پاورپوینت کامل نقش ایرانیان در ترویج تشیع در هند ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش ایرانیان در ترویج تشیع در هند ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش ایرانیان در ترویج تشیع در هند ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش ایرانیان در ترویج تشیع در هند ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

زبان و ادبیات فارسی از بیش از هزار سال پیش در شبه قاره هند رواج داشته و پیوند افکار و اندیشه‌های ایرانیان مهاجر با تفکرات دانشمندان هندی تلفیقی از دو فرهنگ ایرانی و هندی را به وجود آورده است. از آغاز تاریخ اسلام تا پایان قرن هجدهم، بیشتر متفکران شیعی هند را ایرانیان مهاجر تشکیل می‌دادند و تمدن اسلامی در شبه قاره همواره متأثر از آنان بوده است. محققان شیعی با نفوذ در میان حکومتهای مسلمان هند توانستند تأثیری جاودان در فرهنگ این سرزمین بر جای گذارند.

زبان و ادبیات فارسی از بیش از هزار سال پیش در شبه قاره هند رواج داشته و پیوند افکار و اندیشه‌های ایرانیان مهاجر با تفکرات دانشمندان هندی تلفیقی از دو فرهنگ ایرانی و هندی را به وجود آورده است. از آغاز تاریخ اسلام تا پایان قرن هجدهم، بیشتر متفکران شیعی هند را ایرانیان مهاجر تشکیل می‌دادند و تمدن اسلامی در شبه قاره همواره متأثر از آنان بوده است. محققان شیعی با نفوذ در میان حکومتهای مسلمان هند توانستند تأثیری جاودان در فرهنگ این سرزمین بر جای گذارند. حمله مغول به ایران و عراق و آسیای مرکزی در قرن سیزدهم باعث شد که تعداد زیادی از سادات، که در میانشان دانشمندان و نویسندگان و صوفیان مشهور نیز بودند، به هند مهاجرت کنند. این روند در قرون شانزدهم و هفدهم آشکارتر شد. شیعیانی که به هند مهاجرت کردند همراه خود آثاری از دانشمندان ایرانی را نیز به این سرزمین آوردند. بنابراین تاریخ فرهنگ و تمدن شیعیان هند را می‌توان در تاریخ مهاجران ایرانی جستجو کرد. بنابراین از آنجا که پیشرفت و ترویج مذهب تشیع در هند با کوششهای عالمان و عارفان ایرانی و آثار آنها ارتباط تنگاتنگی دارد، تحقیق و بررسی درباره این روابط برای بررسی تاریخ تشیع در هند گریزناپذیر و از اهمیت بالایی برخوردار است. برای این منظور در این نوشتار به بررسی نقش برخی از مهمترین متفکران ایرانی شیعه که به هند مهاجرت کرده بودند و نیز برخی تألیفات مؤثر بر فرهنگ این دیار می‌پردازیم.

***

یکی از برجسته‌ترین و پرنقش‌ترین شخصیتهای ایرانی دکن خواجه عماد الدّین محمود بن شیخ محمّد گیلانی، مشهور به محمود گاوان یا قاوان، از مترسّلان و منشیان بنام ایرانی در قرن نهم قمری و ادیب و سیاستمدار دربار بهمنیان بود. مولّف تاریخ فرشته، بسیاری از وقایع زندگی او را، هنگامی که در دکن به سر می‌برده، آورده است. خواجه محمود در روستای قاوان یا گاوان از توابع گیلان متولّد شد و از همین رو به محمود گاوان شهرت یافت و در ماه صفر ۸۸۶ق و در سنّ ۷۸ سالگی از دنیا رفت. بنابراین سال ولادت او را می‌توان ۸۰۸ ق دانست. گاوان در ۸۵۱ ق، در سنّ ۴۳ سالگی و در زمان حکومت علاءالدّین احمد دوم(۸۳۸-۸۶۲ ق) عازم هندوستان شد۱. از راه دریا به بندر دابل رفت. سپس برای دیدار شاه محبّ اللّه و دیگر مشایخ آن زمان به احمد آباد بیدر، پایتخت بهمنیان دکن، رفت.۲

