پاورپوینت کامل علم مدرن پیشرفت یا بردگی؟ ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علم مدرن پیشرفت یا بردگی؟ ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علم مدرن پیشرفت یا بردگی؟ ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علم مدرن پیشرفت یا بردگی؟ ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

در این نوشتار یکی از موضوعات مهم روز مورد بررسی قرار گرفته است. در این بحث نشان داده شده است که پیشرفت علمی چیست و سعی شده است به این سؤال‌ها پاسخ داده شود که آیا سیاست‌های اجرایی فعلی دستگاه‎های آموزش عالی که مبتنی بر پیروی از غرب در «علم مدرن» است می‎تواند ما را به پیشرفت علمی مطلوب برساند یا خیر؟ با فرض اینکه این پیروی صحیح باشد آیا شیوه‌ی اجرایی این سیاست‌ها بر اساس معیارهای غربی صحیح است؟ همچنین نشان داده خواهد شد که هم‌اکنون غرب مشغول اعمال سیاست تمرکززدایی و ترویج «علم مدرن» در کشورهای در حال توسعه است، درحالی‌که خود در حال گذار به مرحله‎ای دیگر از علم به نام «علم پست‎مدرن» است.

نگاهی به سیاست‌های اجرایی فعلی دستگاه‎های آموزش عالی (۱)
چکیده. در این نوشتار یکی از موضوعات مهم روز مورد بررسی قرار گرفته است. در این بحث نشان داده شده است که پیشرفت علمی چیست و سعی شده است به این سؤال‌ها پاسخ داده شود که آیا سیاست‌های اجرایی فعلی دستگاه‎های آموزش عالی که مبتنی بر پیروی از غرب در «علم مدرن» است می‎تواند ما را به پیشرفت علمی مطلوب برساند یا خیر؟ با فرض اینکه این پیروی صحیح باشد آیا شیوه‌ی اجرایی این سیاست‌ها بر اساس معیارهای غربی صحیح است؟ همچنین نشان داده خواهد شد که هم‌اکنون غرب مشغول اعمال سیاست تمرکززدایی و ترویج «علم مدرن» در کشورهای در حال توسعه است، درحالی‌که خود در حال گذار به مرحله‎ای دیگر از علم به نام «علم پست‎مدرن» است.

مقدمه
در این مقاله به نقد و بررسی یکی از مهم‌ترین مقولاتی خواهیم پرداخت که در سالیان اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. لازم به ذکر است برای نیل به این منظور از بخش‌هایی از کتاب «اندیشه» : رساله‎ای انتقادی در باب تفکر که اثری از نگارنده‌ی این سطور است نیز استفاده می‎شود. [۱]
«علم» علاوه بر جایگاه والای آن در دین و فرهنگ، سابقه‎ای تاریخی در اذهان مردم این سرزمین دارد؛ ازاین‌رو، پس از ابلاغ مقام معظم رهبری و مطابق نظر صائب ایشان، کسب «مرجعیت علمی» برای کشور یکی از سیاست‌های کلی نظام در بخش «علم و فناوری» گردید. حال سؤال این است که «آیا برخی سیاست‌های اجرایی جاری دستگاه‎های متولی این بخش در راستای کسب مرجعیت علمی مورد نظر مقام معظم رهبری می‎باشند؟»
دوران کنونی را شاید بتوان مرحله‌ی دوم تاریخی تلاش برای بازیابی جایگاه علم در کشور دانست؛ مرحله‌ی اول آن در دوران قبل از اسلام شروع و استمرار آن پس از دوران اسلامی منتهی به «دوران شکوفایی اسلامی» گردید؛ در این باره، در کتاب «اندیشه» : رساله‎ای انتقادی در باب تفکر آمده است:
