پاورپوینت کامل واژه ی شهر در منابع پیش از اسلام ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واژه ی شهر در منابع پیش از اسلام ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واژه ی شهر در منابع پیش از اسلام ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل واژه ی شهر در منابع پیش از اسلام ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

ریشه ی واژه ی شهر را به واژه ی فارسی باستان xaça- “پادشاهی” می رسانند که برابر است با اوستایی xaa- و سنسکریت katr- از صورت هند و اروپایی *qetro. واژه ی xaça در فارسی باستان مشتق است از ریشه ی xay- “شاهی کردن, سلطنت کردن” است (Kent, 1953; 181). این ریشه در ترکیباتی مانند xaçapvan “شهرب, ساتراپ” هم در فارسی باستان به کار رفته است (Ibid: 181) که بر اساس ریشه ی pa- “پاییدن” در این ترکیبف می توان آن را از تقسیم بندی مناصب حکومت تصور کرد.

ریشه ی واژه ی شهر را به واژه ی فارسی باستان

x

šaça- “پادشاهی” می رسانند که برابر است با اوستایی

x

šaθa- و سنسکریت

k

atrá

– از صورت هند و اروپایی *

qþetro

. واژه ی

x

šaça در فارسی باستان مشتق است از ریشه ی

x

šay- “شاهی کردن, سلطنت کردن” است (

Kent, 1953; 181

). این ریشه در ترکیباتی مانند

x

šaçap

van “شهرب, ساتراپ” هم در فارسی باستان به کار رفته است (

Ibid: 181

) که بر اساس ریشه ی

pa

– “پاییدن” در این ترکیبف می توان آن را از تقسیم بندی مناصب حکومت تصور کرد.

برابر ایلامی

x

šaça- فارسی باستان

šá-ak-šá

“حکومت کردن” است. از همین ریشه اسم خاص مادی *

x

šaθa- نام یک شورشی مادی، در فارسی باستان به صورت

x

šaθrita- آمده، این نام به صورت

štr

در کتاب استر (باب نخست/ ۱۴) به کار رفته است (

Hinz, 1975: 135

).

شکل گیری مفهوم “شهر” در دوران ماد و هخامنشیان را می توان تحت تاثیر فرهنگ و تمدن بابل/اشور دانست. بر این اساس, “شهر” فارسی باستان نه در معنای کنونی اش، بلکه بر “مقر قدرت و فرمانروایی” اطلاق می شد.

این واژه در متون فارسی میانه به املای

štr

← خوانش

šahr

به معنی “شهر, سرزمین, کشور” است. واژه ی شهر در متون فارسی میانه فاقد هزوارش است، اما صورت

šahrestn

“شهرستان” غالبا با هزوارش

MDYN

(قس. آرامی

m

d

n

“شهر، ایالت”، عربی “مدینه”) به کار رفته است. تفاوت دقیق معنایی میان گشهر” و “شهرستان” را به درستی نمی توان در این متون روشن ساخت. مکنزی در فرهنگ فارسی میانه برابر انگلیسی مدخل

šahr

را “

land, country, city

” و برابر

šahrestn

را “

province, capital, city

” آورده است (

Mackenzie, 1971: 79

). اما این معانی روشنگر تفاوت هایی که متون فارسی میانه برای این دو واژه قائل اند نیست. برای نمونه نویسنده ی رساله ی “جاماسپ نامه” آورده است:

(

AJ 1-11) u-t

n-iz g

w

m k

andar

n

baw

d

y

abarw

z xwad

y andar zam

g

Hr

m was šahr ud was šahrest

n g

r

d ud was xw

stag pad

w

r az zam

g

Hr

m

war

d.

