پاورپوینت کامل میراث فلسفی اروپا ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میراث فلسفی اروپا ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میراث فلسفی اروپا ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میراث فلسفی اروپا ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

درحالی‌که اروپا غرق در بحران اقتصادی است و صدای شکاکان به اروپا، در سرتاسر این قاره به گوش می‌رسد، آینده پروژه اروپا متزلزل است. بحث در باب آینده اتحادیه اروپا در اقصانقاط جهان به دوگانه کاذب «ماندن در اروپا یا رفتن از آن» تقلیل یافته؛ یا وضع موجود نولیبرال را بپذیرید یا از آن بیرون روید. همان‌طور که شانتال موف در مصاحبه‌ای اشاره می‌کند، یکی‌گرفتن «اروپا» با رهیافت نولیبرال کنونی اتحادیه اروپا آن‌قدر گرایش مستحکمی است که امکان بحث درباره اروپا «تحت نام اروپا» منتفی است. منتقدان اروپا اغلب به‌ طور خودکار انگ شکاکیت به اروپا می‌خورند، گویی هیچ جایی برای چک‌و‌چانه‌زنی جدی درباره اهداف و روش‌های خود اتحادیه وجود ندارد.

شهروندی سقراط‌وار در اروپای قرن بیست‌ویکم

ترجمه: فرشاد کوشا/ درحالی‌که اروپا غرق در بحران اقتصادی است و صدای شکاکان به اروپا، در سرتاسر این قاره به گوش می‌رسد، آینده پروژه اروپا متزلزل است. بحث در باب آینده اتحادیه اروپا در اقصانقاط جهان به دوگانه کاذب «ماندن در اروپا یا رفتن از آن» تقلیل یافته؛ یا وضع موجود نولیبرال را بپذیرید یا از آن بیرون روید. همان‌طور که شانتال موف در مصاحبه‌ای اشاره می‌کند، یکی‌گرفتن «اروپا» با رهیافت نولیبرال کنونی اتحادیه اروپا آن‌قدر گرایش مستحکمی است که امکان بحث درباره اروپا «تحت نام اروپا» منتفی است. منتقدان اروپا اغلب به‌ طور خودکار انگ شکاکیت به اروپا می‌خورند، گویی هیچ جایی برای چک‌و‌چانه‌زنی جدی درباره اهداف و روش‌های خود اتحادیه وجود ندارد.

آنهایی در میان ما که نه‌فقط پشتیبان وجود مداوم اتحادیه اروپا هستند، بلکه حتی مدافع تقویت آنند، چالشی که با آن مواجه‌اند، نحوه انتقاد از اتحادیه اروپا بدون محکوم‌کردن خود پروژه اروپایی است. برخی اشاره کرده‌اند لازمه این کار تقویت پارلمان اروپا، دموکراتیزاسیون روزافزون آن و لغو سیاست‌گذاری‌های پشت‌پرده مقامات ارشد اتحادیه اروپاست. برخی دیگر مدعی‌اند این وضعیت نیازمند رهیافتی افقی یا از پایین به بالاست، رهیافتی که متکی است به ابتکارهای شهروندان، نه وابسته به فرمایشات بوروکراسی اروپا. هر دو پیشنهاد جنبه‌های مهمی از مشکلی را برجسته می‌کنند که منتقدان مدافع اروپا با آن مواجه‌اند: از یک‌سو، نیاز ساختاری به امکان‌های گسترده‌تر برای درگیری و شفافیت دموکراتیک و از سوی دیگر، نیاز به درگیری عمیق‌تر و احساس تعلق شهروندان اروپایی و اتحادیه‌ای که قرار است نماینده منافع آنها باشد.

ولی همان‌قدر که این دو جنبه در وضعیت کنونی مهم‌اند، ممکن است استدلال شود که هر دو جنبه به چیزی حتی بنیادین‌تر اشاره دارد؛ چیزی که باید روشن شود: ایده اروپا، یعنی اروپا به‌منزله یک ایده فلسفی.

