پاورپوینت کامل ناصرخسرو و زبان ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ناصرخسرو و زبان ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ناصرخسرو و زبان ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ناصرخسرو و زبان ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

ناصرخسرو شاعر و نویسنده‌ای است که کارنامه‌ای پربار دارد. دیوانش بیش از ده‌هزار بیت است. دست کم هفت اثر به نام او می‌شناسیم. به‌جز «سفرنامه» که جنبه‌ روایتی و توصیفی و نیز زبان ساده‌تری دارد، در شش اثر دیگر او به مسائل فکری، کلامی، فلسفی و مجادلات فکری پرداخته شده است. معلوم است که از لحاظ زبانی این آثار گنجینه‌ای است از مرد دانایی که در قرن پنجم زندگی می‌کرده. پس آثار او از لحاظ کمّی و کیفی قابل ملاحظه است.

اشاره: آنچه در پی می آید، یازدهمین مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ ناصر خسرو است که با حضور دکتر دهبُد ـ استاد دانشگاه آزاد اسلامی ـ در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

ناصرخسرو شاعر و نویسنده‌ای است که کارنامه‌ای پربار دارد. دیوانش بیش از ده‌هزار بیت است. دست کم هفت اثر به نام او می‌شناسیم. به‌جز «سفرنامه» که جنبه‌ روایتی و توصیفی و نیز زبان ساده‌تری دارد، در شش اثر دیگر او به مسائل فکری، کلامی، فلسفی و مجادلات فکری پرداخته شده است. معلوم است که از لحاظ زبانی این آثار گنجینه‌ای است از مرد دانایی که در قرن پنجم زندگی می‌کرده. پس آثار او از لحاظ کمّی و کیفی قابل ملاحظه است.

زبان قرن پنجم

نخستین نمونه‌های شعری ما در قرن سوم پدید آمد. در نیمه‌ دوم قرن چهارم نیز «مقدمه شاهنامه‌ ابومنصوری» و در سال ۳۷۲ «حدودالعالم» نوشته شد؛ اما کسی چون ابن‌سینا را هم داریم که همه‌ آثارش (به ‌جز یکی) به زبان عربی است. ابوریحان بیرونی هم اعتقاد داشت که زبان فارسی به درد علم نمی‌خورد و به ‌کار ترانه و تغزل می‌آید؛ اما همو «التفهیم» را به زبان فارسی می‌نویسد. التفهیم اثری است تاریخ‌ساز در تثبیت و رسمیت یافتن زبان فارسی نو.

وقتی التفهیم نوشته می‌شود، ناصرخسرو جوانی ۲۶ ساله است. پس فاصله زمانی زیادی با ابوریحان ندارد. از لحاظ تاریخی ناصرخسرو هنگامی آثارش را می‌نوشت که زبان فارسی در آغاز راه بود. بنابراین او هم تثبیت‌کننده و تاریخ‌ساز است. نکته‌ دیگر اینکه ناصرخسرو متوجه تفاوت میان زبان فارسی و عربی بود. بنابراین معادل‌یابی‌هایی می‌کرد که امروز می‌تواند به‌کار ما بیاید.

ناصرخسرو، جهان وطنی

گفته‌اند تفکر ابن سینا عربی بوده است؛ یعنی وقتی داشته فکر فلسفی می‌کرده، به عربی می‌اندیشیده است؛ اما مسلم است که ناصرخسرو به فارسی فکر می‌کرده است؛ چون آثارش همه به فارسی است. اما آیا ناصرخسرو فارسی را به خاطر ملیت‌گرایی به‌کار برده است؟

اگر ناصرخسرو و زمانش را بشناسیم، می‌دانیم که این گونه نیست. ناصرخسرو از لحاظ تفکر بسیار جهان‌وطنی است. قبله‌ فکری او در مصر قرار دارد. هیچ نشانه‌ای نداریم که بخواهیم بگوییم می‌خواسته عجم را زنده کند. این به نظام فکری او نمی‌خورد؛ اما یک دلیل هست که باعث شده فارسی‌نویسی او جدی باشد. می‌دانیم که ناصرخسرو اسماعیلی و اهل تعلیم است. زبان فارسی زبان مردمی بود که در مجامع شرکت می‌کردند. بنا بر این فارسی‌نویسی ناصرخسرو برای ملیت‌گرایی نبود، برای آموزش بود. اگرچه دشمنان اسماعیلیان همیشه آنها را متهم به عصبیت مجوسی می‌کردند.

کتابهای ناصرخسرو حالت درسنامه‌ای دارد. هر کدام از آنها به مباحثی تقسیم شده است. هر بخشی دارای بحثی است و جنبه‌ آموزشی دارد؛ مثلا در «زادالمسافرین» ۲۷ قول داریم. در «جامع‌الحکمتین» هم قولهایی آمده است. در «گشایش و رهایش» ۵۱ گفتار داریم. به تعبیر قدیمی‌ها، هر کدام از این قولها یک سبق درسی است. معلوم است که این آثار به قصد خودنمایی و قدرت‌نمایی زبانی نوشته نشده است، بلکه دقیقا برای فهماندن به متابعان اسماعیلی بوده است.

زبان علم

زبان ناصرخسرو در آثارش زبان علمی است (به ‌جز سفرنامه که درباره‌ آن بحثهاست). همان هدفی که زبان علم دارد، در آن آثار رعایت شده است. زبان علم سه مشخصه دارد: تک معناست و ابهام ندارد؛ غیر مخیّل است؛ و دارای اصطلاحات است، یعنی «دانش واژه» دارد. این سه مشخصه را در آثار ناصرخسرو می‌بینیم. شاعرانگی که در زبان شعری او هست در آثار منثورش نیست.

اکنون باید دید که از لحاظ زبانی ما در کجای کاریم؟ آنچه مسلم است این است که در حدود ۱۵۰ سال است که در یک وضعیت گسترش زبانی قرار داریم. می‌خواهیم واژه بسازیم. این از پیامدهای الحاق ما به جهان دانش است. ما با دانشی روبرو شده‌ایم که برای آن واژه نداریم؛ مثلا در زبان انگلیسی برای چند صدهزار حشره نامگذاری رسمی شده است. چنین چیزی در زبان فارسی نداریم. زبان ما احتیاج به گسترش و واژه‌های جدید دارد. باید به متون ادبی و غیر ادبی خود بازگردیم تا ببینیم که آیا می‌توان از آنها واژه‌ها یا اسلوبی برای واژه‌سازی به‌دست بیاوریم که به درد امروز ما بخورد؟ ناصرخسرو یکی از منابع مهم است که می‌تواند به ما کمک کند تا برای مفاهیم جدید واژه‌سازی کنیم.

باید دید که او درباره زبان چه فکر می‌کرده است؟ ناصرخسرو مانند هر متفکر دیگری به ارزش زبان و ویژگیهای زبانی پی برده و به آن فکر کرده و بروز داده است. او در سه اثر «جامع‌الحکمتین»، «خوان الاخوان» و «زادالمسافرین» به زبان پرداخته و فصلهایی را باز کرده است. در جامع‌الحکمتین می‌گوید که سخن چهار قِسم است: امر، استخبار، سؤال (خواستن) و خبر. گروهی از منطقیان قِسم دیگری اضافه کرده‌اند به نام مسأله. این را او از ارسطو نقل می‌کند.

اما یک بحث دیگر پیش می‌کشد و آن بحث نطق و کلام و قول است. می‌گوید: «نطق، نفس ناطقه را صفتی جوهری است و آن مفهوم است و معق