خواجه محمود که قصد داشت به دیدار مشایخ دهلی و لاهور برود، چنان مورد توجه علاءالدّین بهمنی قرار گرفت که از ادامه سفر بازماند و در سلک نزدیکان وی درآمد و منصب وزارت یافت.۳ او یک مرکز آموزشی در بیدر ساخت و در نامه‌هایی که به دانشمندان برجسته، از جمله نورالدین عبدالرحمان جامی و محمد بن اسعد جلال الدین دوانی می‌نوشت آنها را برای تدریس در آموزشگاه خود به دکن دعوت می‌کرد۴. وزارت خواجه محمود پس از نظام شاه و تا دوره محمّد شاه بهمنی (۸۶۷-۸۸۷ ق) ادامه یافت. نفوذ بسیار خواجه و سختگیریهای او بر امرا در جهت رعایت حال رعایا نارضایتی و حسادت درباریان را برانگیخت، تا جایی که نظر پادشاه را نسبت به او تغییر دادند. سرانجام به این بهانه که خواجه محمود به همراه برخی از حاکمان اطراف قصد براندازی حکومت پادشاهان بهمنی را دارد، سلطان محمّد را تشویق کردند تا فرمان قتل او را صادر کند. این واقعه در صفر ۸۸۶ ق رخ داد.

گاوان فردی متدین و بسیار پایبند فرایض دینی بود. با این احوال تشخیص مذهب او کاری دشوار است، هرچند برخی شواهد حکایت از شیعه بودن او دارد.۵ توجه گاوان به علما و دانشمندان باعث شد که بسیاری از شیعیان توانا و بااستعداد به دکن مهاجرت و در آنجا اقامت کنند و راه را برای گسترش عقاید شیعه در آن دیار هموار سازند. اگرچه محمود گاوان مستقیما از تشیع دفاع نمی‌کرد، اما زمینه رسمی شدن این مذهب را فراهم آورد. یکی از کسانی که با حمایت محمود گاوان به حکومت رسید یوسف عادل شاه، بنیانگذار پادشاهی عادلشاهیان، بود. گاوان در ۸۷۷ق/۱۴۷۲م، حکومت دولت آباد را به یوسف داد و یوسف اولین حاکمی بود که تشیع را به عنوان دین رسمی در هند اعلام کرد.۶

