پاورپوینت کامل کمدی فیلسوفان؛ نقدی بر بلاهت فیلسوفانه ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کمدی فیلسوفان؛ نقدی بر بلاهت فیلسوفانه ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کمدی فیلسوفان؛ نقدی بر بلاهت فیلسوفانه ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کمدی فیلسوفان؛ نقدی بر بلاهت فیلسوفانه ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

نقد کامو از فلسفه‌ی معاصر به بهانه‌ی سالروز تولد وی؛

لحن کنایه‌آمیز کمدی فیلسوفان یک هدف مهم و دقیق دارد و آن تزویر و دوروییِ فلسفه‌ی معاصر -بیش از همه فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم- است. به بیان دقیق‌تر، آنچه کامو واقعاً نمی‌توانست تحمل کند گونه‌ای از فلسفه بود که از خلال فضای آکادمیک و روشن‌فکری فرانسوی فهمیده می‌شد.

نقد کامو از فلسفه‌ی معاصر به بهانه‌ی سالروز تولد وی؛

لحن کنایه‌آمیز کمدی فیلسوفان یک هدف مهم و دقیق دارد و آن تزویر و دوروییِ فلسفه‌ی معاصر -بیش از همه فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم- است. به بیان دقیق‌تر، آنچه کامو واقعاً نمی‌توانست تحمل کند گونه‌ای از فلسفه بود که از خلال فضای آکادمیک و روشن‌فکری فرانسوی فهمیده می‌شد.

«تمسخر فلسفه، این است فلسفیدن واقعی»[۱]؛ پاسکال، تفکرات

ترجمه و تلخیص فاطمه شمسی: در میان تمام آثار منتشرنشده‌ی کامو، یک اثر است که اغلب توسط کاموشناسان مورد غفلت قرار می‌گیرد: کمدی فیلسوفان[۳]. درحالی‌که رمان نیمه‌تمام آدم اول[۴] جایگاهی مهم در فهم ما از آثار کامو را به خود اختصاص داده است، حتی در مهم‌ترین کتاب‌شناسی‌های مربوط به کاموپژوهی و ادبیات فرانسه مدخلی با عنوان کمدی فیلسوفان وجود ندارد؛ به همین دلیل تصمیم دارم تا در این مقاله به تحلیل و اظهارنظر در باب این متن بپردازم تا اولاً نمایی کلی از آن ارائه دهم و در ثانی ارتباط این متن را با نقد کامو از فلسفه‌ی معاصر نشان دهم.

کمدی فیلسوفان برای اولین بار در سال ۲۰۰۶ در مجلد دوم از واپسین ویراست مجموعه آثار کامو با ویراستاری گالیمارد منتشر شد.[۵] ویراستاران فرانسوی مجموعه بسیار تلاش کردند تا بفهمند کامو دقیقاً در چه برهه‌ای از زمان این متن را نوشته است، در واقع، پیش‌طرحی از کمدی فیلسوفان در ۶ برگ از تقویم توسط کامو نوشته شده بود اما سال آن مشخص نیست؛ به‌هرحال، بر اساس تاریخ‌ها متن مزبور تنها می‌توانسته است در ۳ برهه‌ی احتمالی یعنی در سال‌های ۱۹۴۲، ۱۹۴۷ یا ۱۹۵۲ نوشته شده باشد. به نظر می‌رسد ویراستاران دومین فرض (۱۹۴۷) را محتمل‌تر دانسته‌اند و این بدان جهت است که در یادداشت‌ها[۶] آن سال تأملات انتقادی بسیاری در باب فلسفه‌ی معاصر به‌ویژه فلسفه‌ی سارتر و مرلو-پونتی نوشته شده است.

با اینکه متن مزبور عملاً برای چاپ مناسب بود، کامو از این کار صرف‌نظر می‌کند، چراکه بسیار نگران واکنش هم‌قطاران روشن‌فکرش بود. وی تنها به این پیش‌بینی اکتفا ننمود و در نسخه‌ی تایپ‌شده، نامی مستعار (آنتونی بِیلی) اضافه کرد تا سرانجام بدین طریق کسی نتواند این متن را به او منسوب دارد.

