پاورپوینت کامل مساله روشنگری انتخاب ضروری بین نابالغی و بلوغ فکری است ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مساله روشنگری انتخاب ضروری بین نابالغی و بلوغ فکری است ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مساله روشنگری انتخاب ضروری بین نابالغی و بلوغ فکری است ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مساله روشنگری انتخاب ضروری بین نابالغی و بلوغ فکری است ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

در عصر کنونی، پروژه روشنگری همچون کلی یکپارچه درنظر گرفته می شود. با این حال، در تاریخ فرهنگ مان خردگریزی و گاه خردستیزی، برای سده ها غلبه داشت. تحولات اجتماعی و سیاسی نیز تا پیش از دوره تدارک نهضت مشروطه بسیار کم دامنه و محدود بود. با چنین پشتوانه ای به نظر ضروری می رسد که اکنون در عین توجه اصلی به تحولات در عرصه سیاسی – اجتماعی تاکید ویژه ای بر حوزه اندیشه ورزی برای پرورش و گسترش خودآیینی در جامعه مان داشته باشیم. به ویژه، باید تاکید کرد امروزه در دورانی زندگی می کنیم که افول خرد پررنگ است. جریان های بنیادگرا امروزه بقای خود را، یکسره، در ستیز با عقل می جویند. امروزه بی خردی در عرصه منطقه ما و جهان جولان می دهد

تکاپوی روشنگری، تکاپوی نقد است

در عصر کنونی، پروژه روشنگری همچون کلی یکپارچه درنظر گرفته می شود. با این حال، در تاریخ فرهنگ مان خردگریزی و گاه خردستیزی، برای سده ها غلبه داشت. تحولات اجتماعی و سیاسی نیز تا پیش از دوره تدارک نهضت مشروطه بسیار کم دامنه و محدود بود. با چنین پشتوانه ای به نظر ضروری می رسد که اکنون در عین توجه اصلی به تحولات در عرصه سیاسی – اجتماعی تاکید ویژه ای بر حوزه اندیشه ورزی برای پرورش و گسترش خودآیینی در جامعه مان داشته باشیم. به ویژه، باید تاکید کرد امروزه در دورانی زندگی می کنیم که افول خرد پررنگ است. جریان های بنیادگرا امروزه بقای خود را، یکسره، در ستیز با عقل می جویند. امروزه بی خردی در عرصه منطقه ما و جهان جولان می دهد
کانت روشنگری را با به کارگیری همگانی عقل خویش تعریف کرد. این نوع به کارگیری عقل، هرچند فرد را در پیوند با جامعه قرار می دهد اما نظر کانت، درکل، معطوف به فرد است. کانت به روشنگر شدن جامعه نیز توجه دارد اما تاکید خود را بر فرد می گذارد که از نظر او می تواند به سرعت در مسیر روشنگر شدن پیش برود فوکو می نویسد: «در قلب آگاهی تاریخی ای که روشنگری از خودش دارد اصل نقد و خلق مدام خویش در خودآیینی مان قرار دارد.» نقد، فنی است که به اتکای آن می توانیم خود را چندان خودآیینانه بپروریم که بتوانیم بخواهیم مسوولیت زندگی خویش را بر عهده گیریم. این به معنای تلاش برای حمایت از خویشتن است
آخرین کتاب حسن قاضی مرادی با عنوان «پویایی نقد» از سوی نشر اختران در دست انتشار است. وی این کتاب را در دو قسمت تنظیم کرده است. در قسمت اول با توجه به نظرات کانت و فوکو کوشیده تا اولاادراکی فلسفی و سیاسی از مفهوم نقد به دست دهد و ثانیا این ادراک را در ارتباط با موقعیت جامعه خودمان به کار گیرد. قسمت دوم کتاب نیز شامل هشت نقد است بر برخی نظرات اندیشمندانی از جمله: دکتر حسین بشیریه، محمد علی کاتوزیان، بابک احمدی و… او در قسمت اول کتاب پس از اشاره به نظرات کانت و فوکو درباره «روشنگری» به طرح این نکته می پردازد که چگونه باید به مساله روشنگری در جامعه خود بنگریم. این مقاله بخشی از همین موضوع در کتابی است که طی روزهای آینده در اختیار مخاطبان قرار خواهد گرفت.

