پاورپوینت کامل خیر، انسانها همواره نجنگیده اند ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خیر، انسانها همواره نجنگیده اند ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خیر، انسانها همواره نجنگیده اند ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خیر، انسانها همواره نجنگیده اند ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

خیر، انسان ها همواره نجنگیده اند؛ تخریب افسانه پیشا تاریخی انسان های وحشی و ستیزه جو[لوموند دیپلماتیک:ژوییه ۲۰۱۵]

آیا خشونت نزد انسان غریزی است، یا اوضاع و احوال محرک آنند؟ امروزه مردم‌شناسان و باستان شناسان در پژوهش های خود به نشانه هائی دست یافته اند که به مدد آنها اندکی بهتر می توان به پاسخ پرسشی برآمد که میان بزرگترین فلاسفه شکاف انداخته بود. چنین پیداست که جنگ، همزمان با برآمدن اقتصاد تولیدی و دگرگونگی ساختارهای اجتماعی در دوران ”نوسنگی“، یعنی حدود ده هزار سال پیش، پدید آمده باشد.

خیر، انسان ها همواره نجنگیده اند؛ تخریب افسانه پیشا تاریخی انسان های وحشی و ستیزه جو[لوموند دیپلماتیک:ژوییه ۲۰۱۵]

آیا خشونت نزد انسان غریزی است، یا اوضاع و احوال محرک آنند؟ امروزه مردم‌شناسان و باستان شناسان در پژوهش های خود به نشانه هائی دست یافته اند که به مدد آنها اندکی بهتر می توان به پاسخ پرسشی برآمد که میان بزرگترین فلاسفه شکاف انداخته بود. چنین پیداست که جنگ، همزمان با برآمدن اقتصاد تولیدی و دگرگونگی ساختارهای اجتماعی در دوران ”نوسنگی“، یعنی حدود ده هزار سال پیش، پدید آمده باشد.

درباره خشونت نزد انسان ها، دو مفهوم در تضادی بنیادین رو در روی یکدیگرند. ”توماس هابز“، فیلسوف قرن هفدهم انگلیسی می اندیشید که «جنگ همه علیه همه» از سپیده دم اعصار وجود داشته است (لوی یاتان ۱۶۵۱). اما به عقیده ”ژان ژاک روسو“، انسان وحشی دستخوش شور و تعصب ناچیزی بوده و «جامعه نوپدید» وی را به «سهمناک ترین وضعیت جنگی کشانده.» (گفتار در باره منشاء و مبانی نابرابری میان انسان ها ۱۷۵۵).

انگاره انسان خش و جنگجوی ماقبل تاریخ برساخته نگرش عالمان مردم شناسی قائل به تکامل موجودات و مورخان شارح دوران پیشا تاریخ قرن نوزده و آغاز قرن بیستم است. این تصویر به حکم پیش گمانه ای در اذهان نقش بسته بود که می انگاشت نوع بشر، تکاملی تدریجی را در مسیر خطی یک سویه ای پیموده (۱). از زمان بازشناسی انسان های ماقبل تاریخ، در سال ۱۸۶۳، اندام و رفتار آنان را با تیره میمون های تنومند، یعنی گوریل و شامپانزه سنجیده اند. به اعتقاد برخی از این عالمان، «انسان دوره سوم زمین شناسی»، نمودار حلقه مفقوده میان «نژاد بشر پست» و میمون بود. سپس نظریه موسوم به «کوچ ها» که در سال های دهه ۱۸۸۰ به میان آمد، بر این برداشت صحه می نهاد که توالی فرهنگ های پیشا تاریخ پیامد کنش نو رسیدگانی بوده که جمعیت های اسکان یافته در یک سرزمین را بیرون رانده بودند تا جای آنان را بگیرند؛ این نظریه اعتقادی را برجای می داشت که جنگ برای استیلا همواره وجود داشته است.

نخستین مورخان دروان پیشا تاریخ، بدون فرآیند تحلیلی موشکافانه، آلات تراشیده را به گونه ای نامیده بودند که بار معنائی جنگی داشتند: گرز، کوپال، مشت کوب، دشنه … نمایشگاه های جهانی و نخستین موزه ها هم این پیش انگاشت را بازآفریدند. بدینسان، موزه توپخانه (که اینک ”موزه ارتش“ نام گرفته) و در سال ۱۸۷۱ در محوطه مجتمع ”انولید“ [پاریس] برپا گردید، با فراهم آوردن کلکسیونی از سلاح های عصر پیشا تاریخ، دوران مقدم بر عصر تاریخی، روزگاران باستانی، تاریخی و نیز آلات قتاله اقوام بَدَوی، آدمک هائی را به اندازه طبیعی پوشیده در خفتان و مسلح به ساز و برگ جنگ برای هر دوره به نمایش گذاشته. این نمودها رفته رفته ایده تداوم فرهنگی جنگ از دور ترین اعصار زیست آدمیان را در ذهن دیدارکننده الغا می کند. با این حال مطالعات کنونی نشان داده اند که اقوام آن اعصار این سلاح ها را برای کشتن نه انسان ها بلکه جانوران به دست می گرفته اند.

