پاورپوینت کامل قصه تاریخ اندیشه سیاسی و روش‌­های فهم آن ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قصه تاریخ اندیشه سیاسی و روش‌­های فهم آن ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قصه تاریخ اندیشه سیاسی و روش‌­های فهم آن ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قصه تاریخ اندیشه سیاسی و روش‌­های فهم آن ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

اندیشه سیاسی کارورزان این اجتماع به اصطلاح علمی، حتی تصویر و درک روشنی از خود مسئله روش‌­های فهم و شناخت اندیشه سیاسی ندارند. برای فهم بهترِ مسئله مذکور لازم است تا میان دو امر تمییز قائل شویم: تمییز بین روش‌­های شناخت اندیشه سیاسی و ارزیابی­‌های این روش‌­هاست. تمییز اول مرتبط با مسئله «فهم» (understanding) و تمیز دوم مرتبط با مسئله «ارزیابی» (evaluation) است.

اندیشه سیاسی کارورزان این اجتماع به اصطلاح علمی، حتی تصویر و درک روشنی از خود مسئله روش‌­های فهم و شناخت اندیشه سیاسی ندارند. برای فهم بهترِ مسئله مذکور لازم است تا میان دو امر تمییز قائل شویم: تمییز بین روش‌­های شناخت اندیشه سیاسی و ارزیابی­‌های این روش‌­هاست. تمییز اول مرتبط با مسئله «فهم» (

understanding

) و تمیز دوم مرتبط با مسئله «ارزیابی» (

evaluation

) است.

تاریخ اندیشه­ سیاسی، به عنوان یکی از حیطه­‌های مطالعه، همواره در کشورمان مورد توجه خواص و عوام بوده است. این توجه واجد چند دلیل مهم است: یکی، به دلیل قدرت و نفوذ تفکر به طور کل و دیگری، به دلیل علاقه­ به فهم و شناخت از خویشتن خویش به طور خاص است. هرچند هر از گاهی آن حالت وابسته پیدا نموده به­ گونه­‌ایی که هیبت و هیمنه شخص مفسر و مورخ چنان عظیم بوده که اندیشه مولف و اندیشمند در ذیل خوانش‌­های مفسر و مورخ مذکور معنا و هستی­ یافته است. این هستی ­­یافتگی به معنای وابسته ­بودگی اندیشه به خوانش‌­ها، تفکر و شخصیت مفسر است. در مقابل، دو دلیل اول، یعنی قدرت اندیشه و شناخت­‌شناسی، اشاره به استقلال­‌بودگی اندیشه از خوانش­‌های مفسر و حتی شخصیت­ مولف دارد. افزون بر مسئله توجه و علاقه، این حیطه با موضوعات، روش­‌های شناخت و مسائل خاص خویش نیز دست به گریبان بوده، لوازم و عناصری که خود باعث تمیز حیطه مذکور با حیطه­‌های دیگر شده است که در ذیل تاریخ فکری قرار می­‌گیرند. قبل از پرداختن به تاریخ فکری و ایضاح آن لازم است تا لفظِ تاریخ کمی تشریح گردد.

در بادی امر برای فهم بهتر ِلفظ تاریخ لازم است تا دو معنای خاص آن یا دو لفظ مرتبط بدان را از هم تمیز نمائیم. در خصوص واجدبودگی دو معنا برای لفظ مذکور، باید خاطر نشان ساخت که برخی متفکرین بر این نظرند که لفظ تاریخ می‌­تواند دو معنای متمایز داشته باشد: یکی به آنچه در گذشته تاریخی واقعه­ شده اشاره دارد و دیگری، به معنای نحوه مطالعه گذشته­ است. اما در مورد دو لفظ هم­‌معنا باید گفت که باید میان لفظ­ «تاریخ» (

History

) و لفظ «گذشته» (

Past

) تمیز قائل شد. لفظ تاریخ به مجموعه‌­ایی از شرح­‌ها، توصیف­‌ها، تبیین­‌ها، روایت­‌ها و غیره اطلاق می­‌گردد که در مورد­ گذشته‌­اند. در حالی­‌که، لفظ گذشته آن­ چیزی است که در بستر زمانی و مکانی خاص واقع­ شده، بی­‌آنکه خویش درصدد شرح، توصیف‌­ها و غیره باشد. بنابراین، آن موضوع حیطه­‌ایی به نام تاریخ است. این تمایز در زبان علمی است، اما در زبان روزمره و جهان‌­زندگی این دو لفظ یا دو معنا به جای یکدیگر به کار برده می­‌شوند. برای مثال، وقتی در زبان روزمره گفته می­‌شود که واقعه الف در تاریخ ب واقع شده است. در این هنگام مراد همان زمان گذشته یا وقایعی است که در گذشته رخ­داده نه شرح‌­ها و توصیف­‌هایی که از گذشته در قالب شناخت نظری یا رشته علمی به نام تاریخ مفصل­بندی شده­‌اند. این تمیز میان الفاظ و معانی فوق، تمیزی است که در میان خواص و اجتماع علمی رایج است نه عوام.

