پاورپوینت کامل خطای روشنفکران در معرفی جامعه آرمانی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خطای روشنفکران در معرفی جامعه آرمانی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خطای روشنفکران در معرفی جامعه آرمانی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خطای روشنفکران در معرفی جامعه آرمانی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

بسیاری از پدیده‌های اجتماعی را در سه سطح (خرد، میانه و کلان) می‌توان بررسی کرد. هدف این نوشتار توصیف و تحلیل تک‌تک آسیب‌های اجتماعی نیست، بلکه پاسخ به یک سوال در سطح کلان جامعه ایران است. زندگی مردم ایران در سطح یک واقعیت کلان به نام «جامعه ایران» در نظر گرفته می‌شود و سوال این است که چرا در این جامعه با «رشد فزاینده» آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو هستیم؟ (۱) مطالب این نوشته در دو فراز تقدیم می‌شود. اول به ذکر آمارهایی که تاییدکننده رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی است، می‌پردازیم و در فراز دوم به عللی که این رشد فزاینده را توضیح می‌دهد اشاره می‌کنیم.

آسیب‌های اجتماعی ریشه‌کن نمی‌شوند اما مهار می‌شوند

بسیاری از پدیده‌های اجتماعی را در سه سطح (خرد، میانه و کلان) می‌توان بررسی کرد. هدف این نوشتار توصیف و تحلیل تک‌تک آسیب‌های اجتماعی نیست، بلکه پاسخ به یک سوال در سطح کلان جامعه ایران است. زندگی مردم ایران در سطح یک واقعیت کلان به نام «جامعه ایران» در نظر گرفته می‌شود و سوال این است که چرا در این جامعه با «رشد فزاینده» آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو هستیم؟ (۱) مطالب این نوشته در دو فراز تقدیم می‌شود. اول به ذکر آمارهایی که تاییدکننده رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی است، می‌پردازیم و در فراز دوم به عللی که این رشد فزاینده را توضیح می‌دهد اشاره می‌کنیم.

توصیف رشد فزاینده

متاسفانه جامعه ایران سال‌هاست با رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی (۲) روبه‌رو است و آمار اعتیاد، فقر، حاشیه‌نشینی، بی‌سوادی، جرایم (و…) نشانگر این روند است.

چهار دهه پیش تقریبا حدود دویست هزار معتاد داشتیم ولی امروز بین دو تا سه و نیم میلیون معتاد داریم. در طول این زمان جمعیت ایران دو برابر شده ولی تعداد معتادان از ۱۰ تا ۱۷ برابر شده است. مطالعات نشان می‌دهد تا دهه ۷۰روند فقر کنترل شده بود ولی در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ با رشد فزاینده فقرا روبه‌رو هستیم و امروز حداقل به ۱۰ میلیون نفر رسیده است (و به گفته وزیر مسکن و شهرسازی در آذر ۹۴حدود ۱۸ میلیون نفراز جمعیت در مساکنی زندگی می‌کنند که از خدمات شهری محروم‌اند). در آغاز قرن بیست و یکم که حتی توانایی کار با داده‌های اینترنتی هم از نیازهای زندگی روزانه شهروندان است در جامعه ایران ۱۰ میلیون بی‌سواد داریم که حتی خواندن و نوشتن نمی‌دانند و هفت میلیون نفر قبل از دیپلم ترک تحصیل ‌کرده‌اند. تعداد خانواده‌های تک‌سرپرست نیز رو به افزایش است و به یک میلیون و شصت هزار نفر رسیده است. حجم آسیب‌های پنجگانه مذکور با آسیب ششم مرتبط است: رشد فزاینده جرم در ایران. در سال ۱۳۹۱بیش از سیزده میلیون پرونده در دستگاه قضایی ثبت شده است، بنابراین، رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی در جامعه ایران یک واقعیت غیرقابل انکار است.

