پاورپوینت کامل خوبان ، پارسی‌گوی تکریم را سزایند ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوبان ، پارسی‌گوی تکریم را سزایند ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوبان ، پارسی‌گوی تکریم را سزایند ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوبان ، پارسی‌گوی تکریم را سزایند ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

برگزاری آیین نکوداشت استاد دکتر میرجلال‌الدین کزازی در فرهنگسرای ارسباران تهران۱ (خرداد ۹۴) مایه خرسندی دوستداران استاد و همه کسانی شد که به پایایی و پیرایی زبان شیرین پارسی دل بسته‌اند.

اشاره:

برگزاری آیین نکوداشت استاد دکتر میرجلال‌الدین کزازی در فرهنگسرای ارسباران تهران۱ (خرداد ۹۴) مایه خرسندی دوستداران استاد و همه کسانی شد که به پایایی و پیرایی زبان شیرین پارسی دل بسته‌اند.

سخن گفتن درباره استاد فرزانه و فرهیخته‌ای که سالیان بسیاری از زندگانی پر بار خود را برای پاسداری از زبان پارسی و شکوفایی و رسایی آن سپری کرده است، کار بس دشواری است. در این نوشتار کوتاه بر آنیم که به کارنامه ادبی استاد نگاهی گذرا بیفکنیم.

***

استاد کزازی بر این باور است که: «ادب پارسی با همه فسونکاری و دلارائی ا‌ش، همواره در سایه و کناره مانده‌ است و اگر بدان پرداخته‌اند، چونان دنباله و وابسته از ادب‌تازی بوده است.۲» از این روی همواره کوشیده است که در کتابها، مقالات و سروده‌های خود، توانمندی‌های زبان پارسی را برای بیان اندیشه‌ها و احساسات آدمیان، به سخن‌سنجان و پژوهندگان ادب این مرز و بوم نشان دهد و ارزشهای نهفته و بنیادهای زیبا‌شناختی آن را با زبانی ساده و رسا باز نماید.

در دانشنامه «ویکی پدیا» دست‌کم، بیش از ۳۰ کتاب و ۱۷ ترجمه (برگردان) از استاد کزازی نام برده شده است که ارزشمندترین و گران‌سنگ‌ترین آنها «نامه باستان» است که تاکنون ۹ جلد (پوشینه) از آن به زیور چاپ آراسته شده است۳

«نامه باستان که نخستین جلد آن در سال ۱۳۷۹ انتشار یافته است پژوهشی است ماندگار و بی‌همانند که برای دانشجویان رشته زبان و ادبیات پارسی، دوره دکتری و کارشناسی ارشد نگاشته شده و افزون بر گزارش شاهنامه فردوسی، آگاهی بنیادینی در باب واژه‌شناسی، ریشه‌شناسی، نمادشناسی، اسطوره‌شناسی (

MytoloLogy

)، سبک‌شناسی و زیبایی‌شناسی سخن به خوانندگان می‌دهد.۴

استاد کزازی از اردیبهشت ۱۳۷۹ تا خرداد ۱۳۸۵ در ۹۳ همایش، کنگره، جشنواره، المپیاد ادبی، یادروز، میزگرد و… شرکت کرده و از آگاهی‌ها و گنجینه بیکران دانش خود دیگران را بهره‌مند ساخته است.۵

گونه گونه این همایش‌ها و جشنواره‌ها (شاهنامه‌شناسی، گویشهای بومی، آفرینشهای ادبی، خیام‌شناسی، ایران‌شناسی، یادروز سعدی، تعامل ادبی ایران با سایر ملل جهان، رمز جاودانگی حافظ، فرزانه توس، حماسه و اسطوره، زیبایی‌شناسی، ارج‌داشت مولانا، شعر و موسیقی، هفت‌شهر عشق و…) که استاد را برای شرکت در آنها فراخوانده‌‌اند، بیانگر چیرگی وی بر ادبیات، هنر، فن سخنوری و گسترش دامنه آگاهی‌ها و دانش اوست.

