پاورپوینت کامل حاضرِ غایب ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاضرِ غایب ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاضرِ غایب ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاضرِ غایب ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره: چندی پیش در مأموریتی دانشگاهی، موفق شدم به همراه جناب آقای دکتر طهرانچی ـ رئیس محترم دانشگاه شهید بهشتی ـ و همکاران عزیز و ارجمندم جناب آقای دکتر فقیهی معاون آموزشی و جناب آقای دکتر شیرانی مدیر روابط بین‌الملل، دیداری از دانشگاه «الفارابی» در آلماتی ـ مرکز قزاقستان ـ داشته باشم. یادداشتی که می‌خوانید، در پی احساسی است که جمع بازدیدکننده از وضعیت زبان فارسی در قزاقستان داشتند؛ احساسی که نهایتاً منجر به این شد که زبان فارسی با همه حضور و نفوذی که در زبان قزاقی دارد، غریب و غایب است و باید برایش چاره‌ای اندیشید و جایگاه این زبان شریف را که بدون تردید دومین زبان دینی اسلام ـ و شاید در بعضی مناطق از جمله قزاقستان ـ نخستین زبان دینی به شمار می‌رود، تبیین و در حفظ و صیانت آن بیش ‌از پیش کوشید.

گذری برگذشته زبان فارسی و نظری به موقعیت امروز آن

اشاره: چندی پیش در مأموریتی دانشگاهی، موفق شدم به همراه جناب آقای دکتر طهرانچی ـ رئیس محترم دانشگاه شهید بهشتی ـ و همکاران عزیز و ارجمندم جناب آقای دکتر فقیهی معاون آموزشی و جناب آقای دکتر شیرانی مدیر روابط بین‌الملل، دیداری از دانشگاه «الفارابی» در آلماتی ـ مرکز قزاقستان ـ داشته باشم. یادداشتی که می‌خوانید، در پی احساسی است که جمع بازدیدکننده از وضعیت زبان فارسی در قزاقستان داشتند؛ احساسی که نهایتاً منجر به این شد که زبان فارسی با همه حضور و نفوذی که در زبان قزاقی دارد، غریب و غایب است و باید برایش چاره‌ای اندیشید و جایگاه این زبان شریف را که بدون تردید دومین زبان دینی اسلام ـ و شاید در بعضی مناطق از جمله قزاقستان ـ نخستین زبان دینی به شمار می‌رود، تبیین و در حفظ و صیانت آن بیش ‌از پیش کوشید.

اصولاً زبان هر قوم و ملتی از جهات مختلف حائز اهمیت و شایان بررسی است. قدمت زبان، گستردگی، ‌تأثیرگذاری، قدرت ماندگاری، قابلیت بالندگی و مقبولیت جهانی ازجمله این جهات است. زبان فارسی با پیشینه‌ای کهن و تاریخی، همواره یکی از زبانهای تأثیرگذار و ابزار انتقال فرهنگ و تمدن بوده است. گذشته زبان فارسی حکایت از آن دارد که قلمرو آن بسیار گسترده و از «مدیترانه» تا «سند» و از «بین‌النهرین» تا «سیحون» را در بر می‌گرفته است. این گستردگی البته در طول زمان محدود شد و ابتدا قلمرو آسیای صغیر را از دست داد و با روی کار آمدن صفویان یا اندکی پیش از آن، بر اثر کشمکش‌های سیاسی و مذهبی بخشهای آسیای مرکزی از آن جدا شد. استعمار انگلیس هم اندکی بعد ارتباط زبان فارسی شبه‌قاره هند را با پارسی ایران قطع کرد.

بیشتر از دو سده پیش، بخشهای گسترده‌ای از قلمرو زبان فارسی در افغانستان به گونه‌ای دیگر عرصه تاخت و تاز و استعمار قرار گرفت. بعدها که که سرزمین نه چندان بزرگ تاجیکستان پدید آمد،‌ زبان پارسی رایج در آن نواحی به نام «تاجیکی» احراز هویت کرد؛ چنان که پارسی افغانستان هم «دری» نامیده شد. تنها زبان رایج در قلمرو جغرافیایی ایران، همچنان فارسی باقی مانده و به حیات تکاملی خویش ادامه داد.

تقسیم زبان واحد فارسی به سه نام «فارسی»، «دری» و «تاجیکی» سبب شد که در سده‌های اخیر تدریجاً هر یک از این شاخه‌های سه‌گانه، تحولات خاص خود را پشت سر بگذارد و به دلایل متعدد فرهنگی، اقلیمی، اجتماعی، سیاسی و… در ساختار و واژگان و به‌ویژه در تلفظ و گونه‌های زبانی تفاوتهایی پیدا کنند. بر این تفاوتها باید بیگانگی این سرزمینها بایکدیگر را هم افزود.

بدیهی است زبان فارسی همچون زبانهای زنده دیگر در طول عمر دراز خود از فرهنگها و زبانهای مختلف تأثیر پذیرفته است و تدریجاً کمبودهای خود را در ادوار و مقاطع خاص برطرف کرده است. زمانی از یونانی و سریانی، روزگاری از عربی، یک چند از ترکی و مغولی و در صد و پنجاه سال اخیر از زبانهای اروپایی. البته با وجود این، نه تنها زبان فارسی در دل زبانهای مهاجم حل نشده، بلکه بسیاری از واژگان این زبانها را از آنِ خود کرده و به غنای بیشتری دست یافته است. پیشینه و گستره جغرافیایی زبان فارسی حکایت از آن دارد که این زبان اصیل از نظر مکانی و زمانی چه جایگاه شکوهمندی را در اختیار داشته است:

شبه‌قاره هند

سرزمین پهناور هند در طی بیش از هشتصدسال یکی از مراکز مهم و بزرگ علم اسلامی و مهد پرورش فرهنگ اسلامی و ایرانی بوده است. از اوایل سده پنجم هجری (اوایل سده یازدهم میلادی) که زمینه تبلغ اسلام در هند به صورتی گسترده شکل گرفت، گروهی از عالمان دینی، دانشمندان و هنرمندان ایرانی به سرزمین هند مهاجرت کردند و به نشر و بسط علوم و فرهنگ اسلامی و ایرانی در این خطه همت گماشتند. در این‌باره پژوهشگران و صاحب‌نظران تاریخ معتقدند گرچه حضور مسلمانان در هند، نخستین بار در اوایل سده هشتم میلادی (سال ۷۱۲ م) صورت گرفت، اما مؤثرترین گامها در تصرف هند در سده یازدهم میلادی برداشته شد که در پی آن رواج و گسترش زبان فارسی با مهاجرت فارسی‌زبانان به این دیار آغاز گردید. سپس بر اثر حمله مغول و مهاجرت گروههای ایرانی به هند، دامنه رواج زبان فارسی توسعه بیشتری یافت. از این‌رو زبان فارسی در کشمیر به ‌سبب کوچ سادات همدان از نفوذ و گسترش فراوانی برخوردار شد. سادات همدان که از ظلم و ستم تیمور به ستوه آمده بودند، در سده چهاردهم میلادی به آن دیار پناه بردند و افزون بر ترویج اسلام، زبان و ادب فارسی را نیز در آن دیار رونق بخشیدند.

در سده‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی خواندن و نوشتن زبان فارسی در شبه‌قاره گسترش بیشتری یافت؛ چنان که سلطان سکندر لودی، هندیان را ناچار به آموختن، خواندن و نوشتن زبان فارسی نمود و زبان فارسی را در هند زبان رسمی و اجباری اعلام کرد. در دو سده یادشده گسترش زبان و ادبیات فارسی در سند بسیار شگفت‌آور بود. شاهزادگان ارغون و ترخان مغولی، شماری زیاد از دانشمندان و ادیبان ایرانی را به سند دعوت کردند و شاه‌حسین ارغون که خود نیز شاعری علاقه‌مند بود، مدارسی برای آموزش زبان و ادبیات فارسی در سند تأسیس کرد.

