پاورپوینت کامل ایران‌شناسی در جهان ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایران‌شناسی در جهان ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایران‌شناسی در جهان ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایران‌شناسی در جهان ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

در قرن بیستم میلادی ایران‌شناسی در ایران در پی دستاوردهای ایران‌شناسان خارج از کشور، شکل گرفت و ایران‌شناسان داخل کشور با بیداری و آگاهی به جمع‌آوری و صیانت آنها پرداختند. این جهش ابتدا بیشتر جنبه کنجکاوی و تحسین داشت، اما به تدریج علاقه شدید به شناخت مظاهر ملی و جلوه‌های فرهنگی و نیز صیانت آنها را در پی آورد. ظاهراً اصطلاح «ایران‌شناسی» سالها پس از بنیانگذاری آن وضع شد؛ پیش از آن، ایران‌شناسان اصطلاح «مطالعات ایرانی» به‌کار می‌بردند و حتی آنتوان میه که خود ایران‌شناس بود، در سال ۱۹۲۲ اصطلاح «ایرانیسم»برای آن اختیار کرد، در حالی که در همان زمان گایگر مجله ایران‌شناسی را در آلمان منتشر می‌کرد. ظاهراً در ایران اصطلاح «ایران‌شناسی» را نخستین بار احمد کسروی در مقدمه شهریاران گمنام (۱۳۰۷ش) به‌کار برده است که در سال بعد

ایران‌شناسی در ایران

در قرن بیستم میلادی ایران‌شناسی در ایران در پی دستاوردهای ایران‌شناسان خارج از کشور، شکل گرفت و ایران‌شناسان داخل کشور با بیداری و آگاهی به جمع‌آوری و صیانت آنها پرداختند. این جهش ابتدا بیشتر جنبه کنجکاوی و تحسین داشت، اما به تدریج علاقه شدید به شناخت مظاهر ملی و جلوه‌های فرهنگی و نیز صیانت آنها را در پی آورد. ظاهراً اصطلاح «ایران‌شناسی» سالها پس از بنیانگذاری آن وضع شد؛ پیش از آن، ایران‌شناسان اصطلاح «مطالعات ایرانی» به‌کار می‌بردند و حتی آنتوان میه که خود ایران‌شناس بود، در سال ۱۹۲۲ اصطلاح «ایرانیسم»برای آن اختیار کرد، در حالی که در همان زمان گایگر مجله ایران‌شناسی را در آلمان منتشر می‌کرد. ظاهراً در ایران اصطلاح «ایران‌شناسی» را نخستین بار احمد کسروی در مقدمه شهریاران گمنام (۱۳۰۷ش) به‌کار برده است که در سال بعد (همان، ص۲۵۲) اصطلاح «ایران‌شناسی» را نیز به‌کار برد و سپس در سال ۱۳۰۹ ابراهیم پورداوود آن را در پیشگفتاری که در برلین بر کتاب دینشاه ایرانی نوشت، تکرار کرد (ص۲۱۹) و از آن پس، استفاده از آن به‌تدریج میان ایران‌شناسان داخل کشور متداول شد.

در سال ۱۳۱۶پورداوود با تدریس فرهنگ و تمدن ایران‌‌باستان در دانشگاه نوبنیاد تهران، ایران‌شناسی را وارد دانشگاه کرد و در دروس خود از تحقیقات ایران‌شناسان آلمانی، به‌ویژه از تحقیقات کریستیان بارتولومه بسیار استفاده کرد. کمبودها و کاستی‌ها از طرفی و استقبال ایرانیان از این رشته علمی از طرف دیگر، باعث شد که او در ۱۳۲۴ «انجمن ایران‌شناسی» را در تهران تأسیس کند. کمی بعد در سال ۱۳۲۶ به ابتکار او و این انجمن، «آموزشگاه ایران‌شناسی» در دبیرستان فیروزبهرام تأسیس شد و نخستین ایران‌شناسان داخلی و نیز تنی چند از استادان خارجی در کلاسهای شبانه آن به تدریس پرداختند (نیکویه، ص۲۱، ۱۱۵) و در پی آن نیز به کوشش او، کرسی زبانهای آریایی، اوستا و پارسی‌باستان و سنسکریت در دانشگاه تهران تأسیس شد(پورداوود، ص۱۵۸).

اساسنامه انجمن ملهم از دستاوردهای ایران‌شناسان خارجی بود و لازم بود که به همت ایران‌شناسان داخلی اقدامات مشابهی نیز در ایران صورت گیرد. این اساسنامه در ۲۰ ماده، اهداف علمی خود را بررسی درباره تاریخ ایران‌باستان، زبانها و ادبیات ایران‌باستان، لهجه‌های ایرانی، آیینهای ایران‌باستان، فرهنگ و تمدن ایران‌باستان، فرهنگ عامه‌ (فولکلور) ایران و تأثیرات فرهنگ ایران‌باستان در تمدن اسلامی تعیین کرده بود؛ به ‌علاوه ترجمه‌ کتب و رسالات دانشمندان و خاورشناسان کشورهای دیگر و شناساندن خاورشناسان را نیز مد نظر قرار داده بود (افشار، ص۴۲۶) که هم‌اکنون نیز مورد توجه است.

هانری کُربن که در ۱۹۴۵ به تهران آمد و با عضویت در این انجمن فعالیتهای علمی خود را شروع کرده بود (پورداوود، ص۲۲۰، ۳۸۰)، در سال بعد گزارشی با عنوان وضعیت کنونی مطالعات ایران در ایران برای فرهنگستان کتیبه‌ها و علوم ادبی پاریس فرستاد و در آن نخستن بار اصطلاح «ایرانولوژی» را به ‌کار برد، که در واقع معادل فرانسوی «ایران‌شناسی» رایج در تهران بود، در حالی که اصطلاحات مشابهی در فرانسه از جمله «اندولوژی» (هندشناسی) معمول بود. در نتیجه اصطلاح «ایرانولوژی» نیز در بین تحقیقات خاورشناسی فرانسه جایگاه واقعی خود را پیدا کرد.

علاوه بر پورداوود، محمد قزوینی و احمد کسروی، دو شخصیت شناخته‌شده ایران‌شناسی داخلی در خارج از کشور، ثابت کردند که ایرانیان خود نیز می‌توانند مانند ایران‌شناسان خارجی تحقیق کنند. قزوینی در طول تحقیقات و تتبعاتش در خارج