از این رساله دو ترجمه در اختیار راقم بود:

ترجمه مودی (

Modi, 1903: 27

)

I say this also, that among other things, that triumphant monarch will seize many cities and regions in the land ofArum, and will introduce by means of his caverly, much untruthfulness from the country of Arum

۲- ترجمه بیلی (

Baily, 1931; 67

)

And this too I will tell you that it will be at that time: that victorious king will seize in the land of Hr

m

much territory and many cities and will carry off much treasure at one tme from the land of Hr

m.

به این شاهد که به روشنی نشانگر عدم شفافیت تفاوت معنایی “شهر” و “شهرستان” در متون فارسی میانه است، می توان شواهد فراوان دیگری افزود. در بسیاری از متون از شهری خاص، گاه با نام “شهرستان” و گاه “شهر” یاد شده است و از برخی متون می توان حدس زد که مقصود نویسنده از “شهرستان”، شهری با دژ و بارو بوده است. دامنه ی این بحث، به رغم اهمیت ان از حوزه ی این مختصر بیرون است. من در اینجا تنها به اختصار به برخی از کاربردهای واژه ی شهر می پردازم.

واژه ی ایرانشهر

بسامد و کاربرد واژه ی “ایرانشهر” در منابع فارسی میانه فراوان است. این واژه به صورت اسم مرکب

Er

nšahr به کار می رود و سوای دلات به سرزمین ایران در معنی جغرافیایی آن، کاربردی اسطوره ای نیز دارد. برای نمونه، در فصلی امتن فارسی میانه ی بندهشن از گزندهایی که هر هزاره به ایران شهر می آید، گزارش می دهد. بندهشن به ما می گوید که در هزاره ی سوم، فریدون کشور[۱] را میان سه فرزند خود بخش می کند و پس از آن افراسیاب و زین گاو تازی به ایرانشهر می تازند …؛ در هزاره ی چهارم زردشت به دین آوری ظهور می کند، اما ایرانشهر به دست خود ایرانیان تباه می شود و اسکندر به ایرانشهر می تازد و دارا را می کشد. اما در همین هزاره اردشیر ظهور می کند و پسرش شاپور شهر را از تازیان بازمی ستاند. شاهان دیگر در این هزاره همواره با دشمنان دست و پنجه نرم می کنند تا آن که تازیان در زمان یزدگرد حمله می کنند. در هزاره ی پنجم اوشیدر برای نجات بخشی می آید و با گزندهای این هزاره، گرگ نمونه ها، بستیزد. در هزاره ی ششم اوشیدر ماه، نجات بخش دیگر برآید و گزند ماران را نابود سازد و سرانجام سوشیانس برآید و همه ی بدی ها نابود کند و سرانجام مردگان برخیزاند (بندهشن، ۱۳۶۹: ۱۳۹-۱۴۳؛

Pakzad, 2005: 362-373

). تصویر ایرانشهر این بخش از بندهشن، تصویری کلی از سرزمین ایران در نمایی اسطوره ی- تاریخی است. در این مفهوم، ایرانشهر مکان یا ظرفی برای جای دادن شاخص های اسطوره ای و تاریخی است و فاقد جغرافیای مشخصی است. این تصویر از ایران شهر، بازنمایی ایرانویچ (

Airiianm Va

jah) متون اوستایی است. تصویری که از ایرانویچ در اوستا به دست می آید، موطن اسطوره ای آریایی هاست (←

Skjærvφ, ۱۹۹۵: ۱۶۶; Humbach, 1991: 133

). بنونیست و بسیاری دیگر از ایرانشناسان نامی مکان جغرافیایی آن را در خوارزم می دانند (

Benveniste, 1933: 5

).

شهر ایران

کاربرد شهر ایران (

šahr rn

) در منابع فارسی میانه بسیار اندک است. این ترکیب تنها در متن ایادگار زریران و درخت آسوریگ به کار رفته است[۲]. از لحاظ زبانی این دو متن به زبان پارتی تعلق دارند.

(

Az. 77) be az a

šm

r

n k

ast k

šaw

d ud zar

r

n k

n xw

h

d t

ka-š

n hum

g