«ایرانیان وقتی واقعاً یونانی‌مآب شدند که باور کردند خرد و دانایی یونانی در اصل به آنان تعلق داشت و یونانیان پس از غلبه‌ی اسکندر بر ایران آن را از نیاکانشان وام گرفته‎اند» (پژوهش کمبریج،۱۳۹۱، ج ۲، ق ۲ :۱۱۸). در سال ۲۲۶ ق. م اردشیر رسماً تاج‎گذاری می‎کند و سلسله‌ی ساسانیان ایجاد می‎شود (همان:۲۲۰). در دوران شاهنشاهی ساسانی فرهنگ ترجمه از یونانی به پارسی برای بازیافت علوم و دانش‎هایی که توسط اسکندر دزدیده شده بود به وجود می‎آید (گوتاس،۱۳۹۰: ۷۷). فرهنگ ترجمه از ایران و توسط ایرانیانی که به عباسیان برای غلبه بر امویان کمک می‎کنند پس از اسلام منتقل می‎شود و نهضت ترجمه شکل می‎گیرد (همان: ۷۵). در این بین، حضور فعال ایرانیان زرتشتی در نهضت ترجمه احتمال درستی این فرضیه را تقویت می‎کند که نهضت ترجمه در واقع، ادامه‌ی فرهنگ ترجمه‌ی ایدئولوژیکی ساسانیان است. (اندیشه:۳۰۰)
[…] ابن‌خلدون نیز به این نکته اذعان دارد که علوم پس از حمله‌ی اسکندر از ایرانیان به یونانیان رسیده است، «چه اسکندر بر کتب و علوم بی‎شمار و بی‎حد و حصری از ایشان [ایرانیان] دست یافت» (ابن‌خلدون،۱۳۹۰، ج ۲: ۱۰۰۲)؛ لذا در دوران ساسانی «فرهنگ ترجمه» برای بازیافت این آثار شروع می‎شود که «دعوی عقیدتی اوستا به‌عنوان منشأ و سرچشمه‌ی همه‌ی علوم و فلسفه برای همه‌ی ملت‌ها» واقعی باشد (گوتاس،۱۳۹۰ :۷۹). با سقوط سلسله‌ی ساسانی توسط اعراب، مرجع حامی دین زرتشتی از میان رفت، لذا «ترجمه‌ی متون اوستایی به زبان رایج روز (فارسی جدید) برای این متون مسئله‌ی بقا بود» (همان:۸۰). منصور عباسی نیز این ایدئولوژی شاهنشاهی زرتشتی را اختیار می‎کند که لازمه‌ی آن قبول فرهنگ ترجمه است (همان:۸۱)؛ لذا «ترجمه از پارسی پهلوی به پارسی جدید در زمان فتوحات اعراب و سپس از پارسی جدید به عربی یک قرن پس از آن، در زمان انقلاب عباسیان» (همان:۷۵) شروع شد. (اندیشه:۱۱۴-۱۱۵)
در این مرحله، بازیابی علمی با ایجاد تغییراتی در مفاهیم فلسفی و کتاب‌های ترجمه‌شده و به‌اصطلاح با بومی کردن آن‌ها ایجاد شد؛ به‌عنوان مثال، در آن زمان پذیرش اصل علیت در نیاز علم کلام به برهان برای «دفاع از قدرت عام و ازلی و ابدی خداوند و دیگری دفاع از یگانگی او در مقام خلق و تأثیر» (یثربی،۱۳۸۹ :۱۳۵) [بوده] است؛ بنابراین، متکلمان اسلامی علیت ارسطویی را با تغییراتی پذیرفتند (همان). (اندیشه:۱۱۳)
هم‌اکنون، در مرحله‌ی دوم بازیابی علمی، آنچه در سیاست‌های اجرایی آموزش عالی هدف قرار داده شده است دستیابی به «علم مدرن» است. به نظر می‎رسد که در این سیاست‌ها رسیدن به قله‎های ترقی در امتزاج علمی با «علم مدرن» تولیدشده در غرب دیده می‎شود. این مسئله را می‎توان در آیین‎نامه‎های ارتقا، اهمیت دادن به رتبه‎بندی‎های شرکت‌هایی انتفاعی آمریکایی مثل تامسون رویترز[۲] (ISI و غیره) ملاحظه کرد، اهمیت این موضوع به حدی است که حتی مشابه این رده‎بندی (ISC) نیز در کشور به وجود آمده است؛ البته شواهد و نشانه‎های دیگری نیز وجود دارد که در ادامه‌ی بحث به آن‌ها اشاره خواهیم داد.
