پاورپوینت کامل «… و شعرش را در دیوان انوری یافتند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «… و شعرش را در دیوان انوری یافتند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «… و شعرش را در دیوان انوری یافتند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «… و شعرش را در دیوان انوری یافتند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

تأملاتی در باب سرقت ادبی

جدال دیرین‌ بین «قاعده‌ عدالت» و «قاعده‌ انصاف» در محافل علمی و دانشگاهی

بحث «سرقت ادبی»، تاریخی به درازنای تاریخ کتابت دارد. در این زمینه، حکایت آن «شیاد گیسوبافته» که «شعرش را در دیوان انوری یافتند۱» نمونه‌ای کوچک از این دست است.

تأملاتی در باب سرقت ادبی

جدال دیرین‌ بین «قاعده‌ عدالت» و «قاعده‌ انصاف» در محافل علمی و دانشگاهی

بحث «سرقت ادبی»، تاریخی به درازنای تاریخ کتابت دارد. در این زمینه، حکایت آن «شیاد گیسوبافته» که «شعرش را در دیوان انوری یافتند۱» نمونه‌ای کوچک از این دست است. نکته این است که آفرینش اثری خلاقه و اصیل، «انگیزه»، «زمان»، «زحمت» و «استعداد» بسیار می‌خواهد. از این رو، آثار اصیل و تأثیرگذار جزو اقلام کمیاب محسوب می‌شوند و طبعاً مانند هر کالای گرانسنگ، افراد فرصت‌طلب بسیاری را وسوسه می‌کنند که آنها را با نام خویش در جای دیگری عرضه نمایند و از امتیازات اجتماعی، فرهنگی و مادی آن بهره‌مند شوند. اما با تدوین شیوه‌نامه‌ها و اصول رفرنس‌نویسی در قرن بیستم، معیارِ سنجش آثار راست و ناراست مکتوب، وجه مشخص‌تر و در عین حال سفت‌و‌سخت‌تری به خود گرفت. افزون بر این، پیدایش و کاربرد علائم جدید نوشتاری، مصادیق بیشتری از آن پدیده‌ نامیمون را در‌شمار آورد.اما پرسش این است که آیا پژوهشگران ما با این شیوه نامه‌ها و معیارهای استاندارد آشنایی دارند و آیا واقعاً در تمام موارد، عنصر معنوی ارتکاب این خطا، یعنی اراده و اندیشه‌ آگاهانه، وجود دارد. ما در این یادداشت می‌خواهیم وجوه دیگری از این عمل را نشان دهیم که به نظر ما ناشی از ناآگاهی و کم‌اطّلاعی دانشجویان و پژوهشگران از این معیارها است. افزون بر این، قصد داریم بر اهمیت «قاعده‌ انصاف» در کاربست این استانداردها تأکید ورزیم بویژه هنگامی که می‌خواهیم آثار گذشتگان را بی‌اعتنا به موقعیت و بستر خاص فرهنگی و تاریخی‌شان با همین سنگِ محک، داوری کنیم۲.

در اختیار گرفتن اثر یا آثار دیگری (اعم از «ایده‌ها»، «نثر»، «سبک» و مواردی از این دست) و زدن آنها به نام خویش، متعارف‌ترین معنای «سرقت ادبی» است. اما در خود همین تعریف هم چند نکته‌ باریک وجود دارد. به این معنی که گاهی شما از اثر دیگری استفاده نمی‌کنید یا استفاده می‌کنید و به آن هم رفرنس می‌دهید اما در نهایت در دام پوشیده‌ سرقت ادبی می‌افتید.

اجازه دهید با ذکر مثال، این دو شیوه‌ ظریف سرقت ادبی را روشن کنیم. شما اگر از مطلبی که خود پیش از این منتشر کرده‌اید در نوشته‌ دیگری عیناً استفاده کنید بدون آنکه به آن اثر نخست ارجاع دهید، دچار سرقتِ‌ادبی شده‌اید که در اصطلاح به آن «سرقت از خود»۳ می‌گویند. این قاعده شاید به دلیل حفظ حقوق ناشر یا جلوگیری از سوء‌استفاده‌های احتمالی نویسنده وضع شده‌است. برخی پژوهشگران، اثر خویش یا بخش‌هایی از آن را با تغییراتی در عنوان یا متن در جاهای مختلف نشر داده یا از ایده‌های آن در اثر دیگری استفاده می‌کنند، بدون آنکه به نشر نخست آن اثر ارجاع دهند.

