پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی در اشعار حافظ ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی در اشعار حافظ ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی در اشعار حافظ ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ‌اندیشی در اشعار حافظ ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

تنها موجودی که مرگ‌آگاه است، از مرگ آگاهی دارد و می‌داند که می‌میرد، انسان است. در مورد حیوانات دیگر، دست‌کم بشر خیال می‌کند که آگاهی ندارند که خواهند مرد. بنا براین انسان به‌طور کلی در هر پایگاهی که باشد، چه انسان عادی باشد، چه دانشمند، چه هنرمند، چه شاعر، چه عارف و… می‌داند که می‌میرد.

تنها موجودی که مرگ‌آگاه است، از مرگ آگاهی دارد و می‌داند که می‌میرد، انسان است. در مورد حیوانات دیگر، دست‌کم بشر خیال می‌کند که آگاهی ندارند که خواهند مرد. بنا براین انسان به‌طور کلی در هر پایگاهی که باشد، چه انسان عادی باشد، چه دانشمند، چه هنرمند، چه شاعر، چه عارف و… می‌داند که می‌میرد.

نکته دیگر این است که دانستن، در تمام زمینه‌ها، به‌طور کلی با باور‌کردن و با همه وجود حس کردن فاصله بسیاری دارد. شما از هر‌کس بپرسید که عاقبت می‌میرید یا زنده می‌مانید؟ مسلما به شما خواهد گفت که می‌میرم. اما سوال این است این آدمی که می‌داند می‌میرد، این مساله را چقدر باور کرده و چقدر حس می‌کند؟ و تا چه اندازه آن را پیش چشم خود دارد؟

آدم‌های بزرگ مانند عمرخیام و ابوالقاسم فردوسی غیر از اینکه این موضوع را می‌دانند، آن را باور کرده‌اند و چون باور کرده‌اند به‌عنوان یک مساله همیشه پیش چشم‌شان است.

نکته‌دیگر اینکه مساله مرگ هم مثل همه مسائل دیگر دو چهره دارد: یک چهره ظاهری و یک چهره باطنی. مقصودم از این تقسیم‌بندی دقیقا همان تقسیم‌بندی‌ای است که شما در عرفان می‌بینید. در عرفان مسائل جنبه باطنی پیدا می‌کنند، مثلا وطن از خانه گرفته تا میهن و کشور، که یک امر محسوس و مشخص است، در عرفان مفهومی دیگر پیدا می‌کند و به تعریف عرفا می‌شود مقام وحدت یا مقام فنا، به همین جهت است که شیخ‌بهایی می‌گوید:

این وطن مصر و عراق و شام نیست

این وطن جایی است کو را نام نیست

یعنی وطنی که من درباره آن صحبت می‌کنم این وطن نیست، البته او منکر این وطن ظاهری نیست. بلکه مرادش چیزی است که از آن به‌عنوان مقام وحدت و فنا یاد می‌کند و معتقد است این وطن جای دیگری است؛ جایی که انسان از آنجا آمده و به آنجا باز می‌گردد و درواقع جایگاه اصلی او آنجاست. مرگ نیز همین وضعیت را دارد، بر‌حسب اینکه جهان‌بینی شخص چگونه باشد، مرگ هم برایش معنای خاصی می‌یابد. مرگ را هم می‌توانیم مانند تمام مسائل دیگر به دو قسم تبدیل کنیم؛ قسمی که معروف و مشهور است، قسم خیامی است. البته وقتی می‌گوییم خیامی صرفا حکیم عمر خیام منظور نیست بلکه یک سلسله تفکر و جریان فکری است که به او منسوب می‌شود، مثل خود رباعیات. رباعیاتی که به خیام منسوب می‌شود و به ۵۰۰ یا ۸۰۰ بیت هم می‌رسد، تمام‌شان متعلق به خیام نیستند. مثلا مرحوم صادق هدایت چهار رباعی اصلی پیدا می‌کند و براساس آنها ۸۰ رباعی دیگر را اثبات می‌کند که متعلق به خیام است.

«مرگ» هم به این شکل است. درواقع آن طرز فکری که منسوب به خیام یا جریان فکری خیامی است، نگاهی منفی نسبت به مرگ دارد و از آن خوشش نمی‌آید، درست بر‌خلاف مولانا که می‌گوید:

چو روز مرگ تابوت من روان باشد

گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

درواقع مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، از مرگ استقبال می‌کند و آن را وسیله‌ای برای رسیدن به محبوب و مقصود خود می‌داند اما آنچه به طرز فکر خیامی معروف شده بسیار متفاوت است و مرگ برایش محبوب نیست. خیام وقتی به تمام پدیده‌ها نگاه می‌کند احساسش این است که اینها روزی زنده بودند و الان مردگانی هستند که به این شکل درآمده‌اند. مانند ابیاتی که در وصف کوزه می‌گوید:

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بـند سر زلف‌نگاری بوده‌سـت

این دستـه کـه بر گردن او می‌ب