پاورپوینت کامل خدا و منطق در آراء بوئتیوس ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خدا و منطق در آراء بوئتیوس ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خدا و منطق در آراء بوئتیوس ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خدا و منطق در آراء بوئتیوس ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

سه رساله‎ی الهیاتی بوئتیوس -از مجموع پنج رساله- که به «نوشته‎های مقدس» (opuscula sacra) مشهورند و در باب اصول مسیحیت (Christian doctorine) نگاشته شده‎اند را می‎بایست تحت تأثیر اوضاع زمانه‎ی بوئتیوس مورد خوانش قرار دهیم.[۵] انگیزه‎ی اصلی در مورد نگاشتن رساله‎ی چهارم که بر علیه اوتیخس (Eutyches) و نستوریوس (Nestorius) است، نامه‎ای است که عده‎ای از اسقف‌های یونانی به امید اینکه کلیساهای شرق و غرب را با یکدیگر متحد سازند نوشته بودند.

آنیسیوس مانلیوس سورینوس بوئتیوس[۱]

رسالات الهیاتی

سه رساله

‎

ی الهیاتی بوئتیوس -از مجموع پنج رساله- که به «نوشته

‎

های مقدس» (

opuscula sacra

) مشهورند و در باب اصول مسیحیت (

Christian doctorine

) نگاشته شده

‎

اند را می

‎

بایست تحت تأثیر اوضاع زمانه

‎

ی بوئتیوس مورد خوانش قرار دهیم.[۵] انگیزه

‎

ی اصلی در مورد نگاشتن رساله

‎

ی چهارم که بر علیه اوتیخس (

Eutyches

) و نستوریوس (

Nestorius

) است، نامه

‎

ای است که عده

‎

ای از اسقف‌های یونانی به امید اینکه کلیساهای شرق و غرب را با یکدیگر متحد سازند نوشته بودند. دو رساله

‎

ای نیز که در مورد «تثلیث» نوشته

‎

شده

‎

اند احتمالاً مرتبط با تحرکات گروهی از روحانی

‎

های سلوکی است که در صدد مقابله با تفرق کلیسای شرق و غرب بودند؛ آثار بوئتیوس در این زمینه بیشتر از آنکه درگیر مباحثات مرتبط با این وقایع باشند در صدد بهره

‎

گیری از روش منطق در مواجهه با مسائل الهیاتی هستند، این روش پیش‌تر توسط آگوستین به کار گرفته شده بود و بوئتیوس در راستای توسعه

‎

ی هرچه بیشتر آن همت گمارد؛ در این آثار، بوئتیوس هر دو مواضع ارتدادی -که توسط اشخاصی ازقبیل اوتیخس و نستوریوس در مورد طبیعت انسان و مسیح ابراز شده بود- و همچنین ارتودکس را مورد بررسی عمیق قرار داده است و در این راستا از منطق ارسطو بهره

‎

های فراوانی برده و در پاره

‎

ای از مواقع نیز از مباحث ارسطو در «طبیعیات» استفاده کرده است. به‌زعم بوئتیوس مباحث ارتدادی دارای تناقض منطقی هستند، در مورد فهم ارتودکس

‎

ها در مورد خدا نیز بوئتیوس اذعان می

‎

کند که این عقاید به‌صورت کامل با صورت‌بندی ارسطو در منطقیات و علوم طبیعی همخوانی ندارند و بوئتیوس سعی بر این دارد تا منشأ این تمایزات را نشان دهد و همچنین دریابد تا کدام‌یک از این دو (منطق ارسطویی و عقاید ارتودکس

‎

ها) بیشتر با واقعیات جهان عینی سازگاری دارند و به‌عبارت‌دیگر می

‎

توان گفت که بوئتیوس مابین عقاید ارتودوکس

‎

ها و منطقیون دست به قیاس می

‎

زند.

