پاورپوینت کامل چگونه دولت رفاه «رویای ایتالیایی» را نقش بر آب کرد! ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونه دولت رفاه «رویای ایتالیایی» را نقش بر آب کرد! ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونه دولت رفاه «رویای ایتالیایی» را نقش بر آب کرد! ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونه دولت رفاه «رویای ایتالیایی» را نقش بر آب کرد! ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

پیرکامیلو فالاسکا، محقق و روزنامه‌نگار، حکایت می‌کند که چطور سیاست‌های معقول در دهه‌ی ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ایتالیا را به عنوان نمونه‌ی‌ موفق اقتصادی مطرح کرد اما سیاست‌های دولت رفاه، زمانی که جمعیت جوان بود، اقتصاد در حال رشد، و آینده به نظر دوردست می‌رسید، از راه رسید و کشور را ورشکسته کرد.

مترجم: آرمان سلاح‌ورزی— پیرکامیلو فالاسکا، محقق و روزنامه‌نگار، حکایت می‌کند که چطور سیاست‌های معقول در دهه‌ی ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ایتالیا را به عنوان نمونه‌ی‌ موفق اقتصادی مطرح کرد اما سیاست‌های دولت رفاه، زمانی که جمعیت جوان بود، اقتصاد در حال رشد، و آینده به نظر دوردست می‌رسید، از راه رسید و کشور را ورشکسته کرد.

***

«رشد اقتصاد و صنعت، و بالارفتن سطح زندگی در کشورتان، در سال‌های پس از جنگ، به راستی که شگفت‌انگیز بوده است. کشوری که زمانی به معنای تمام کلمه به ویرانی افتاده بود و بی‌کاری طاقت‌فرسا و تورم از پایش انداخته بود، حالا بازده و دارایی‌ش را گسترش داده، هزینه‌ها و واحد پولش را ثبات‌ بخشیده و با آهنگی که در جهان غرب دیده نشده، مشاغل تازه و صنایع نو پدید می‌آورد.»

جان اف کندی

****

رسم است که در دیدار‌های رسمی دوستانه در مدح هم سخن بگویند اما آن‌چه جان اف کندی، رییس جمهمور وقت ایالات متحده در سال ۱۹۶۳ در مراسم شامی که رییس جمهور ایتالیا، آنتونیو سنی، به افتخارش در رم ترتیب داده بود گفت، حکمِ واقعیت را داشت. از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۲ اقتصاد ایتالیا با نرخی معادل سالانه ۷.۷ درصد رشد کرد، عملکرد درخشانی که تقریبا تا پایان دهه‌ی ۱۹۶۰ ادامه داشت. (میانگین رشد برای کل دهه‌ به ۵ درصد می‌رسید). آن‌چه اصطلاحا معجزه‌ی اقتصادی خوانده می‌شد ایتالیا را به جامعه‌ای مدرن و پویا تبدیل کرد، با شرکت‌های مفخمی که می‌توانستند در هر بخشی در سطح جهانی با بهترین‌ها رقابت کنند، از ماشین‌های لباس‌شویی و یخچال‌ها گرفته تا قطعات دقیق مکانیکی، از بخش خوراک گرفته تا صنعت سینما.

