پاورپوینت کامل پایدیا در قوانین ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پایدیا در قوانین ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پایدیا در قوانین ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل پایدیا در قوانین ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

ماهیت و چیستی «تربیت» از نظرگاه افلاطون؛

فلاسفه همواره قصد داشته‎اند مسیر دیدن، اندیشیدن، عمل کردن و تعامل ما را تغییر دهند، چراکه آن‌ها خودشان را نخستین آموزگاران و مربی نوع بشر می‎پنداشتند و تصور می‎کردند که تفسیر درست جهان -درک آن و جایگاه ما در آن- می‎تواند ما را از وهم و خیال رها کند و ما را به‌سوی فعالیت‎هایی همچون تأمل در نظم الهی، پیشرفت‎های علمی و یا خلاقیت هنری هدایت کند که برای ما مناسب‎ترین‎ هستند.

ماهیت و چیستی «تربیت» از نظرگاه افلاطون؛

فلاسفه همواره قصد داشته

‎

اند مسیر دیدن، اندیشیدن، عمل کردن و تعامل ما را تغییر دهند، چراکه آن‌ها خودشان را نخستین آموزگاران و مربی نوع بشر می

‎

پنداشتند و تصور می

‎

کردند که تفسیر درست جهان -درک آن و جایگاه ما در آن- می

‎

تواند ما را از وهم و خیال رها کند و ما را به‌سوی فعالیت

‎

هایی همچون تأمل در نظم الهی، پیشرفت

‎

های علمی و یا خلاقیت هنری هدایت کند که برای ما مناسب

‎

ترین

‎

هستند. به همین منظور، این نوشتار در صدد است تا تصویری از مفهوم و ماهیت «تربیت» را به‌عنوان مهم‌ترین عامل در دستگاه تفکری افلاطون ارائه دهد، به‌طوری‌که تمامی دوره

‎

های اندیشگی یونان باستان و کلاسیک، تربیت را مورد توجه قرار داده

‎

اند، از هومر و هزیود، سوفسطائیان و دیگر فیلسوفان بزرگ یونان، سقراط و ارسطو، همه دارای اندیشه

‎

های سیاسی تربیتی بوده

‎

اند. در نظام فلسفى افلاطون نیز تربیت جایگاهى خاص دارد، زیرا به کمک تربیت است که می

‎

توان وجود را به فضایل آراست و از رذایل پاک کرد و در نتیجه، نفس شهروند را زیبا ساخت. بدین منظور، جایگاه مفهومی تربیت در دیدگاه افلاطون در دیالوگ مهم تربیتی او یعنی «قوانین»، محور بررسی قرار خواهد گرفت.

دیالوگ «قوانین» مفصل

‎

ترین، سیاسی

‎

ترین و همچنین آخرین اثر افلاطون است و به جهت حجیم بودن آن، بررسی همه‌جانبه‌ی آن در شرایط فعلی مقدور نیست، بنابراین سعی می

‎

شود که در آن به دیدگاه

‎

های اصلی او در باب ماهیت تربیت اشاره شود. در دیالوگ «قوانین» برخلاف دیالوگ «جمهور» که با پرسش «عدالت چیست» آغاز می

‎

شود، ما با پرسش «تربیت چیست» مواجه می

‎

شویم که این نشان از اهمیت مقوله

‎

ی تربیت نزد افلاطون است؛ به همین خاطر، او سعی بر آن دارد تا در دیالوگ «قوانین» از مفهوم تربیت تعریفی دقیق و مشخص ارائه کند تا ما را با تربیت حقیقی و راستین آشنا سازد، چراکه برای وی تربیت از جایگاه ویژه

‎

ای برخوردار است. هنگامی‌ که در یونان باستان بحثی از تربیت “

Education

” به میان می

‎

آمد همان مفهوم پایدیا “

Paideia

” مدنظر بود، واژه

‎

ای که با مفاهیم دیگر ازجمله: پرورش یا تربیت کودک”

Rearing or Upbringing of a Child

“، تعلیم و آموزش “

Teaching

“، نظم و انضباط “

Discipline

” و اصلاح “

Correction

” در ارتباط است (

Lee. Too,

۲۰۰۱

:

۱۱-۱۲)؛ لذا اصطلاح یونانی «پایدیا» در اصل به معنای تربیت کودک به کار می

‎

رفت و در زمان افلاطون معنایی ثابت و مسلم یافت که همان «تربیت بدن و نفس» آدمی بود. در دیالوگ «قوانین»، افلاطون با تقسیم

‎

بندی سیستم آموزشی یونان که اغلب بر دو ساختار «موسیقی» (ازجمله شعر) و «ژیمناستیک» بنا شده بود، مقوله

‎

ی تربیت را برای شکل

‎

بخشی به کلیت انسان در نظر می

‎

گیرد، بدین صورت که ژیمناستیک به نیمی از این کلیت یا همان تن می

‎

پردازد و موسیقی به نیمی دیگر از آن کلیت یعنی نفس می

‎

پردازد. به باور افلاطون، این دو عامل (بُعد تن و بُعد نفس) با همکاری باعث ایجاد و حفظ نظم و هماهنگی و تربیت صحیح در سرشت انسان می شوند.

تربیت حقیقی و راستین و تشویق در جهت فضیلتمند شدن از موضوعات محوری و مورد علاقه‌ی افلاطون و فلسفه

‎

ی

‎

اوست. شاید حداقل با ذکر سه دلیل بتوان چرایی اهمیت مفهوم تربیت را نزد افلاطون آشکار نمود؛ نزد او آنچه را که آدمی باید سرلوحه

‎

ی زندگی خویش قرار دهد این است که پیوسته در جهت کسب فضیلت بکوشد و مطمئن

‎

ترین راهی که ما را به‌سوی فضیلت رهنمود می

‎

کند «تربیت» است، موضوعی که در دیالوگ «قوانین» محوریت تام پیدا می

‎

کند. به تعبیر «گُلد» : «تربیت درست، منجر به تحقق قابلیت

‎

های واقعی انسان می

‎

شود و در او به‌عنوان عضوی از جامعه اشتیاقی وافر در جهت رسیدن به کمال و فضیلتمند شدن ایجاد می

‎

کند» (

Gould,

۱۹۵۵

:

۱۲۰). یکی دیگر از دلایل اهمیت تربیت نزد افلاطون این است که فرصت مناسبی را برای توسعه

‎

ی وضعیت مهم سیاسی-اجتماعی شهروندی فراهم می

‎

کرد تا افراد یا شهروندان بتوانند یاد بگیرند و آموزش ببینند که چطور و چگونه از ظرفیت

‎

های خویش استفاده کنند و تعهد به خوب بودن در شهر-دولت (پُولیس) یا همان شهروند خوب بودن را در نهاد آنان رشد دهد و در نهایت، همین شهروند خوب در نتیجه‌ی تربیت صحیح، تمایل فراوانی را به حضور در گرد

‎

همایی

‎

های عمومی و شرکت در بحث و تصمیم

‎

گیری

‎

های مرتبط با «پولیس» پیدا می

‎

کند؛ چراکه به باور «هیتِر» : «جوهره

‎

ی شهروندی یونانی بر مشارکت مبتنی بود، در حقیقت هدف سیاسی تربیت شهروندان، آن‌ها را قادر خواهد کرد تا در پولیس و سیاست سهمی را دارا باشند» (

Heater,

۲۰۰۴

:

۱).

بنابراین، به دلیل اهمیت مقوله

‎

ی تربیت و نقشی که در اداره

‎

ی صحیح «پولیس» و فضیلتمند کردن شهروندان بر عهده دارد، افلاطون تلاش می

‎

کند تا در دیالوگ «قوانین» حداقل چهار تعریف جداگانه از تربیت ارائه دهد تا به بهترین کیفیت از تعریف تربیت دست یابد و جایگاه آن را بر ما روشن سازد. قبل از ورود به بحث تعریف تربیت و انواع آن، ذکر این نکته ضروری است که ما هرچه از تعریف نخست به تعریف چهارم از تربیت نزدیک

‎

تر می

‎

شویم به معنای کامل

‎

تر و مورد نظر افلاطونی از تربیت حقیقی دست می

‎

یابیم و همچنین مخاطبان این تعاریف نیز در این سیر، تکامل می

‎

یابند.