مهربانی با معلولان

بیش از مطالعات علمی، آثار هنرمندان و نویسندگان، سیمای انسان های دوران پیشا تاریخ و شیوه حیات آنها را برساخته اند: تندیس های ”

Emmanuel Frémiet

“، یا ”

Louis Mascré

“، تابلوهای نقاشی ”

Paul Jamin

“، یا ”

Fernand Cormon

“؛ داستان تخیلی ”مطالعات دوران پیش از توفان نوح“ [”پاریس پیش از پیدایش نوع بشر“] نوشته ”

Pierre Boitard

“؛ و البته رُمان ”جنگ بازپس گیری آتش“ اثر ”

J.-H. Rosny âiné

“ را از قلم نیاندازیم که در سال ۱۹۱۱ پدیدار گردید. تا پایان قرن نوزدهم، این تصویر پردازی همچنان، با استثناهائی نادر برجای مانده بود، نمودار میمونی انسانگونه (

Anthropomorphe

)، اغلب نوعی گوریل، تیره ای که آنزمان آنرا به ویژه وحشی وشهوتران می انگاشتند. این انسان پیشا تاریخ را با سلاح هائی بَدَوی مانند چماق یا مشت کوب در دست می نمایاندند؛ موجودی که کنش برده داری داشته و هم و غم او کشتار و حتی آدمخواری بوده است. این بینش از انسان ماقبل تاریخ را در اغلب رُمان هائی باز می یابیم که از سال ۱۸۸۰ گل کردند.

این افسانه ها الگوی نوعی انسان پیشا تاریخ را در تخیل عوام می نگاریدند: قهرمانی نرینه برخوردار از هیبتی مردانه که با جانورانی تنومند، مانند ”ماموت“، یا ”درندگان“ی چون ببر دندان خنجری رویاروی بوده؛ مسلح به گرز، با تن پوشی از چرم جانور، در غارها به سر می برده و در زیستگاه خود ابزارهائی از سنگ می تراشیده. نیای برآشوبیده، غریزی و خشن ما برای تسخیر آتش یا مادینه و یا به کین جوئی عزیز از دست رفته ای می جنگیده. ستیزه ها همه جا حاضر بوده اند، گوئی جنگ امری محتوم و ناگزیر بوده، به ویژه میان «نژادهای» مختلف، که کاوشگران غالبا در روایات خویش انواع آنها را برشمرده اند (۲).

در آغاز قرن بیستم، برخی از زیست شناسان پژوهنده تأثیر اجتماع بر شیوه حیات موجودات، همصدا با مردم شناسان و مورخان پیشا تاریخ، هودار گمانه ای بودند که می انگاشت تبار ما به «میمون های قاتل» می رسد. به باور اینان، انسان هوشمند (اومو سپین) را که به سبب درنده خوئی، جانوری خشن می انگاشتند، گویا با امحاء میمون های بزرگ دوپا و گذار از سرزمین های میانی دو قاره اروپا و آسیا در بیرون از آفریقا پراکنده گردیده. این گمانه که ”ریمون دارت“ مورخ پیشا تاریخ در سال ۱۹۲۵ پیش کشیده بود، ”روبرت آردری“ در سال ۱۹۶۱ در کتاب خود ”فرزاندان قابیل“ (انتشارات

Stock

) همه فهم کرد. انسان پیشا تاریخ، که شکارچی و از اینرو درنده بوده، گویا خوی پرخاشگری داشته و در فهم وی جنگ معنائی جز شکار انسان نمی داشته است.

جانور کُشی می تواند همچون نمود خشونت غریزی انسان به چشم آید. با این حال، چندین مطالعه قوم شناسی نشان داده اند که در اکثر موارد، کشتن حیوانات از هرگونه شائبه پرخاشجوئی صیاد برکنار بوده است (۳)؛ برعکس به حکم شیوه تبادل همگنی عالمگیر میان انسان و طبیعت این خشونت را به خدمت جامعه در می آورده (۴). وانگهی، این خشونت از طریق مشارکت در طعمه سهمی در ایجاد پیوند و همبستگی اجتماعی داشته. امروز گمانه ای را که می پنداشت انسان به دلیل درنده خوئی از تبار «میمون های قاتل» بوده رها کرده اند؛ به همین منوال، نظریه «قبیله بَدَوی» که ”فروید“ در سال ۱۹۱۲ پیشنهاد کرده بود را هم به کناری نهاده اند.

