پاورپوینت کامل جهادگرایی، ادغام و فرهنگ ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جهادگرایی، ادغام و فرهنگ ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جهادگرایی، ادغام و فرهنگ ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جهادگرایی، ادغام و فرهنگ ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

تقریبا همه این را متوجه شده‌اند، که ما مشکلی داریم؛ در واقع بیشتر از یک مشکل و به عبارت دیگر کلافی سردرگم از مشکلات. در هلند حزب آزادی[۱] خیرت ویلدرز[۲] نشانه‎ای برای نارضایتی گسترده از اوضاع اجتماعی، بویژه سیاست مهاجرت است. در فرانسه جبهه‎ی ملی [۳]موفق شده است که حزب اصلی باشد، و در بریتانیا حزب استقلال انگلستان[۴] دیگر احزاب را به ترس و وحشت می‎اندازد.

تقریبا همه این را متوجه شده‌اند، که ما مشکلی داریم؛ در واقع بیشتر از یک مشکل و به عبارت دیگر کلافی سردرگم از مشکلات. در هلند حزب آزادی[۱] خیرت ویلدرز[۲] نشانه

‎

ای برای نارضایتی گسترده از اوضاع اجتماعی، بویژه سیاست مهاجرت است. در فرانسه جبهه

‎

ی ملی [۳]موفق شده است که حزب اصلی باشد، و در بریتانیا حزب استقلال انگلستان[۴] دیگر احزاب را به ترس و وحشت می

‎

اندازد. در یونان حزب نئوفاشیستی طلوع طلایی[۵] و حزب پوپولیستی دست راستی یونانی

‎

های مستقل[۶] در انتخابات موفق شدند. در آلمان پگیدا[۷]، لگیدا[۸] (“اروپاییان میهن پرست علیه اسلامی کردن غرب”) و دیگر جنبش

‎

های مردمی ماهیت فرهنگی- سیاسی انتقادی شان را، که پیرامون بیگانه هراسی و اسلام هراسی شکل گرفته

‎

است، به شدت اظهار می

‎

کنند. حزب پوپولیستی آ اف د “آلترناتیو برای آلمان[۹]” نیز تا حدودی به دلایل تاکتیکی و تا حدی از سر اعتقاد همین وضع را دارد. تحریک مردم و حمله به یهودیان در اروپا در سال

‎

های اخیرافزایش یافته است. در کنار رشد پوپولیست

‎

های دست راستی و احزاب راست افراطی و جنبش

‎

ها، نمی

‎

توان از افراطگرایی برخی گروه

‎

های مهاجر چشم پوشی کرد. تشکیل

‎

محله

‎

های مهاجرنشین[۱۰] و فقیرسازی[۱۱] منجر به ناآرامی می

‎

شود، ناآرامی

‎

هایی که بیشتر جوانان درگیر آن هستند (۲۰۰۵ به طور ویژه در پاریس، ۲۰۰۷ در ویر لو بل[۱۲]، ۲۰۱۰ در گرنوبل[۱۳] و یا ۲۰۱۲ در آمین[۱۴])، البته نه فقط در حومه

‎

ی شهرهای فرانسه. دیگر کشورها هم خودشان را رودرو با بحرانی می

‎

بینند که توسط عوامل اجتماعی و فرهنگی مرتبط با کاستی

‎

های سیاست

‎

های ادغام در گذشته ایجاد شده است.

۳۵۰۰ جهادگرای اروپایی

طغیان جهادگرایی زنگ خطر را به صدا درآورده است و پیش از این در شهرهایی چون مادرید، لندن، پاریس، بروکسل و کپنهاگ به اقدامات تروریستی منجر شده است. در این میان، قبلا بیش از ۳۵۰۰ جهادگرای اروپایی (بیش از یک سوم آنها از فرانسه، حدود ۷۰۰ نفر از آلمان، رقمی در همین حدود از بریتانیا و پس از آن از بلژیک) به سوریه و عراق سفر کرده

‎

اند، تا در آنجا به گروه

‎

های افراطی همچون دولت اسلامی و جبهه

‎

ی نصرت ملحق شوند.

