پاورپوینت کامل گسترش کالبدی تهران از عهد صفویه تا امروز ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گسترش کالبدی تهران از عهد صفویه تا امروز ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گسترش کالبدی تهران از عهد صفویه تا امروز ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گسترش کالبدی تهران از عهد صفویه تا امروز ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

آنچه که امروز تهران بزرگ خوانده می‌شود، نتیج گسترش باغ روستایی است که شاه طهماسب صفوی (سلطنت ۹۳۰-۹۸۴ق/۱۵۲۴-۱۵۷۶م)، در سال ۹۶۱ق/۱۵۵۴م بر گرد آن برج و بارویی برپا کرد. نزدیکی تهران به قزوین، پایتخت آن روزگار صفویان و وجود باغها و شکارگاههای پرشکار در پیرامون تهران و به ویژه نزدیکی تهران به بقع حضرت حمزه (ع) در کنار بقع حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) در ری که شاهان صفوی او را نیای خود می دانستند و شاه طهماسب گاهی به زیارت آن بقعه می رفت و در حوالی تهران به شکار می پرداخت، از جمله عواملی است که منابع تاریخی دور قاجاریه در جلب توجه شاه طهماسب به تهران مؤثر دانسته اند. اما افزون بر اینها باید موقعیت جغرافیایی این شهر به عنوان گذرگاهی بر سر راههای خراسان، مازندران و آذربایجان دانست

دبا: آنچه که امروز تهران بزرگ خوانده می‌شود، نتیج گسترش باغ روستایی است که شاه طهماسب صفوی (سلطنت ۹۳۰-۹۸۴ق/۱۵۲۴-۱۵۷۶م)، در سال ۹۶۱ق/۱۵۵۴م بر گرد آن برج و بارویی برپا کرد. نزدیکی تهران به قزوین، پایتخت آن روزگار صفویان و وجود باغها و شکارگاههای پرشکار در پیرامون تهران و به ویژه نزدیکی تهران به بقع حضرت حمزه (ع) در کنار بقع حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) در ری که شاهان صفوی او را نیای خود می دانستند و شاه طهماسب گاهی به زیارت آن بقعه می رفت و در حوالی تهران به شکار می پرداخت، از جمله عواملی است که منابع تاریخی دور قاجاریه در جلب توجه شاه طهماسب به تهران مؤثر دانسته اند. اما افزون بر اینها باید موقعیت جغرافیایی این شهر به عنوان گذرگاهی بر سر راههای خراسان، مازندران و آذربایجان دانست؛ زیرا یکی از نگرانیهای اصلی شاه طهماسب مسئل ازبکها بود که مرتباً خراسان را آشفته و گاه سراسر ایران را تهدید می‌کردند. سرکشیهای حکام مرعشی مازندران نیز موجب دیگری برای نگرانی شاه طهماسب بود. دشت ورامین و جلگ تهران به سبب گستردگی و برخورداری از آب، سبزه، درخت و کشتزار، هدف مهاجمانی بود که به دنبال تأمین آذوقه و علوفه بودند و می‌توانستند از تهران به عنوان پایگاه حمله به قزوین ــ پایتخت آن روزگار صفویان ــ استفاده کنند. از این‌رو وجود شهری محصور با برج و باروی استوار در این ناحیه به دید شاه طهماسب ضروری می‌نمود. در این صورت تهران به شکل دژی درمی‌آمد که هم سپر دفاع از قزوین بود و هم انبار تدارکات برای لشکرکشی به مازندران و خراسان و شاه طهماسب در لشکرکشیهایش برای مقابله در برابر تهاجمات ازبکان، گاه از تهران به عنوان اردوگاه استفاده می‌کرد و بی‌تردید به اهمیت نظامی این شهر واقف بود. از این رو به دستور او در تهران بازاری ساختند و برج و بارویی به دور آن