”فروید“ پدر روانکاوی، مدافع نظریه ”ژان ـ باتیست دو لامارک“ در باره موروثی بودن خصائل اکتسابی بر آن بود که در زمان های بسیار قدیم، اجتماع انسان های نخستین در درون رمه [یا قبیله ای] بَدَوی سازمان می یافته که نرینه عظیمی بر آن چیرگی داشته. این رئیس رمه همه مادینه ها را به خود می بخشیده، و پسران را وا می داشته تا با ربودن زنان بیرون از قبیله به آنان دست یابند: سپس، روزی، چنانکه ”فروید“ در سال ۱۹۱۲ در رساله خود ”توتم و تابو“ نوشته «برادران رانده شده گرد هم آمدند، پدر را کشتند و او را خوردند، همین امر به هستی قبیله پدر سالار پایان بخشید». ”فروید“ همچنین مفاهیم «بدویت خلیده در درون» و «میل عنان گسل» را نیز پرورانده بود؛ ستیزه های درونی می توانند هم سنگ نبرد های بیرونی باشند که انگار هرگز باز نایستاده اند.

چنانکه ”ریمون کوربه“ (۵) جستجوگر منطق معرفت و مردم شناس پیشنهاد کرده آیا «وحشیگری درونی، سازه ذهنی تخیلی نیست که از ایدئولوژی های قرن نوزده چون نژادپرستی و بهگزینی ژنتیکی تأثیر پذیرفته»؟ چندین مطالعه علوم اعصاب تاکید کرده اند که رفتار خشن از ویژگی های ذاتی ”ژن“ برنمی خیزد (۶). گیریم برخی ساختارهای معرفتی، محیط خانوادگی و زمینه اجتماعی و فرهنگی اهمیت شایانی در پیدایش آن داشته باشند (۷). از این گذشته، تعدادی از کارهای پژوهشی، هم در قلمرو جامعه شناسی هم در علوم اعصاب و یا اعصار نگاری پیشا تاریخ، این امر را آشکار ساخته اند که موجود انسانی طبعا با رنج دیگران احساس همدردی می کند. گویا احساس همدردی، حتی نوع دوستی است که مهر و عطوفت انسانی را برکشیده و همه گیر کرده (۸).

از مشاهده ناهنجاری ها یا آثار آسیب دیدگی های برجا مانده بر روی استخوان های چندین فسیل انسانی دوران پارینه سنگی، در می یابیم که یک معلول جسمی یا روانی حتی مادر زاد، را از میان بر نمی داشتند. بازمانده هائی از یک کودک انسان ”هایدلبرگ“ (

Homo heidelbergensis

) به قدمت ۴۲۰ تا ۳۰۰ هزار سال [پیش از میلاد مسیح] را که از ”جوش خوردگی پیشرس استخوان های جمجمه“ رنج می برده در ”سیما دو لوس هوئسوس“ ­­ــ «غار استخوان ها» ــ در محوطه کاوش دیرین شناسی ”اتاپوئرکا“ی اسپانیا یافته اند. این عارضه موجب رشد غیرعادی مغز و تغییر شکل جمجمه می گردد. این کودک که از هنگام تولد دچار عقب ماندگی عقلی بازدارنده ای بوده تا سن ۸ سالگی زنده مانده بود.

در اغلب موارد آسیب دیدگی، زخم های ترمیم یافته نشان از آن دارند که انسان های آن دوران تیمار دار و غمگسار بیماران یا مجروهان بوده اند و اینان نیز به رغم نقص جسمی یا عقلی، جایگاه خویش را در جامعه حفظ می کرده اند. نمونه ای دیگر: آزمایش استخوان لگن و ستون فقرات یک انسان ”هایدلبرگ“ با قدمتی ۵۰۰ هزار ساله، که در کاوشگاه ”اتاپوئرکا“ کشف شد، نشان می داد که وی از یک غده استخوانی در ستون فقرات و دررفتگی و جابجائی مهره های پشت رنج می برده. این انسان با قد یک متر و هفتاد و پنج سانتیمتر و وزن دستکم یک صد کیلوگرم، ناگزیر گوژپشت بوده و قاعدتا می بایستی هنگام جابجائی رنج فراوانی می برده. اما به لطف مراقبتی که نزدیکانش از وی می کرده اند، تا حدود ۴۵ سالگی هم زنده مانده بوده.