پرداختن به فرهنگ نقد با توجه به عصر روشنگری به معنای الزام تکرار عصر روشنگری سده هجدهمی اروپای غربی در موقعیت کنونی جامعه مان نیست. این تکرار، امکان ناپذیر است. اگر هم نبود خطاست. زیرا تاکنون جنبه های گوناگونی از عصر روشنگری نقد شده است. با این حال، ما نیز رویاروی پرسشی قرار داریم که کانت درباره اکنونیت تاریخی جامعه ی خود پرسید: «اگر اکنون بپرسند که «آیا ما در حال حاضر در عصری روشن اندیش زندگی می کنیم؟» پاسخ آن این است که: «نه، اما در عصر روشنگری به سر می بریم.» (کانت، ۱۳۷۶، ۷) پاسخ ما به این پرسش نیز همین است. الزام بررسی عصر روشنگری از اینجاست. غرب در نقد سده های میانه خودش، در پی رنسانس و اصلاح دین (رفرماسیون) عصر روشنگری اش را تاسیس کرد. ضرورت بررسی روشنگری برای ما نیز این است که برای گذار به جامعه مدرن باید ویژگی های جامعه سنتی در اکنونیت تاریخی مان را نقد کنیم. در این بررسی لازم است به ویژگی های عام و ضروری آن عصر توجه داشته باشیم نه ویژگی های خاص و تصادفی آن. همچنان که فوکو روشنگری را عصر پیوند «پیشرفت حقیقت و تاریخ آزادی» و شیوه متمایز فلسفیدن همچون روندی عام و ضروری می سنجد. می نویسد: «فکر می کنم روشنگری همچون مجموعه رویدادهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، نهادی و فرهنگی – که هنوز به طور وسیعی به آن وابسته ایم- عرصه ممتازی را برای تحلیل شکل می دهد. همچنین فکر می کنم روشنگری به منزله اقدام جسورانه ای برای اتصال پیشرفت حقیقت و تاریخ آزادی در ارتباط مستقیم با یکدیگر، پرسشی فلسفی را جمع بندی می کند که بررسی آن برای ما پابرجاست. نهایتا فکر می کنم… روشنگری شیوه معینی از فلسفیدن را متمایز کرد.»
اما اگر از منظری که کانت در سده هجدهم و فوکو در سده بیستم اروپا آن را مساله یا غامض اکنونیت خود می دانند برای کل جهان اکنونیت دارد برای ما ایرانیان این اکنونیت به واسطه گذشته فرهنگی مان بسیار پررنگ تر است. زیرا، برای نمونه، می دانیم که عقل گرایی از ویژگی های عام عصر روشنگری بود: چندان که این عصر را «عصر خرد» نیز نامیدند. اما در گذشته فرهنگی ما تا پیش از دوره تدارک نهضت مشروطه، خردگریزی- و گاه، خردستیزی- برای حدود ۸۰۰ سال بسیار برجسته بود. به ویژه، برای سده ها، در تصوف و عرفان ایرانی آن هم عمدتا از موضع رویکردی احساسی- عاطفی بر ناکارآمدی و بی اعتباری عقل انسان، به طور گسترده ای تاکید شده است.
به علاوه، کانت در تعریف روشنگری بر اینکه فرد باید خرد خود را بدون هدایت دیگری به کار گیرد تاکید کرد. از نظر فوکو «کانت آشکارا نشان می دهد که «راه برون رفت» – که روشنگری را مشخص می کند- روندی است که ما را از وضعیت «نابالغی» می رهاند. کانت با استفاده از «نابالغی» حالت مشخصی از اراده ما را در نظر دارد که سوق مان می دهد در همه حوزه هایی که استفاده از عقل الزامی می شود بپذیریم که اقتدار شخص دیگری ما را هدایت کند.»
از این منظر، نفی نابالغی فکری برای کانت به معنای تحقق خودآیینی به عنوان یکی از مبانی عام و ضروری روشنگری بود. اما در گذشته مناسبات اجتماعی ما به این علت که «جماعت» بر «فرد» غلبه داشت و هنجارهای زندگی جمعی بر ویژگی های فردی آحاد مردم سایه می انداخت در میان ما، پیش و پس از دوران معاصر در مجموع، فردیتی شکل نگرفت که با خودآیینی متمایز شود.
به برخی از نکاتی اشاره می کنم که در تکاپوی روشنگری با آنها مواجهیم. فلسفه انتقادی کانت، عصر روشنگری را با سه پرسش اصلی مواجه کرد: «من چه می توانم بدانم؟ من چه باید بکنم؟ من به چه چیز حق دارم امیدوار باشم؟» پیشبرد روند روشنگری مستلزم پاسخ مکرر به این پرسش هاست. نکته اساسی در پاسخ جویی به این سه پرسش اساسی قرار داشتن در اکنونیت تاریخی خودمان است: نه این که، درکل و به طور انتزاعی، نظر فرد درباره اینکه انسان چه می تواند بداند یا انجام دهد یا به چه امید داشته باشد چیست.
برای هریک از ما – و در مجموع، جامعه – پرسش این است که اکنون «چه بر سر ما می آید» و ما در برابر این وضعیت چه باید بکنیم. پرسش این نیست