پاورپوینت کامل فراموشی ناصر خسرو ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فراموشی ناصر خسرو ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فراموشی ناصر خسرو ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فراموشی ناصر خسرو ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

دانش سبک‌شناسی تقریباً عمری به اندازه‌ تأسیس رشته ادبیات فارسی در دانشگاه تهران دارد. استاد فقید ملک‌الشعرای بهار بنیادگزار این درس بودند. منتهی نه به شکل امروزی، بلکه با عنوان فرعی «تاریخ تطور نظم و نثر فارسی». کتاب سه‌جلدی «سبک‌شناسی» ایشان هم تنها شامل نثر فارسی است. استاد بهار فرصت نکرد به صورت مستقل کتابی درباره‌ سبک‌شناسی شعر فارسی بنویسد. بعد از این، آسیا گشت و گشت تا روزگار ما که شاگردان استاد کتاب سبک‌شناسی شعر را نوشتند.

سخنرانی دکتر عبدالرضا مدرس‌زاده در شهر کتاب

دانش سبک‌شناسی تقریباً عمری به اندازه‌ تأسیس رشته ادبیات فارسی در دانشگاه تهران دارد. استاد فقید ملک‌الشعرای بهار بنیادگزار این درس بودند. منتهی نه به شکل امروزی، بلکه با عنوان فرعی «تاریخ تطور نظم و نثر فارسی». کتاب سه‌جلدی «سبک‌شناسی» ایشان هم تنها شامل نثر فارسی است. استاد بهار فرصت نکرد به صورت مستقل کتابی درباره‌ سبک‌شناسی شعر فارسی بنویسد. بعد از این، آسیا گشت و گشت تا روزگار ما که شاگردان استاد کتاب سبک‌شناسی شعر را نوشتند. اما راست این است که آن توجه شایسته و بایسته‌ای را که باید به شعر ناصرخسرو بشود و صدای او بهتر و رساتر به گوش همه‌ دوستداران شعر فارسی و فرهنگ ایرانی و تمدن اسلامی برسد، اتفاق نیفتاد. شاید این برگردد به اعتقاد و شخصیت و رفتار ناصرخسرو.

در تمام این هزار سال تا دوره‌ صفویه، شما یک دیوان شعر پیدا نمی‌کنید که از ناصرخسرو اسم برده باشد! با اینکه دیوان شعر او از دیوان فرخی و عنصری و منوچهری و ادیب صابر و عمعق بخارایی بیشتر حرف و مطلب دارد؛ اما خود ناصرخسرو کاری می‌کند که اسم و رسم و نشان او می‌شود خط قرمز در مروری سرسری، دیدم فقط ظهیر فاریابی یک ‌بار به مناسبت از ناصرخسرو اسم برده و تمام. بعد از صفویه هم ناصرخسرو باز پشتِ در ماند. چرا؟ چون هفت امامی بود. ناصر از آنجا رانده و از اینجا مانده شد. این بلایی است که به تعبیر سعدی «خود به دعا از خدا» خواسته است.

توجه به ناصرخسرو و سخن حماسی او

ناصرخسرو ربع قرن در دره‌ یمگان به صورت تبعید زندگی کرد؛ اما از آن غرور و شکوه و فخامتی که برای خودش فراهم کرده است، دست برنمی‌دارد. سخن او حماسه است. مثل مسعود سعد سلمان عجز در سخن او نیست که بگوید: «از کرده خویش پشیمانمر جز توبه رهی نمی‌دانم». توجه به ناصرخسرو تقریباً در این هزار سال بعد از او، خیلی کم بوده است. در دانشگاهها طبیعی است که به عنوان یک شخصیت صاحب اثر و کسی که با همین شعرها و هنرورزی‌ها به قوام و دوام زبان فارسی بسیار کمک کرده، شناخته می‌شود. خواص وقتی پای سخن او می‌نشینند، می‌بینند که سخنش حکمت و خرد و دینورزی است. درست زندگی کردن و در مسیر انسانیت و آدمیت زیستن است.