گرچه امروز همچنان در تخیل عوام، انسان های پیشا تاریخ چونان موجوداتی نقش بسته که همواره درگیر ستیزه بوده اند، اما واقعیت باستان شناسی ممکن ساخته تا به شیوه کاملا متفاوتی آنان را بنگریم. واکاوی آثار گلوله بر روی استخوان های انسانی، زخم ها، حالت حفظ اسکلت ها و زمینه کشف آنها، نشانه هائی به دست می دهند تا خصلت کُنشی خشن را دریابیم. در حال حاضر، قدیمی ترین آثار خشونت را بر زمینه ویژه ای، یعنی آدمخواری مشاهده کرده اند. چندین حجت باستانشناسانه، مؤید این رفتار در دوران پارینه سنگی اند اما اندکی از این دلائل گواه آنند که افراد خورده شده را خود کشته باشند. گذشته از آن، تفکیک تعلق گروه ها به «خورندگان» یا «خورده شدگان» میسر نیست.

از علائم دیگر خشونت هم بگوئیم که مطالعه چند صد قطعه استخوان انسان هائی که در بیش از ۱۲ هزار سال پیش از میلاد مسیح می زیسته اند، برهان روشنی بر نادر بودن این علائم به دست داده اند (۹). گذشته از آن، این نشانه ها چنان اند که غالبا به دشواری می توان به تعبیر ماهیت آنها برآمد، زیرا آثار برجای مانده بر استخوان ها هم می توانند اثر ضربه ای به عمد فرود آمده وهم شاید در جریان حادثه ای، خصوصا هنگام شکار برجای مانده باشند. قدیمی ترین نشانه خشونتی سوای اوضاع و احوال ‌آدمخواری را بر روی جمجمه یک انسان هوشمند دوران اولیه، با قدمتی میان ۲۰۰ تا ۱۵۰ هزارسال پیش از میلاد، در غاری نزدیک به ”مایا“ در جنوب چین کشف کرده اند. گمان می رود که شکستگی استخوان گیجگاه راست ناشی از ضربه ای باشد که با سلاح کوبنده ای ساخته از سنگ فرود آمده. در غار ”شانیدار“، در عراق، جمجمه یک انسان ”نئاندرتال“ متعلق به بیش از یک صد هزار سال بعد از آن دوران را یافته بودند که بین ۳۰ تا ۴۰ سال از عمرش می گذشته (شیندار ۱)، و آثار دو له شدگی برآن پیدا بوده: یکی در ناحیه قدامی پیشانی راست و دیگری بر قوس حدقه چپ. با اینحال همانگونه که کاوشگر نمایانده، این علائم را شاید ریزش سقفی پس از مدفون شدن بدن زیر آوار ایجاد کرده باشد.

در اروپا، پیشانی انسان ”نئاندرتال“ بالغی را که از تل سنگریزه های رود ”واه“ نزدیک ”سالا“ در اسلواکی از زیر خاک بیرون کشیده بودند، رد زخم آلت تیزی برآن پیدا بوده که به هلاک وی نیانجامیده. در ”سن سزار“ در بخش کشوری ”شرانت ـ مری تیم“ فرانسه، بقایای زن جوان ”نئاندرتال“ی را یافته بودند که ضربه ای بر بخش راست قدامی جمجمه وی فرود آمده بوده. این زخم را که با شیئ بسیار بُرنده ای زده بودند، موجب خونریزی شدید و ضربه مغزی و حتی ”کما“ شده بوده. از سوی دیگر، رد به جا مانده از زخم هائی برانگیخته آلات چوبی یا سنگی نوک تیز را بر روی چندین اسکلت انسان های ”نئاندرتال“ در ”شانیدار“ (با قدمتی ۶۰ تا چهل و پنج هزار ساله)، و نزد انسان های مدرن در ”سخول“ در اسرائیل مشاهده کرده اند.

قتل یا حادثه ای هنگام شکار

آیا این انسان ها در اثر یک تصادف و یا به واسطه عمل خشونت باری هنگام ستیزه ای میان اشخاص، طوایف یا گروه ها زخمی شده بودند؟ برای این دوران های دیرین دشوار بتوان ایندوعامل را از یکدیگر بازشناخت. با اینهمه در موارد چندی، جراحات مشخصا ناشی از تصادم و برخورد یا ضربه ای بر سر، ترمیم یافته بودند. کار این