علل رشد فزاینده

همه جوامع بشری یا اغلب ملت- دولت‌ها با میزانی از آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو هستند. جامعه‌ای نمی‌شناسیم که آسیب‌های اجتماعی در آن به کلی ریشه‌کن شده باشد. ایران هم استثنا نیست. اما یک پرسش مهم از منظر جامعه‌شناسی از سطح کلان در مورد ایران این است که چرا جامعه با رشد «فزاینده» آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو است؟ چرا این جامعه توان آن را ندارد که آسیب‌های اجتماعی خود را (که میلیون‌ها نفر به واسطه آن در زندگی روزمره خود رنج می‌برند) مهار کند؟ علل کلانی که باعث شده (با وجود ادعاهای عظمت‌طلبانه‌ای که تندروها مطرح می‌کنند و با وجود درآمدهای افسانه‌ای نفتی) در جامعه با رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو باشیم، کدام است؟ نگارنده معتقد است پنج عامل کلان زیر باعث شده جامعه ایران حریف رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی نشود. البته ازمیان این پنج علت، علت سوم مادر علت‌هاست. زیرا، همچنان که خواهید دید، اگر به سوی درمان علت سوم گام ‌برداریم، آنگاه برای علت اول و دوم و چهارم و حتی پنجم هم بهتر می‌توان چاره‌جویی کرد.

علت اول این است که جامعه ایران در مدت کوتاهی، یعنی حدود یک دهه، جمعیتش دو برابر شده و جامعه از پس تقاضاهای این حجم عظیم جمعیت برنمی‌آید و با تراکمی از آسیب‌های اجتماعی روبه‌رو شده است. قبل از قرن بیستم ایران بین هفت الی ۹ میلیون نفر جمعیت داشت. در قرن بیستم در کمتر از هشت دهه جمعیت ایران ۱۰ برابر شد و پس از انقلاب در مدت کوتاهی جمعیت ایران از ۳۶ میلیون به ۸۰ میلیون نفر رسید و بیش از دو برابر شد. یک دهه از انقلاب نگذشته بود که هم دولت و هم مردم جامعه ایران به ابعاد خطرخیز رشد سریع جمعیت پی بردند و در کمتر از یک دهه رشد جمعیت از چهار درصد به کمتر از دو درصد کاهش یافت و ایران به یک رکورد جهانی در کنترل جمعیت رسید. با این همه با اینکه رشد جمعیت کنترل شد، پیامدهای چندبرابر شدن جمعیت هنوز مهار نشده است.

در این مدت حتی تامین نیازهای حداقلی جامعه با مشکل روبه‌رو شده است. مثلا به خاطر افزایش سریع جمعیت یکی از مسائل مهم جامعه در دهه ۶۰کمبود متخصص زنان و شیرخشک بود. وقتی این موج جمعیتی به سن مدرسه رسیدند مدارس کشور با کمبود کلاس روبه‌رو شد و دوشیفته و سه‌شیفته شدند. وقتی این جمعیت ۱۸ساله شد، جمعیت دو و نیم میلیونی پشت کنکوری تشکیل شد و حالا هم میلیون‌ها نفر (بیش از پنج میلیون) جوان تحصیل کرده و نکرده ‌بیکار مانده‌اند. وقتی جامعه با میلیون‌ها نفر بیکار روبه‌رو است، رشد پدیده‌های اعتیاد، فقر، حاشیه‌نشینی، جرم و سایر انحرافات شتاب می‌گیرد.

عامل دوم این است که مدیریت‌های کلان جامعه در گذشته هنوز نتوانسته ایران را در مسیر توسعه همه‌جانبه، پایدار و مداوم قرار دهد. حرکت جامعه در مسیر توسعه پایدار یکی از راه‌های اصولی مهار ریشه‌ای آسیب‌های جمعی در جامعه‌ای است که با رشد فزاینده جمعیت روبه‌رو است. ولی در این مدت حتی جامعه ایران در فرآیند توسعه مداوم اقتصادی هم قرار نداشته است. کشورهایی که در دو دهه اخیر توانسته‌اند در فرایند توسعه (در اینجا توسعه به معنای بالا بردن توان مادی و غیرمادی اکثریت اعضای جامعه در تمشیب زندگی روزمره خود است) گام‌های بلند بردارند هرکدام حداقل بیش از ۱۰سال است که با رشد اقتصادی بالای هشت درصد روبه‌رو بوده‌اند. اما در حالی که در سال‌های۱۳۸۴-۱۳۹۲ درآمد نفتی ایران بیش از هفتصد میلیارد دلار بود، رشد اقتصادی ایران از مثبت پنج درصد به منفی شش درصد رسید. جامعه ایران از یک طرف با رشد فزاینده انتظارات جمعیتی روبه‌رو بود و از طرفی عامل ظرفیت‌سازجامعه ایران (یعنی روندهای توسعه‌ای آن، از جمله توسعه اقتصادی) به درستی کار نمی‌کرد و نمی‌کند. چنین جامعه‌ای توان مواجهه با مهار آسیب‌های اجتماعی را ندارد.