این شیوه

‎

ی نگرش به مفهوم «خدا» را می

‎

توانیم در رساله

‎

ی مفصل

‎

تری که بوئتیوس در مورد «تثلیث» نوشته است مشاهده کنیم. وقتی می

‎

گوییم که خداوند دارای صفتی است (صفتی را بر خداوند حمل می

‎

کنیم) چنین حملی (

prediction

) را چگونه باید بفهمیم؟ در شمای ارسطویی در مورد اشیا، یک حمل یا جوهری (

substantial

) است (به طور مثال زمانی که صفتی را بر یک جنس یا گونه حمل می

‎

کنیم: سقراط موجود زنده / انسان / خردمند است) و یا اینکه عرضی (

accidental

) است و این در زمانی است که حمل ما یکی از اعراض نه‌گانه

‎

ای باشد که ارسطو در مقولات برمی

‎

شمارد. آگوستین پیش‌تر نشان داده بود که هیچ حملی در مورد خدا نمی

‎

تواند «عارضی» باشد، آگوستین گفته بود که صفاتی که به خداوند نسبت می

‎

دهیم یا «تناسبی» (

relative

) هستند (مانند پدر-پسر) و یا اینکه جوهری

‎

اند، حتی زمانی که یک کمیت و یا کیفیت را بر خداوند حمل می

‎

کنیم، آن کمیت و کیفیت

‎

ها نیز جوهری

‎

اند. زمانی که ما در مورد یک چیز و «بزرگ» بودن و یا «خوب» بودن آن سخن می

‎

گوییم در حقیقت ادعا کرده

‎

ایم که آن «چیز» از بزرگی و خوبی بهره

‎

مند است و در واقع آن چیز در ابتدا وجود دارد و ما صفاتی ازقبیل خوبی و بزرگی را بدان حمل کرده

‎

ایم. اما در مورد خداوند که خود بزرگترین و نیک

‎

ترین است، هنگامی که می

‎

گوییم «خداوند بزرگ است» و یا اینکه «خداوند نیک (خوب) است» این صفات برای خداوند جنبه

‎

ی عارضی ندارند بلکه هر دوی آن‌ها صفات جوهری خداوند هستند. بوئتیوس این دیدگاه آگوستین را در رساله

‎

ی دومش آورده است.

بوئتیوس در رساله

‎

ی اول اقدام به بسط این استدلال می

‎

کند و مابین «حمل» مرتبط با مقولات جوهر، کمیت و کیفیت با حمل مرتبط با سایر مقولات شش‌گانه تفاوت قائل می

‎

شود، او حمل مرتبط با جوهر، کمیت و کیفیت را از نوع درونی و ذاتی (

intrinsic

) می

‎

داند و حمل مربوط به سایر مقولات شش‌گانه (به‌استثنای مقوله

‎

ی تناسب

Relation

) را از نوع بیرونی و غیرذاتی (

extrinsic

) در نظر می گیرد. به نظر می

‎

رسد ایده

‎

ی اصلی

‎

ای که در پس این تمایزی که بوئتیوس قائل می

‎

شود عبارت است از اینکه حمل در مقولات شش‌گانه (به غیر از تناسب) تنها به این امر می

‎

پردازد که یک «چیز» چگونه به چیز دیگر مرتبط می

‎

شود و این در حالی است که در حمل مرتبط با کمیت، کیفیت و جوهر، صفات حمل‌شده به خود «چیز» می

‎

پردازند و نه ارتباط آن با سایر اشیا. بوئتیوس به این نتیجه می

‎

رسد که حمل

‎

های ذاتی در مورد خداوند برای او جوهری

‎

اند و حمل

‎

های غیرذاتی (

extrinsic

) چنین نیستند و به خود خداوند و مخلوقات او نمی

‎

پردازند بلکه مشغله

‎

ی آن‌ها چیزهای بیرونی (

exterior

) است.

مبحث «تناسب» نشان می

‎

دهد که بوئتیوس چگونه از علم منطق -تا آنجایی که می

‎

تواند- جهت تحقیق در مورد خداوند بهره گرفته است و همچنین نشان می

‎

دهد که این منطق در کدامین مسیرها به بن‌بست خواهد رسید. بوئتیوس خود را ملزم به این می

‎

داند که نشان دهد خداوند چگونه می

‎

تواند به طور هم‌هنگام «پسر» و «پدر» باشد؛ بوئتیوس برای غلبه بر این تناقض منطقی مدعی می

‎

شود که «حمل» مرتبط با مقوله

‎

ی تناسب همانند «پدر است»، متعلق ذاتی محمول نیست: اگر

a

با

b

مرتبط است آن‌گاه این «ارتباط»

a

و

b

را تغییر نخواهد داد. علاوه بر این در پاره

‎

ای از ارتباطات (

relationship

) شیء می

‎

تواند در ارتباط با خودش قرار بگیرد (همانند مورد شباهت

equality

). اما در مورد «پدر بودن» و یا «پسر بودن» چنین قاعده

‎

ای حکمفرما نیست، چراکه یک شخص نمی

‎

تواند پسر خود و یا پدر خود باشد. بوئتیوس اذعان می

‎

کند که در این مورد، منطق به بن‌بست رسیده است و نمی

‎

تواند ما را راهبر باشد (ناتوانی منطق در زمینه

‎

ی ایده

‎

ی تثلیث)

سؤال فلسفی دیگری که بوئتیوس در مورد قضیه

‎

ی تثلیث به آن توجه می

‎

کند قضیه

‎

ی تفرید / جداسازی (

individuation

) است. نمی

‎

توان با قاطعیت گفت که قضیه

‎

ای که بوئتیوس در مورد تفرید پرداخته است دقیقاً چیست. با خواندن چندین گزاره

‎

ی رساله

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.