پاورپوینت کامل بسیارنویسی یا پربارنویسی!؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بسیارنویسی یا پربارنویسی!؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بسیارنویسی یا پربارنویسی!؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بسیارنویسی یا پربارنویسی!؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

نوشتن ما همه‌ی پرنویسان و پرکاران عرصه‌ی علم و نشر را به یک چوب می‌رانیم. عده‌ای از پرنویسان سطحی لزوماً و واقعاً بیشتر ننوشته و نتیجتاً بیشتر نیز نیندیشیده‌اند؛ مثلاً استادی که سی مقاله‌ی علمی-پژوهشی نوشته، اما یازده‌تا را هریک با یکی و یکی را با دو تن و شش‌تا را با یکی دیگر و هفت‌تا را با دو دیگر و تنها پنج‌تا را به تنهایی نگاشته، معلوم است که پرنویسی است که امتیاز بسیاری از محل مقاله کسب کرده، اما واقعاً و شخصاً بسیار ننوشته و به تبع آن بسیار نیز نیندیشیده است

نوشتن ما همه‌ی پرنویسان و پرکاران عرصه‌ی علم و نشر را به یک چوب می‌رانیم. عده‌ای از پرنویسان سطحی لزوماً و واقعاً بیشتر ننوشته و نتیجتاً بیشتر نیز نیندیشیده‌اند؛ مثلاً استادی که سی مقاله‌ی علمی-پژوهشی نوشته، اما یازده‌تا را هریک با یکی و یکی را با دو تن و شش‌تا را با یکی دیگر و هفت‌تا را با دو دیگر و تنها پنج‌تا را به تنهایی نگاشته، معلوم است که پرنویسی است که امتیاز بسیاری از محل مقاله کسب کرده، اما واقعاً و شخصاً بسیار ننوشته و به تبع آن بسیار نیز نیندیشیده است

استاد دانشمند، دکتر سید حسن اسلامی اردکانی، مقاله‌ای به رشته‌ی تحریر درآورده‌اند با نام تقابل پرنویسی و خوب‌نویسی. دوست و استاد فاضل، آقای محمد اسفندیاری نیز در کتاب مایه‌ور کتاب‌پژوهی مقاله‌ای دارند تحت عنوان از بیشترنویسی تا بهترنویسی. تقابل ناخواسته‌ی موضوع و محتوای این دو مقاله خواندنی و دیدنی است، جالب‌تر آن است که دست‌کم بر اساس متن و محتوای این مقالات، هیچ‌یک از دو بزرگوار از کار و نوشتار یکدیگر باخبر نیستند و ارجاعی نیز به مکتوب یکدیگر نداده‌اند.

لبّ سخن آقای اسفندیاری این است که جمع بیشترنویسی و بهترنویسی ممکن نیست (اسفندیاری،۱۳۹۰، ص ۴۷). در برابر، قلب کلام جناب اسلامی این است که اولاً کم‌نویسی به‌خودی‌خود فضیلت نیست و ثانیاً پرنویسی بهتر است مشروط بر آنکه در جهت تعمیق مباحث علمی و گشودن آفاق دانش باشد (اسلامی،۱۳۹۳، ص ۱۲۵).

اگر کسی نوشته‌ی هر دو نویسنده را از نظر بگذراند در نگاه نخست چنین به نظرش می‌رسد که گویی این دو به تکافوی ادله رسیده‌اند و هریک از حیثی درست می‌گویند. اما باید گفت که چنین نیست، علی‌رغم همه‌ی شواهدی که اسفندیاری در ستایش کم‌نویسان و نکوهش پرنویسان می‌آورد، جای یک چیز در مقاله‌ی او خالی است؛ خلأیی که اسلامی آن را با استناد به یک پیمایش و پژوهش مستند جای آن را پر کرده است. ایشان با اشاره به قاعده‌ای به نام لوتکا (

Lotka

) که از بررسی مکتوبات علمی حاصل آمده، نشان می‌دهد که پرنویسی لازمه‌ی تولید علم است و بیشترین تولید علم در هر رشته‌ای بر عهده‌ی تعداد کمی از نویسندگان بوده و هست (همان، ص ۱۲۳). این تحقیق علمی در واقع بهترین وسیله برای تحقق هدف و مدعای اسلامی در حمایت از پرنویسی است.

به تعبیری شاید بشود گفت که لازمه‌ی خوب نوشتن، بسیار نوشتن است. حقاً این فقط خوشنویسی نیست که محتاج مشق کردن و تکرار و ممارست است، بلکه خوب‌نویسی و مطلوب‌نویسی نیز از راه مشق و تمرین و تکرار حاصل می‌شود. جالب است که اسفندیاری که در ذم پرنویسان سخن‌ها گفته و حتی در جایی دیگر بازنویسی را بهتر از بسیارنویسی دانسته است (اسفندیاری،۵۹)، اما خود در مقاله‌ای درخشان و نوشته‌ای پُرجان با نام «نوشتن برای دانستن»، ناخواسته پاسخ خویش در مقاله‌ی از بیشترنویسی تا بهترنویسی را داده است. حرف حساب و اصل سخن وی در آن مقاله این است که نوشتن یکی از ابزارهای دانستن است و حتی فراتر و مهم‌تر آنکه نوشتن، ویراستن اندیشه است و اندیشه‌ی نوشته‌نشده مانند نوشته‌ی ویرایش‌نشده است (اسفندیاری، ص ۱۶۷). نهایتاً نتیجه‌ی عملی مقاله‌ی خوب نوشتن برای دانستن نیز آن است که نویسندگان باید بیشتر بنویسند و کمتر سخنرانی کنند (همان، ص ۱۶۹). ممکن است اسفندیاری بگوید منظور من این است که ما باید در قیاس با سخنرانی و خطابه، بیشتر به نوشتن کتاب و مقاله بپردازیم و بنابراین سخن من ناظر بر رجحان مطلق پرنویسی بر کم‌نویسی نیست و بنابراین من سخنی ناسازگار با دیگر سخنم در مقاله‌ی از بیشترنویسی تا بهترنویسی بر زبان نیاورده‌ام.

اما قصه در همین جا تمام نمی‌گردد، اسفندیاری بر این نظر است که:

اولاً: نوشتن یکی از بهترین و دقیق‌ترین راه‌ها برای دانستن است؛

ثانیاً: تفکر کتبی عمیق‌تر از تفکر ذهنی یا شفاهی است؛

ثالثاً: مطالبی در هنگام نوشتن به ذهن نویسنده خطور می‌کند که پیش‌تر در خیالش هم نمی‌گنجیدند؛

رابعاً: ما در هنگام نوشتن دیرتر قانع می‌شویم تا هنگام مطالعه و خواندن؛

خامساً: