پاورپوینت کامل فلسفه کجاست؟! ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه کجاست؟! ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه کجاست؟! ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه کجاست؟! ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

آیا در پس بی‌توجهی فیلسوفان به شهر، اهداف سیاسی وجود دارد؟ دکارت در نامه‌ای به سال ۱۶۳۱ می‌نویسد: «در این شهر بزرگ همه بجز من به تجارتی مشغول هستند و از این رو، تمام توجه‌شان به سود و منفعت خودشان معطوف است و من می‌توانم تمام عمرم را اینجا زندگی کنم بدون اینکه حتی یک نفر متوجه حضور من در اینجا باشد». ولی آیا این واقعیت که آنچه در محیط شما است به شما توجه نمی‌کند دلیلی است برای اینکه شما هم به محیط خود توجه نکنید؟ هرچند عمل «اندیشیدن» و ابژه اندیشه از ایده «مکان» جدا هستند، وصلت بین فلسفه سنتی و شهر بسیار عمیق است و «هانا آرنت» نخستین فیلسوفی بود که در نوشته‌هایش در مورد یونان باستان بر این نکته تأکید کرد.

تأملی بر «متروسوفی»؛ بررسی نسبت فلسفه و شهر

ترجمه زهیر باقری نوع‌پرست: آیا در پس بی‌توجهی فیلسوفان به شهر، اهداف سیاسی وجود دارد؟ دکارت در نامه‌ای به سال ۱۶۳۱ می‌نویسد: «در این شهر بزرگ همه بجز من به تجارتی مشغول هستند و از این رو، تمام توجه‌شان به سود و منفعت خودشان معطوف است و من می‌توانم تمام عمرم را اینجا زندگی کنم بدون اینکه حتی یک نفر متوجه حضور من در اینجا باشد». ولی آیا این واقعیت که آنچه در محیط شما است به شما توجه نمی‌کند دلیلی است برای اینکه شما هم به محیط خود توجه نکنید؟ هرچند عمل «اندیشیدن» و ابژه اندیشه از ایده «مکان» جدا هستند، وصلت بین فلسفه سنتی و شهر بسیار عمیق است و «هانا آرنت» نخستین فیلسوفی بود که در نوشته‌هایش در مورد یونان باستان بر این نکته تأکید کرد.

«فلسفه کجاست؟» این یک اشتباه تایپی نیست. معمولاً این‌گونه پرسیده می‌شود که «فلسفه چیست؟» ولی به ندرت به این فکر می‌کنیم که فلسفه از نظر فیزیکی کجاست! فلسفه به طور متداول به عنوان فعالیتی انفرادی به تصویر کشیده می‌شود که در یک محیط طبیعی دوردست رخ می‌دهد –کلبه‌ای نزدیک به یک رودخانه، فضای بازی در وسط یک جنگل، غاری در سراشیبی یک کوه، یا این روزها، صندلی جنبانی روی یک ایوان در یک شهر دانشگاهی. یقیناً برخی از متفکران برجسته (که ویتگنشتاین، هایدگر و نیچه از جمله آنها هستند) در تبلیغ این منش روستایی فلسفه‌ورزی نقش داشته‌اند. ولی حتی آشنایی سطحی با تاریخ فلسفه غرب هم بر ما نمایان می‌کند که «شهر» واقعاً شرطی ضروری برای امکان انجام کار تئوریک است، که بعداً ممکن است در مکان‌هایی با شلوغی کمتر نیز ادامه پیدا کند.

شاید اشاره به اهمیت فراوان «آتن» به عنوان «زادگاه فلسفه باستانی» همراه سقراط، افلاطون و ارسطو کافی باشد یا اینکه فلسفه مدرن شروع خود را با لندن و «فرانسیس بیکن»، پاریس و «دکارت»، آمستردام و «اسپینوزا» تجربه کرد یا ریشه‌های عمل‌گرایی در «نیویورک» عمق پیدا کرد؛ جایی که ویلیام جیمز پنج سال از عمر خود را به عنوان کودکی کنجکاو گذراند و جان دیویی آخرین سال‌های عمرش را به عنوان یک استاد برجسته سپری کرد.

این نکات در مورد زندگی این فیلسوف‌ها کم اهمیت نیستند، بویژه اگر ما یکی از اصلی‌ترین باورهای عمل‌گرایی را تأیید کنیم، ایده‌ها در خلأ کار نمی‌کنند. ایده‌ها به انسان‌ها وابسته هستند. ایده‌ها نه به خاطر منطق تغییرناپذیر بلکه به خاطر اینکه در بطن محیطی اجتماعی وارد شده‌اند حکمفرما می‌شوند.

سخن گفتن از «فلسفه شهری» قدری گمراه‌کننده یا حشو است. آیا فلسفه همیشه به صورت کامل «شهری» نیست؟ آیا اصلاً می‌تواند این‌گونه نباشد؟ عبارت «فلسفه شهری» به این معنا خواهد بود که گونه‌هایی از فلسفه داریم که شهری نیستند، یا اینکه گویی فلسفه شهری خود شاخه‌ای از رشته‌ای گسترده‌تر است.

هنگامی که می‌خواهیم به دو چیز به گونه‌ای اشاره کنیم که گویی یک چیز هستند، اغلب لغات ترکیبی اختراع می‌کنیم- واژه‌هایی مانند «فرنمی» (دوست-دشمن)، شاید عبارت «متروسوفی» بتواند پیوند بین شهرهای بزرگ و تجربه فلسفی را بخوبی بیان کند. این عبارت به ما کمک می‌کند شهرها را نه صرفاً به عنوان مراکز فعالیت‌های اقتصادی بلکه به عنوان چشمه‌های تأملات انتزاعی بنگریم.

جالب است که فلسفه مدرن چندان اشتیاقی به گسترش شهرهای مدرن نداشت. در سده هجدهم میلادی، در حالی که پاریس داشت به عنوان پایتخت جهان شکل می‌گرفت، شخصی را می‌پروراند که بعدها به پرحرارت‌ترین منتقد آن تبدیل شد؛ «ژان ژاک روسو».

«روسو» به عنوان مردی جوان بدون ثروت، جایگاه اجتماعی، تحصیلات و شهرت به این شهر آمد. ولی بزودی از او برای سخنرانی در پرطرفدارترین مکان‌ها دعوت شد، جایی که او با مهمترین متفکران هم‌دوره خود آشنا شد. طی چند سالی که در پاریس زندگی کرد بخت با او در فلسفه یار شد.

روسو نسبت به شهر تنفر عمیقی پیدا کرد: «روش زندگی در پاریس بین مردمان متظاهر مورد علاقه من نبود. گروهک‌های انسان‌های فرهیخته، بیطرفی کم‌جان‌شان در نوشته‌هایشان و حس خودبزرگ‌بینی که در جهان داشتند برای من تنفرانگیز بود. مهر، شرح‌صدر و صداقت کمی حتی در معاشرت با دوستان خود یافتم. از این زندگی پرتلاطم منزجر بودم و با شوق بسیار شروع به فکر کردن به زندگی در روستا کردم.»

روسو در نامه‌ای به «دنی دیدرو» که در آن به دوستی خود با او پایان داد، چنین نتیجه‌گیری می‌کند که «در روستا است که انسان‌ها یاد می‌گیرند به انسانیت خدمت کنند و عشق بورزند؛ تنها چیزی که در شهر یاد می‌گیرند این است که انسانیت را تحقیر کنند».

همه می‌دانند که وقتی «دیدرو» بعدها نوشت «تنها اشرار تنها زندگی می‌کنند» منظورش چه کسی بود. با این حال، این روسو بود که بسیار بعد از اینکه هر دو آنها دیگر زنده نبودند تعیین‌کننده بود. «دیدرو» و فیلسوف‌های فرانسوی، که تمایل داشتند شهرهای رو به رشدشان را گرامی دارند در نهایت در نبرد با «رمانتیک‌های آلمانی» شکست خوردند.

رمانتیک‌ها با پیشگامی فیلسوف و شاعر «یوهان گوتفرید هردر»، با در نظر گرفتن روستا به عنوان بهشت که انسانیت را از دوزخ وجود شهری نجات می‌دهد میراث روسو را ادامه دادند. نابغه تنها به عنوان ناجی توده‌ها در نظر گرفته می‌شد. «رالف والدو امرسون» می‌توانست بر این اساس از تمام خوانندگان امریکایی خود بپرسد «آیا یک انسان بهتر از یک شهر نیست؟» او به این پرسش‌اش که از نظر «متروسوفی» پوچگرایانه است وفادار ماند.

آنچه در این تفکر نهفته است بیش از یک انتخاب زیبایی‌شناختی مرتبط با برخی کتاب‌ها و کارهای هنری سده نوزدهمی است یا حتی بیش از انتخاب اخلاقی در مورد مکان اقامت گروه محدودی از متفکران ممتاز است. مسأله اصلی «سیاسی» بود.

در