کتابهایی که درباره‌ سبک‌شناسی شعر فارسی نوشته شده، معمولاً چون حالت دانشگاهی و درسنامه‌ای داشته است، نیامده‌اند مصداقهای سبکی ناصر یا مسعود سعد را بررسی کنند. آنجا هم که به سبک‌شناسی ناصر اشاره می‌کنند بیشتر به اندیشه‌ او می‌پردازند؛ اینکه دین‌گرا و خردگرا و متکلم و فیلسوف است و از این حرفها. در سبک‌شناسی، همه چیز از بررسی هجا، صوت، کلمه، جمله‌ها، آرایه‌ها، بلاغت و صور خیال شروع می‌شود. مختصات و مشخصات زبانی و بعد ویژگیهای ادبی و هنری ناصرخسرو مغفول مانده و کمتر به آن توجه شده است.

درباره‌ سبک‌شناسی شعر ناصر شاید کارهای مستقل و دست اول و قوی نداشته‌ایم. در پایان‌نامه‌های دانشجویی کارشناسی ارشد کارهایی شده است. برخی جزئی‌نگری‌ها در آن پایان‌نامه‌ها هست؛ اما اینکه کسی آمده باشد مجموع دستاوردهای بلاغت و موسیقی و تصویر شعر ناصر را جمع کند و در کنار آن دنیا و فقه و عرفان را در نگاه ناصرخسرو بررسی کند، نداشته‌ایم. با این کارهاست که سبک شعر ناصرخسرو شناخته می‌شود.

زبان شعر ناصرخسرو، زبان خراسانی است

ما وقتی دیوان ناصر را می‌خوانیم، می‌بینیم شاعر با آن قیافه‌ متکلمان و اهل آگاهی، چیزهایی می‌گوید که خواننده تا بناگوش سرخ می‌شود! کلمات و تعبیرات و واژه‌هایی بر زبان می‌آورد که آدم تعجب می‌کند اینها اینجا چه می‌کند؟! ولی وقتی با ذره‌بین سبک‌شناسی متن را بررسی می‌کنیم، همه‌ اینها توجیه و جواب دارد.

زبان شعر ناصر، خراسانی است؛ اما کلمات و تعبیراتی در دیوانش هست که گاه یک دانه آن هم در دیوان شاعران خراسانی، مثل عنصری و منوچهری و فرخی، یافت نمی‌شود یا اگر یافت بشود، به شکل و کاربرد دیگری یافت می‌شود. زبان ناصرخسرو، از یک دیدگاه، زبان خراسانی است. مختصات زبانی، لهجه‌ای و گویشی شاعران دیگر خراسانی را دارد. مثل حذف کسره‌ اضافه که در لهجه‌ خراسانی هست. در این لهجه کسره‌ کلمات در حالت مضاف و مضاف‌الیه حذف می‌شده است. رودکی می‌گوید: «پوپک دیدم به حوالی سرخسر بانگک برده به ابر اندرا». که باید «حوالی سرخس» را با سکون خواند. آوردن دو ساکن کنار هم، از دیگر ویژگیهای این زبان است. مثل: «دلت خانه‌ آرزو گشته است و زهر است آرزو» (که باید «دلت» را با دو ساکن خواند). ناصرخسرو در چهار راه توسعه‌ زبان دری خراسانی قرار دارد و از آن به خوبی استفاده می‌کند.

مختصات لغوی

از دیگر کارکردها و مشخصات زبانی سبک‌شناسی ناصرخسرو، مختصات لغوی است. یکی از آنها کاربردهای کهن لغات پهلوی، یا شبیه به لغات پهلوی است. اگر بخواهید گنجینه‌ای از لغات کهن زبان ساسانی و ساسانی استحاله شده در دوره اسلامی را که تا قرن پنجم رسیده، در دیوان ناصرخسرو پیدا کنید، دست پُر خواهید داشت؛ مثلاً «زیراک» که کوچک شده و به صورت «زیرا» درآمده است. رودکی، ناصرخسرو و خواجه هم «ازیراک» به‌کار برده‌اند؛ اما حافظ یک بار آن را به‌کار برده، ناصرخسرو چهل پنجاه بار. رودکی می‌گوید: «دائم بر جان او لرزم زیراکر مادر آزادگان کم آرد فرزند». ناصرخسرو می‌گوید: «زنده به سخن باید گشتنت ازیراکر مرده به سخن زنده همی کرد مسیحا». حافظ هم می‌گوید: «من جوهری مفلسم