پاورپوینت کامل گذری بر آداب نشستن ایرانیان در روزگار گذشته ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گذری بر آداب نشستن ایرانیان در روزگار گذشته ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گذری بر آداب نشستن ایرانیان در روزگار گذشته ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گذری بر آداب نشستن ایرانیان در روزگار گذشته ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

این یادداشت براساس بررسی نقاشی‌ها و عکس‌های گزیده‌ای از آثار تاریخی همچون تابلوهای نقاشی، نسخه‌های خطی و چاپ‌سنگی، قلمدان‌ها و جلدهای لاکی فراهم آمده است. آثار یادشده در قالب یک مجموعه زیبای نمایشگاهی با نام «نشستن به روایت آثار کتابخانه و موزه ملی ملک» ارایه شده‌اند.

ای دل تویی و من، بنشین کج بگوی راست

اشاره:

این یادداشت براساس بررسی نقاشی‌ها و عکس‌های گزیده‌ای از آثار تاریخی همچون تابلوهای نقاشی، نسخه‌های خطی و چاپ‌سنگی، قلمدان‌ها و جلدهای لاکی فراهم آمده است. آثار یادشده در قالب یک مجموعه زیبای نمایشگاهی با نام «نشستن به روایت آثار کتابخانه و موزه ملی ملک» ارایه شده‌اند.
می‌گویند در تاریخ، محمدشاه قاجار، نخستین حکمران ایرانی بود که روی صندلی به معنای امروزین آن نشست. شاید با کمی تردید بتوان گفت او نخستین ایرانی بود که به جای نشستن بر زمین یا تخت، بر صندلی نشست. این رفتار وی از آن‌جا سرچشمه می‌گرفت که گویا بیماری نقرس، جمع‌کردن زانوانش را هنگام نشستن، به عذابی برای او بدل ساخته بود، وگرنه نشستن بر صندلی در فرهنگ ایرانیان جایگاهی نداشت.
ایرانیان در زندگی روزمره خود، نشستن بر زمین را بر هر چیز دیگر برتری می‌دادند. اگر هم در محضر شاه بودند، او نیز مانند همگان می‌نشست اما نه بر زمین که بر تخت؛ تفاوت تخت در اختلاف سطح آن بود و آن را با انواع بالش‌ها، زیراندازها، متکاها و مخده‌های شاهانه می‌آراستند زیرا شاه نیز باید می‌نشست اما نشستنی شاهانه!
در مکتبخانه نیز شاگرد و استاد باید بر زمین می‌نشستند اما گرداگرد مکتبخانه و رودرروی یکدیگر، تا شاهد چگونه نشستن خویش و دیگران باشند زیرا نشستن در محضر استاد، خود آدابی در شأن مکتبخانه و معلم داشت. کسی حق نداشت پای خود را دراز کند یا به دیوار تکیه زند. پاها را زیر ران جمع می‌کردند به شیوه
چهار زانو و درنهایت ادب. تنها کسی که می‌توانست شکل نشستن خود را به فراخور نیاز تغییر دهد استاد مکتبخانه بود که گاه بر بالشی تکیه می‌زد. این شیوه، از کهولت وی و بزرگی مقامش نشان داشت. او نیز اما هیچگاه به خود اجازه نمی‌داد لم دهد یا آرنج را بر بالش تکیه بگذارد زیرا حتی استاد نیز در نشستن خویش باید مبادی آداب می‌بود. اگر به بازار می‌رفتی و در حجره‌های کاسبان و بازرگانان سرک می‌کشیدی، آنها را نیز می‌دیدی که در حجره‌هایشان بر زمین نشسته‌اند. گاه چهارپایه‌ای چوبی بیرون از حجره بود تا اگر کار مشتری به درازا می‌کشید با نشستن بر آن اندکی آرام بگیرد. در کنار حجره‌دار نیز میزی کوچک بود که گاه چرتکه‌ای و نیز قلمی و دواتی روی آن خودنمایی می‌کرد. مشتری نیز گاه بی‌آن‌که خود متوجه باشد، ممکن بود نوع نشستن بر چهارپایه را تغییر دهد. طلبکار و بدهکار هریک به شکلی ویژه می‌نشستند تا آن‌جا که عبارت «مثل طلبکار نشستن»، میان مردمان اصطلاحی رایج شد.
از بازار که فارغ می‌شدی و پای در محله‌ها می‌گذاشتی، دو سوی در ورودی هر خانه‌ای دو سکوی قرینه می‌دیدی که تعبیه شده است. درب ورودی خانه‌ها به همین دلیل اندکی عقب‌تر از خط تلاقی دیوار با کوچه بود تا هم چیزی شبیه یک ایوان کوچک مسقف در آن‌جا پدید‌ آید هم سکوها مانعی بر سر راه نباشد و در حریم امن ایوان قرار گیرد. این سکوها به یاری هنر معماری ایرانی، ایوان زیبایی ایجاد کرده بود که رهگذران را در سرمای زمستان از بارش برف و باران و در گرمای تابستان از تابش آفتاب در امان می‌داشت و نیز پناهگاهی برای نشستن رهگذران خسته از راه و کوچه‌های دراز بود؛ همچنین اگر میهمانی پشت در می‌بود، تا آمدن صاحبخانه و گشودن در می‌توانست چند لحظه بر آن سکوها بنشیند و انتظار گشودن در برایش
تحمل‌پذیر باشد.
در خانه اگرچه پیر و جوان، زن و مرد، کوچک و بزرگ و میهمان و میزبان، همگان بر زمین می‌نشستند، اما این نشستن نیز آدابی داشت. شاه‌نشین یا همان اتاق پذیرایی امروزین، تنها فضای گسترده و زیبایی بود که همگان می‌توانستند با رعایت آدابی ویژه در محضر یکدیگر بنشینند. بالای این سرای گسترده، معمولا از آن بزرگ خانه بود که در دورترین نقطه از در ورودی جای داشت تا رفت‌وآمدهای چندباره، مزاحم او نباشد. تنها، میهمان بود که می‌توانست در جایگاه بزرگان یا همان بالای مجلس بنشیند، آن ه