در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۵ رشد صنعتی چشم‌گیری را می‌شد در آلمان غربی (۷۰ درصد) فرانسه (۵۸ درصد) و ایالات متحده (۴۶ درصد) مشاهده کرد اما هیچ‌کدام‌شان به پای عملکرد خیره‌کننده‌ی ایتالیا (۱۰۲ درصد) نمی‌رسیدند. شرکت‌های بزرگی چون ماشین‌سازی فیات، اولیوتی که ماشین‌تایپ و چاپ‌گر و رایانه تولید می‌کرد، و کمپانی‌های بخش انرژی یعنی انی و ادیسون و دیگران، با انبوه بی‌شمار شرکت‌های کوچکی در تعاون بودند که بسیاری‌شان را، مطابق نقش پررنگ سنتیِ خانواده در جامعه‌ی ایتالیا، خانواده‌ها میان خود اداره می‌کردند. دست‌کم یک پنجم جمعیت ۵۰ میلیونی از جنوبِ فقیر و بی‌محصول به شمالِ ثروتمند و صنعتی‌شده مهاجرت کردند و شیوه‌ی زندگی‌شان را تغییر دادند و ماشین و تلویزیون خریدند زبان معیار ایتالیایی را به خوبی آموختند و بچه‌هاشان را در دانشگاه‌ها ثبت‌نام کردند و پول کنار گذاشتند تا خانه بخرند و به قوم و خویش‌هایی که هنوز در دهکده‌های قدیمی‌شان زندگی می‌کردند کمک کنند. بعد از سال ۱۹۶۰، سطح زندگی که به سرعت بالا می‌رفت و فرصت‌ها شغلی و تجارت‌هایی که به سرعت رشد می‌کردند، باعث شدند جریان مهاجرتِ ایتالیایی‌ها به دیگر نقاط اروپا و آمریکا متوقف شود و پراکندگی‌ای که در طول کم‌تر از یک قرن بیست میلیون ایتالیایی را مجبور به ترک میهن‌شان کرده بود، پایان یابد.

فرمول جادویی پیشرفت اقتصادی ایتالیا چه بود؟ سال‌ها بعد یک سناتور عضو حزب دمورکاتزیا کریستیانا (حزب راست‌میانه‌ی کاتولیک اصلی در ایتالیا) در مصاحبه‌ای گفت «ما وضعیت را درک کردیم و بلافاصله دریافتیم که نمی‌توانیم جامعه‌ی ایتالیا را به هیچ سمتی برانیم. خود کشور از سیاست‌های ما قدرتمندتر و حتی هوشمندتر بود. هیچ کاری نکردن از هر اقدام دولتی، انتخاب بهتری به نظر می‌رسید.» این «ما» که باستی از آن سخن می‌گوید چه کسانی بودند؟

در همان سال‌های ابتدایی بعد از جنگ جهانی دوم، گروهی از اقتصاددانان و سیاست‌مداران لیبرالِ بازار‌محور پست‌های کلیدی دولت را به دست گرفتند و قوانین فاشیستی را ملغی کردند و سیاست‌های دموکراتیک و اصلاحات بازار آزاد مستقر کردند. یکی از اصلی‌ترین چهره‌ها در میان اینان روزنامه‌نگار ضدفاشیست و اقتصاددان، لوییجی اینودی بود، یکی از برجسته‌ترین لیبرال‌های کلاسیک‌ ایتالیا، کسی که بعد از جنگ به ایتالیا بازگشت و به عنوان رییس بانک مرکزی، وزیر اقتصاد و در نهایت رییس جمهور خدمت کرد. تاثیر او بر سیاست‌های اقتصادی که نخست وزیر آلچیده دی گاسپری (۱۹۴۵ تا ۱۹۵۳) و بعد از مرگ او، جانشین‌ش جوزپه پلا به اجرا گذاشتند، بسیار عمیق بود.

بعضی از این چهره‌ها ممکن است بیرون ایتالیا چندان شناخته‌شده نباشند اما در میان فرهنگ سیاسی اروپا از «استثنائات» نایاب بودند. بعد از بیست سال حکومت رژیم فاشیستی موسولینی و بعد از دهشت‌های جنگ، این گروه از لیبرال‌های کلاسیک تنها امید کشور به سربرآوردن از گذشته‌ی استبدادی و ورود به آزادی دموکراتیک سرمایه‌داری بودند. زمینه‌ای که در آن به فعالیت مشغول شدند، زمینه‌ی دشواری بود. ایتالیا کشوری فقیر بود که اشتراکی‌گرایی فاشیستی و جنگ از پا درش آورده بود. یک حزب کمونیست قدرتمند بر آن بود که اشتراکی‌گرایی فاشیسم را با اشتراکی‌گرایی کمونیستی جانشین کند و شرکت‌های دولتی بخش عمده‌ی اقتصاد را در اشغال خود داشتند.

