پاورپوینت کامل شعر کرمان، از دیروز تا امروز ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعر کرمان، از دیروز تا امروز ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعر کرمان، از دیروز تا امروز ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعر کرمان، از دیروز تا امروز ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

گزارش کردن تاریخ ۹۰۰ ساله شعر کرمان، در مجالس اندک کار دشواری است و به ناچار بسیاری از فرازهای آن ناگفته خواهد ماند. بنابراین، باید این گزارش را در حد آشنایی مختصر یا یادآوری شتاب‌زده تلقی کرد و بس

گزارش کردن تاریخ ۹۰۰ ساله شعر کرمان، در مجالس اندک کار دشواری است و به ناچار بسیاری از فرازهای آن ناگفته خواهد ماند. بنابراین، باید این گزارش را در حد آشنایی مختصر یا یادآوری شتاب‌زده تلقی کرد و بس

تاریخ مکتوب و مستند شعر کرمان از نیمه دوم قرن ششم هجری آغاز می‌شود و متأسفانه دست ما از شعرهایی که پیش از این تاریخ در عرصه بوده و دست‌خوش بی‌مهری زمانه شده، کوتاه است. قراینی چند از رونق بازار شاعری در قرن پنجم و ششم در کرمان خبر می‌دهد، اما هیچ نمونه شعری از آن دوران به دست ما نرسیده است. قدیم‌ترین نمونه‌های شعر کرمان را باید در اشعار به جا مانده از شاعرانی هم‌چون امیرمسعود کرمانی، شمس‌الدین بردسیری، افضل‌الدین کرمانی، اوحدالدین کرمانی و طیان بمی باز جُست که در نیمه دوم قرن ششم به روی کار آمدند.

از امیر فخرالدین مسعود کرمانی جز چند رباعی چیزی باقی نمانده است. عوفی در تذکره «لباب‌الالباب» که قدیم‌ترین تذکره موجود در زبان فارسی است، از مقام عرفانی شمس‌الدین محمد بردسیری یاد کرده و می‌گوید: «چند کتاب ساخته است در بیان حقیقت و روش طریقت به نظم پارسی مثنوی». از این چند کتاب که نامی هم از آن‌ها نمی‌برد، عجالتاً منظومه «مصباح‌الارواح» او باقی است که به تعبیر دکتر شفیعی کدکنی، بعد از حدیقه سنایی مهم‌ترین منظومه عرفانی فارسی است و باید آن را حلقه رابط آثار سنایی و عطار دانست. این منظومه به غلط به نام اوحد کرمانی شهرت یافته بود تا این‌که مرحوم بدیع‌الزمان فروزان‌فر متن آن را بر مبنای چند دست‌نویس تصحیح و منتشر کرد.

افضل‌الدین کرمانی را بیش‌تر به عنوان تاریخ‌نگار می‌شناسند تا شاعر. اما قصاید، قطعات، رباعیات و اشعار پراکنده او بالغ بر ۴۰۰ بیت، از نمونه‌های ارزشمند شعر قدیم کرمان است. هم‌چنین است طیان بمی که شاعری زبردست و بی‌پروا بود، و از شوربختی ما، تنها کم‌تر از ۲۰۰ بیت از شعرهای او فراچنگ آمده است و اغلب آن‌ها در نهایت استواری و فخامت زبان است.

اوحدالدین کرمانی را باید یکی از شاخص‌ترین چهره‌های عرفانی و ادبی کرمان در طول همه سده‌ها دانست. وی در سال ۵۶۱ هجری در بردسیر به دنیا آمد و هفتاد و چهار سال بعد در بغداد، در حالی که شیخ‌الشیوخ ممالک عباسی بود، درگذشت و همان جا او را به خاک سپردند. بیش‌تر عمر اوحدالدین کرمانی در بلاد روم و آناتولی گذشت و در آن‌جا پیروان بسیار داشت. از وی حدود ۲۲۰۰ رباعی به جای مانده که پاره‌ای از آن‌ها در شمار بهترین رباعیات پارسی است و برخی نیز میان او و تعدادی از بزرگان عرصه رباعی هم‌چون مولوی، ابوسعید ابوالخیر، باباافضل کاشانی، خواجه عبدالله انصاری و حتی عمر خیام نیشابوری مشترک است.

در قرن هفتم، با این که کرمان تحت حکومت شاهان قراختایی، یکی از کانون‌های مهم فرهنگی تلقی می‌شد و محل رفت و آمد بسیاری از علما و دانشمندان و شاعران نام‌دار آن عصر مثل مجد همگر، امامی هروی، فخری اصفهانی، رکن‌الدین ابهری و دیگران بود، شاعر بزرگی به ظهور نرسید و تنها می‌توان از کسانی هم‌چون شرف‌الدین مقبل، ناصرالدین منشی و حسن شهرویه یاد کرد که شعرشان اگرچه به اسلوب و قاعده سروده شده، شور عاطفی آن‌ها چندان قوی نیست. پادشاه خاتون که چند سالی بر کرمان حکومت راند، دستی در شعر داشت و رباعیاتی از او باقی مانده است.

