پاورپوینت کامل «خَشایار» یا «خَشایارشا» ؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «خَشایار» یا «خَشایارشا» ؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «خَشایار» یا «خَشایارشا» ؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «خَشایار» یا «خَشایارشا» ؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

رِجالیِ مُدَقِّقِ بَصیر و فَقیهِ مُحَقِّقِ شَهیر، مرجِعِ دینیِ عالی مِقدار، حضرتِ آیه الله سَیِّد موسی شبیریِ زَنجانی ـ أَدامَ اللهُ أَیّامَ إِفاداتِهِ العالیَه ـ، در یادکردی از فیلسوفِ پارسا و مُفَسِّرِ باریک بین ، مرحومِ عَلّامه سَیِّد محمَّدحُسَینِ طَباطَبائی ـ قَدَّسَ اللهُ سِرَّهُ الشَّریف ـ ، در ضمنِ بعضِ إِفاداتِ خویش ، فرموده اند :

« معمولِ شعرهایِ خالص و سَر فارسی مقداری غلق دارد . این شعرِ آقایِ طباطبایی با این که فارسیِ خالص است ، هیچ إِغلاقی در آن نیست :

( دربار گَشتگیِ یک نامِ خاص )

رِجالیِ مُدَقِّقِ بَصیر و فَقیهِ مُحَقِّقِ شَهیر، مرجِعِ دینیِ عالی مِقدار، حضرتِ آیه الله سَیِّد موسی شبیریِ زَنجانی ـ أَدامَ اللهُ أَیّامَ إِفاداتِهِ العالیَه ـ، در یادکردی از فیلسوفِ پارسا و مُفَسِّرِ باریک بین ، مرحومِ عَلّامه سَیِّد محمَّدحُسَینِ طَباطَبائی ـ قَدَّسَ اللهُ سِرَّهُ الشَّریف ـ ، در ضمنِ بعضِ إِفاداتِ خویش ، فرموده اند :

« معمولِ شعرهایِ خالص و سَر فارسی مقداری غلق دارد . این شعرِ آقایِ طباطبایی با این که فارسیِ خالص است ، هیچ إِغلاقی در آن نیست :

همی گویم و گفته‌ام بارها

بُوَد کیشِ من مِهرِ دِلدارها

پرستش به مَستیست در کیشِ مِهر

برونند زین جَرگه هشیارها

به شادی و آسایش و خواب و خور

ندارند کاری دِل‌ افگارها

بجُز اشکِ چشم و بجُز داغِ دل

نباشَد به دستِ گرفتارها

کشیدند در کویِ دِلدادگان

میانِ دل و کام دیوارها

چه فریادها ۱ مُرده در کوه‌ها

چه حَلّاجها رفته بر دارها

چه دارَد جهان جُز دِل و مِهرِ یار

مگر توده‌هایی ز پندارها

ولی رادمردان و وارستگان

نیازَند هرگز به مُردارها

مِهین مهروَرزان که آزاده‌ اند

بُریدند از دامِ جان تارها

به خون خود آغشته و رسته ‌اند

چه گلهایِ رنگین به جوبارها

بهاران که شاباش ریزَد سپهر

به دامانِ گلشن ز رَگبارها

کَشَد رَخت سَبزه به هامون و دَشت

زَنَد بارگَه گُل به گُلزارها

نگارش دهد گُلبُنِ جویبار

در آیینه آب رُخسارها

روَد شاخِ گُل در بر نیلوفر

برَقصَد به صَد ناز گُلنارها

دَرَد پَرده غُنچه را باد بام

هَزار آورَد نغز گفتارها

به آوایِ نای و به آهنگِ چنگ

خُروشَد ز سرو و سمن تارها

به یادِ خمِ ابرویِ گُلرُخان

بکَش جام در بزمِ میْخوارها

گِرِه را ز رازِ جهان باز کُن

که آسان کُنَد باده دُشوارها

جُز افسون و افسانه نَبْوَد جهان

که بَستند چشمِ خشایارها

به اندوهِ آینده خود را مَباز

که آینده خوابیست چون پارها

فریب جهان را مخور ، زینهار !

که در پایِ این گُل بُوَد خارها

پیاپی بکَش جام و سرگرم باش

بِهِل گر بگیرند بیکارها »

( جُرعه ای از دریا ـ مَقالات و مَباحِثِ شَخصیَّتْ شناسی و کتابْ شناسی ـ، چ : ۱، قُم : مؤسَّس کتابْ شناسیِ شیعه، ۱۳۹۳ هـ. ش.، ۳ / ۶۰۷ و ۶۰۸ ) .

همانسان که حضرتِ آیه الله سَیِّد موسی شبیریِ زَنجانی ـ دامَ عُلاه ! ـ گفته اند ، این سُرود مرحومِ علّام طباطبائی ، سُروده ای غَلَقناک و مُغلَق نیست ، و آن مَرحوم در این باره، برخِلافِ برخی از سَره گویان، طَریقِ تکلّف و تَعَسُّف نپیموده؛ و البتّه پیداست که چُنین حال جُز به مشق و آزمون حاصِل نیایَد ، و مَظنون این که آن سَره مَرد را ، تا آنگاه که بدین پایه از گُشاده زبانی رَسیده است ، در این باب، تَجارِبِ دیگرِ پُرشمار بوده باشَد ؛ و خدایْ داناتر است .

باری، درین سُروده که از راهِ خُنیایِ خُنیاگَران و رَسانه هایِ زمان ، آوازه و اشتهارِ بی اندازه نیز یافته است ، با هَم روانی و دَمسازی و دِلنَوازی ، چند جایِ تَأمُّل نیز هست ؛ چه در لفظ و چه در معنی .

یکی از آن جایهایِ درنگ، آنجاست که سَرایَنده گفته :

جُز افسون و افسانه نَبْوَد جهان

که بَستند چشمِ خشایارها

بیتِ مُتَوَسِّطی است ، اگر نه فُروتَر . و به هَر روی، آنچه در آن سَزایِ درنگِ ماست ، واژ «خَشایار» است .

گویا تردید نتوان داشت که مقصود از «خَشایار» در این بیتِ چکامه، همانا «خَشایارشا» ، پادشاهِ بلندآواز هخامنشی است که پسَرِ داریوشِ بزرگ و نواد دختریِ کورُش بود .

سَرایندگان در یادکرد از جهان و دَمسَردی هایِ آن ، از فَنایِ تاج و تخت و اقتدارِ کاووس