«دامنه کارهای کزازی قلمروی عرفان و ادبیات صوفیانه ایران را نیز در بر می‌گیرد. او با کتاب پارسا و ترسا وادی عطار‌شناسی و شرح منطق‌الطیر نیز گام نهاده است.۶

استاد کزازی از سال‌های نوجوانی نوشتن و سرودن را آغاز کرده است. هنگامی که او دانش‌آموزی ۱۷ ساله در کلاس چهارم دبیرستان رازی کرمانشاه (۱۳۴۴ خورشیدی) بود، نامه‌ای به استاد شهریار نوشت و یادآور شد که:

«… ای شهریار ملک سخن که با شانه نبوغ، گیسوان مواج عروس طبع را شانه می‌زنی، ای رب‌النوع احساس، آیا تار و پود تو را از عشق ساخته‌اند که این‌سان با اشعارت شور می‌افکنی و قلبهای پرمهر را از تنگنای خفقان مادیت به فراخنای فرح‌انگیز معنویت می‌بری.؟…»

«… ای بلبل نغمه‌پرداز! کیست که شعر زیبای انیشتین تو را بشنود و در برابر عظمت روح تو سر تعظیم فرود نیاورد؟ نمی‌دانی زمانی که آن را شنیدم چه حالی پیدا کردم. تو گویی بر بال لطیف فرشتگان خدا نشسته‌ام و در میان آسمانها پرواز می‌کنم و به سویت می‌آیم.»۷

در شعر زیبای «پیام انیشتین» که سرشار از احساس و اندیشه است، استاد شهریار افزون بر بیان چند «تئوری علمی» و در هم‌آمیختن جستارهای فلسفی و عرفانی، بهره‌گیری از نیروی هسته‌ای را برای ساختن بمب و کشتار بشر (توسط آمریکا) نکوهش کرده است:

انیشتین صد هزار احسن و لیکن صد هزار افسوس!حریف از کشف و الهام تو دارد بمب می‌سازد

این شعر پراحساس را برای آگاهی از ویژگی‌های ادبی و ژرفای اندیشه سراینده آن با هم می‌خوانیم:

پیام به انیشتین

انیشتین یک سلام ناشناس البته می‌بخشی،

دوان در سایه روشن‌های یک مهتاب خلیایی

نسیم شرق می‌آید، شکنج طره‌ها افشان

فشرده زیر بازو شاخه‌های نرگس و مریم

از آن‌هایی که در سعدیه شیراز می‌رویند

ز چین و موج دریاها و پیچ و تاب جنگل‌ها

دوان می‌آید و صبح سحر خواهد به سرکوبید

در خلوت‌سرای قصر سلطان ریاضی را.

درون کاخ استغنا، فراز تخت اندیشه

سر از زانوی استغراق خود بردار

به این مهمان که بی‌هنگام و ناخوانده است، در بگشا

اجازت ده که با دست لطیف خویش بنوازد،

به نرمی چین پیشانی افکار بلندت را

به آن ابریشم اندیشه‌هایت شانه خواهد زد.

نبوغ شعر مشرق نیز با آیین درویشی

به کف جام شرابی از سبوی حافظ و خیام

به دنبال نسیم از در رسیده می‌زند زانو

که بوسد دست پیر حکمت دانای مغرب را

انیشتین آفرین بر تو،

خلاء با سرعت نوری که داری، در نوردیدی

زمان در جاودان پی شد، مکان در لامکان طی شد

حیات جاودان کز درک بیرون بود پیدا شد

بهشت روح علوی هم که دین می‌گفت جز این نیست

تو با هم‌آشتی دادی جهان دین و دانش را

انیشتین ناز شست تو!

نشان دادی که جرم و جسم چیزی جز انرژی نیست

اتم تا می‌شکافد جز و جمع عالم بالاست

به چشم موشکاف اهل عرفان و تصوف نیز

جهان ما حباب روی چین آب را ماند

من ناخوانده دفتر هم که طفل مکتب عشقم،

جهان جسم، موجی از جهان روح می‌دانم

اصالت نیست در ماده.

انیشتین صد هزار احسن و لیکن صد هزار افسوس

حریف از کشف و الهام تو دارد بمب می‌سازد

انیشتین اژدهای جنگ…!

