پاورپوینت کامل ساغر صدق ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ساغر صدق ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ساغر صدق ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ساغر صدق ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

آنان که با آشوب‌ها و فتنه‌های زمانه حافظ آشنایند، نیک می‌دانند رمز این آرزوها، که حق طبیعی هر فرد و جامعه‌ای است، چیست و چرا حافظ کنج فراغت را بر همه دنیا ترجیح می‌دهد و از دست‌دادن آن را برابر با فروختن یوسف به ثمن بخس می‌داند. آری، او در «زمانه‌ای عجیب» زندگی می‌کند؛ زمانه‌ای که جاه‌طلبی‌ها و خودخواهی‌های گروهی بی‌مغز و ستمگر همه مردم را در جهنمی از ناامنی و درد و رنج قرار داده است. حافظ این دوره را چنین توصیف می‌کند

آنان که با آشوب‌ها و فتنه‌های زمانه حافظ آشنایند، نیک می‌دانند رمز این آرزوها، که حق طبیعی هر فرد و جامعه‌ای است، چیست و چرا حافظ کنج فراغت را بر همه دنیا ترجیح می‌دهد و از دست‌دادن آن را برابر با فروختن یوسف به ثمن بخس می‌داند. آری، او در «زمانه‌ای عجیب» زندگی می‌کند؛ زمانه‌ای که جاه‌طلبی‌ها و خودخواهی‌های گروهی بی‌مغز و ستمگر همه مردم را در جهنمی از ناامنی و درد و رنج قرار داده است. حافظ این دوره را چنین توصیف می‌کند:

زیرکی را گفتم این احوال بین، خندید و گفت:

صعب روزی، بُلعجب کاری، پریشان عالَمی!

۳ـ۴) ظاهرگرایی

درباره نسبت «صورت» و «معنی» باید دانست که معنی بدون صورت برای همیشه پنهان می‌ماند و چنانچه صورتی وجود نداشته باشد، انسان‌ها راهی به معنی نخواهند داشت. درست همان گونه که برای آگاهی یافتن بر اندیشه‌های دیگران راهی جز مشاهده و بررسی گفتارها و کردارهای آنها وجود ندارد، برای راه یافتن به عالم معنی نیز ناگزیر باید از دنیای صورت عبور کرد (مثنوی معنوی، ۱ر ۱۱۳۹ـ۱۱۳۷). بین معنی و صورت رابطه‌ای استوار وجود دارد؛ صورت از معنی می‌زاید؛ ولی معنی نیز بدون صورت نمی‌تواند ظهور پیدا کند؛ از این ‌رو اندیشه بدون لفظ نمی‌تواند خود را نشان دهد و عشق و محبت صرف نیز که از مقوله معنی‌اند، به گواهانی از نوع سخن و عمل نیازمندند، وگرنه نمی‌توان به آنها راه برد (همان، ۱ر ۲۶۳۲ـ۲۶۲۴).

نقش صورت در این منحصر نیست که مجالی برای ظهور و بروز معنی فراهم می‌آورد، نقش مهمترش این است که در عین حال محافظ و نگهبان معنی هم هست. رابطه صورت و معنی دقیقاً مانند رابطه پوست و مغز است؛ مغز بدون پوست سخت آسیب‌پذیر می‌شود و به‌سرعت می‌پوسد و نابود می‌شود. احساسات و اندیشه‌های آدمی نیز اگر همیشه پنهان بمانند و در قالب سخنان و کردارهای متناسب با خود درنیایند، بدیهی است که دیری نمی‌پایند و به‌زودی از بین می‌روند. عشق اگر فقط در درون عاشق پنهان باشد و در قالب سخنان عاشقانه، هدیه دادن، خدمت کردن و مانند آنها درنیاید، نه تنها نمی‌توان آن را شناخت، بلکه نمی‌توان به دوامش هم امید بست. شاید یکی از مهمترین دلایل جعل آداب و رسوم و مناسک دینی همین امر باشد.