سؤال اصلی که در این مقاله به آن خواهیم پرداخت این است: «آیا این امتزاج علمی ما را مجدداً به دوران شکوفایی علمی خواهد رساند؟» پاسخ به این سؤال مستلزم تعریف مفاهیم «پیشرفت علمی» و «علم مدرن» است که در این مقاله ابتدا به آن‌ها خواهیم پرداخت. اما قبل از شروع بحث خوب است بیان شود که «شاید یکی از مهم‎ترین نکات در ناکامی […] تلاش‎ها نبود نگاهی جامع، کلی و بنیادی به هر مسئله‌ای است. در نگاه جامع تمام آنچه که در کشور وجود دارد (اوضاع کلی کشور) دیده می‎شود. در نگاه کلی تمام آنچه در تاریخ کشور وجود داشته دیده می‎شود و نگاه بنیادی یعنی تبیین اصول‌موضوعه‎ای که یک کشور را به نقطه‎ای خاص برساند.» (اندیشه:۳۳۸)

پیشرفت علمی
پیشرفت علمی چیست؟ آیا نظریه‎پردازی، داشتن برخی فناوری‎ها، تعداد دانشجویان، اساتید، دانشگاه‎ها، افراد باسواد و یا مقالات چاپ‌شده نشانگر پیشرفت علمی می‎باشند؟ پیشرفت علمی چه تأثیری بر اجتماع دارد؟ چه عوامل و پارامترهایی را می‎توان در مورد پیشرفت علمی کشوری مورد تأکید قرار داد و گفت که با وجود آن‎ها یک کشور از لحاظ علمی پیشرفته است؟ قبل از ادامه‌ی بحث، دو مقدمه ضروری به نظر می‎رسد: یکی در مورد تغییراتی که در جهان غرب در ۳۰، ۴۰ سال اخیر حادث شده که به‌موجب آن مفهوم پیشرفته بودن یک کشور به‌کلی تغییر کرده است؛ دوم، شوروی سابق است که به‌نحوی با فرو‎پاشی آن معنای «پیشرفته بودن» نیز تغییر کرد. در زمینه‌ی علوم فضایی، شوروی سابق دارای ایستگاه فضایی «میر» بود که تنها ایستگاه فضایی در دنیا بود، همچنین در زمینه‌ی ساخت سلاح و داشتن سلاح‎های اتمی در رقابت تنگاتنگ با آمریکا بود، در برخی دانش‎ها نیز دارای رقابتی نزدیک با دنیای غرب بود؛ بااین‌حال در درون مرزهایش اتومبیلی که مردم سوار می‎شدند «لادا»، همچون وضعیت زندگی مردم بسیار ابتدایی بود، به‌طوری‌که در دهه‌ی ۱۹۵۰ اتحاد جماهیر شوروی «در تأمین کالاهای اساسی مصرفی مردم خود و سیر کردن آن‌ها با مشکلات جدی مواجه بود […] در زمینه‎های بسیاری سطح تولید آن به کمتر از سطح تولید قبل از سال ۱۹۱۷، یا عصر انقلاب پیشاکمونیستی، کاهش یافته بود» (هیکس،۱۳۹۱: ۱۷۳)؛ نتیجه آن شد که بالاخره به وضعیت غیرقابل برگشت رسید و فدراسیون شوروی به دلیل ناتوانی در اداره‌ی آن و مشکلات اقتصادی حاد منحل شد. از دهه‌ی ۱۹۶۰ تقریباً در آمریکا و اروپای غربی گرایش بیشتری به سمت کاربرد علم در بهبود زندگی مردم و نیازهای اجتماعی به وجود آمد؛ لذا تفاوت جنگ سرد غرب با شوروی در این دیدگاه بود که در غرب جنگ سرد بر مبنای نیازهای اجتماعی صورت گرفت. در دوران ریاست‌جمهوری ریگان در آمریکا و نخست‎وزیری مارگارت تاچر در انگلستان و هم‎زمان با تشدید جنگ سرد، سیاست‎های جدید اقتصادی موسوم به «حق جدید[۳]» که برگرفته از نئولیبرالیسم[۴] بود به اجرا گذاشته شد.