اگر دل‌مشغول استقرار هویت اروپایی باز و فراگیر یا اندیشیدن به پروژه اروپا، فراتر از چارچوپ اقتصاد بازار نولیبرال هستیم، باید ملاحظاتی جدی درباره معنای فلسفی اروپا داشته باشیم. پیشنهاد من در این مقاله یک شیوه از بررسی دقیق ایده فلسفی اروپاست، با این امید که پرتوی بر مناقشات معاصر دراین‌باره بیفکنم.

گرچه صحبت درباره «ایده راستین» اروپا یا اروپا در مقام یک ایده فلسفی، علی‌الظاهر بوی نخبه‌گرایی، اروپامحوری یا حتی یادآوری خاطرات ناخوشایند گذشته استعماری می‌دهد، واقعیت این است که ما در اروپا زندگی می‌کنیم، با گذشته اروپا زندگی می‌کنیم و آینده اروپا فقط می‌تواند آینده‌ای اروپایی باشد. سخن‌گفتن از اروپا در مقام ایده‌ای فلسفی به‌معنای استناد به یک‌نوع ذات‌گرایی خام و انتزاعی نیست، بلکه تلاش برای درنظرگرفتن چیزی است که فیلسوف چک، یان پاتوچکا، «میراث» اروپا می‌نامد.

یان پاتوچکا و ایده اروپا

از نظر پاتوچکا بنیاد اروپا، ایده‌ای است که «امکان» هستی و حیات اشتراکی بشر را فراهم می‌کند. این ایده در یونان با زایش فلسفه ظهور کرد و بیش از دو‌ هزار سال برای حیات خود جنگید و تا حدودی هم موفق بود. پاتوچکا که زیر سرکوب حکومت کمونیستی چکسلواکی در دهه ۱۹۷۰ می‌نوشت، شاهد زنده‌ای بود بر یکی از فلاکت‌بارترین فصول تاریخ اروپا. در تقابل با این شرایط بود که او کوشید تفکرات خود را درباره معنای حقیقی ایده اروپا صورت‌بندی کند.

به ادعای پاتوچکا برای فهم مخمصه اروپای عصر حاضر، باید به خاستگاه آن در یونان باستان برگردیم. از آنجا که واقعیت اروپا ظاهرا بار دیگر از هر ایده یا آرمانی به‌دور است پیروی از پاتوچکا در یافتن این خاستگاه‌ها کاری شایسته به‌نظر می‌رسد. شاید، بنا به پیشنهاد پاتوچکا، نگاهی به این خاستگاه‌ها برای فهم بهتر مخمصه اکنون، ما را یاری کند.

بر طبق نظر پاتوچکا، اروپا به‌طور تفکیک‌ناپذیری وابسته است به چیزی که او بدان همچون میراث اروپایی می‌اندیشد: «مراقبت از نفس». امروزه هرگونه توسل به مفهومی چون نفس در مناقشات سیاسی عصر ما احتمالا موجب شرمساری ناشناخته‌ای میان سکولارها می‌شود، ولی مراد پاتوچکا از این اصطلاح استناد به هیچ‌گونه نوستالژی برای یک گذشته معنوی نیست، بلکه عطف توجه به چیزی است که او یکی از مفاهیم اصلی در بسط ایده اروپا می‌داند، مفهومی که بدین‌سان همچنان به امروز ما ربط دارد.

به‌طورکلی، نفس از نظر یونانیان باستان بخشی از وجود بشر بود که به قلمرو الهی دسترسی داشت. پیش از ظهور فلسفه، حقیقت تنها از آن خدایان بود، چیزی که انسان تنها غیرمستقیم از طریق کاهنان یا پیش‌گویان بدان دسترسی داشت. با زایش فلسفه، آدمیان از پذیرش منفعلانه قطعیات اسطوره و سنت بریدند و به‌تدریج مسئولیت معنابخشی به زندگی‌ها و جهان اطراف‌شان را به عهده گرفتند. با تلاش آدمیان برای دستیابی مستقیم به حقیقت، آن بخش از وجود ایشان که قادر به فرارفتن به قلمرو الاهی بود، نفس بود. به‌این‌ترتیب، معنای «مراقبت از نفس» دقیقا همین پروژه است: مسئولانه‌زیستن در جست‌وجوی حقیقت.