جهنم کام و حشتناک خود را باز خواهد کرد

دگر پیمانه عمر جهان لبریز خواهد شد

دگر عشق و محبت از طبیعت قهر خواهد کرد

چه می‌گویم؟

مگر مهر و وفا محکوم اضمحلال خواهد بود؟

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد؟

مگر یک مادر از دل «وای فرزندم» نخواهد گفت؟

انیشتین بغض دارم در گلو دستم به دامانت

نبوغ خود به کام التیام زخم انسان کن

سر این ناجوانمردان سنگین دل به راه آور

نژاد و کیش و ملیت یکی کن ای بزرگ استاد

زمین، یک پایتخت امپراطوری وجدان کن

تفوق در جهان قائل مشو جز علم و تقوا را

انیشتین نامی از ایران ویران هم شنیدستی؟

حکیما، محترم می‌دار مهد ابن‌سینا را

به این وحشی تمدن گوشزد کن حرمت ما را.

انیشتین با فراتر به جهان عقل هم طی کن

کنار هم ببین موسی و عیسی و محمد را

کلید عشق را بردار و حل این معما کن

و گر شد از زبان علم این قفل کهن واکن.

انیشتین باز هم بالا

خدا را نیز پیدا کن.۸

پژوهش‌های استاد کزازی درباره «بیان» و «معانی»‌ در قلمروی «زیباشناسی سخن پارسی» گنجینه پر ارزشی برای دانشجویان، زبان‌آموزان و دوستداران شعر و ادب به‌شمار می‌رود تا هنجارها و قانونمندی‌های زبان مادری خود را به درستی فراگیرند و به کار بندند.۹

از دیدگاه این استاد فرزانه، زبان آمیزه‌ایست از آواها و واژه‌ها که به یاری آنها با دیگران سخن می‌گوییم یا آنچه را که به ذهنمان می‌رسد به دیگران منتقل می‌کنیم.

یکی از ویژگی‌های برجسته، رشک‌برانگیز و ارزشمند استاد دکتر کزازی، بهره جستن وی از واژه‌های سره و ناب پارسی در نوشته‌ها، سروده‌ها و هنگام سخن گفتن است. اگرچه در روزگار ما شماری از نام‌آوران کوشیده‌اند در نوشته‌های خود از کاربرد واژه‌های بیگانه دوری گزینند اما اغلب، از این آزمون سربلند بیرون نیامده‌اند و نتوانسته‌اند به جایگاهی به بلندای مرتبت استاد کزازی دست یابند و پژوهشهای گران‌سنگ و ماندگاری که با آفریده‌های خامسه و اندیشه وی برابری کند برای شیفتگان ادب پارسی به یادگار بگذارند.

در سروده‌های برخی از سخنوران سده‌های سوم و چهارم گهگاه با شعرهایی روبرو می‌شویم که در آنها واژه‌های بیگانه دیده نمی‌شود یا شمار این واژه‌ها بسیار اندک است:

یارم سپند گرچه بر آتش همی فکند

از بهر چشم تا نرسد مرو را گزند

او را سپند و آتش ناید همی به کار

با روی همچو آتش و با خال چون سپند۱۰

(حنظله بادغیسی)

خون خود را گر بریزی بر زمین

به که آب روی ریزی در کنار

بت پرستیدن به از مردم‌پرست

پند گیر و کار بند و گوش دار۱۱

(ابوسلیک گرگانی)

دانش و خواسته است نرگس و گل

که به یک جای نشکفند به هم

هرکه را دانش است خواسته نیست

وانکه را خواسته است دانش کم۱۲

(شهید بلخی)

* خواسته: مال، دارایی، ثروت، گل: گل سرخ

در شعر «سرای سپنج» رودکی که رهنمودهای ارزنده‌ای در آن نهفته است، تنها یک واژه غیرپارسی (زُلفین) به‌کار رفته است:

به سرای سپنج مهمان را

دل نهادن همیشگی نه رواست

زیر خاک اندرونت باید خفت

گرچه اکنونت خواب بر دیباست

با کسان بودنت چه سود کند؟

که به گور اندرون شدن تنهاست