پاورپوینت کامل فیلسوف گذار ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فیلسوف گذار ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فیلسوف گذار ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فیلسوف گذار ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

گذار از انحطاط تاریخی جز از مجرای اندیشیدن درباره آن امکان پذیر نخواهد شد و اگر تاکنون در این باره نیندیشیده ایم، به معنای آن نیست که خار انحطاط در سراسر پیکر تاریخ فرهنگ و تمدّن ایرانی نخلیده است، بلکه با توجه به تجرب مغرب زمین که از همان آغاز، یعنی از سپیده دم فرهنگ یونانی، در صورت های مختلف، به «انحطاط» اندیشیده است، میتوان گفت که فقدان مفهوم انحطاط در یک فرهنگ، نشان‌ عدم انحطاط نیست، بلکه عین آن است.

به مناسبت زادروز هفتادسالگی دکتر سیدجواد طباطبایی

گذار از انحطاط تاریخی جز از مجرای اندیشیدن درباره آن امکان پذیر نخواهد شد و اگر تاکنون در این باره نیندیشیده ایم، به معنای آن نیست که خار انحطاط در سراسر پیکر تاریخ فرهنگ و تمدّن ایرانی نخلیده است، بلکه با توجه به تجرب مغرب زمین که از همان آغاز، یعنی از سپیده دم فرهنگ یونانی، در صورت های مختلف، به «انحطاط» اندیشیده است، میتوان گفت که فقدان مفهوم انحطاط در یک فرهنگ، نشان‌ عدم انحطاط نیست، بلکه عین آن است.