کشیدند. درازای این بارو حدود یک فرسنگ یعنی حدود ۶ هزار گام بود و ۱۱۴ برج به شمار سوره‌های قرآن کریم و ۴ دروازه داشت. در زیر هر برجی یک سوره از قرآن مجید را دفن کرده و بر گرد بارو خندقی نیز کندند. تهران بر پای برج و باروی شاه طهماسبی و برحسب نام خیابانهای کنونی آن از شمال به خیابان چراغ برق، میدان توپخانه و خیابان امام خمینی، از شرق به خیابان ری، از جنوب به خیابان مولوی و از غرب با اندک انحرافی به خیابان وحدت اسلامی (شاهپور) محدود بوده است. دروازه‌های چهارگان تهران عبارت بودند از: ۱. درواز حضرت عبدالعظیم در جنوب تهران؛ ۲. درواز دولاب در شرق تهران آن زمان؛ ۳. درواز شرق تهران قدیم؛ ۴. درواز قزوین در جنوب غرب تهران. بیشتر زمینهای درون حصار تهران آن زمان را زمینهای بایر و باغهای گسترده و کشتزار در بر می‌گرفته و مناطق مسکونی بخش کوچکی از زمینهای درون حصار را شامل می‌شده است. پیترو دلاواله جهانگرد ایتالیایی که در ۱۰۲۸ق / ۱۶۱۹م در عهد سلطنت شاه عباس اول صفوی از تهران دیدار کرده ، تهران را شهری بزرگتر از قزوین اما به مراتب کم جمعیت تر از آن توصیف کرده است که سراسر آن پوشیده از باغهای بزرگ بوده است. نوشته های دلاواله را قدیمیترین نقشه های به جا مانده از عهد قاجاریه که توسط ناسکوف در دور فتحعلیشاه و برزین در دور محمد شاه قاجار ترسیم شده اند تأیید میکنند. برپای این نقشه ها که حدود ۳۰۰ سال پس از برپایی حصار تهران کشیده شده اند و در این مدت قطعاً تهران گسترش بیشتری داشته است، هنوز مناطق مسکونی در محور بازار که از سبزه میدان در پایین دست ارگ سلطنتی تا درواز حضرت عبدالعظیم در جنوب شهر امتداد داشت، متمرکز بوده اند و دیگر نواحی تهران به ویژه در شرق و غرب آن را کشتزارها و باغهای گسترده و بزرگ در بر می گرفته و خالی از سکنه بوده است. توماس هربرت نیز که حدود ۱۰ سال پس از دلاواله دیدار کرده در سفر نام خود به نکات جالبی اشاره داشته است. به نوشت او تهران در آن زمان شهری با حدود ۳۰۰۰ خان خشتی سفیدرنگ بوده است که در میان بناهای آن جز دو بنا، یکی خان حاکم و دیگر بازار شهر که آن دو نیز فاقد معماری قابل توجه بوده اند، بنای قابل توجهی وجود نداشته است. بازار شهر دارای دو بخش مسقف و روباز بوده است و نهری که به دوشاخه تقسیم می شده کشتزارها و باغهای درون حصار شهر را آبیاری می کرده است. مهمترین دلیل بر بزرگی باروی تهران نسبت به مناطق مسکونی آن، حفاظت از منابع آب شهر بود؛ زیرا منابع آب تهران آن روزگار عبارت بودند از دو چشمه به نامهای «سرچشم بالا» و «سرچشم پایین» که در شمال شرق تهران فوران می‌کردند و در مرکزِ حصار جایی که بعدها ارگ سلطنتی در آن ساخته شد، قنات مهران ظاهر می‌گردید و در شمال غربی در محل سنگلج نیز قنات آب‌پخش‌کن واقع بود. این منابع حیاتی آب بایستی در درون حصار شهر قرار می‌گرفتند تا در هنگام جنگ و حمل احتمالی دشمن از ویرانی و آسیب در امان باشند. بسته شدن این منابع یا تغییر مسیر آنها منجر به بی‌آبی و موجب سقوط شهر می‌گردید. از سوی دیگر سراسر نواحی غربی و شرقیِ زمینهای تهران متصل به بارو پوشیده از باغ و کشتزار بود و ضرورتهای اقتصادی و جنگی ایجاب می‌کرد که باروی شهر