پاورپوینت کامل دین، سازواری و سازگاری ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین، سازواری و سازگاری ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین، سازواری و سازگاری ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین، سازواری و سازگاری ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

«نیایش» مصادیق بسیاری دارد. فاستر (۱۹۹۲) از نظر مفهومی بیست و یک شکل مختلف برای نیایش برمی‌شمرد. وارسی هفت پژوهش تجربی نشان داد که محققان نیایش را به چهار الی نه گونه تقسیم کرده‌اند. مشخص‌ترین انواع نیایش عبارتند از: «حاجت‌مندانه»، «آیین‌گرایانه، «مراقبه‌ای»، «اعترافی»، «شکرگزارانه»، «شفاعت‌آمیز»، «اصلاح نفس» و «عادتی». همه اینها با مقیاسهای جداگانه معتبر تأیید و اندازه‌گیری شده‌اند. یک بررسی ملی در ایالات متحده نیایشهای «تأمل آمیز»، «محاوره‌ای»، «خودمانی»، «آیینی»، «حاجت‌مندانه» و «متفکرانه» را مطرح کرده است. در میان طرحهای پیشنهادی گوناگون تداخل زیادی وجود دارد ـ وضعیتی که ناشی از فقدان نظریه‌ای هماهنگ کننده است. اگر بشود نتیجه‌ای کلی از داده‌های مربوط به نیایش به دست آورد، ظاهراً این است که هرچه مردم بیشتر نیایش کنند، شکل‌های بیشتری از نیایش را به کار می‌گیرند. به علاوه بسامد نیایش تابع نیایش برای چیزهای بیشتر (تندرستی، علایق میان فردی و مسائل مادی) است.

پاورپوینت کامل دین، سازواری و سازگاری ۳۱ اسلاید در PowerPoint / دکتر برنارد اسپیلکا – ترجمه دکتر محمد دهقانی – بخش سوم وپایانی

شکل‌های نیایش

«نیایش» مصادیق بسیاری دارد. فاستر (۱۹۹۲) از نظر مفهومی بیست و یک شکل مختلف برای نیایش برمی‌شمرد. وارسی هفت پژوهش تجربی نشان داد که محققان نیایش را به چهار الی نه گونه تقسیم کرده‌اند. مشخص‌ترین انواع نیایش عبارتند از: «حاجت‌مندانه»، «آیین‌گرایانه، «مراقبه‌ای»، «اعترافی»، «شکرگزارانه»، «شفاعت‌آمیز»، «اصلاح نفس» و «عادتی». همه اینها با مقیاسهای جداگانه معتبر تأیید و اندازه‌گیری شده‌اند. یک بررسی ملی در ایالات متحده نیایشهای «تأمل آمیز»، «محاوره‌ای»، «خودمانی»، «آیینی»، «حاجت‌مندانه» و «متفکرانه» را مطرح کرده است. در میان طرحهای پیشنهادی گوناگون تداخل زیادی وجود دارد ـ وضعیتی که ناشی از فقدان نظریه‌ای هماهنگ کننده است. اگر بشود نتیجه‌ای کلی از داده‌های مربوط به نیایش به دست آورد، ظاهراً این است که هرچه مردم بیشتر نیایش کنند، شکل‌های بیشتری از نیایش را به کار می‌گیرند. به علاوه بسامد نیایش تابع نیایش برای چیزهای بیشتر (تندرستی، علایق میان فردی و مسائل مادی) است.

مردم در نیایش خود گزینش‌گرند و در شرایط مختلف ممکن است از شکل‌های مختلف نیایش استفاده کنند؛ مثلاً بیمارانی که پس از تشخیص ابتدایی سرطان سینه بیش از پنج سال زنده مانده‌اند، احتمال دارد بر شکرگزاری تأکید کنند. نیایشهای حاجت مندانه که می‌گویند قدیم‌ترین و رایجترین نیایشهایند، برای مواجهه با ناکامی و خطر به کار می‌روند، حال آنکه نیایشهای متفکرانه (تلاش برای ارتباط عمیق با خداوند) ظاهراً به انسجام درونی «خود» کمک می‌کنند. نیایشهای مراقبه‌ای (که به ارتباط انسان با خدا توجه دارند) ظاهراً خشم را کاهش می‌دهند، از اضطراب کم می‌کنند و آسودگی را افزایش می‌دهند. معلوم شده است که نیایشهای تأمل‌آمیز هم با کاستن از رنج و برخی گله و شکایتها به روان‌درمانی کمک می‌کنند.

نیایش شفاعت‌آمیز:

این نوع نیایش بحث‌برانگیز است. این اندیشه که نیایش در حق کس دیگری می‌تواند بر سلامتِ او تأثیر بگذارد، پیشینه‌ای طولانی دارد. این امر مورد پژوهش قرار گرفته است؛ اما پژوهشها در‌این‌باره کلا کمتر از حد مورد نیاز بوده‌اند. در سال ۱۹۶۵ جویس و وِلدون بیماران مبتلا به رماتیسم یا مرض روانی مزمن یا رو به وخامت را برحسب جنسیت، سن و تشخیص بالینی طبقه‌بندی کردند. دو گروه هر یک شامل ۱۹ بیمار به وجود آمد. اعضای گروه نیایش برای اعضای گروه «درمان» دعا می‌کردند. گروه «غیردرمان» به‌عنوان گواه عمل می‌کرد. طی یک دوره شش‌ماهه برای هر بیمار گروه «درمان» جمعاً ۱۵ ساعت نیایش صورت گرفت. در این بررسی هیچ یک از بیماران و پزشکان چیزی از «درمان» نیایشی نمی‌دانستند. پس از شش‌ماه، هیچ تفاوتی میان دو گروه دیده نشد.

چند سال بعد کالیپ (۱۹۶۹) بررسی دیگری را در این مورد گزارش داد. این بررسی شامل ۱۸ کودک بود که دچار سرطان خون بودند. مؤلف از این میان ۱۰ تن را به طور تصادفی انتخاب کرد و از دوستان و همکیشان خود خواست تا برای آنها دعا کنند. پس از ۱۵ ماه نیایش، گروه درمان ظاهراً بر گروه گواه امتیازی جزئی داشت؛ زیرا اعضای آن در حد اطمینانِ ۱۰ درصد زنده ماندند.

بررسی دیگر که شامل ۳۹۳ بیمار قلبی بود، به دست برد (۱۹۸۸) صورت گرفت. بیماران،‌پزشکان مؤلف همگی در این کار «بی‌خبر» نگه داشته شدند (یعنی بی‌اطلاع از اینکه کدام بیمار به کدام گروه تعلق دارد). نتایج قدرت نیایش را تأیید کردند؛ زیرا معلوم شد که حال گروه درمان بهتر از گروه گواه است. گرچه این کار به‌ظاهر جالب توجه است، پرسشهای جدی بسیاری را می‌توان درباره طرح آن، تحلیل داده‌ها،‌نتایج و تفسیر آنها مطرح کرد. در واقع با توجه به ماهیت (و اغلب اندازه) نمونه‌ها، شیوه‌های ارزیابی، روش‌شناسی، و تحلیل‌های آماری می‌توان