بدون شک، قرن هشتم یکی از بهترین دوران‌های شعر کرمان است که در آن بزرگ‌ترین شاعر دیار کریمان به عرصه آمد و وی کسی نیست جز کمال‌الدین خواجوی کرمانی که در همه قالب‌ها، آثاری درخشان آفرید، اما غزل‌های او جزو بهترین یادگاران ادبی این قرن است و او را می‌توان نقطه پیوند میان دو تن از معروف‌ترین غزل‌سرایان زبان فارسی، یعنی سعدی و حافظ دانست. خواجو توانست با هوشمندی، میراث معنوی سعدی را با عرفان رندانه حافظ دست به دست کند. تا آن‌جا که حافظ روش او را در غزل‌سرایی پسندید و آن را به بالاترین حد کمال رسانید.

در این قرن، دو شاعر غزل‌سرای دیگر هم در کرمان می‌زیستند که به همراه خواجو، مثلث غزل کرمان را تشکیل می‌‌دهند. نخست باید از عماد فقیه کرمانی یاد کرد که هفتاد سال در این شهر خانقاه‌داری کرد و مورد احترام بزرگان زمانه بود. مقام عرفانی او بی‌شک از خواجو بالاتر است، اما شعر او در مرتبه فروتری قرار دارد. وی نیز هم‌چون خواجو به شعر سعدی علاقه داشت، تا آن‌جا که خود را راوی سخن او می‌نامید، و از سوی دیگر، شعرش مورد توجه خواجه حافظ بود.

دیگر شاعر غزل‌سرای این عصر، میر کرمانی است که با خواجو در حوزه شعر رقابت می‌کرد. دیوان میر بالغ بر هشت هزار بیت انواع و اقسام شعر، تا ۷۰ سال پیش موجود بود و متأسفانه تنها نسخه آن، ناپدید شده است. اما براساس هزار بیتی که نگارنده از اشعار او فراهم آورده، قدرت او در عرصه غزل آشکار می‌گردد.

در نیمه اول قرن هشتم، هم‌چنین باید از محمود منور کرمانی یاد کنیم که ۵۰ غزل عرفانی از او باقی مانده و اگرچه غزلش در رده شعرهای مطرح آن روزگار نیست، اما از دستگاه منظم فکری گوینده در حوزه عرفان خبر می‌دهد.

در دو دهه آخر قرن هشتم تا نیم قرن، محیط ادبی و عرفانی کرمان تحت تأثیر حضور شاه نعمت‌الله ولی قرار داشت که ماهان را به عنوان پایگاه و جایگاه خود برگزید و از آن‌جا، بینش عرفانی و شیوه سلوک خود را به مدد اشعار و رسایل متعدد و پروردن مریدان بی‌شمار و برخورداری از حمایت تعدادی از امرا، در ایران و هند گسترش داد و یکی از بزرگ‌ترین سلسله‌های صوفیه را در ممالک اسلامی بنیان نهاد. شعر شاه نعمت‌الله ولی از هیجان بالا و محتوای عمیقی برخوردار است، اما در ردیف اشعار طراز اول زبان فارسی نیست.

در اواسط قرن نهم هجری، خواجه شمس‌الدین محمد مروارید از کرمان به هرات کوچید و در آن‌جا به وزارت دو تن از نوادگان تیمور رسید: میرزا ابوسعید و سلطان حسین بایقرا. فرزند او خواجه عبدالله مروارید کرمانی را باید یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های فرهنگی هرات نامید. وی به چندین هنر آراسته بود: خوش‌نویسی، نوازندگی، دبیری و شعر. از قدرت نوازندگی او در ساز قانون، جز اشارات متون تاریخی چیزی در دست ما نیست. اما نمونه آثار خوش‌نویسی، مکاتبات و منشآت و اشعار او باقی مانده و به چاپ هم رسیده است؛ «منشآت» او در سال ۱۹۵۲ در آلمان چاپ شده، و «مونس الاحباب» و اشعار پراکنده او در سال ۱۳۹۰ به کوشش بنده در تهران. برادر او خواجه یحیی و فرزند او محمد مؤمن نیز از قریحه شاعری برخوردار بودند. خواجه عبدالله به سال ۹۲۲ق در هرات درگذشت. از بزرگان کرمان که در همین دوران به مقام وزارت رسیدند، خواجه افضل‌الدین کرمانی را باید اسم برد که در هرات می‌زیست و از ذوق شاعرانه بهره‌مند بود. از خواهرش بیجه منجمه هم اشعاری به جا مانده است.

در نیمه نخست قرن دهم،‌ باید از شاه جهانگیر هاشمی یاد کنیم که از سوی مادر، نسبش به شاه نعمت‌الله ولی می‌رسید و از کرمان به هند رفت و از آن‌جا در راه عزیمت به خانه خدا، به تیغ راه‌زنان کشته شد به سال ۹۴۶ق. وی مثنوی «مظهرالآثار» را به تتبع «مخزن الاسرار» نظامی سروده و در هند به چاپ رسیده است. بی‌اغراق، این مثنوی یکی از پرشورترین منظومه‌های قرن دهم است.

از دیگر نام‌داران کرمان در قرن دهم، خواجه شمس‌الدین محمد صدر در زمان صفویه به صدارت رسید. وی نخست «فهمی» و سپس «فقری» تخلص می‌کرد و تذکره‌نویسان آن دور