پاورپوینت کامل زیارت نامه ها و متن های ادعیه شیعی. قسمت اول بحثی درباره دعای ندبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیارت نامه ها و متن های ادعیه شیعی. قسمت اول بحثی درباره دعای ندبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیارت نامه ها و متن های ادعیه شیعی. قسمت اول بحثی درباره دعای ندبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیارت نامه ها و متن های ادعیه شیعی. قسمت اول بحثی درباره دعای ندبه ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

درباره دعای شریف معروف به دعای ندبه در مطالعات و تحقیقات شیعی تاکنون بررسیهای زیادی صورت گرفته است؛ شاید بیش از همه مرحوم جلال الدین محدث ارموی به این امر توجه داشت و می دانیم که او خود شرح بزرگی بر دعای ندبه نگاشته بود که تاکنون به طور کامل به چاپ نرسیده و تنها بخشهایی از آن که صورت نهایی نداشته منتشر شده است

درباره دعای شریف معروف به دعای ندبه در مطالعات و تحقیقات شیعی تاکنون بررسیهای زیادی صورت گرفته است؛ شاید بیش از همه مرحوم جلال الدین محدث ارموی به این امر توجه داشت و می دانیم که او خود شرح بزرگی بر دعای ندبه نگاشته بود که تاکنون به طور کامل به چاپ نرسیده و تنها بخشهایی از آن که صورت نهایی نداشته منتشر شده است (نک: میراث محدث ارموی. من خود در کتابخانه آن مرحوم سالها پیش مجلدات این کتاب را از نزدیک دیده ام. امید که روزی به طور کامل به چاپ رسد). اصولا شرح و تفسیر نویسی بر دعای ندبه سنتی است کم و بیش جدید در میان شیعه و این امر البته در مورد اصل اهتمام و شهرت این دعا نیز در میان شیعیان صادق است. البته علامه مجلسی خود به این دعا اهتمام داشته، اما به ویژه در پنجاه ساله اخیر عنایت بدان در ایران روز افزون بوده است. اصلا این متن که به عنوان دعای ندبه مشهور است، از سده ششم قمری به بعد در میان شماری از شیعیان از شهرتی برخوردار بوده و خاصه ابن طاووس در شهرت بخشی بدان اهتمام ورزیده بوده است. بدین ترتیب اصل این متن در کتابهای حدیثی و یا ادبیات غیبت متعلق به دوران عصر غیبت صغری و اوائل دوران غیبت کبری که از پیش از سده ششم قمری در دست است، نقل نشده و نخستین بار در کتاب المزار ابن المشهدی این متن ارائه شده و بعدا چنانکه گفتیم از طریق ابن طاووس از شهرت بیشتری برخوردار شده است. البته ناگفته نماند که ابن المشهدی که ظاهرا منبع نقل ابن طاووس هم بوده، خود واسطه ای را در نقل این دعا نام می برد که او از عالمان امامی در اوائل سده پنجم قمری بوده است، به نام ابو الفرج محمد بن علی‌ بن یعقوب‌ بن اسحاق ‌بن ابی قرّه القنائی الکاتب که این متن را روایت کرده بوده است. این شخص که اصلا از خاندانی مسیحی نسطوری در دیر قنّای عراق (در جنوب بغداد و بر کرانه دجله) بوده مورد توثیق نجاشی قرار گرفته و درباره او نجاشی می نویسد که بسیار حدیث شنید و بسیار هم حدیث نوشت و خود از وراقان مجالس حدیث بوده و کتابهای حدیثی را برای اصحاب امامیه کتابت و آماده سازی می کرده است. نجاشی می گوید که این شخص در مجالس حدیث با وی مشارکت و همراهی داشته است. پس بنابراین ابن أبی قرّه همعصر و محتملا اندکی بزرگتر از نجاشی بوده و جالب اینکه به کتابهای دعا و اعمال و مناسک دینی توجه داشته و چندین کتاب در این زمینه نوشته بوده است. محتملا دعای ندبه نیز بخشی از یکی از آثار او (شاید کتاب عمل یوم الجمعه) را تشکیل می داده است. او علاوه کتابی در معرفی مشایخ و رجال ابو المفضل شیبانی داشته است که خود این ابو المفضل در روایت احادیث شیعی گاه محل اتهام از سوی رجالیان شیعی بوده است (در مجموع نک: نجاشی، ص ۳۹۸). تألیفات ابن أبی قرّه گرچه امروزه در اختیار نیست، اما بخشی از آنها در اختیار ابن طاووس بوده و او مکرر از این کتابهای دعائی، در آثار خود نقل می کند که اتان کالبرگ به این روایات و منابع در کتابش اشاره کرده است (البته دعای ندبه را ابن طاووس مستقیما از تألیفات و نسخه های کتابهای این دانشمند در اختیار نداشته و نقل او با واسطه بوده است). ابن أبی قرّه البته دعای ندبه را خود به نقل از کتابی از ابو جعفر محمد بن الحسین بن سفیان البزوفری نقل می کرده است؛ کتابی که محتملا در زمینه غیبت بوده و البته احادیثی به نقل از او در زمینه غیبت در اختیار است و کاملا پیداست که وی به این دست احادیث دلبستگی داشته است. درباره این بزوفری اطلاعات بسیار اندک است و البته ریشه آن این است که مستقلا در کتابهای متقدم رجالی نامش مذکور نیست، اما روشن است که او از خاندان برجسته بزوفری بوده و روایت شیخ مفید از او نیز به شکل محدود گزارش شده است. درباره هویت این شخص نیز تاکنون مطالعاتی سامان گرفته و رجال شناسان شیعی متأخر کم و بیش به مناسبت ذکر نام او بحثهایی درباره هویت او و اینکه چرا نامش در کتابهای رجالی مستقلا ذکر نشده، ارائه کرده اند (درباره او مفصلا در مقاله مربوط به فضل بن شاذان سخن گفته ام، نک: همین سایت). متأسفانه نقل ابن المشهدی اجازه نمی دهد بدانیم منبع و سند بزوفری در نقل روایت دعای ندبه چه بوده است؛ اما ظاهرا آنطور که پس از این خواهیم گفت این متن در زمان بزوفری، یعنی در نیمه سده چهارم از شهرت برخوردار بوده و او نیازی به ذکر منبع خود نمی دیده است. محتملا این متن بدون انتساب به امامان در جامعه امامیه عصر غیبت صغرا شهرت داشته و شاید خود بزوفری هم در روایت و رواج آن و شاید حتی تنظیم و پیشنهاد آن نقشی مهم داشته است. اینکه در آثار دوران آغازین غیبت و نیز در آثار شیخ مفید و شیخ طوسی متن این دعا نقل نشده (گو اینکه بزوفری را می شناخته اند و دست کم با برخی روایات و دفاتر حدیثی او آشنا بوده اند)، دلیلی بر عدم اصالت متن نیست، بلکه از این دست متون محتملا در آن دوران نمونه های دیگری هم بوده و شاید به دلیل شهرت متن در میان عامه شیعه نیازی به ثبت آن در کتابها نبوده است. نکته ای که باید اینجا تذکر دهم شهرتی است که بعضا درباره دعای ندبه وجود دارد و آن اینکه این دعا را منتسب به امام صادق می دانند، که البته انتسابی است بی دلیل (مقایسه شود با آنچه علامه مجلسی در زاد المعاد بیان فرموده است). اما در مورد اینکه متن این دعا انشای امام غائب است ظاهرا به عبارتی از بزوفری استناد شده که در آن این دعا را “دعاء للصاحب” خوانده است، در حالی که مقصود دعا برای آن حضرت است و نه انشای امام غائب.