صورت‌بندی اندیشه‌ها و باورهای دینی در قالب مناسک باعث محافظت این اندیشه‌ها و باورها از فراموشی و نابودی می‌شود. نکته‌ای که در اینجا باید بر آن تأکید کرد، این است که صورت محافظ معناست؛ ولی اگر به هدف تبدیل شود، مانع دستیابی انسان به معنی می‌شود؛ به عبارت دیگر صورت همزمان می‌تواند نقشهای دوگانه‌ای را در خصوص معنی ایفا کند؛ از سویی محافظ معنی و از سویی دیگر حجاب آن باشد (مثنوی، ۶ر ۳۷۰۸ـ۳۷۰۷).

از آنجا که بیشتر انسان‌ها گرفتار صورت‌گرایی هستند، بدیهی است که آنها در مواجهه با صورت‌ها و معنی‌ها غالباً جانب صورت را می‌گیرند و معنی را رها می‌کنند و بدین گونه با توقف کردن در صورت، آن را به حجابی برای معنی تبدیل می‌کنند. انسان‌ها عموماً گرایشی مهارناپذیر به سوی صورت‌گرایی و شکل‌آفرینی و حتی ظاهرپرستی دارند. بهترین دلیل این امر توجه فراوانی است که همه به پرورش جسم خود و آرایش ظاهر خویش دارند و به همین میزان از پرورش ابعاد روحانی خود و از آرایش باطن خویش غفلت می‌ورزند. نکته دیگر در مورد رابطه ظاهر و باطن این است که معانی باطنی و شور و شیفتگی درونی حتماً بر حرکات ظاهری تأثیر می‌گذارند. کسی که حقیقتاً دلی خاشع و خاضع دارد، بدنش هم از سعادت خضوع و خشوع بهره‌مند خواهد شد.

در مورد سایر ویژگی‌ها مانند شجاعت، دانایی، خوش‌قلبی و مهربانی و نظایر آنها و نیز درباره ویژگی‌های منفی مانند کین‌ورزی، ترس و مانند آنها نیز وضع به همین منوال است؛ اما باید دانست که این تأثیر یکطرفه نیست و حرکات ظاهری هم بر حالات درونی تأثیر می‌گذارند و ممکن است که کسی به سوی صورتی کشیده شود و آن صورت او را به سوی معنا راهنمایی کند. عده اندکی از سالکان هستند که حرکتشان از باطن به سوی ظاهر است؛ ولی بخش اعظم افراد ناچار باید از ظاهر به سوی باطن و از صورت به طرف معنی پیش بروند و اعمال ظاهری و آداب صوری چنانچه با دقت و به طور شایسته انجام گیرند، می‌توانند راهی به سوی باطن بگشایند.

بحث صورت و معنی را در حوزه دین و مذهب نیز می‌توان مطرح کرد؛ در اینجا ما با دو نگاه کاملاً متفاوت روبرو هستیم؛ نگاهی که ظاهر کارها و اعمال انسانی را ملاک قضاوت قرار می‌دهد و مأموریت خود را تبیین ظاهر و حفظ آن می‌داند و نگاه دیگر که همه جا در پی راه یافتن به باطن و تفسیر معنوی از کارهای ظاهری است. یکی از دلایل اصلی کشمکش‌های فقیهان و عارفان در طول تاریخ، همین ظاهرگرایی گروهی و باطن‌گرایی گروه دیگر بوده است، البته کم نبوده‌اند فقیهانی که از نگاه باطنی هم بهره وافر داشته‌اند و نیز بوده‌اند عارفانی که خود نیز فقیه به شمار می‌آمده‌اند؛ اما به طور کلی جدی‌ترین برخوردها و نزاع‌ها بین این دو گروه، بر سر اختلاف آنها در مورد ظاهر و باطن بوده است. فقه اصغر تلاش خود را مصروف فهم ظواهر اوامر و نواهی شرعی می‌کند و پس از تبیین آنها، تمام تلاش خود را برای اجرای آنها به کار می‌گیرد و حاصل کار، تعداد زیادی یجوز و لایجوز است که الزاماً متوجه ساحت باطنی نیست. از این روی در آن به آیات ژرف قرآن در مورد توحید، فرجام‌شناسی، حقیقت زندگی، انسان‌شناسی و اخلاق توجهی نمی‌شود.