روی هم رفته پدیده

‎

های افزایش تندروی

‎

ها و دیدگاه

‎

های پوپولیستی دست راستی با تقویت همزمان گرایش

‎

های جهادی و سلفی در اروپا، نه تنها نشان دهنده

‎

ی طیف فرهنگی جوامع اروپایی، بلکه همچنین نشانه

‎

ی بحرانی است که مشکلات بنیادی در جوامع ما را اثبات می

‎

کند.

بیگانه هراسی، نژادپرستی، سلفی‌گری و جهادگرایی پدیده

‎

هایی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی هستند. آن

‎

ها اندیشه

‎

ی خشن “ما در برابر آن

‎

ها” را با طرحی از مشکلات فردی یا اجتماعی با تصویری از دشمن مشترک درمی

‎

آمیزند.

شایان ذکر است که دشمنی علیه برخی گروه

‎

ها به وضوح به اینکه آن

‎

ها سهم بزرگتری از جمعیت را دارند و یا به طرز چشمگیری رشد خواهند کرد، بستگی ندارد. بر این اساس سهم یهودیان در فرانسه در حدود کمتر از یک و در آلمان کمتر از یک چهارم درصد از جمعیت، و سهم مسلمانان در ساکسن[۱۵]، که حرکت پگیدا لگیدا در آنجا توجه زیادی را جلب کرده است، ۰,۱ درصد است.

دست کم در آلمان به نظر می

‎

رسد که این

‎

طور باشد: اسلام هراسی در جایی رشد کرده است که در عمل مسلمانی وجود ندارد. این نخستین نشانه

‎

ی آن است که برداشت

‎

های سیاسی فرهنگی یگ گروه به مراتب مهم

‎

تر از ارتباط و شخصیت گروه در زندگی واقعی است. آشکارا در جامعه مشکل

‎

ها و تضادهای اساسی وجود دارد، که این مشکل

‎

ها به گروه

‎

های مشخصی -مثلا خارجی

‎

ها، یهودی

‎

ها، نامعتقدان[۱۶]، همجنسگراها و یا مسلمان

‎

ها- معطوف می

‎

شود. بنابراین چنین پدیده

‎

ی سیاسی و فرهنگی استثنا را باید به عنوان نشانه

‎

های بحران، بدون در نظر گرفتن گفتمان

‎

ها و طرز تفکرهای مشابه در] یک[ سطح اهمیت، جدی گرفت.

دقیقا در همین جا نیز بزرگترین دشواری پرداختن سازنده به این پدیده

‎

ها قرار دارد: بی

‎

شک بیگانه هراسی و جهادگرایی پدیده

‎

های فرهنگی هستند؛ اما پدیده هایی که نه تنها فرهنگی هستند، بلکه با مسئله

‎

های اجتماعی و سیاسی هم ارتباط تنگاتنگ دارند و به همین خاطر است که این پدیده‌ها را نمی

‎

توان با درمان

‎

های ظاهری فقط از طریق سیاست

‎

های فرهنگی محض مانند برنامه

‎

های آموزشی، تحصیلات و گفتگوهای بین فرهنگی درمان کرد. بنابراین، این برنامه

‎

ها و اقدامات در صورتی که مجزا باشند و توسط اقدامات اجتماعی و سیاسی کامل نشوند، اثرات بسیار کمی خواهند داشت.

اجازه دهید مثالی ازمشکل افزایش سلفی

‎

گری وجهادی

‎

گری دراروپا را مطرح کنم. آنها عمدتا با سه گروه اجتماعی مرتبط هستند: مهاجرانی از خاورمیانه، که به طور موقت در اروپا اقامت دارند؛ فرزندان یا نوه

‎

های خانواده

‎

های مهاجر مسلمان، که در اروپا متولد و بزرگ شده

‎

اند؛ و نوکیشان اروپایی، که به اسلام گرویده

‎

اند. باید خاطرنشان ساخت، که افراطی

‎

ها در هر سه گروه تنها اقلیت ناچیز کوچکی را تشکیل می

‎

دهند.

