پاورپوینت کامل مهم ترین وناشناخته ترین دلیل بر علیه هنر در رساله های افلاطون ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهم ترین وناشناخته ترین دلیل بر علیه هنر در رساله های افلاطون ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهم ترین وناشناخته ترین دلیل بر علیه هنر در رساله های افلاطون ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهم ترین وناشناخته ترین دلیل بر علیه هنر در رساله های افلاطون ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

معمولا وقتی به زیبایی شناسی افلاطون پرداخته می شود ، آنچه زودتر از همه به نظر می رسد این است که هنر، تقلید تقلید است و بر این اساس دارای ارزش چندانی نیست. اما هیچ گاه متفکران این عرصه به این نیندیشیده اند که اگر افلاطون درباره ی عالم مثل بازاندیشی کند و گویی این کار را در رساله های آخر انجام داده است ، این اصلاح ممکن است این نظریه را نیز دچار تحول کند، همان طور که شاید بتوان رویکرد فلوطین در برابر هنر و زیبایی را که آن را بسیار ارزشمند تر از افلاطون می دانست هم به این نظر افلاطون ربط داد و هم به اصلاح آن.

معمولا وقتی به زیبایی شناسی افلاطون پرداخته می شود ، آنچه زودتر از همه به نظر می رسد این است که هنر، تقلید تقلید است و بر این اساس دارای ارزش چندانی نیست. اما هیچ گاه متفکران این عرصه به این نیندیشیده اند که اگر افلاطون درباره ی عالم مثل بازاندیشی کند و گویی این کار را در رساله های آخر انجام داده است ، این اصلاح ممکن است این نظریه را نیز دچار تحول کند، همان طور که شاید بتوان رویکرد فلوطین در برابر هنر و زیبایی را که آن را بسیار ارزشمند تر از افلاطون می دانست هم به این نظر افلاطون ربط داد و هم به اصلاح آن. اما دلیلی دیگر در رسالات افلاطون برای ارزش گذاری هنر و به صورت ویژه شعر وجود دارد که با تغییر نظریه ی افلاطون تغییری نمی کند، دلیلی که به نظر می رسد بسیار محکم تر از دلایل دیگر است حال آن که به آن پرداخته نشده است. این دلیل بر این اصل استوار است که اگر بتوان کسی را دانا دانست آن را باید آموزگار نیز دانست. از آن جا این دلیل قدرت خود را کسب می کند که با نقد نظریه ی مثل خدشه ای به آن وارد نمی شود. هنر در این بحث چندان ارتباطی با دانایی ندارد و به این خاطر کم ارزش است. این رویکرد در دو رساله ی آپولوژی و ایون مورد بررسی قرار گرفته است. دلیلی که مورد بحث قرار می گیرد چندان که اهمیت دارد به آن پرداخته نشده نه در کتاب هایی که اکنون به عنوان نقد ادبی فارسی و یا فلسفه ی هنر می شناسیم( برای مثال حقیقت و زیبایی بابک احمدی، نقد ادبی سیروس شمیسا و…) ، نه در مقالاتی چون مقاله ی افلاطون در دانشنامه استنفورد یا زیبایی شناسی اسنتفورد و…

شرم سقراط از پاسخ شاعران در آپولوژی

در رساله ی آپولوژی که افلاطون به دفاعیه های سقراط پرداخته است ، سقراط برآن است که تلاش خود را برای فهمیدن این سخن خدای دلفی که سقراط داناترین است برای دیگران شرح دهد. وقتی در این توضیح به سراغ شاعران می رود می گوید :

«پس از آن که از آزمودن مردان سیاسی فراغت یافتم به شاعران روی آوردم، تا بر خود روشن کنم که من از آنان نادان ترم. از اشعارشان قطعه هایی برگزیدم که با کوشش فراوان ساخته بودند و بهترین آثارشان به شمار می رفت.. خواستم تا معنی آن شعرها را توضیح دهند تا من نیز چیزی بیاموزم. آتنیان شرم دارم پاسخ آن ها را به شما بازگو کنم. همین قدر می گویم که همهی حاظران بهتر از خود شعرا درباره ی آن شعرها سخن گفتند. بدین سان دریافتم که شاعران در شعر سرودن از دانایی مایه نمی گیرند، بلکه آثارشان زاده ی استعدادی طبیعی و حذبه ای است که گاه گاه به آنان روی می آورد، درست مانند پیشگویان وسرود خوانان پرستشگاه ها، که سخنانی زیبا به زبان می آورند بی آن که معنی گفته ی خود را بدانند.» ( افلاطون، ۱۳۸۰: مهمانی بند ۲۲)

می توان این بند را به این صورت امروزی مورد نقد قرار داد که ارزش شعر به معنا نیست و این جمله اهمیتی ندارد که شاعران معنای گفته ی خود را نفهمند. اما این نقد هیچ خدشه ای به استدلال نهفته در این بند وارد نمی کند وآن این است که اگر دانایی ، با مفاهیمی سر و کار دارد که قابل آموزش دادن است ، هنر و به طور خاص شعر آن ها را دربر ندارد یا لااقل این که شاعر آن ها را نمی داند چه اگر می دانست ، می توانست بگوید چه می گوید و آن را به دیگران اتقال دهد ، حال آن که می دانیم این چنین نیست. در واقع می توان گفت شاعر از دانایی مایه ای ندارد چه اگر داشت می توانست آن را منتق کند. افلاطون در جای دیگری نیز سخن سقراط در برابر مدعیان را به این نحو بیان می کند که :

« ولی آتنیان به خدا سوگند آن چه از من خواهید شنید، خطابه ای دلنشین مانند گفتارهایشان نخواهد بود. که از الفاظ برگزیده و عبارات زیبا ترکیب یافته باشد بلکه با شما به سادگی تمام سخن خواهم گفت: زیرا معتقدم آن چه خواهم گفت موافق حقیقت است و شما جز این نمی خواهید.»(همان، بند ۱۸)

در این بند سقراط عبارات زیبا را در برابر گفتار ساده ای که موافق حقیقت است قرار می دهد. در حقیقت اگر کسی بداند که گفتارش موافق حقیقت است نیازی به الفاظ برگزیده و گفتار زیبا نخواهد داشت تا آن را مبهم و دور از دانایی کند او به سادگی آن چه را می داند می تواند بیان کند. در واقع شعر ذاتا نمی تواند ادعای موافقت با حقیقت را بپروراند چرا که دانستن حقیقت برابر با این است که آن را بتوانیم دور از هرگونه ابهام که در هنر اتفاق می افتد بیان کنیم. می توان از این بند با دلایل متفاوت دفاع کرد از آن جمله که هنر باید مبهم باشد و فلسفه باید رک وصریح وقاطع و… اما اکنون بهتر است به رساله ی ایون بپردازیم تا ببینیم دلا