عقیده

‎

ی افلاطون بر این است «هرکسی که قصد دارد تا در حرفه

‎

ای بخصوص خوب و ماهر شود، باید آن را از دوران کودکی تمرین کند و خواه در حال بازی و خواه به جد، با همه

‎

ی اموری که بدان کار مربوط است آشنا شود… ما می

‎

گوییم که راه صحیح و اصلی در تربیت، راهنمایی درست است تا در نفس کودک به هنگام بازی نسبت به کاری معین چنان دل‌بستگی به وجود آید که آدمی فقط در پرتو آن می

‎

تواند در فن خود به مقام استادی برسد» (

Plato,

۱۹۹۷

:

۶۴۳

b-d

). به باور «اشتراوس» در اینجا، «تربیت/

Paideia

به راهنمایی کودک/

Paides

از طریق بازی/

Paidia

با امور و چیزهایی است که در سنین بزرگ‌سالی می

‎

توانند در آن متخصص شوند، مرتبط می

‎

شود» (

Strauss,

۱۹۷۵

:

۱۷).

بنابراین در اینجا تربیت مرتبط با تجربه و تخصصی شدن است و هرآنچه بتوان در کار خود عالی

‎

ترین بود، تعریف می

‎

شود. افلاطون در تعریف نوع نخست از تربیت به آموزش شهروند تحت عنوان مرد صاحب فن و تخصص توجه دارد؛ و به این معناست که آن کودک در هنگام بزرگ‌سالی (زمانی که او “مرد کاملی/

Perfect Man

” -یعنی به سن بزرگ‌سالی رسید و کامل بودن بار ارزشی ندارد- می

‎

شود) می

‎

تواند در فن خود به مقام استادی برسد (مثلاً در کشاورز یا بنایی ماهر شود). بااینکه افلاطون به نکته

‎

ای مرکزی در مورد تربیت اشاره می

‎

کند، اما هنوز به ‌طور کامل با این تعریف موافق نیست و با آموزش

‎

های فنی که هدفشان کسب مهارت در حرفه

‎

ای خاص باشد مخالفت می

‎

ورزد، زیرا این نوع تعلیم دادن و آموزش (که سروکاری با خرد و عدالت ندارد) را نمی

‎

توان تربیت حقیقی نامید؛ در واقع او به‌هیچ‌وجه در پی نفی و طرد این نوع از تربیت نیست، بلکه تنها جایگاهی را برای آن در دیالوگ «قوانین» به‌عنوان تربیت حقیقی متصور نمی

‎

شود.

افلاطون برای روشن شدن مفهوم تربیت توضیح بیشتری را از این مقوله به دست می

‎

دهد و در حقیقت، او از این لحظه به بعد به نوع دوم از مفهوم تربیت اشاره می

‎

کند که با تربیت حقیقی سازگار

‎

تر است؛ او می

‎

گوید: «منظور ما از تربیت در بحث کنونی تربیتی است که آدمی را از لحاظ اخلاقی (فضیلت) چنان بار آورد که پیوسته بکوشد تا شهروندی کامل و مفید برای پولیس باشد، کسی که می

‎

داند چگونه هم در جایگاه حکمران و هم در جایگاه فرمان‌برداری خواهان عدالت باشد… مفهوم تربیت در بحث امروزی ما شامل این‌گونه پرورش است… پس می

‎

گوییم: کسانی که به‌درستی تربیت شده

‎

اند مردان خوب و عادل به بار می

‎

آیند» (

Plato,

۱۹۹۷

:

۶۴۳

e-

۶۴۴

a

).

در حقیقت افلاطون تربیتی را صحیح می

‎

داند که از دوران کودکی به او آموخته شود، آموزشی که نتیجه

‎

ی آن ایجاد اشتیاق و علاقه برای شهروند خوب شدن است، کسی که می

‎

داند در هر مقام و جایگاهی که باشد پای از عدالت برون نمی

‎

نهد. در این تعریف از تربیت، مرد صاحب حرفه و فن موردنظر نیست، بلکه مخاطب این تعریف افلاطونی، شهروند است که در اینجا هدف از تربیت شهروند را بافضیلت شدن و «شهروند خوب یا ش