تاثیر لوییجی اینودی به غایت مهم بود. یک سیاست دقیق پولی تورم را دست‌کم برای بیست سال مهار کرد ( در ۱۹۵۹ فایننشال تایمز لیر ایتالیا را به عنوان با ثبات‌ترین واحد پول غرب ستود). توافق‌نامه‌های تجارت آزاد بار دیگر ایتالیا را به بازار‌های بین‌المللی وارد کرد. اصلاحات مالیاتی (لایحه‌ی وانونی که به افتخار وزیرِ طراح‌ش چنین نامیده شد) نرخ مالیات را کاهش داد و نظام جمع‌آوری مالیات را ساده کرد. در دوره‌ای که انگاره‌های ول‌خرجی‌های دولتیِ ملهم از کینز بر جهان چیره بود، مخارج دولتی ایتالیا به نسبت مهار‌شده باقی ماندند. در سال ۱۹۶۰ مخارج دولتی تازه به زحمت به همان سطحی برگشت که در سال ۱۹۳۷ داشت ( ۳۰ درصد تولید ناخالص ملی، که بخش چشم‌گیری‌ش مربوط به سرمایه‌گذاریی‌های سرمایه‌ثابت بود)، در حالی که در دیگر کشور‌های اروپایی در فاصله‌ی این سال‌های مخارج دولتی به شکل ناگهانی و شگفتی افزایش یافته بود.

چند تنی مثل حقوق‌دان برجسته برونو لئونی هشدار دادند که اگر مردم فراموش کنند چه چیزی باعث رونق نوظهور اقتصادی‌شان شده، عواقب خطرناکی در انتظارشان خواهد بود. رونق اقتصادی به نظر فرصت عالی‌ای بود برای دولت تا مخارجش را افزایش دهد و بیشتر در امور مداخله کند. از همان سال‌های ابتدایی دهه‌ی ۱۹۵۰ دولت ایتالیا کاسا دل متزوجورنو را بنیان نهاد (نهادی مشابه سازمان عمران دوره‌ی تنسیِ روزولت، در مناطق فقیر جنوب ایتالیا). در سال‌های دهه‌ی ۱۹۶۰ دولت‌هایی که در ایتالیا بر سر کار آمدند قوانینی را به تصویب رساندند که هدف‌شان بازتوزیع ثروت بود و بدین ترتیب مهار دولت بر اقتصاد را افزایش دادند (برای مثال می‌توان به ملی کردن منابع برق اشاره کرد)، و دولت رفاه پررنگ‌تری را مستقر کردند.

در ایتالیای به‌نسبت رو به رونق، اقدامات بازتوزیعی از پشتیبانی عمومی وسیعی برخوردار شدند. در ۱۹۶۲، در حینِ مذاکرات پراهمیت حول قرارداد‌های کار کارگران صنایع فلزی، اتحادیه‌‌های کارگری طالب ساعت‌ کار کم‌تر، تعطیلات بیشتر و توانایی افزون‌تر برای سازمان‌دهی فعالیت‌های اتحادیه‌ای در کارخانه‌ها شدند. پارتیتو سوسیالیستا ایتالیانو با دموکرات مسیحی‌ها ائتلاف کردند و نخستین دولت چپ‌میانه را در ایتالیا پدید آوردند. در سال ۱۹۶۳ برنامه‌ی مسکن‌سازی دولتی که به واسطه‌ی ملی‌سازی اراضی به مرحله‌ی اجرا در آمده بود، مخالفت‌های زیادی را برانگیخت، به ویژه در میان انجمن‌های بازرگانی و مالکین خصوصی (از جمله‌شان کلیسای کاتولیک)، و این مخالفت‌ها البته سبب شد تا دموکراتزیا کریستیانا برنامه را از دستور کارش کنار بگذارد، اما ایده‌های اشتراک‌گرایی مثل این، برای همه‌ی سال‌های دهه‌ی ۱۹۷۰، انگاره‌های غالب در ایتالیا بودند.

بسیاری از سیاست‌های دولتی برجسته‌ا