پاورپوینت کامل یک استدلال کهنه ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یک استدلال کهنه ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یک استدلال کهنه ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یک استدلال کهنه ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

واژه رشد اقتصادی در ادبیات جهانی امروز از دور خارج شده است زیرا رشد اقتصادی فقط به میزان تولید ملی و درآمد ملی توجه‌داشت و به جای آن بحث توسعه اقتصادی مطرح شد که به توزیع درآمد و تولید ملی در بین گروه‌های مختلف مردم و عدالت اجتماعی توجه می‌کند. سپس توسعه اقتصادی هم تبدیل به توسعه‌پایدار شد به این معنا که نه‌تنها عدالت باید درباره نسل‌های کنونی رعایت شود بلکه باید به نسل‌های آینده هم توجه شود.

واژه رشد اقتصادی در ادبیات جهانی امروز از دور خارج شده است زیرا رشد اقتصادی فقط به میزان تولید ملی و درآمد ملی توجه‌داشت و به جای آن بحث توسعه اقتصادی مطرح شد که به توزیع درآمد و تولید ملی در بین گروه‌های مختلف مردم و عدالت اجتماعی توجه می‌کند. سپس توسعه اقتصادی هم تبدیل به توسعه‌پایدار شد به این معنا که نه‌تنها عدالت باید درباره نسل‌های کنونی رعایت شود بلکه باید به نسل‌های آینده هم توجه شود. یعنی دولت باید شرایطی فراهم کند که نسل‌های آینده هم از رفاه برخوردار باشند و ما حق نداریم به هر قیمتی به رشد اقتصادی دست پیدا کنیم. این‌جا مسأله محیط‌زیست هم مطرح شد زیرا نباید رشد اقتصادی را مبنا بگیریم و باید مفهوم جامع‌تری از توسعه مطرح شود که بر این اساس توسعه همه‌جانبه مطرح شد. پس از رشد اقتصادی به توسعه اقتصادی و بعد به توسعه پایدار و سپس توسعه همه‌جانبه رسیدیم. امروز باید به این مفاهیم توجه کرد اما هنوز ادبیاتی که در این زمینه در کشور حاکم است، قدیمی است. گفته می‌شود ما نیاز به رشد اقتصادی داریم و رشد اقتصادی هم هزینه‌ای دارد و نابرابری اقتصادی هزینه رشد است که جامعه باید آن را بپردازد. مسأله این است که تا کی جامعه باید هزینه این رشد را بپردازد زیرا چندین دهه است که شاهد این استدلال هستیم. هم بعد از انقلاب و هم قبل از انقلاب بعضی اقتصاددان‌ها این مسأله را مطرح می‌کردند که هزینه رشد اقتصادی این است که برای برخی از گروه‌های اجتماعی نابرابری ایجاد شود و جامعه باید این مسأله را تحمل کند. اما این استدلال درست نیست.

در رابطه فقر و نابرابری عموما گفته می‌شود که فقر به نابرابری می‌انجامد. اما ممکن است جوامعی باشند که فقر برابر داشته‌باشند یعنی جامعه فاقد هر نوع ظرفیت اقتصادی باشد و کل جامعه در فقر به سر ببرند. ولی در مورد جوامعی مثل ما که در آنها امکان تولید ثروت وجود دارد انتظار می‌رود که در مورد توزیع‌اش هم درست توجه شود که معمولا نمی‌شود. یک دلیل این مسأله این است که کسانی که به قدرت دسترسی پیدا می‌کنند و توانایی تعیین سمت و سوی سیاست‌های اقتصادی را دارند، نگاه عام‌گرایانه به نفع کل جامعه را ندارند و منافع خاص را دنبال می‌کنند، بنابراین رشد همراه با نابرابری است.

مساله دیگر در جامعه ما این است که رشد اقتصادی نه به نفع فقرا بوده و نه به نفع سرمایه‌داران. درواقع ما یک طبقه سرمایه‌دار که جاافتاده باشد و سنتی داشته باشد که رشد اقتصادی به نفع او باشد، نداریم. معمولا دلال‌های مالی هستند که از راه می‌رسند، به‌رانت متصل‌اند و به ثروت‌های بادآورده و یک شبه دسترسی پیدا می‌کنند. اگر رشد اقتصادی به تقویت سرمایه‌داری و تراکم آن در کشور می‌انجامید خوب بود. زیرا فرض این است که اگر سرمایه‌داری رشد کرده و تقویت شود، ممکن است که منافع آن کم‌وبیش به کل جامعه و طبقه دستمزد بگیر هم برسد یعنی سرمایه متراکم شود و بتواند نیازهای اقتصادی را پاسخ دهد. ولی می‌بینیم کسانی به ثروت دسترسی پیدا می‌کنند که این ثروت را از چرخه تولید یا حتی از کشور خارج می‌کنند. بنابراین با پدیده فرار سرمایه مواجهیم. پس پیش از هر چیز، رشد تحقق پیدا نمی‌کند زیرا رشد ناشی از این است که ثروتی به دست بیاوری و آن را مجددا متناسب با نیازهای جامعه سرمایه‌گذاری کنی تا چرخه‌های تولید به گردش دربیاید و کیفیت محصولات ارتقا پیدا کند و یک نظام اقتصادی پویا داشته باشید، این اتفاق در ایران نمی‌افتد. در برخی کشورها می‌گفتند هزینه رشد، نابرابری است و سرمایه‌دارها تراکم سرمایه ایجاد می‌کنند و این به نفع آینده کشور است. حال اگر ۱۰سال هم نابرابری طبقاتی ایجاد شود بعد آن را جبران خواهیم کرد زیرا این ثروت در کشور می‌ماند و در زمینه درست سرمایه‌گذاری می‌شود و بنیه اقتصادی را قوی‌تر