به هنگام امپراتوری اکبر در سال ۱۵۸۲م به فرمان راجه تدارمال وزیر دارایی وقت در سراسر شبه‌قاره، در امور دیوانی، زبان فارسی جانشین زبان هندی گردید و مقرر شد تمامی دفترهای دیوانی و دفترهای حساب به‌جای زبان هندی به زبان فارسی نوشته شود.

در سال ۱۲۰۴م یعنی زمانی که اختیارالدین محمد بن بختیار خالزی، «بنگال» را فتح کرد، زبان فارسی به‌ گونه‌ای رسمی وارد زبان بنگالی شد و تا اول ماه دسامبر سال ۱۸۳۷ زبان فارسی، زبان رسمی دربار بنگال بود. در این مدت طولانی یعنی ۶۳۳ سال، بسیاری از شعرا، تاریخ‌نویسان، پژوهشگران بنگالی از زبان فارسی به ‌عنوان وسیله‌ای برای بیان افکار خود استفاده می‌کردند.

کتاب مشهور فارسی در زمان حکومت سلطان علی‌مردان خالزی در بنگلادش (۱۲۱۶ـ ۱۲۰۹م) به زبان فارسی نوشته شد. این کتاب «بحرالحیات» نام داشت و ترجمه‌ای از یک کتاب سنسکریت به نام امریتاکوندا و درباره «یوگا» بود و بعدها نویسنده آن مسلمان شد.

دکتر محمد عبدالله، دانش‌پژوه بخش زبان فارسی و اردو در دانشگاه «داکار» در کار تحقیقاتی معتبر خود، تحت عنوان «ادبیات فارسی در بنگلادش» فهرست و شرح حال کوتاهی از نویسندگان و آثار ادبی بنگلادش در قرن نوزدهم را ارائه کرده است.

شایان ذکر است که به علت تأثیر زبان و ادبیات فارسی بر زبان ادبیات بنگالی، بسیاری از کتابهای فارسی در همان دوران به بنگالی ترجمه شد. در قرنهای هفدهم و هجدهم برخی از نویسندگان مسلمان بنگالی از رسم‌الخط عربی برای نوشتن آثار خود به زبان بنگالی استفاده کردند و هنوز هم حدود هشت درصد از کل واژه‌های متداول در میان بنگالها و بیست درصد از واژه‌های متداول در میان مسلمانان بنگالی از واژه‌های فارسی نشأت می‌گیرد.

گستره ادب فارسی نه‌تنها در حوزه شبه قاره هند، بلکه در اقصی نقاط جهان نیز چشمگیر بوده است.

چین

قرن چهاردهم میلادی یا قرن هشتم هجری، آغاز آشنایی ملتهای ساکن در منطقه خاور دور، مخصوصاً چینی‌ها و ژاپنی‌ها با آثار ادب فارسی است. «گلستان» سعدی جزو نخستین آثاری است که ابتدا در چین مورد توجه واقع شد و جزء کتب درسی مسلمانان این کشور قرار گرفت. به غیر از گلستان، مردم چین در قدیم با غزلیات سعدی نیز آشنا بوده‌اند و شاهد این امر، ابن‌بطوطه، جهانگرد معروف مراکشی است. بنا بر نوشته وی، هنگامی که او در حدود سال ۱۳۴۸م از شهر «هان جوی جین» (که در آن وقت نامش سین‌تزه بود) دیدن و به درخواست مهماندارانش، بر روی رودخانه‌ای قایق‌سواری می‌کرده، از دهان یک آواز‌خوان چینی سرودی را به زبان فارسی می‌شنود که یکی از غزلیات سعدی است.

بنا به گزارش جهانگردانی مانند پادری اودوریک، مارکوپولو و ابن بطوطه، در دوران فعالیت راه ابریشم، زبان