از دیگر کسانی که تأثیر عمده‌ای در پیدایی شیعه در هند داشتند شاه طاهر دکنی (۸۸۰ق/۱۴۷۵م-۹۵۲ق/۱۵۴۵م)،فرزندسید رضیالدین علی همدانی، یکی از فرزندان خلفای فاطمی مصر بود. او زاده همدان و داعی اسماعیلیان بود، اما در سال ۹۲۶ق/۱۵۲۰م عقیده تشیع اثنا عشری را پذیرفت. اجداد او در زمان حکومت حسن صباح (۴۸۳-۵۱۶ق/۱۰۹۰-۱۱۲۴م) از مصر به ایران مهاجرت کرده بودند و در اطراف کوههای البرز ساکن شده بودند. فرزندان آنها در قزوین به “سادات خوندیه” معروف بودند و خانقاه آنها یکی از مهمترین مراکز عرفانی بود. آنها شاه طاهر را به ریاست خانقاه برگزیدند و او چنان شهرتی یافت که شیعیان از مصر، بخارا، سمرقند و قزوین برای دیدنش می‌آمدند.۷ محبوبیت بسیار شاه طاهر باعث شد که رقبای او شاه اسماعیل را نسبت به او بدبین کنند. در پی این امر شاه طاهر دربار را ترک کرد و به کاشان رفت. اما کینه بدخواهان همچنان باقی بود و شاه طاهر مجبور شد برای حفظ جان در سال ۹۳۰ق/۱۵۲۴م از کاشان به بندر گوا و از آنجا به بیجاپور برود. سپس به دعوت برهان نظام‌شاه به احمدنگر رفت و در آنجا به تدریس پرداخت. معلم برهان شاه، پیر محمد شروانی، چنان شیفته دانش شاه طاهر شده بود که برای اینکه بتواند المجسطی را از شاه طاهر فرا‌گیرد، یک سال در پرنده در انتظار به سر برد. شاه طاهر پس از مدتی مشاور اصلی برهان نظام شاه شد. شاه طاهر از برهان شاه خواست که در عوض شفای بیماری پسرش خطبه را به نام دوازده امام بخواند. برهان نیز پس از بهبود فرزندش با نظارت و احتیاط شاه طاهر تشیع را پذیرفت. شاه طاهر از برهان نظام شاه خواست که برای بحث درباره مسائل مطرح در هر مذهب جلساتی متشکل از دانشمندان تمام مذاهب فقهی اهل سنت ترتیب دهد. در این جلسات و مباحثات، که حدود شش ماه ادامه داشت، علمای هر مذهب به دفاع از مذهب خود و اثبات برتری آن می‌پرداختند. اما از آنجا که هیچ نتیجه‌ای از این مباحثات حاصل نشد، نهایتا شاه طاهر اعلام کرد که مذهب اثنی عشری بر مذاهب دیگر برتری دارد. شاه طاهر کتابهایی درباره تشیع برای برهان شاه آورد و شیخ احمد نجفی، یکی از دانشمندان شیعه، نیز برای سخن گفتن از مزیتهای فقه شیعه انتخاب شد. علمای سنی پس از اینکه فهمیدند شاه شیعه شده است به دشمنی با او برخاستند. شاه طاهر در مباحثه‌ای علمای سنی را شکست داد و در پی آن عده بسیاری از درباریان و اشراف به مذهب تشیع روی آوردند. نام دوازده امام جایگزین نام سه خلیفه اول شد و سایه بان سفید سلطنتی، که سلطان بهادر به برهان شاه بخشیده بود، به رنگ سبز رنگ آمیزی شد.۸ رسمی شدن مذهب شیعه مولانا پیرمحمد و دیگر علمای سنی را بسیار خشمگین کرد. با رهبری مولانا پیرمحمد برهان شاه عزل شد و شاهزاده عبدالقادر به جای او بر تخت نشست. آنها با راه اندازی لشکری اقدام به سرنگونی برهان نظام شاه کردند، اما موفق به شکست او نشدند و در پی آن بسیاری از پیروان پیرمحمد او را ترک کردند و به شیعیان پیوستند.۹ شاه طاهر در تفسیر قرآن، حدیث، فقه و اصول فقه تبحر داشت. او تعدادی از دانشمندان شیعه را از کشورهای مختلف فراخواند تا مذهب شیعه را در احمدنگر تقویت کنند و گسترش دهند۱۰. از جمله این دانشمندان می‌توان از شاه حسن اینجو، ملا شاه محمد نیشابوری، ملا علی گل استرآبادی، ملا رستم جوزجانی، ملا علی مازندرانی، ایوب ابوالبرکه، ملا عزیز الله گیلانی و ملا محمد امامی استرآبادی نام برد۱۱. شاه طاهر در سال ۹۵۲ق/۱۵۴۵م درگذشت و در کربلا به خاک سپرده شد. از آثار او می توان از شرح باب حادی عشر، شرح جعفریه، حاشیه بر تفسیر بیضاوی، حاشیه بر شرح اشارات، محکمات (شرحی بر المجسطی)، حاشیه‌هایی بر قسمت الهیات شفا، مطول، گلشن راز، تحفه شاهی و شرحی بر تهذیب الاصول نام برد. از او رساله‌ای هم درباره روز قیامت به زبان فارسی برجای مانده بوده است.۱۲

نورالله بن سید شریف حسینی مرعشی شوشتری، مشهور به “قاضی” و “شهید ثالث” از دیگر شیعیان ایرانی بود که تأثیر شگرفی بر فرهنگ و جامعه هند گذاشت. او متکلّم، رجالی، مفسّر، محدّث، فقیه و ادیبی نامدار بود. در سال ۹۵۶ق در شوشتر به دنیا آمد.۱۳تحصیلات مقدماتی را نزد پدر و وحید شوشتری فرا گرفت و در ۹۷۹ق به قصد زیارت و تکمیل دانش و تهذیب نفس از زادگاهش عازم مشهد شد و مدت دوازده سال در آنجا به یادگیری و آموزش پرداخت. او در ۹۹۲ق، از مشهد عازم هندوستان شد. حضور قاضی نورالله در هند پایه های مذهب تشیع را محکم کرد. او نخستین کسی بود که آشکارا به تبلیغ تشیع در هند پرداخت. علاوه بر تبلیغ آیین تشیع، بعضی نیز علّت مهاجرت سید نورالله را دعوت امرا و علمای شیعی دربار جلال الدّین محمّد اکبرشاه (۹۵۰-۱۰۱۴ق) می‌دانند، که برای دفاع از مذهب شیعه و گسترش آن در دربار تیموری او را به هند فرا خوانده بودند.۱۴

