‌همه، دولت‌آبادی از طنین تاریخمند روایت بیهقی غفلت نمی‌کند و با خواندن متن و از لحن تعابیر او چنین برمی‌آید که ماجرای حسنک وزیر، موتیف یا عنصر تکرارشونده تاریخ ماست. مقوله‌ای که در سال‌های اخیر از آن با عناوینی چون «وزیرکشی» و «نخبه‌کشی» یاد کرده‌اند. ناگفته نماند که دولت‌آبادی طنین ماجرای حسنک را در بافت کلی تاریخ بیهقی بررسی و بازخوانی کرده است. در نتیجه، پیش‌زمینه‌ها و اثرات ماجرای حسنک را موبه‌مو واکاویده است. غرض دولت‌آبادی از خوانش مجدد تاریخ بیهقی حول محور تعبیر «پایانه تاریخ» تبلور می‌یابد: «وزیران در ایران عهد ساسانیان، گام به گام راه بر فرش زرینی می‌سپرده‌اند با تاری از زر و پودی از خون، تا ایشان را در گذر از قیقاج‌هایی سرانجام راست ببرد به دوزخ مسلخ انگار از پیش‌مهیاشده. از وزیر بزرگ، بزرگمهر بختگان، که می‌شناسیم تا همین بخشی از پایانه تاریخ…» (ص۴۴) در ادامه دولت‌آبادی از باب مصداق، فهرستی از وزرای مقتول و مغضوب ایران فراهم می‌کند و بحث خود را دنبال می‌کند. با خواندن «وزیری امیر حسنک» دو نکته نظر مخاطب را جلب می‌کند. نخست آنکه دولت‌آبادی تاریخ بیهقی را غایت‌انگارانه می‌خواند و از این بازخوانی انگیزه‌ای از قبل معلوم در سر دارد. اصطلاح «پایانه تاریخ» هم ناظر به همین مقصود است. در درجه دوم، دولت‌آبادی ضمن تاکید بر ارزش‌های هنری و روایی بیهقی بر آن است تا در پس‌زمینه تاریخ عقاید ماجرای حسنک را بازنگری کند. برای نیل به این نیت، او اصطلاح «تصویر الماس‌گون» را وضع می‌کند که در سرتاسر کتاب طنین خاصی دارد. به بیان ساده‌تر، کار بزرگ بیهقی در این است که از قتل حسنک- اتفاق مکرر تاریخ ایران- تصویری درخشان و تراش‌خورده – یگانه- ارائه می‌کند.

برخلاف تاریخ‌گرایی سنتی، غایت‌انگاری گذشته و استخراج مفاهیمی از دل تاریخ عقاید، تاریخی‌گرایان جدید رفتار متفاوتی با متون دارند. در قدم اول آنها بین تاریخ و ادبیات به هیچ نظام سلسله مراتبی و منزلتی قائل نیستند. ادبیات و تاریخ هیچ‌کدام بر دیگری رجحان ندارند. به بیان ساده‌تر، به نقل از استیفن گرینبلات می‌توان گفت که ادبیات همان‌قدر تاریخی است که تاریخ حاوی عناصری ادبی است. علاوه بر این، تاریخ برخلاف مفروض آغازینش عبارت از آن چیزی نیست که برحسب واقعیت رخ داده است، بلکه پیش از آن گزارشی از ذهن و ذهنیتی است که بر حسب واقعیت، روایت می‌کند. همین‌جا باید گفت «تاریخی‌گرایان جدید» در بررسی و خوانش متون، روحیه‌ای بازیگوشانه دارند. منابع و ماخذ آنها در بایگانی‌های مختلف مدام جا عوض می‌کند. مثلا در آثار گرینبلات می‌بینیم گزارش یک ناخدا، کلید خوانشی تازه از شکسپیر خواهد بود. یا کاترین گالاگر با بررسی تکنیک خاص طراحی گوش و چشم در پرتره‌های ملکه الیزابت به دریافت متفاوتی از غزلواره‌های شکسپیر دست می‌یابد. در تاریخی‌گرایی جدید، منابع مربوط و نامربوط محلی از اعراب ندارد. هر متن، صداهایی را برجسته می‌کند و صداهایی را در حاشیه از کانون توجه دور نگه می‌دارد. به همین دلیل بسیاری از منتقدان تاریخی‌گرای جدید با استفاده از مفاهیم رویکرد ساختارشکنی، متن تاریخی را می‌خوانند. اما شاید مهم‌ترین وجه خوانش دولت‌آبادی از ماجرای حسنک وزیر، تلقی رمان‌نویسانه از رویدادی تاریخی باشد که گفتیم نویسنده با مفهوم «تصویر الماس‌گون» اقدام به نامگذاری آن کرده است. چه می‌شود که تاریخ به شکل رمان در می‌آید و نه مثلا حماسه یا تراژدی. از این منظر کار دولت‌آبادی، تلقی وی از رمان را نیز افشا می‌کند.

برای روشن‌ترکردن این مطلب، می‌توان به کتاب «حدیث خداوندی و بندگی» محمد دهقانی مراجعه کرد و صدای دیگری از متن بیهقی شنید. محمد دهقانی در مقدمه کتاب ممتع خود به ناگفته‌های بیهقی و وجه مغفول تاریخ او اشاره می‌کند: «بی‌توجهی مورخان مسلمانی چون بیهقی به آنچه در آن سوی ثغور اسلام یا مرزهای خلافت عباسی می‌گذشت خود نشانه‌ای از این انحطاط بود.» (ص۱۱) دهقانی ذیل این جملات پانویسی را در کتاب درج کرده است تا مرادش از مفهوم انحطاط با معنای مدنظر سیدجواد طباطبایی خلط نشود. از فحوای بحث دهقانی چنین بر می‌آید که تعابیری مثل «آگاهی ملی»، «بیداری» و «خردگرایی» به هیچ روی مطمح نظر بیهقی نبوده است. اگر دامنه این بحث را وسعت دهیم به این نتیجه می‌رسیم که بخش عمده‌ای از جذابیت تاریخ بیهقی برای معاصران، ناشی از خوانش رمان‌نویسانه‌ای است که متن را از پس‌زمینه نظام خلافتی خارج می‌کند و به تعبیر تاریخی‌گرایان جدید، طی فرایندی موسوم به «رمزگذاری مجدد»، همان متن را در بطن نظام دولت- ملت از نو می‌خواند.مسلما متن بیهقی هر متنی نیست و درست به همین دلیل است که در برابر رمزگذاری مجدد مقاومت می‌کند و این بار، ارزش‌های هنری و روایی خود را بروز می‌دهد. نمونه دیگری از رمزگذاری مجدد، تأکید دولت‌آبادی بر مفهوم «استبداد» است. چنین مفهومی در متن بیهقی چندان جایگاهی ندارد. به عبارت دیگر، دولت‌آبادی به پشتگرمی «سیاست» ارسطو می‌تواند بیهقی را چنین بخواند.

این درست که خط اصلی روایت بیهقی، شرح ماجرای بر دارشدن حسنک است، اما اگر از چشم تاریخی‌گرایان جدید متن را بخوانیم، نکات دیگری دستگیرمان می‌شود. در برابر موافق‌خوانی سنتی که در نقد نو به آن خوانش دقیق (

close reading

) می‌گفتند، می‌توان به سیاست دیگری رو آورد و متن را مخالف‌خوانی