اعضای تندرو دو گروه اخیر بیشترین مشکلات را از نظر کمی و کیفی ایجاد می

‎

کنند. این بدان معناست که گرچه سلفی

‎

گری و جهادی

‎

گری در اروپا ممکن است با مسائل خارجی و بین المللی مرتبط باشند، اما پدیده

‎

ای وارداتی نیستند و از خود جامعه

‎

ی اروپا سرچشمه می

‎

گیرند. شرایط و اوضاع برای این افرطی

‎

گری

‎

ها در خانه مهیا می

‎

شود و تنها نمود فرهنگی آن است که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از گفتمان

‎

ها و مسائل در خاورمیانه یا جنوب آسیا تاثیر می

‎

پذیرد.

عاملان اجتماعی افراطگرایی در آلمان به طور عمده یا آلمانی تبارها و شهروندان آلمان و یا حداقل دانشجویان[۱۷] هستند. این ]موضوع[ به شکاف

‎

های اجتماعی و فرهنگی در جامعه

‎

ی آلمانی اشاره دارد، که ممکن است عمیق شوند، تغییر رنگ دهند و از نظر فرهنگی از طریق عوامل مرتبط با تعارضات خارجی ابراز شوند، اما توسط آنها ایجاد نمی

‎

شوند. این وضعیت در کشورهای اروپایی دیگر، مانند فرانسه، بریتانیا یا بلژیک مشابه است، اگرچه این روند در بریتانیا کمتر اعلام می

‎

شود.

وقتی به صحنه

‎

های سلفی

‎

گری و بویژه جهادگرایی در بیشتر کشورهای اروپایی توجه می

‎

کنیم، روشن می

‎

شود که بیشتر طرفداران آنها، برخلاف بسیاری از کادرهای سلفی در خاورمیانه، زندگی سختی دارند. در بسیاری از موارد -بالاتر از میانگین-، تندروهای سلفی، به ویژه آنهایی که متعلق به گروه

‎

های مرتبط با القاعده هستند، کسانی که می

‎

خواهند به دولت اسلامی[۱۸] بپیوندند و یا از آنها طرفداری می

‎

کنند، افرادی هستند که سابقه

‎

ی تحصیلی ضعیف، موفقیت متوسط یا پایین شغلی و حداقل ]سابقه

‎

ی[ یک دوره فعالیت‌های مجرمانه (اغلب کوچک) دارند.

من-ناتوان و نداشتن دورنما [۱۹]

برخی از وابستگان سلفی و جهادگراهای امروزی تجربه

‎

هایی در زمینه

‎

ی سوء مصرف الکل یا مواد مخدر دارند و در کل زندگی

‎

ای داشته

‎

اند که از ایده آل

‎

های امروزی آنها بسیار دور است. من-ناتوان، نداشتن دورنما و احساس ناکامی آنها را به این سمت سوق داده است که یا فعالانه به دنبال دورنماهای جدید و بهتری از زندگی باشند، یا پذیرای ایده

‎

هایی از خارج باشند که به آنها قول زندگی درست و بهتری را می

‎

دهد. علاوه براین، همیشه عوامل احساسی شخصی، همچون جستجو به دنبال به رسمیت شناخته شدن و صمیمیت و جستجوی جانشینی برای خانواده به واسطه‌ی پرداختن به گروه واقعی همسالان و/یا جماعتی خیالی از “مومنان راستین[۲۰]” وجود دارد.

واضح است که تنها یک راه به سوی افراط

‎

گرایی وجود ندارد و به همان اندازه روشن است که در اغلب موارد چندعامل باید در یک زمان اتفاق بیفتد. با این حال، به نظر می

‎

رسد که اکثریت قابل توجه سلفی

‎

های سیاسی و جهادی در اروپا از روشنفکرها، پزشک

‎

ها، وکیل

‎

ها و همچنین از صنعتگرهای موفق یا بازرگان

‎

ها نیستند، بلکه عموما افرادی هستند که به لحاظ اقتصادی-اجتماعی، اجتماعی و تا حدودی فرهنگی به صورت عینی و عملی یا ذهنی به حاشیه رانده شده

‎

اند.