قاضی نورالله بر اکثر علوم زمان خویش مسلط بود. او اولین قاضی القضات هند در زمان حکومت اکبر و جهانگیر بود و چنان در این کار مهارت داشت که برای هر فرقه متناسب با فقه آنها قضاوت می‌کرد. او در فتح پور سیکری، اکبر آباد، لاهور و کشمیر هم قضاوت را بر عهده داشت و فقه و تفسیر و حدیث و عقاید شیعه نیز تدریس می‌کرد. تبلیغهای گسترده او برای تشیع موجب شد که سرانجام او را به قتل برسانند. آرامگاه وی در شهر آگرا زیارتگاه شیعیان است.۱۵ در مورد علّت قتل قاضی مطالب گوناگونی روایت شده است. برخی مانند افندی اصفهانی۱۶و عاملی۱۷علّت قتل او را تألیف کتاب احقاق الحقّ و ازهاق الباطل دانسته‌اند۱۸. نفیسی۱۹ آورده است که “چون در این کتاب نسبت به اهل سنّت بدگویی کرده بود، مردم بر او حمله بردند و او را کشتند و بدن او را پاره پاره کردند”. بعضی دیگر از مورّخان نیز علّت قتل قاضی را تقیه او نزد جهانگیر شاه، فرزند اکبر شاه، و خشم جهانگیر بر او می‌دانند. برخی دیگر مانند هالیستر، در کتاب تاریخ تشیع در هند،۲۰ محدّث ارموی، در فیض الإله۲۱، عبداللّطیف خان شوشتری، در تحفه العالم،۲۲محسن امین، در اعیان الشّیعه۲۳و عبّاس قمی، در الکنی و الالقاب۲۴ و واله داغستانی در ریاض الشّعرا،۲۵ تألیف مجالس المؤمنین را انگیزه قتل قاضی دانسته‌اند.

قاضی نورالله آثار فراوانی به‌ویژه در حوزه علوم دین و اهل بیت تألیف کرده است. از جمله آثار اوست: مجالس‌المؤمنین که مهمترین اثر قاضی و نخستین کتابی است که به طور۲۶رسمی درباره شیعه نوشته شده است. در این کتاب شرح حال ۸۵۷ نفر از بزرگان شیعه آمده است. موضوع این کتاب بحث درباره کسانی است که جانشینی بلافصل حضرت علی را پذیرفته‌اند. از این رو در آن تنها به ذکر شیعیان اثنی عشری اکتفا نشده است. قاضی در مقدمه کتاب خود، سبب تألیف آن را چنین آورده است که “چون علمای شیعه… همیشه احوال خود را از اعدا پنهان می‌داشته‌اند…تراب اقدام شیعه اثنا عشریه… به ذکر احوال بعضی از مشاهیر شیعه علیه…اهتمام نمود.”۲۷برخی گمان می‌کردند که تشیع مکتبی تازه تأسیس است و همراه با قیام شاه اسماعیل به وجود آمده است.۲۸ قاضی نورالله نیز برای ردّ این گفته کتاب خود را تنها به شرح احوال بزرگانی از شیعه که پیش از صفویه می‌زیستند اختصاص داده است. از این رو، شرح حال برخی از مشاهیر شیعه، مانند شهید ثانی، بهاءالدّین عاملی و محقّق داماد در این کتاب نیامده است. قاضی نورالله در تألیف این کتاب از حدود یک هزار کتاب و رساله و سند و منشآت، از جمله الاستیعاب ابن عبدالبرّ، الاصابه و تهذیب التّهذیب ابن حجر، اسد الغابه ابن اثیر، البدایه و النّهایه ابن کثیر و الانساب سمعانی، استفاده کرده است.

احقاق الحقّ و ازهاق الباطل از دیگر تألیفات مهم قاضی نورالله است. این کتاب تحقیقات فراوانی در بردارد و مؤلّف آن را در مدّت هفت ماه تألیف کرده است. پیش از آن علّامه حلّی (متوفّی ۶۴۸-۷۲۶ق) کتاب نهج الحقّ و کشف الصّدق را در اثبات مسئله امامت و اصول و فروع دین با دلایل عقلی و نقلی برای سلطان محمّد خدابنده نوشته بود. او در این اثر سعی کرده بود که حقّانیت مکتب اهل بیت و شیعه را اثبات کند. سپس فضل الله بن روزبهان خونجی، که از اعاظم علمای شافعیه آن زمان بود، کتابی در ردّ نهج الحقّ به نام ابطال نهج الحقّ و اهمال کشف العاطل در سال ۹۰۹ق نگاشت. تردیدها و اشتباهاتی که ابطال در افکار مردم عامی ای