این لفظ وقتی با صفتی همچون فکری منجر به خلق اصطلاح تاریخ فکری (

Intellecutul history

) می­‌شوند آنگاه مسائلی عدیده از این دست رخ دهند که: تاریخ فکری به چه معناست؟ آیا می­‌توان از آن یک معنای عام و کلی دریافت نمود که کاروزان و اندیشمندان اجتماع علمی در موردش اجماع نمایند؟ حیطه­‌های ذیل آن کدامند؟ و غیره. این مسائل خود تبدیل به مباحثه و مناظره میان اندیشمندان مختلف در جهان انگلیسی زبان شده است. اما آنچه در کل از این مباحث استنباط می‌­شود این­که برخی­‌ها میان تاریخ ­فکری و تاریخ ایده­‌ها (

Ideas

) -­که آرتور لاوجوی در نیمه اول قرن بیستم آن را ابداع نمود-­ تمیز قائل شده و برخی دیگر آن را به جای یکدیگر به کار می‌­برند. یا این­که برخی دیگر درصدند تا میان تاریخ فکری و تاریخ فرهنگی (

Cultural history

) تمایز قائل شوند. هرچند در این تمیز و نیز مورد قبلی به دلیل ایهام‌­بودگی در زبان، شاهدیم که این اصطلاحات در برخی اوقات به جای یکدیگر به کار برده می­‌شوند. اما با تسامح می­‌توان مهم­ترین­ حیطه­‌های تاریخ فکری را فلسفی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، مذهبی، علمی و غیره دانست که هرکدام به موضوعات و مسائل خاص می­‌پردازند. در این میان اندیشه سیاسی نیز به عنوان یکی از حیطه­‌های مهم در تاریخ فکری قلمداد می‌­شود ـ­البته مباحثات اخیر در غرب باعث شده تا اندیشه سیاسی میان تاریخ فکری و تاریخ­ ایده­‌ها در فراز و فرود باشد.

این فراز و فرودها زبانی سبب شده که اندیشه سیاسی در تاریخ فکری به عنوان نظریه سیاسی یا فلسفه سیاسی مطرح شود. چون برخی صحبت از تاریخ اندیشه سیاسی، برخی دیگر سخن از نظریه سیاسی و در نهایت، برخی نیز از فلسفه سیاسی به میان می‌­آورند. گرچه میان این سه تفاوت ماهوی وجود داشته، ولی به دلیل ایهام­‌بودگی واژگانی در زبان شاهد شکل­‌گیری نگرش­‌ها و رهیافت­‌های متفاوت بدان هستیم. در برابر، برای ایضاح تاریخ­ فکری به واحدهای­ سازنده­‌اش می­‌توان میان دو وجه اندیشه­ و واقعه­‌بودگی تمیز قائل شد. این تمیز برای فهم­ بهتر تاریخ اندیشه از تاریخ تحولات است که با وقایع و رخداد­ها سر و کار دارد. اندیشه حاصل تفکرِ اندیشمند در مورد مسائل مختلف بوده که در حیطه­ای خاص در زمان گذشته رخ داده است. اندیشه گذشتگان توسط خود آنها در کتب و رسائل­شان ضبط و ثبت شده بی‌­آنکه آیندگان در تصنیفش دخل و تصرفی داشته باشند. هرچند برخی اندیشه را مرتبط با مسائل «دانمی» دانسته که در گذشته رخ­داده و برخی دیگر، آن را مرتبط با مسائل «خاص» می­دانند که در زمان و مکانی خاص واقع ­شده است. صرف­نظر از این دو نگرش، فراتاریخ­‌بودگی یا تاریخ­مندی اندیشه، درکِ اندیشه زمانی حاصل می‌­شود که آن را از وقایع و تاریخ­ش تمیز دهیم.

وقایع یا واقعه (

event

) را چیزی نامیده­‌اند که رخ می­‌دهد یا وقوع چیزی که در یک زمان و مکان مشخص رخ می­‌دهد در وقوع این امر آدمی می‌­تواند نقش یا فاقد نقش باشد. گرچه عمل رخ­دادگی می‌­تواند خود معلول علت­‌های پیشین یا خود علتی برای معلول­‌های آتی باشد. اما مسائلی که در این خصوص مطرحند این­که آیا آنها صرفاً به سان وقایع فیزیکی (

Physical event

) می‌­مانند که آدمی در آن نقشی ندارد یا وقایع انسانی و اجتماعی‌­اند که کنش‌­ورزی آدمی در ایجاد آنها دخیل است؟ مسئله دیگر این­که وقوع وقایع امری امکانی است یا دارای علت و علل مشخص؟ در ارتباط با مسئله اول، برخی بر این نظرند که وقایع از جنس وقایع فیزیکی­‌اند و آنچه مهم است این­که نه عاملی انسانی د