در نئولیبرالیسم، فون هایک[۵] (اقتصاددان اتریشی) تأکید داشت که دانش به دلیل محدودیت نمی‎تواند مرتبط‌کننده‌ی عرضه و تقاضا باشد، اما مکانیزم قیمت و بازار آزاد می‎تواند این هم‌گرایی را بین عرضه و تقاضا به وجود آورد؛ او همچنین بر روش‎شناسی فردگرایی و اقتصاد انسانی مبتنی بر فرض فردگرایی، عقل‎گرایی، نفع شخصی و سفارش خودبه‌خودی (در مقابل تحریک عوامل بیرونی) تأکید داشت. نئولیبرالیسم منجر به جهانی‎سازی اقتصاد و فرهنگ شد. یکی از نتایج این سیاست‎ها از هم پاشیدن شوروی سابق و باز شدن بلوک شرق و توسعه‌ی فناوری اطلاعات و ارتباطات بود (Peter,2010). نئولیبرالیسم در دهه‌ی ۸۰ میلادی در آمریکا و انگلیس بسیاری از مشکلات اقتصادی آن‎ها را حل کرد، هرچند در دهه‎های بعد برخی مشکلات نظیر شکاف طبقاتی را زیاد کرد (همان).
پیشرفت علمی آن چیزی است که برخی پارامترهای اجتماعی را به طور مستقیم و غیرمستقیم بهبود می‎دهد. از نظر جی. بی. بری «پیامد مطلوب پیشرفت انسان شرط جامعه‌ی بشری است که در آن همه‌ی ساکنان سیاره‌ی ما از هستی کاملاً سعادت‎آمیزی بهره‎مند باشند […] [از نظر او] پیشرفت بایستی برخاسته از ماهیت و ساخت روانی و اجتماعی انسان باشد وگرنه ادامه‌ی پیشرفت ممکن نخواهد بود» (سلزام،۱۳۸۷ :۱۴۵). هرچند در عمل با کمی اغماض می‎توان گفت که سیاست‎مداران این کشورها، سیاره را به مردم آن کشور منحصر می‎کنند. برخی از پارامترهایی که برای اجتماع سعادت‎آمیز هستند عبارتند از: امنیت و رفاه اجتماعی، رفع معضلات اجتماعی نظیر فساد اداری، بیکاری، افزایش قدرت خرید مردم و جلب رضایت و رفاه آن‎ها که معمولاً در انتخابات ریاست‌جمهوری کاندیداها درباره‌ی آن‎ها به گفت‌وگو می‎پردازند.
نکته‎ای که در بررسی پیشرفت در تاریخ اهمیت دارد این است که در تاریخ، قضاوت‎های اخلاقی قیاسی است و داورانه نمی‎باشد؛ یعنی مورخ از واژه‎هایی چون «مترقی» و «ارتجاعی» استفاده می‎کند تا واژه‎هایی چون «نیک» و «بد» (کار،۱۳۸۷ :۱۲۳)؛ بنابراین، مفهوم پیشرفت در تاریخ یک مفهوم قیاسی است، نه مطلق و داورانه. پس ملتی که در دورانی در پیشبرد تمدنی نقش رهبری دارد به دلیل اینکه «عمیقاً از سنن، علایق و ایدئولوژی‌های عصر پیشین اشباع [شده] است که نمی‎تواند خود را با خواست‌ها و اوضاع و احوال دوره‌ی بعد تطبیق بدهد» (همان:۱۶۲) برتری خود را در دوران بعد از دست می‎دهد و به نوعی دچار ارتجاعیت می‎شود، زیرا تفکر در محدوده‌ی ایدئولوژی «عبارت است از مجموعه‌ی اندیشه‎ها یا تصوراتی که بر انسان متفکر، در مقام توجیه جهان و وضع خود او در آن به‌عنوان حقیقت مطلق نمایان می‎گردد، ولی به‌نحوی که او به‌وسیله‌ی آن، به منظور دست یافتن به نفعی عاجل، خود را می‎فریبد و هر ایرادی را می‎پوشاند یا از سر راه خود به کنار می‎زند» (یاسپرس،۱۳۷۳ :۱۷۶).