در چنین موقعیتی از ضعف واقعی یا پنداشتی، پیشنهادهای سیاسی و جهادگرایانه

‎

ی سلفی می

‎

تواند جذاب به نظر برسد: اعضا در کنار مشارکت در گروه همسالان “برادران”[۲۱]، خودشان را در مقابل دیگران (مسلمانان غیرسلفی، یهودی

‎

ها، مسیحی

‎

ها، خداناباورها، سکولارها، جامعه

‎

ی آلمانی) به عنوان “قوی”، به عنوان نخبه برتر می‌پندارند. اکنون اینگونه آنها احساس و باور می

‎

کنند که به جای بازندگان فردی، پیشگامان جمعی هستند و این گزینه ای است که به طور ویژه برای افراد ضعیف النفس و کسانی که فکر می

‎

کنند جایی در جامعه ندارند، جذاب است. آشیانه

‎

ای که توسط جماعت توطئه

‎

گران “برادران” آماده شده است این افراد را گرم و امن نگه می

‎

دارد و این ادعای نخبه گرایانه، که در دریایی از بی

‎

ایمانی، اعتقاد حقیقی را نشان دادن و تا کسب موفقیت هر ریسکی را به جان خریدن، به این افراد شکست خورده حس معنا و اهمیت داشتن می

‎

دهد.

در یک مفهوم گسترده

‎

تر، همه

‎

ی اینها، حتی در سطح خیلی شخصی نیز، نمودهای فرهنگی هستند. شرایط پیدایش این نمودها در ابتدا با خدا و یا الهیات کاری ندارد و در واقع مختص اسلام هم نیستند، بلکه کمبودهایی را بیان می

‎

کنند که به گروه

‎

های ضعیف اجتماعی غیرمسلمان و افراد مربوط می

‎

شود.

عدم امنیت شخصی و اجتماعی، نداشتن دورنمای عینی و ذهنی، جستجوی معنا در زمان احساس پوچی، حس عدم هویت و ضعف نفس، همه در ابتدا فاکتورهای غیردینی هستند که از زمینه

‎

های شخصی و اجتماعی نشات می

‎

گیرند، تا از بستر دینی و الهیاتی. هرچند که این فاکتورها می

‎

توانند در را به روی افراط

‎

گرایی مذهبی (و همچنین غیرمذهبی) بگشایند.

بنابراین تصادفی نیست، که بسیاری از عوامل توصیف کنند

‎

ه

‎

ی افراط

‎

گرایی نزد تندروهای دست راستی و یا اراذل و اوباش هم نقش مهمی بازی می

‎

کنند. مشابهت

‎

های دیگر شامل تاکید بیش از حد بر مردانگی و “قدرت”، کاهش ضمنی و آشکار ارزش زنان و “دیگران”، گروهای دیگر و غیرخودی، تاکید بر اراده و داشتن پیشینه

‎

ای از خشونت و همچنین تمایل به خشونت است.

به طور خلاصه می‌توان گفت: سلفی

‎

گری تنها اقتباس فرهنگی مناسب افراط

‎‎‎‎‎

گرایی دست راستی است. افراد با پیشینه

‎

ی مهاجرت از ترکیه، کشورهای عربی و پاکستان، برایشان سخت است “نژاد سفید”، “آلمانی” یا “یونانی” را ستایش کنند،] البته این موضوع[ به غیر از مسائل اجتناب ناپذیر]دیگری مانند [ به دست آوردن اعتبار و پذیرش در بین افراط

‎‎‎

گراهای دست راستی است. افراطگرایی سلفی یا جهادگرا در ایجا جایگزین کاملی برای تحقق عملکردهای سیاسی-روانی یکسان است، که در آن به جای “نژاد” و “آلمانی بودن” به یک اجتماع دینی خاص ارجاع داده می شود -یک “جامعه ی خیالی[۲۲]” در معنای مورد نظر استاد علوم سیاسی آمریکایی بندیکت اندرسن[۲۳].

“فرهنگ

‎

” دست راستی یا سلفی رخدادهای ایزوله شده

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.