پاورپوینت کامل دیشب زن من گفت به من میرزاقلمدون ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دیشب زن من گفت به من میرزاقلمدون ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دیشب زن من گفت به من میرزاقلمدون ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دیشب زن من گفت به من میرزاقلمدون ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

لقب‌گذاری در میان عامه مردم ازجمله موضوعاتی است که در فرهنگ‌های مختلف و ازجمله ایران بدان برمی‌خوریم. داستان‌های عامیانه در درازنای تاریخ ایران ازجمله منابع مهم برای مطالعه زبان عامیانه و در این‌جا لقب‌های عامیانه‌اند. این داستان‌ها که بیشتر توسط افراد ناشناس کوچه‌وبازار ساخته و پرداخته شده‌اند، اندیشه و عمل مردم در طول تاریخ را روایت می‌کنند.

«نقش دیوار خانه‌ای تو هنوز
گر همین صورتی و القابی»/ سعدی
لقب‌گذاری در میان عامه مردم ازجمله موضوعاتی است که در فرهنگ‌های مختلف و ازجمله ایران بدان برمی‌خوریم. داستان‌های عامیانه در درازنای تاریخ ایران ازجمله منابع مهم برای مطالعه زبان عامیانه و در این‌جا لقب‌های عامیانه‌اند. این داستان‌ها که بیشتر توسط افراد ناشناس کوچه‌وبازار ساخته و پرداخته شده‌اند، اندیشه و عمل مردم در طول تاریخ را روایت می‌کنند. بهرام گلیم‌پوش، طالب پیل‌زور، زنگی گوش‌کنده، شغال پیرزور و میرباقر آجرپز و در شعرها و قصه‌های امروزی‌تر حسن کچل، ازجمله بارزترین نام‌هایی به‌شمار می‌آیند که با لقب‌هایی جالب توجه برجای مانده‌اند. این لقب‌گذاری در فرهنگ امروز برحسب تیپ‌های مختلف از یک فرد مثلا درباره حسن‌کچل، بسیار بار معنایی یافته است؛ آنچنان‌که حسن کچل در جایی نماد تنبلی، در جایی دیگر بی‌شانس و اقبال و در جاهایی دیگر بی‌عرضه و خجالتی است. بر این اساس، با نگاهی هرچند سطحی به پیرامون‌مان می‌توان دریابیم لقب‌گذاری در فرهنگ عامه ایرانیان پیشینه و ریشه دارد؛ هرچند نمی‌توان برای ریشه آن تاریخی تعیین کرد زیرا در روزگاران گذشته اهدای لقب به کسی می‌توانست در تمایز و شناخت او از دیگران به‌ویژه همنامانش موثر واقع شود. به دیگر سخن در روزگاری که شناسنامه و برگ هویتی وجود نداشت، لقب‌ها هویت‌بخش افراد بودند از این‌رو پسوند نام محله، شهر یا روستا و منطقه‌ای گاه به کسی نسبت داده می‌شد و او بدان شهرت می‌یافت. جعفرقلی تجریشی و سیدابراهیم نیاورانی از این دست نام‌ها هستند. شغل کسی نیز گاه هویت او را از همنامش مشخص و معلوم می‌کرد؛ لحاف‌دوز، آجرپز، مطرب، قصاب، نجار، خباز و ماست‌بند. بنای لقب‌گذاری‌های دیگر در ذهنیت عامه را باید در خصوصیات بارزی جست که در فرد وجود داشته است. به گفته صادق هدایت، مردم آن چیز را که مشاهده و احساس می‌کنند، با نخستین شباهتی که به ذهن‌شان می‌رسد بروز می‌دهند. از همین‌رو کلمات و اصطلاحاتی از ذهن و زبان عامه برمی‌آید که با روحیه‌شان سازگار است. بر این اساس عامه همواره براساس خوش‌آمد یا بدآمد خود از کسی او را به لقبی موسوم می‌کرده‌اند. از مشهورترین القابی که در افواه عامه وجود داشته و دارد، به پهلوان پنبه (مدعی زورمندی)، چاخان، پلنگ (تیزرویی)، دوکله، موشه، لپی، خپل، موچول (کوچولو)، وغ وغو (صدای کبوتر)، شَل، یک‌چشم، کچل، واکسی و لبو می‌توان اشاره کرد؛ القابی که بر یک خصوصیت منفی، ویژگی‌های جسمی و ظاهری یا شغل و حالات و رفتار کسی در جامعه دلالت می‌کند.

از عبدالله بی‌غم تا کل وکیل و