مهسا فایل |
سایت دانلود فایل پاورپوینت کامل آشیانههای راه در کاروان زمان ۳۷ اسلاید در PowerPoint
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت کامل آشیانههای راه در کاروان زمان ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آشیانههای راه در کاروان زمان ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت کامل آشیانههای راه در کاروان زمان ۳۷ اسلاید در PowerPoint :
پایگذاردن در جاده سفر، در پهنه بیابانها و دل کوهستانها و گستره جنگلها و به سلامترسیدن، در تاریخ ایران به وجود استراحتگاههایی وابسته بوده است تا خستگی مسافران را از تنشان بتکاند؛ استراحتگاههایی که از چاپارخانههای ایران باستان تا ساباط، تکیه و کاروانسرا در دوران ایران پس از اسلام را دربرمیگیرد.
نگاهی به کاروانسراهای وقفی و خیریه در تاریخ ایران
پایگذاردن در جاده سفر، در پهنه بیابانها و دل کوهستانها و گستره جنگلها و به سلامترسیدن، در تاریخ ایران به وجود استراحتگاههایی وابسته بوده است تا خستگی مسافران را از تنشان بتکاند؛ استراحتگاههایی که از چاپارخانههای ایران باستان تا ساباط، تکیه و کاروانسرا در دوران ایران پس از اسلام را دربرمیگیرد.
ناگفتههایی بسیار از این آشیانههای راه بهویژه از دل کاروانسراها برمیآید. نشستن زیر سایه طاقها و سقفهای بلند ایوانها و چشمدوختن به گستره آبی آسمان یا پناه گرفتن از سرمای زمستان در اتاقهایی که با هیزم گرم میشد و ساعتهایی آسودن، گونهای از تاریخ را دربرمیگیرد که امروزه همچون یادمانی از اعصار گذشته در دل برخی از شهرها و بر پهنه بیکران بیابانها و کناره کوهستانها رخ مینمایاند. واژه کاروانسرا آنگونه که بررسیها نشان میدهد، از دوره سلجوقی در ایران رایج شد. کاروانسراها درواقع بهعنوان نمادی از معماری ایرانی همچون پلهای ارتباطی، گذر از راههای پرفرازونشیب و دراز را بر مسافران آسان میکردند. این سازههای بین راهی، به کاروانسراهای شاهی، خصوصی، وقفی و خیریه تقسیم میشدند. حجره، اتاق، ایوان و حیاط، آخور و اصطبل، نمازخانه و حمام و برج در بیشتر کاروانسراها وجود داشته است. بسیاری از کاروانسراها گویا از اندرونی یا طبقهای ویژه زنان و کودکان نیز برخوردار بودهاند. حجم تجارت ایران و گوناگونی کاروانهای تجاری در برخی از دورههای گذشته به اندازهای بود که گاه ۲هزار و ۷۰۰ شتر بارهای یک کاروان را بر دوش میکشیدند. این کاروانهای سنگین با رسیدن به کاروانسرایی برای اتراق، همه در اتاقها جای نمیگرفتند. پیترو دلاواله جهانگرد ایتالیایی دوره صفوی در سفرنامهاش اشاره کرده که با چنین کاروانی برخورده و شب را خارج از کارونسرا سر کرده است. نیاز به جاهایی مناسب برای اتراق مسافران در دورههای گذشته، زمینهای را فراهم آورد تا مردمی گمنام و نیکوکار، کاروانسراهایی به همراه حوضها و آبانبارهایی بسازند. افزونبر حجم تجارت بسیار و ضرورت کاروانسراسازی، در اندیشه ایرانیان بهویژه در باورهای اخلاقی و دینی، رسیدگی به در راهماندگان و مسافرانی که در راه چیزی ندارند هر چند در شهر و دیار خود دارای سرمایهای باشند، از موارد درخور توجه بهشمار میآید که گرایش بسیاری را به رفع نیازهای مسافران پدید آورده است. کاروانسراسازی بر این اساس از روی نیت نیکو و به صورت موقوفه، در طول تاریخ ایران بهویژه در عصر صفویه جایگاهی مهم یافته است. سعید هادیزاده در کتاب «کاروانسرا در ایران» درباره کاروانسراهایی که با نیت نیکو بنا میشدند، اینگونه مینویسد «کاروانسراهای خیریه را اشخاص خیر میساختند و آنها را با کاروانسراهای وقف نباید اشتباه کرد. علاوهبر اینکه چنین بناهایی بر زیبایی شهرها میافزودند کمک فوقالعادهای هم برای زائران محسوب میشدند. برای ما روشن نیست که آیا واقعا اشخاص فقط از نظر خیرخواهی این ساختمانها را برپا میکردند یا از طرف شاه به این کار تشویق میشدند». در این نوع کاروانسراها هیچ مزدی از مسافران گرفته نمیشد و مسافران گاه به رسم تشکر انعامی به دربان میدادند. روایت مادام دیولافوا سفرنامهنویس فرانسوی دوران ناصرالدین شاه این مسأله را مهر تأیید میزند «تعداد زیادی از کاروانسراها مانند مساجد ساختمانهای خیریهای هستند که مخارجشان را فرزندان بانی آنها میپردازند. معمولا شخصی که مورد اطمینان آنهاست در آنجا گماشته میشود و از کاروانها پذیرایی میکند. صبحها در کاروانسرا را باز میکند و شبها آن را میبندد. مسافران هر قدر آنجا بمانند چیزی به او نمیدهند مگر اینکه از او خدمتی بخواهند و بخواهند آن خدمت را به وسیله انعامی جبران کنند. تنها فایدهای که این شخص میتواند ببرد این است گاهی علوفه برای چهارپایان یا جوبی برای طبخ غذای مسافران یا دوغی به چهارپاداران بفروشد و از این معامله سود مختصری عایدش شود». همچنین به نوشته ماکسیم سیرو، بنای ساختمانهای کاروانسراهای خیریه، قانونی نوشتهشده نداشت. شخص بانی با معمار و بنا قرار میگذاشت تا کار به انجام میرسید. بانی مصالح موردنیاز را تأمین و معمار از آنها استفاده میکرد. کاروانسراداران و مردم در دورههای رونق و رفاه در جایجای ایران در گذشته، با همیاری یکدیگر، بیانگیزهای مادی از مسافران پذیرایی میکردند.
ابن حوقل در سده چهارم هجری از خانهای در سغد سخن میراند که صاحباش آن را به مهمانسرای مسافران تبدیل کرده است. این رسم تا آن روزگار صدسال در آن خانه تدوام داشته و از ورود کسی جلوگیری نمیشده است «و بسا اوقات شبانه ناگهان بیش از صد یا دویست تن با ستوران و حشم خود بدانجا میآمدهاند و تمام نیازمندی آنان از علف ستوران و خوراک و جز آن فراهم میشده است».
دوران صفویه تجربهای کامیاب از کاروانسراسازی
بنابر آنچه تاریخ تصویر میکند در دوره صفویه بهویژه عصر شاه عباس یکم، رونق تجارت در ایران تا بدانجا بود که تنگه هرمز در صفحه تجارت جهانی جایگاهی مهم داشت. بر این اساس، کرانههای جنوبی و جزیرههای خلیج فارس، نقاطی پررفتوآمد به شمار میآمدند. راههای ارتباطی به سوی جنوب، از همینرو ب
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