در نقطه مقابل، در فقه اکبر کسانی را داریم که با پرداختن به ابعاد باطنی دین، زندگانی معنوی شاد و پرطراوتی را بنیان می‌نهند و همه بخشهای دین را به طور باطنی تأویل و تفسیر می‌کنند و بر آنند که در ورای ظواهر عبادات و احکام به روحی معنوی دست یابند. در گروه اول همین که شروط و آداب ظاهری یک حکم به‌درستی انجام پذیرد، آن حکم به‌درستی انجام شده است؛ اما در گروه دوم مهمتر از ظاهر حُکم، روحی است که در پس آن نهفته است؛ بنابراین ممکن است که کسی تمام واجبات و مستحبات و ارکان نماز را به‌درستی به جا آورد، ولی قلباً به خدا توجهی نداشته باشد. از نظر عارف نماز ظاهراً نادرستی که همراه با توجه تمام به خدا و با نیت خالص انجام پذیرفته باشد، از چنین نمازی مقبول‌تر و بهتر است. به نظر آنان ظواهر چندان اهمیتی ندارد و خدا به دل انسان نگاه می‌کند؛ چه بسا کسانی با الفاظی کژ و دلی راست دعا کنند و خدا دعایشان را بپذیرد.

به هر حال هریک از این دو نگاه در جای خود لازم و درست است؛ اما غلبه هرکدام از آنها بر دیگری سبب می‌شود که جامعه دچار آسیب‌های فراوانی شود و متأسفانه در جامعه ما همواره این گونه بوده است؛ گاه نگاه باطنی آنچنان بر همه سطوح زندگی ما چیره شده است که به کلی قانون‌ها و احکام را به فراموشی سپرده‌ایم و به دام اباحی‌گری افتاده‌ایم و گاهی هم آن‌گونه در رعایت احکام ظاهری غرق شده‌ایم که روح دینداری را از یاد برده‌ایم. کمال در جمع بین صورت و معناست؛ چراکه تکیه بر معنای صرف، زندگانی دنیایی را تعطیل می‌کند و گرایش به صورت محض نیز دین را از معنی تهی می‌سازد.

همان گونه که عشق را جز از طریق تظاهرات بیرونی که در زبان تن عاشق و رفتارها و سخنان او آشکار می‌شوند، نمی‌توان شناخت، ایمان افراد را نیز جز از راه رفتارهای ظاهری آنها، از قبیل نماز و روزه و مانند آنها نمی‌توان شناخت. تا اینجا حق به دست فقیهان است و نگاه فقاهتی به دین نگاهی کاملاً خردپذیر و درست است؛ اما چنانچه این نگاه بر همه سطوح دینداری سیطره یابد و عهده‌دار تبیین تمامیت دین شود، آنگاه است که تمام دین در تعدادی کار ظاهری سطحی خلاصه می‌شود و حقیقت متعالی آن از دست می‌رود و بدین‌گونه جامعه به سوی ظاهرپرستی سوق می‌یابد؛ در این صورت، «ظاهر» ملاک همه داوری‌ها می‌شود و تمام تلاشها به سوی حفظ ظاهر هدایت می‌گردد و در نتیجه ریاکاری هر روز و هر روز در جامعه بیشتر می‌شود.

بحثهای دقیق و عمیق حافظ درمورد «وارونگی ارزشها» و «گناه» به‌خوبی نشان می‌دهد که حافظ عمیقاً به این مسأله مهم توجه دارد که هرگاه نگاه‌های ظاهرگرایانه بر نظام دینداری جامعه غلبه یابد، آسیب‌های زیادی به بار می‌آید که از جمله آنها ریاکار