اما گاهی به متن ارجاع می‌دهید اما ارجاع شما دقیق نیست. اینجا است که پای علائم جدید نوشتاری در میان می‌آید. در اغلب شیوه‌نامه‌های معتبر از جمله «شیوه‌نامه‌ شیکاگو»۴ آمده است که بایستی نقل‌قول‌های مستقیم و غیرمستقیم هنگام ارجاع از یکدیگر تمییز داده‌شوند. در «شیوه‌نامه‌ شیکاگو» نقل‌قول مستقیم اگر کمتر از سه خط بود بایستی در داخل متن و با علامت «» بیاید و اگر بیش از سه خط است‌، بایستی آن را با حاشیه‌ای افزون‌تر در وسط متن آورد. حال اگر شما «نقل‌قول مستقیم» یا نوشته‌ای را عیناً استفاده کرده‌اید و آن را با علامت گیومه مشخص نکرده‌اید یا اگر بیش از سه سطر بود آن را با حاشیه ننوشته‌اید، حتی اگر به منبع آن هم ارجاع دهید، دچار سرقت ادبی شده‌اید. زیرا این‌گونه به نظر می‌آید که شما آن مطلب را «به قلم خویش» و با استفاده‌ «غیر مستقیم» از منبع، تحریر کرده‌اید که روشن است این‌گونه نیست.

متأسفانه پایان‌نامه‌های دکترا و فوق‌لیسانس دانشجویان ما هم پر است از این‌گونه کارها. دانشجو برای فربه‌کردن پایان‌نامه، مطالبی را از منابع مختلف به‌هم می‌چسباند طبیعی است که اگر بخواهد همه‌ این مطالب را با حاشیه‌ بیشتر در متن بیاورد قسمت اعظم پایان‌نامه را در‌بر ‌می‌گیرد. طبیعی است که او این کار را نمی‌کند بلکه صفحات متعّدد نقل‌قول را (گاهی با تغییر در عبارات یا ساختار گرامری و…) در امتداد متن اصلی می‌آورد و سپس بسته به مورد، به این منابع رفرنس می‌دهد و گاهی هم نمی‌دهد. این شیوه البتّه چندین دهه هست که در دانشگاه‌های جهان شناخته شده‌است و به نام نگارش «وصله پینه‌ای»۵ معروف شده و متداول‌ترین شیوه‌ سرقتِ‌ادبی است.

حال اجازه دهید از تجربه‌ای دیگر بگویم که به نظرم برآمده از همین ناآشنایی با معیارهای علمی است. دوستی مقاله‌ای به انگلیسی نوشته‌است و داده آن را بخوانم. مقاله حاوی تزی است فوق‌العاده درخشان. اما در جریان خواندن متن، متوجه می‌شوم که انگار نثر آن «سکته» دارد.

سعی می‌کنم آن را به ناآگاهی خودم از زبان نسبت دهم اما در آخرین لحظه، این حس را با او در میان می‌گذارم. می‌گوید حس‌ات درست است. توضیح می‌دهد به دلیل اینکه می‌خواسته متن مقاله انگلیسی روان‌تر و صحیح‌تر از کار دربیاید، جملاتی از «برتراند راسل» (که به شیوا نویسی شهره است) را پیدا کرده و با توجه به متن، تغییراتی در آنها داده و برخی دیگر را به همان سبک و سیاق با نثر انگلیسی خویش همراه کرده‌است.

چنین کاری که امر معقولی به نظر می‌رسد، می‌تواند نام نویسنده‌ای را برای همیشه در «لیست سیاه۶» قرار دهد و دیگر هیچ مجلّه‌ معتبری کاری از او قبول نکند. دوست نگارنده تصور می‌کند او که ایده‌ کسی را از آن خود نکرده فقط از ابزار زبان یا از قلم دیگری برای فهماندن بهتر مطلب خود استفاده کرده است؛ اما در واقع استفاده از جملات و عبارات دیگران به هر نحو، بدون ارجاع به آنها سرقت ادبی به حساب می‌آید و طبعاً یافتن این جملات، با نرم افزارهای موجود، کار آسانی است.

در ادامه‌ این بحث می‌خواهیم نشان دهیم که چگونه اعمال این معیارها بدون توجه به اقتضائات تاریخی و بستر خاص فرهنگی و اجتماعی قدری دشوار و گاه غیرمنصفانه است. برای درک بهتر این نکته می‌خواهیم از یک اثر کلاسیک مهم در تاریخ ایران به نام «سیر حکمت در اروپا» اثر زنده‌یاد استاد محمد علی فروغی یاد کنیم. جل