جواد طباطبایی

زمانی که هامر پورگشتال ابن خلدون را منتسکیوی عرب خواند،[۱] به این ویژگی مشترک ابن خلدون و منتسکیو توجه داشت، که هر دو تلاش کرده بودند نظریه ای در علل و اسباب انحطاط یک تمدّن تدوین کنند، و هر دو علّت شناسی انحطاط را در درون یک تمدّن یافته بودند. از آغاز مواجهه ایران و سایر کشورهای اسلامی با غرب جدید، دیدگاه رایج برای تبیین وضع کشورهای عقب مانده، نظری توطئه و سپس نظریه های امپریالیسم بود، و طی یکی دو ده گذشته، روی دیگر سکّ نظریه های امپریالیسم، یعنی نظریه های شرق شناسی و پسااستعماری، تبدیل به سکّ رایج در این کشورها شده است. چند سده پیش از رواج این نظریه ها در کشورهای اسلامی، ابن خلدون به عنوان تنها متفکّر سرزمینهای اسلامی، نظری انحطاطی را تدوین کرده بود که علل و اسباب انحطاط را به جای حواله کردن به عاملی خارجی، در درون تمدّنها تبیین کرده بود و از این منظر، استثنائی درخور توجه بود که می رفت تا در دور جدید قربانی «آنچه خود داشت» کسانی شود که چند صباحی در فرنگ جامعه شناسی تحصیل کرده بودند، و بعد از اینکه اروپایی ها ابن خلدون و آثار او را در کشورهای اسلامی شناساندند، نوبت به اصحاب ایدئولوژی های جامعه شناسانه رسید تا ابن خلدون را نخستین جامعه شناس تاریخ بشری معرفی کنند و در رثای آن داد سخن سر دهند. در چنین شرایطی که بازار نشر کشورهای اسلامی با کتابهایی در توضیح نظری جامعه شناسیِ! ابن خلدون بر طبلِ توخالیِ «تُراثنای» عرب و آنچه خود داشت می کوبید، جواد طباطبایی ضرورت توجه به ابن خلدون را به عنوان نخستین نظریه پرداز انحطاط در نظام سنّت قدمایی تشخیص داد، و با تألیف یک تک نگاری دربار ابن خلدون، همزمان به نقد ایدئولوژی های رایج در توضیح شرایط امتناع علوم اجتماعی در تمدّن اسلامی از یکسو و تبییین نظری انحطاط ابن خلدون از سوی دیگر پرداخت. پرسش از شرایط امکان و امتناع، که بحثی در دستگاه مقولات دوازده گان کانتی و همینطور پرسش اصلی نقد عقل محض بود، همچون ابزار نظری و روشی ای بود که بعدها فوکو در پرسش از شرایط امکان تکوین علوم انسانی در غرب به کار بسته بود، و طباطبایی با استفاد سلبی از آن، پرسش خود را متمرکز بر شرایط امتناع تکوین علوم انسانی در تمدّن اسلامی کرد و با بررسی شرایط «منطقی» و «واقعی» امتناع، به “تبیین چرایی شکست” ابن خلدون در تأسیس علوم اجتماعی پرداخت. آنچه طباطبایی در کتاب ابن خلدون و علوم اجتماعی بدان علاقه ای ندارد، توصیف و احصاء دستاوردهای ابن خلدون است. اینکه آیا ابن خلدون در کوشش خود برای تأسیس علوم اجتماعی موفق بوده است یا نه، موضوعی است که البتّه طباطبایی با دقّت آکادمیک و عمق فلسفی خود بر سر جزء به جزء آن به بحث نشسته است، امّا این که چرا طباطبایی به موفقیت ابن خلدون در تبدیل علم عمران به جامعه شناسی علاقه ای ندارد از این جهت است که در صورت موفقیت ابن خلدون در تأسیس علوم اجتماعی، دیگر نمی توانست اهمیّت چندانی برای نظری طباطبایی داشته باشد، چرا که نهایتاً تبدیل به فصلی کمابیش بی اهمیّت در تاریخ علوم اجتماعی می شد، امّا تبیین «چرایی شکست» او ، دقیقا آن نقط عطفی است که برای نظری طباطبایی اهمیّتی بنیادین دارد، چرا که از گذر تبیین منطق این شکست، نه تنها شکست راهیابی به تجدّد را در کشوری همچون ایران که دوران جدید بدان تحمیل شد، تبیین خواهد کرد بلکه براساس آن، دانشی نوآئین می توان تأسیس کرد که انحطاط تاریخی ایران را توضیح دهد. کوشش بی سابق طباطبایی اساساً تأسیس همین دانش «نوآئین» است، که وجوهی از آن را در نظری زوال اندیشه و انحطاط تاریخی بسط داده، و وجوه دیگری از آن را در آثار دیگر خود دنبال کرده است.[۲]

***

نزدیک به سه قرن از زمانی که منتسکیو با نام مستعار، نخستین کتاب خود تحت عنوان «نامه های پارسی» (۱۷۲۱) را منتشر کرد، می گذرد. در همین کتاب بود که منتسکیو اید اصلی کتاب بعدی و کمتر مشهور امّا مهمتر خود، «ملاحظاتی درباره علل و اسباب عظمت و انحطاط رُمیان» (۱۷۳۴) را مطرح کرد: علّت انحطاط یک کشور را نه در نقش دشمنان خارجی آن، بلکه در درون آن کشور باید جستجو کرد.[۳]