و اما خود متن: شخصیت اصلی آقای نِآن[۷] است؛ مردی عجیب که تظاهر می‌کند یک فیلسوف مشهور پاریسی است؛ داستان با لحظه‌ی رسیدن او به خانه‌ی آقای وینه،[۸] دیگر شخصیت اصلی داستان که شهردار و داروساز شهری کوچک در فرانسه است، شروع می‌شود. نِآن تصدیق می‌کند که کارهای فلسفی وینه در پاریس شناخته شده است، ولو اینکه خود نویسنده قسم بخورد که هیچ‌یک از آن‌ها چاپ نشده‌اند. برای نِآن این‌ها فقط توضیحات است، آنچه به راستی اهمیت دارد اشتغال به حرفه‌ی جدیدش یعنی «عرضه‌ی نظریه‌ی جدید» است. او درحالی‌که از کتابی اسرارآمیز و مفصل بهره می‌برد که خود آن را «انجیل نو» و در نتیجه خود را «حواری جدید» می‌نامد، در حقیقت برای آموزش تمام مفاهیم جدید و مهم فلسفیِ مطابق با مد روز پاریس به خانه وینه آمده است. از این نقطه به بعد نِآن چون رودی متلاطم است که هیچ‌کس نمی‌تواند او را از جانب‌داری از تئوری‌های بی‌منطق و نامعقول با زبانی بی‌معنا و ناکافی بازدارد. مسئله از اینجا ناشی می‌شود که آقای وینه به نظر از این نظریات کاملاً خرسند است و نسبت به آن‌ها شور و حرارت دارد. با وجود تلاش سرسختانه همسرش برای برگرداندن او به تعقل، آقای وینه کاملاً در فلسفه‌ی احمقانه‌ی نِآن غرق است. دست‌آخر مدیر بیمارستان روانی شهر پس از دستگیری دوباره‌ی نِآن او را به‌عنوان شخصی دیوانه و نه فیلسوف دوباره بستری می‌سازد.

چنان‌که در مقدمه تأکید کردم، لحن کنایه‌آمیز کمدی فیلسوفان یک هدف مهم و دقیق دارد و آن تزویر و دوروییِ فلسفه‌ی معاصر -بیش از همه فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم- است. به بیان دقیق‌تر، آنچه کامو واقعاً نمی‌توانست تحمل کند گونه‌ای از فلسفه بود که از خلال فضای آکادمیک و روشن‌فکری فرانسوی فهمیده می‌شد: ترکیبی بین یک نظم تاریخی که در آن ایده‌ها با بی‌طرفی خاصِ یک مورخ تحلیل و به بحث گذارده می‌شوند و یک میان‌پرده‌ی کوتاه روشن‌فکرانه که در آن فیلسوف می‌تواند با ایده‌ها بازی کند، چونان یک بازی پوچ؛ آنچه میشل انفره آن را «فلسفه برای فلسفه» می‌نامد. [۹]

در واقع برای فیلسوف معاصر ارزش یک ایده، نسبی و موقت است: ایده‌ی جدیدی که جالب‌تر و مسئله‌برانگیزتر باشد همیشه جای ایده‌ی قبلی را خواهد گرفت، درست به‌مانند مُد. دست‌کم این باور آقای نِآن است: هنگامی که می‌فهمد آقای وینه هنوز یک مؤمن است او را به‌وسیله‌ی بحث‌های نظری یا دلایل قانع‌کننده بر علیه دین ترغیب نمی‌کند، بلکه تنها تأکید می‌کند «دین دیگر در پاریس در میان انسان‌های به‌روز مُد نیست».

در همین راستا، آقای نِآن با نشان دادن توانایی‌های فلسفی خویش ثابت می‌کند که یک مرید تمام‌عیار فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم است. اول اینکه او با آرامش تمام می‌گوید همه چیز در دنیا بی‌دلیل و بر اساس اتفاق و تصادف است، پس از آن برای پایان دادن به حیرت و سردرگمی آقای وینه تأکید می‌کند که «جهان بی‌معناست زیرا قابل تبیین نیست» و «جهان تبیین‌ شدنی نیست چون پوچ است».