پس پیشرفت در تاریخ به چه معناست؟ یکی اینکه پس از دست دادن سیادت، ملتی دوباره شروع به بازسازی قوای خود بکند و در موقعیتی مناسب خود را به دوران برتری برساند و تولدی دیگر پیدا کند، البته نه بازگشت به آن دوران قدیم بلکه به سیادتی دیگر (پیشرفت مجدد خودارجاع نمی‎باشد). نوعی دیگر از پیشرفت را می‎توان در اصلاح برخی رویه‎ها و حقوق دانست، یعنی اصلاح نابرابری نژادی یا حقوق مدنی (کار،۱۳۸۷ :۱۶۳). نوع سوم پیشرفت «عقیده به رشد مداوم توان‌های انسانی است» (همان:۱۶۴)، که بیشتر مفهومی نسبیتی است، یعنی «کمال در تاریخ تحقق‌پذیر نیست» (همان). نوع اخیرِ پیشرفت، سیاستی است که در برخی کشورها بر آن تأکید می‎شود و سعی می‎شود اجرا ‎شود. بنابراین، برای رشد مداوم توان‎های انسانی لازم است که تمامی پایه‎های تمدن […]، یعنی ثبات سیاسی، اقتصادی، رعایت اخلاق و نیروی انسانی کوشا و خلاق[۶]، روز به روز مستحکم‎تر شوند. با این نوع سیاستِ پیشرفت، دولت‎ها به دنبال ایجاد ثبات در پایه‎های تمدنی کشور می‎باشند.
لذا ترجمه‌ی این پایه‎ها به زبان اجتماع ‎می‎شود: امنیت، رفاه، قدرت خرید، بهداشت و سلامت اجتماعی؛ وجود این پارامترها به همراه نگاهی نقادانه به فرهنگ[۷] باعث رشد مداوم توان‎های انسانی می‎شود؛ تفاوت بین کشورهای پیشرفته و غیرپیشرفته در این نگاه است، چراکه پیشرفت توسط اجتماع ممکن است و سالم بودن آن ضروری است. چه چیزی این تمایز را بین کشورهای پیشرفته و غیرپیشرفته ایجاد می‎کند؟ پیشرفت علمی‎ای که قابلیت حل معضلات اجتماعی را به مردم یک کشور بدهد و به آن‎ها یاد بدهد که منفعت من وقتی تضمین می‎شود که در قالب منفعت عمومی تعریف شود؛ اینکه افراد اجتماع تقلب را هنر ندانند، حکومت و تمام متعلقات آن همانند مدیر و معلم مدرسه، رفته‎گر و غیره را برخاسته از خودشان بدانند و حکومت هم خود را از مردم و جواب‌گوی مردم بداند. خود را از مردم دانستن با دموکراسی فرق دارد. دموکراسی در نحوه‌ی انتخاب دولت است درحالی‌که خود را از مردم دانستن مربوط به پس از انتخاب (صرف‌نظر از نحوه‌ی انتخاب) است. خود را از مردم دانستن یعنی یک شهروند را همانند سایر شهروندان دانستن، یعنی یک مدیر به یاد آورد که تا چندی پیش همانند افراد دیگر در کوچه و بازار در خیابان‎های شهر تردد می‎کرده است و فردی است از اجتماع که روزی دوباره به همان اجتماع برمی‎گردد. یک مدیر یا یک شهروند بای