پاورپوینت کامل آری گفتن به زندگی فقط با انحلال رنج امکان دارد ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آری گفتن به زندگی فقط با انحلال رنج امکان دارد ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آری گفتن به زندگی فقط با انحلال رنج امکان دارد ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آری گفتن به زندگی فقط با انحلال رنج امکان دارد ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

نیچه یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان قرن نوزدهم است، او اندیشمند را با نیزه‌ای مقایسه می‌کند که طبیعت افکنده است و اندیشمندی دیگر آن را برمی‌گیرد تا جایی دیگر پرتاب کند. بنا بر نظر او، فیلسوف نه سرمدی است و نه تاریخی، بلکه همواره نابهنگام است. نیچه هیچ پیش‌گامی ندارد، او گذشته از پیشاسقراطیان باستانی فقط یک نفر را پیش‌گام خود می‌داند: اسپینوزا. فلسفه‌ی نیچه حول دو محور بزرگ سامان می‌یابد، محور نخست به نیروها می‌پردازد و گونه‌ای نشانه‌شناسی را شکل می‌دهد، بر اساس این محور، پدیده‌ها، سازمان‌ها، جوامع، آگاهی‌ها و ذهن‌ها نشانه یا به بیان دقیق‌تر علامت هستند و وضعیت نیروها ر ا نشان می‌دهند؛ مفهوم فیلسوف در مقام فیزیولوژیست و پزشک از همین جا نشئت می‌گیرد.

نگاهی به کتاب نیچه و فلسفه‌ی ژیل دلوز، ترجمه‌ی عادل مشایخی؛

نیچه یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان قرن نوزدهم است، او اندیشمند را با نیزه‌ای مقایسه می‌کند که طبیعت افکنده است و اندیشمندی دیگر آن را برمی‌گیرد تا جایی دیگر پرتاب کند. بنا بر نظر او، فیلسوف نه سرمدی است و نه تاریخی، بلکه همواره نابهنگام است. نیچه هیچ پیش‌گامی ندارد، او گذشته از پیشاسقراطیان باستانی فقط یک نفر را پیش‌گام خود می‌داند: اسپینوزا. فلسفه‌ی نیچه حول دو محور بزرگ سامان می‌یابد، محور نخست به نیروها می‌پردازد و گونه‌ای نشانه‌شناسی را شکل می‌دهد، بر اساس این محور، پدیده‌ها، سازمان‌ها، جوامع، آگاهی‌ها و ذهن‌ها نشانه یا به بیان دقیق‌تر علامت هستند و وضعیت نیروها ر ا نشان می‌دهند؛ مفهوم فیلسوف در مقام فیزیولوژیست و پزشک از همین جا نشئت می‌گیرد. در مورد هر چیزی می‌توان پرسید مستلزم چه وضعیتی از نیروهای بیرونی و درونی است. نیچه سنخ‌شناسی کاملی از نیروهای کنشگر، کنش‌پذیر و واکنشگر را متمایز می‌کند و ترکیب متغیرهایشان را مورد تحلیل قرار می‌دهد. نوآوری نیچه تشخیص سنخی از نیروهای واقعاً کنشگر است. (ص ۱۸)

دو مفهوم بزرگ انسانی واکنشگرانه، کینه‌توزی و وجدان معذبند؛ کینه‌توزی و وجدان معذب، بیانگر پیروزی نیروهای واکنشگر در انسان است. دومین محور به توان

strength

می‌پردازد و گونه‌ای اخلاق، گونه‌ای هستی‌شناسی را شکل می‌دهد، با توان است که فرد به آری‌گویی و «نه‌گویی» می‌پردازد؛ بنابراین توان چیزی نیست که خواست یا اراده می‌خواهد، بلکه کسی است که درخواست می‌خواهد. تبدیل پرسش چیست؟ به «چه کسی» یکی از بدیع‌ترین ویژگی‌های فلسفه‌ی نیچه است. در جواب خواهیم گفت: «آن‌که… » این «آن‌که» نه به یک فرد یا شخص بلکه به یک رویداد اشاره می‌کند، یعنی به نیروهایی که در یک قضیه یا پدیده با یکدیگر در نسبت هستند. توان -آن‌که- همواره دیونیزوس است، نقاب یا چهره‌ای از دیونیزوس، یک آذرخش. (ص ۲۰)