از نظر کامو، فلاسفه‌ی اگزیستانسیالیست به خصوص سارتر و هایدگر همراه با نگرشی وسواس‌گونه به امر پوچ نزدیک می‌شوند، به طریقی که آن را تبدیل به گونه‌ای بت برای پرستش می‌کند. همه‌ی ما می‌دانیم که امر پوچ از دید کامو نقطه‌ی عزیمت بود نه مقصد، استدلالی که باید آن را پشت سر گذاشت، نه کشفی بزرگ برای کل بشریت. دیالوگ‌های کمدی فیلسوفان، دیدگاه انتقادی کامو را بیان می‌کند:‌ هنگامی که فیلسوفان خیالی پاریسیِ ما تأیید می‌کنند که کاری متهورانه‌تر از قبول امر پوچ نیست، وینه پاسخ می‌دهد که از نظر او پذیرش چیزی که نمی‌توان آن را رد کرد چندان قهرمانانه نیست. در کمال تعجب نِآن با این حرف موافقت می‌کند و می‌گوید: «این دقیقاً برتری و مزیت این فلسفه‌ی جدید است»؛ به این معنی که زمانی قهرمان بودن نیازمند موهبت‌هایی بود، اکنون می‌توان بدون اینکه اصلاً کاری انجام داد قهرمان شد.

به‌هرحال، فراتر از این اشارات و ارجاعات غیرمستقیم، بسیاری از نقل‌قول‌های مستقیم در متن وجود دارد، اولین آن‌ها راجع به هایدگر است: با وجود اینکه که نام فیلسوف آلمانی ذکر نمی‌شود اما قاطعانه مطمئن هستیم که خطاب کامو به اوست و این ازآن‌جهت است که در کمدی فیلسوفان، کامو همان بحثی را که در «افسانه سیزیف» در ارتباط با وسواس هایدگر پیرامون حس دلهره و اضطراب -اصطلاح آلمانی آن

die Angst

است- پیش کشیده بود، دوباره به کار می‌گیرد. بگذارید این دو متن را مقایسه کنیم؛ کامو در افسانه سیزیف چنین می‌نویسد: «برای این استاد فلسفه دلهره و اضطراب به نظر بسیار مهم‌تر از تمامی مقولات جهان است»، تا حدی که «او تنها در این مورد می‌اندیشد و سخن می‌گوید»؛ به همین طریق در کمدی فیلسوفان، آقای نِآن تأیید می‌کند که «دلهره و اضطراب بهترین چیز در جهان است» و اینکه «هیچ‌چیز تسلی‌بخش‌تر از آن نیست» و «چیزی بدتر از زندگی بدون آن نیست»؛ او حتی تصریح می‌کند «تنها دلهره و اضطراب است که ما را قادر به ادامه‌ی زندگی می‌کند» و سند آن هم این است که «مردگان هرگز دلهره و اضطرابی ندارند».

در ارتباط با نقل‌قول‌های سارتر، وضعیت پیچیده‌تر است: نام شخصیت اصلی داستان (آقای نِآن) خود اشاره‌ای آشکار به کتاب هستی و نیستی[۱۰] سارتر است و دست‌کم از ۳ کتاب دیگر سارتر در سرتاسر متن مستقیماً نام برده می‌شود: نمایشنامه‌ی «در بسته»،[۱۱] کتاب «ژنه مقدس، کمدین و شهید»[۱۲] و رمان «راه‌های آزادی»[۱۳].

تناقض سارتر در اینجا مورد تمسخر قرار می‌گیرد: فیلسوف فرانسوی‌ای که ادعا می‌کند «انسان محکوم به آزادی است» و بالاترین ارزش را آزادی می‌داند، همان فیلسوفی است که درعین‌حال هوادار پرشور رژیم نابودگر آزادی و مستبدِ اتحاد جماهیر شوروی است.[۱۴] به نظر من دلیلی که سارتر در سال ۱۹۵۶ همین رژیم (که پیش از این ستایشش می‌کرد) را محکوم می‌کند چیزی جز یک بازبینی مجدد پیرامون دورویی و تزویر روشن‌فکرانه‌ای که کامو در کمدی فیلسوفان به انتقاد از آن پرداخت، نیست.

به نظر می‌رسد حقیقتاً فیلسوفان معاصر از برخی مواهب پوچی لذت می‌برند:‌ اولاً، آن‌ها می‌توانند بر یک چیز و هم‌زمان بر متضاد آن صحه گذارند و متهم به آشفتگی و عدم انسجام نشوند؛[۱۵] دوماً، آن‌ها می‌توانند یک نظریه‌ی فلسفی مشخص را بدون آنکه از آن