ولی با دست‌ردزدن به قطعیات بی‌دردسر اسطوره و سنت، پروژه «مراقبت از نفس» در ضمن آدمیان را در جایگاهِ وجودیِ متزلزلی قرار می‌داد. فیلسوفان اولیه، بدون پشتیبانی و مرجعیت سنت، مجبور بودند هستی و کنش‌های خود را تنها به لطف قدرت فکری خویش توجیه کنند؛ درحالی‌که ورزشکاران در تمرین‌های خود می‌توانند به مهارت مربی‌شان تکیه کنند، برای فیلسوفانی که قرار بود نفس خود را «تمرین دهند» مهارتی وجود نداشت که به آن تکیه کنند، بلکه باید به اتکای خود مصلحت نفس خویش را می‌یافتند. با شروع از فیلسوفان اولیه‌ای، همچون آناکسیماندر و هراکلیتوس جست‌وجوی حقیقت شکل‌های بسیار گوناگونی به‌ خود گرفت که بسیاری‌شان، از قبیل طرح دموکریتوس، مدافع کناره‌گیری سیاسی و عزلت فکری بودند تا مصلحت واقعی نفس را بیابند.

میراث سقراط برای اروپا

بااین‌حال، از نظر پاتوچکا تنها با سقراط و افلاطون است که «مراقبت از نفس» فراتر از جست‌وجوی فردی حقیقت می‌رود و به‌راستی سیاسی می‌شود و بدین‌سان شالوده خود پروژه اروپا را پی می‌ریزد. جامعه آتن بعد از جنگ‌های پلوپونزی به ورطه فساد فلاکت‌باری افتاد، نخست تحت حکومت سی‌جبار و سپس تحت ریاکاری و جباریت پنهان «دموکراسی» که دوباره بر این جامعه حاکم شده بود. با وجود بی‌میلی اولیه افلاطون به درگیری در سیاست، مرگ سقراط او را به قلمرو خطرناک سیاست، به‌منزله لحظه‌ای ضروری در «مراقبت از نفس» کشاند. نگاهی به توصیف گلاکن از کمال عدالت و بی‌عدالتی در کتاب دوم «جمهوری» نشان می‌دهد افلاطون، سقراط را نماینده انسانی می‌داند در کمال عدالت؛ تمام هم‌وغم او در خدمت خیر عمومی است، ولی دقیقا نفس کار سقراط در نظر عموم مردم، تلاشی برای «فاسدکردن» جامعه آتن قلمداد شد. از سوی دیگر، متهم‌کنندگان سقراط، نماینده کمال بی‌عدالتی‌اند؛ عمل آنها به نام چیزی جز نفع شخصی صورت نمی‌گیرد، ولی با فریب و نیرنگ این باور را به خورد مردم می‌دهند که آنها تجسم فضیلت‌اند.

افلاطون در محاکمه و مرگ سقراط نهایت فساد حیات سیاسی آتن را دید؛ سقراط، تجسم کمال عدالت، ناعادل پنداشته و به مرگ محکوم شد و آنها که به بی‌عدالتی شهره‌اند، ارج دیدند. بدین‌سان، افلاطون به‌روشنی دریافت کافی نیست فیلسوف صرفاً در کنج انزوای فکری به «خیر» و «راستی» بیندیشد؛ «مراقبت از نفس» باید به سطح اجتماع کشانده شود: فلسفه باید سیاسی شود.

میراث سقراط، آنچه زندگی و مرگ او برای همه اسلافش به ارث گذاشت، مطالبه ایجاد جامعه‌ای مبتنی بر عدالت راستین بود، جامعه‌ای که در آن بتوان حقیقت را دنبال کرد، بدون به‌خطرافتادن زندگی فیلسوف، «جامعه‌ای که در آن سقراط مجبور به مرگ نباشد».

در اینجا با صورت‌بندی جنبه «سیاسی» مراقبت ا