به هر حال برخی از عالمان امامیه اصرار داشته اند که متن دعای ندبه را متنی مأثور از امامان قلمداد نمایند، و برخی دیگر آن را متنی متعلق به حلقه وکلا و نائبان اربعه و خاصه در دوران غیبت صغرای حضرت دانسته اند. ما طبعا بر اساس اسناد موجود نمی توانیم به روشنی در این باره ابراز نظر قطعی کنیم، اما از ظواهر این متن و صرفا از نقطه نظر تحلیل تاریخی می توان گفت که این متن در شکل فعلی آن متنی است که ظاهرا حال و هوای عصر آغازین غیبت را تداعی می کند و انتساب آن به امامان دوران پیش از غیبت ظاهرا باید منتفی تلقی شود، گو اینکه همین بررسی نشان می دهد که این متن باید ریشه در متنهایی داشته باشد که متعلق به دوران کهنتری بوده که عقاید شیعیان نسبت به ظهور قائم و غیبت او را تداعی می کرده است. از دیگر سو باید گفت که همین تحقیق نشان می دهد که این متن متنی بوده است متداول (دست کم نزد گروههایی از شیعیان) و محتملا دلیل اینکه بزوفری سند آن را نقل نکرده بوده نیز همین بوده و از آنجا که نوعی ارتباط میان خاندان بزوفری با مسائل عصر غیبت و نواب خاصه برقرار بوده، به هیچ روی بعید نیست که این متن به عنوان یک متن پیشنهادی از سوی دستگاه وکالت خاصه، برای شیعیان عنوان شده بوده و بر قرائت آن سفارش شده بوده است؛ به ویژه همانطور که خواهیم دید این متن متنی است به سبک مرامنامه نویسی های فرقه ای و مکتبی که محور اصلی آن را روایتی از “تاریخ قدسی” و ارائه تفسیری از آنچه “تاریخ”/ پیشینه آرمانها و سیره رهبران مکتب قلمداد می شود و علاوه بر آن تبیین “سیره عملی” امام / رهبر و در بافتی آخر الزمان اندیشی و اسکاتولوژیک تشکیل می دهد . در این دست متون کوشش می شود که این چارچوب در ضمن ارائه بندهای “اعتقاد ن