علت سوم رشد فزاینده اندازه و حوزه عمل دولت به قیمت ضعیف کردن جامعه ایران است. به برکت پول نفت روز به روز بر اندازه دولت افزوده شده است. دولت در ایران بیش از اینکه به دنبال اجرای وظایف حاکمیتی (مثل برقراری امنیت، تامین عدالت در دعاوی کیفری و مدنی، دفاع از منافع ملی با سیاست خارجی تعاملی به جای تقابلی، اتخاذ راهبردهای تقویت‌کننده توسعه همه‌جانبه و پایدار) باشد به دنبال ترویج باورها و سبک زندگی ویژه‌ای در میان ایرانیان و قالب‌ریزی بسیاری از امور ریز و درشت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، دینی و اجتماعی در جامعه بوده است. این جهت‌گیری مداخله‌گر دولتی در همه سپهرهای زندگی مردم باعث شده اندازه حکومت بسیار بزرگ شود تا جایی‌ که امروز از میان ۲۴ میلیون خانوار ایران حدود ۱۰ میلیون خانوار (با احتساب بازنشسته‌ها) حقوق‌بگیر دولت هستند- لذا «جامعه دولتی بدقواره» سنخ تحلیلی بی‌ربطی برای توضیح جامعه ایران نیست.

این حجم بزرگ حکومت چندین پیامد داشته است. اولا این حکومت از فقدان یا کمبود چابکی، کارایی و پاسخگویی رنج می‌برد. ثانیا یکی از زمینه‌های فساد ساختاری در جامعه ایران است. ثالثا به قیمت ضعیف کردن بخش داوطلبانه و میانی جامعه (یعنی جامعه مدنی) تمام شده است. رابعا بخش اقتصادی جامعه ایران را از داشتن یک بازار تولیدی، رقابتی، قانونمند و مولد محروم کرده است. اقتصاد ایران یک اقتصاد رانتی و دولتی و فشل است که تزریق هفتصد میلیارد درآمد نفتی در مدت هشت سال به این اقتصاد هم باعث نشد جامعه با رشد اقتصادی روبه‌رو شود (و حتی به رشد منفی شش درصد انجامید). بنابراین حجیم شدن دولتی به قیمت ضعیف شدن جامعه (یا دو بخش مهم جامعه یعنی جامعه مدنی و جامعه اقتصادی) تمام شده است و این جامعه تنها با دولتی حجیم قادر نیست رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی را مهار کند. با وجود اینکه در صدا و سیما دایم در این زمینه تمجید می‌شود، متاسفانه از علل بنیادی رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی غفلت می‌شود و جامعه ایران همچنان باید به طور خاموش هزینه بدهد و از لحاظ توسعه‌ای در جا بزند. عامل چهارم اینکه در برابر رشد فزاینده آسیب‌ها جامعه ایران هنوز از یک نظام تامین اجتماعی فراگیر و کارآمد محروم است. با اینکه بیش از ۳۰ درصد منابع عمومی از سوی سازمان‌های دولتی و کمیته امداد صرف هزینه‌های تامین اجتماعی می‌شود و برای اجرای موثر آن بیش از ۱۰ سال است که وزارت رفاه و تامین اجتماعی تشکیل شده، اما هنوز تا ایجاد یک نظام تامین فراگیر و کارا و حافظ منزلت انسانی مردم آسیب‌دیده راه زیادی در پیش داریم. سه علامت این ناکارآمدی را به خوبی نشان می‌دهد. اول اینکه با وجود گذشت بیش از یک دهه از گسترش سیستم‌های هوشمند ارتباطی و اطلاعاتی هنوز مجموعه نظام رفاهی کشور آمار دقیق، صحیح و به روزی از جمعیت آسیب‌دیده کشور ندارد. این ضعف به طور روشنی خود را در توزیع یارانه‌ها (و اینکه به چه کسی تعلق بگیرد) در سال‌های اخیر نشان داده است. دوم اینکه ناهماهنگی جدی بین سازمان‌ها