پاورپوینت کامل جریان‌شناسی علم دینی ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان‌شناسی علم دینی ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان‌شناسی علم دینی ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان‌شناسی علم دینی ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

متفکران اسلامی در برابر دانش غیر بومی و همچنین دانش‌های جدیدی که به عنوان «علم مدرن» شناخته می‌شوند، سه رویکرد متفاوت داشتند.

رویکرد اول، «رویکرد تهذیب و تولید» بود به تعبیری وقتی شخصیت‌هایی همچون خوارزمی، ابوریحان بیرونی، ابن هیثم و ابن‌سینا با دانش جدید ایران و روم مواجه شدند با آن به صورتی تهذیبی برخورد کردند یعنی در اقتباس این علوم به شیوه‌ای گزینشی عمل کرده، برخی مباحث را گرفتند و برخی را رها کردند و از «تهذیب» به «تولید» روی‌آور شدند.

متفکران اسلامی در برابر دانش غیر بومی و همچنین دانش‌های جدیدی که به عنوان «علم مدرن» شناخته می‌شوند، سه رویکرد متفاوت داشتند.

رویکرد اول، «رویکرد تهذیب و تولید» بود به تعبیری وقتی شخصیت‌هایی همچون خوارزمی، ابوریحان بیرونی، ابن هیثم و ابن‌سینا با دانش جدید ایران و روم مواجه شدند با آن به صورتی تهذیبی برخورد کردند یعنی در اقتباس این علوم به شیوه‌ای گزینشی عمل کرده، برخی مباحث را گرفتند و برخی را رها کردند و از «تهذیب» به «تولید» روی‌آور شدند.

رویکرد دوم، «رویکرد تطبیق و تأویل» بود، در این شیوه که نخستین‌بار در هند سپس در مصر و از آنجا در ایران رایج شد، کوشیده ‌شد تا علوم‌انسانی و علوم‌طبیعی با متون دینی تطبیق داده شود و گزاره‌های آن از دل متون دینی استخراج شود.

رویکرد سوم، «علم دینی یا اسلامی‌سازی علوم» است. این اصطلاح که امروزه به عنوان یک ترم شناخته می‌شود، نخستین‌بار در سال ۱۹۳۰ میلادی تحت عنوان دانشگاه اسلامی یا به تعبیری اسلامی‌سازی دانشگاه مطرح شد و افرادی همچون اسماعیل فاروقی در امریکا، سید محمد نقیب العطاس در مالزی و شیخ سعد در عراق کوشیدند تا به این مهم (اسلامی‌سازی نهادهای دانشگاهی) جامه عمل بپوشانند. در ایران نیز این طرح قبل از انقلاب با دکتر سید حسین نصر کلید خورد و پس از انقلاب به شکلی جدی‌تر در حوزه علوم انسانی با فعالیت‌های مؤسسه آموزشی امام خمینی(ره) و دکتر خسرو باقری در دانشگاه تهران و به صورتی گسترده‌تر با فعالیت افرادی همچون دکتر مهدی گلشنی، دکتر حسین پایا و آیت‌الله جوادی آملی پی گرفته ‌شد. اگر از این گذر تاریخی به جریان‌شناسی علم دینی گریز بزنیم با چهار جریان مسلط در حوزه علوم دینی مواجه می‌شویم.

۱. جریان اول را «مخالفان علم دینی با رویکرد علم مدرن» تشکیل می‌دهند؛ این افراد علم مدرن و تئوری‌های آن را از نئوپوزیتیویست‌ها اقتباس کرده‌اند و به علم مدرن از چارچوبی تجربی می‌‌نگرند. به زعم آنها، تجربه یعنی «مشاهده‌پذیری» و مشاهده، اسلامی و غیر اسلامی نمی‌پذیرد. از این رو، معتقدند که در تجربه و مشاهده کردن، دین، هویت، زبان و فرهنگ نقشی ندارد.

جریان اول، به دو دسته تقسیم می‌شود، در دسته اول از این جریان، گروهی مثل مصطفی ملکیان مطلقاً با علم دینی مخالف هستند و در این راستا میان علوم انسانی، طبیعی و تکنولوژیک تفاوتی قائل نیستند. این در حالی است که در دسته دوم برخی بین علم و تکنولوژی تفاوت قائل می‌شوند و بر این باورند که از آنجا که در علم تکنولوژیک، کنشگری انسانی وجود دارد، خواه ناخواه فرهنگ، دین، باورها بر این کنشگری سایه می‌افکند و اینجا می‌توان از علم دینی و غیر دینی سخن گفت. به زعم این گروه، علومی همچون علوم انسانی که جنبه توصیفی کشف واقع دارند، دینی و غربی بر نمی‌تابد و این امر صرفاً در رابطه با علومی که مربوط به تغییر هستند، یعنی جنبه تکنولوژیک و فناورانه می‌یابند، موضوعیت دارد.

۲. جریان دوم «موافقان علم دینی با رویکرد مدرنیته ستیزی» هستند؛ افرادی که در این جریان قرار می‌گیرند به دنبال تولید عل