آنها را نیز در بر گیرد تا از آسیب دشمن در امان باشند. پس از سقوط اصفهان به دست محمود افغان، جانشینش ــ اشرف ــ تهران را به صورت پایگاه عملیات نظامی خود در نواحی شمالی ایران و دژی در مقابله با مخالفانش در مازندران، زنجان و آذربایجان درآورد. پس از برچیده شدن بساط افغانها به دست نادر، تهران به سبب موقعیت نظامی‌اش مورد توجه او بود و نادرشاه در لشکرکشیهایش بارها تهران را اردوگاه سپاهیانش قرار داد. پس از قتل نادرشاه در ۱۱ جمادی‌الآخر ۱۱۶۰، چون شاهرخ در خراسان و ابراهیم خان در تبریز هریک
خود را شاه خواندند و محمدحسن خان قاجار نیز در استرآباد هوای پادشاهی در سر می‌پروراند، کریم خان زند برای از پیش رو برداشتن این رقیبان، در تهران اقامت گزید. تهران به سبب موقعیت خاص جغرافیایی و قابلیت دسترسی به چهار سوی کشور مورد توجه کریم خان بود و خان زند حتی قصد داشت دربار خود را از شیراز به تهران منتقل سازد. اما کریم خان پس از چیرگی بر اوضاع و تثبیت موقعیت سیاسی خود، در تهران نماند و به شیراز بازگشت. پس از مرگ کریم خان زند، بار دیگر آتش فتنه سراسر ایران را در بر گرفت. در این زمان آقامحمدخان قاجار برای دستیابی به تاج و تخت ایران بر ضد جانشینان کریم خان زند شورید و پس از چیرگی بر جعفرخان زند، تهران را تسخیر و یک سال پس از آن در روز یکشنبه ۱۱ جمادی‌الاول ۱۲۰۰ برابر با اول نوروز همان سال در تهران بر تخت شاهی نشست و تهران را به عنوان پایتخت خود برگزید. در آن زمان تهران شهری کوچک با چند هزار تن جمعیت بیش نبود. دربار سبب انتخاب تهران به پایتختی توسط آقامحمدخان، گفته‌اند جز نزدیکی آن به بلوکات نسبتاً حاصلخیز، همجواری با مسکن ایل افشار و ساوجبلاغ و عربهای باصری ساکن ورامین که هواخواه خان قاجار بودند و نزدیکی به استرآباد و مازندران که مرکز ستاد نیروی نظامی او به شمار می‌رفت، سببی دیگر برای این انتخاب نمی‌توان یافت. چون تهران پایتخت شد، رشد آن با افزایش جمعیت ساکن آغاز گردید. بر پای نقش تهران که توسط کرشیش در سال ۱۲۷۵ق ترسیم شده است، نام برخی کویها و محلات تهران منسوب به طوایف غیربومی بوده است که بیشتر مربوط به خانواده‌های ایلهایی است که در زمان آقامحمدخان و فتح‌علیشاه در تهران اسکان داده شده بودند؛ مانند کوچ شیرازیها و کوچ افشارها در محل چال میدان؛ کوچ دیگری منسوب به افشاریها در شمال محل سنگلج؛ محل عربها در شمال غربی محل عودلاجان؛ کوچه و حمام قراقانیها در محل چال میدان، کوچ شام بیاتیها در شمال عودلاجان؛ کوچ خدابنده‌لو در غرب محل عودلاجان؛ محل باجمانلوها در شمال غرب محل سنگلج؛ تکیه و محل قمیها در سنگلج؛ محل ترکمنها در جنوب غربی سنگلج؛ محل ارمنیها در غرب سنگلج؛ محل یهودیها در عودلاجان. شمار جمعیت شهر تهران در آغاز پادشاهی فتحعلیشاه را حدود ۲۰ تا ۲۵ هزار تن و در پایان دور ۳۸ سال پادشاهی او حدود ۵۰ تا ۷۰ هزار تن تخمین زده‌اند. در دور ۱۴ سال پادشاهی محمدشاه، جمعیت تهران همچنان رو به افزایش بود؛ چنان‌که در سال ۱۲۶۴ق، هنگامی که ناصرالدین شاه بر تخت نشست، جمعیت تهران به حدود ۸۰ هزار تن رسیده بود و در سال ۱۲۶۹ق این جمعیت به ۱۲۰ هزار تن افزایش یافت. این جمعیت در سطح ۴۷۰ هک