او در «نامه های پارسی» بیش از هر چیز «فقدان فضیلت‌های مدنی جمهوری خواهانه» را دلیل انحطاط یک کشور برشمرد و بر دیدگاه اومانیستی ای پافشاری کرد که تاریخ وسرنوشت یک ملّت را در اراده و «اعمال» خود آنها می دید. منتسکیو مهمترین فیلسوفی بود که پس از ماکیاوللی، تاریخ را از بند تقدیرگرایانی که آن را همچون قضا و قدر خداوندی (از آگوستین تا بوسوئه) تقریر می کردند، رهاند، و به جای افتادن به دام صُدفه – دامی که امروز نیز سکّ رایج دیدگاه پست مدرنیستی درباره تاریخ است – همچون سلف خود ماکیاوللی[۴]، با احیای سنّت کلاسیک از توکودیدِس[۵] تا تیتوس لیویُوس، بنای تاریخنگاری پراگماتیستی را گذاشت. تاریخنگاری ای که بعدها سرمشق ادوارد گیبون قرار گرفت و چند دهه بعد به انتشار «انحطاط و سقوط امپراتوری رُم» (۱۷۸۸) در لوزان انجامید و بنیانهای اندیش الکسی دوتوکویل در «رژیم قدیم و انقلاب» را تشکیل داد. این شیوه از تاریخنگاری که توأم با نظری انحطاط و علّت شناسی آن بود، تبدیل به سنّتی در نظام اندیشیدن غربی شد، که در آن نه تنها هزاران کتاب به همین سیاق نوشته شد، بلکه زمینه ساز تبدیل شدن تاریخ به موضوع تأمّل فلسفی و تکوین فلسف تاریخ، در حد فاصل عصر روشنگری تا تقریر درسهای فلسف تاریخ هگل شد و مجموعه ای از نظریه های انحطاط در بطن آن شکل گرفت. امروز در اروپا کتابخانه ای از کتابهای «تاریخ انحطاط رُم باستان» وجود دارد و جالب اینکه در میان آنها می توان به کتابهایی برخورد که نویسندگان غربی درباره علل و اسباب انحطاط هخامنشیان، ساسانیان یا صفویان نوشته اند. این در حالی است که از افول هخامنشیان و انحطاط ساسانیان تا سقوط صفویه و شکست های ایران در جنگهای چهار سد اخیر، کسی در میان ایرانیان پیدا نمی کنیم که در علل انحطاط و منطق شکست های ایران اندیشیده باشد، و نظریه ای برای آن «بر اساس مواد تاریخ ایران زمین»، تدوین کرده باشد.[۶] با جهانی شدن تمدّن جدید غربی و به تبع آن تغییر مناسبات قدرت در سطح جهانی، ایرانیان که آگاهی درستی از منطقِ حاکم بر مناسباتِ قدرت در عرص جدید بین الملل نداشتند، شکستهای پی در پی ای را تجربه کردند، و با فراگیر شدن بحران، تا جایی که به تجزی ایران و خطر فروپاشی آن انجامید، سرانجام نطف پرسش از چرایی شکست و ضعف ما و علل سلطه و ترقّی اروپاییان، آن هم نه در میان علماء و متفکّران قوم بلکه توسط عبّاس میرزا بسته شد[۷]، امّا پرسش عباس میرزا نه تنها جدی گرفته نشد، بلکه به فراموشی کامل سپرده شد. تنها یک سده و نیم بعد بود که جواد طباطبایی نخستین و تنها نظری انحطاط ایران را تدوین کرد.[۸]

طباطبایی نخستین کسی است که از آغاز مواجه ما با تمدّن جدید غربی، تصوّری از غرب را در ایران مطرح کرد، که با تمام تصوّرات رایج درباره غرب، اعم از غرب ستیزی، غرب ستایی و برخورد گزینشی با غرب، متفاوت بود.[۹] او با تبدیل کردن غرب به ابژ تأمّل فلسفی، قوام غرب را، در طرح مدام بحران و داشتن تاریخی از نظریه های انحطاط می دید، و با تأکید بر اینکه فرهنگ ما از تضّاد و تعارض، تحاشی دارد، ویژگی متمایز فرهنگ غرب را، به درستی، خودآگاهی از بحران، و تبدیل کردن بحران به پرسش فلسفی برمی شمُرَد. او در فقراتی از ویراست نخست زوال اندیش سیاسی در ایران می نویسد : امکان تأمّل فلسفی دربار انحطاط، نه دلیل اوج انحطاط، که نشان ژرفای بحران و امکان پیدا کردن راه برون رفت آن است. تنها فرهنگ و تمدّنی به ضرورت از بحران به بن بست و از بن بست به شکست و سقوط رانده نمی شود که به جای فرار از