هیچ‌کس چون نیچه نقد هویت/این‌همانی را پیش نرانده است. برداشت او از مفهوم «بازگشت جاودان» این نیست که بازگشت جاودان دایره‌ای است که سبب بازگشت همان می‌شود، بازگشت جاودان دقیقاً برعکس این است، به‌زعم نیچه فقط چیزی شایسته بازگشت است که به کامل‌ترین معنای کلمه می‌شود، فقط کنشگری و آری‌گویی بازمی‌گردند، این‌همانی (هویت) در تقابل با شدن است. بازگشت جاودان با استحاله در پیوند است با شدن؛ کسی که در طلب جاودانگی است به شدن می‌اندیشد نه به بودن، به زندگی آری می‌گوید و با آری‌گویی لحظه را خلق می‌کند و فراانسان محتوایی جز این ندارد. هیچ رابطه‌ی مثبتی میان نیچه و خواننده‌اش ممکن نخواهد بود، اگر خواننده اصرار ورزد که الف: برده‌ی نیچه‌ای را کسی ببیند که زیر استیلای یک ارباب است و سزاوار این وضعیت است؛ ب: خواست توان را خواستی بفهمد که توان را می‌خواهد و می‌جوید؛ ج: بازگشت جاودان را بازگشت ملال‌آور همان تصور کند؛ د: فراانسان را همچون نژاد مفروضی از اربابان تصور کند. چنین خوانشی نیچه را یک هیچ‌انگار یا بدتر از آن همچون یک فاشیست یا در بهترین حالت همچون پیشگویی تاریک‌اندیش و ارعاب‌گر پدیدار خواهد ساخت. نیچه این را می‌دانست او سرنوشتی را که در انتظارش بود، می‌دانست، به همین خاطر کنار «زرتشت» بوزینه یا «دلقک» را قرار داد و اعلام کرد که زرتشت را با بوزینه‌اش (یک فاشیست، یک دیوانه، یک پیشگو) اشتباه خواهند کرد.

نیچه مفهوم هیچ‌انگاری را خلق کرد، به‌زعم او هیچ‌انگاری حرکتی بود که داشت تاریخ را درمی‌نوردید، هیچ‌انگاری به‌زعم او پیروزی نیروهای واکنشگر است، یا بر اساس امر نه‌گویانه درخواست توان. او استحاله را در تقابل با هیچ‌انگاری قرار داد، او کنشگر می‌خواهد نه واکنشگر، شدن را می‌خواهد نه بودن را. فراانسان محصول شدن کنشگری است نه بودن. نیچه اندیشه را از مبنای حقیقت و خطا گسست، اندیشه را به گونه‌ای تأویل و ارزیابی می‌کند؛ حاصل کار او اندیشه-حرکت است. فلسفه‌ی او با هنرهای حرکت‌مندی چون تئاتر و رقص و موسیقی نسبتی جدید پیدا می‌کند. (ص ۲۲) کتاب چنین گفت زرتشت را نمی‌توان خواند مگر به‌منزله‌ی اپرایی مدرن و فقط در قالب اپرا است که می‌توان این کتاب را دید و شنید. (ص ۲۲)

بزرگ‌ترین درس نیچه این است که اندیشیدن آفریدن است، اندیشیدن تاس ریختن است، معمای بازگشت جاودان از همان آغاز این بود. یکی از محرک‌های اصلی نیچه این است که کانت نقد حقیقی را پیش نبرد، زیرا او نتوانست مسئله‌ی نقد را در سطح ارزش‌ها مطرح کند، درحالی‌که ارزش‌ها همسانگری و فرمان‌برداری جدیدی را به وجود آورده‌اند. نقد ارزش‌ها تحقق راستین نقد است، فلسفه‌ورزی با ضربه‌های چکش در واقع مستلزم واژگون‌سازی انتقادی است، باید ارزش‌های سنتی فروکوبیده و ارزش‌های جدید خلق شوند. او به کانت و شوپنهاور حمله می‌برد، آن‌ها را کارگران فلسفه می‌نامد چون ارزش‌ها را از نقد مصون می‌دارند؛ همچنین بر فایده‌گرایان نقد وارد می‌کند و آن‌ها را دانشوران می‌نامد. فیلسوف یک تبارشناس است نه یک قاضی دادگاه به سبک کانت یا یک مکانیسین به سبک فایده‌گرا. فیلسوف کسی چون هزیود است. تبار خاستگاه ارزش‌هاست، به معنای خاستگاه یا زایش است. نیچه نقد را یک کنش می‌داند و کنشگری نقد را با انتقام، بغض یا کینه‌توزی در تقابل قرار می‌دهد. زرتشت را در سراسر کتاب چنین گفت: زرتشت، بوزینه‌اش، دلقکش و دیوش تعقیب می‌کند، اما همان‌قدر که بوزینه با زرتشت فرق دارد انتقام و کینه‌توزی نیز با خود نقد فرق دارند.

معنا: معنای یک چیز را هرگز درنخواهیم یافت اگر ندانیم چه نیرویی آن را تصاحب می‌کند، از آن بهره می‌گیرد، آن را به تصرف درمی‌آورد یا در آن به بیان درمی‌آید. یک پدیده نه یک نمود (در تقابل با بود و یا ذات) و نه حتی یک پدیدارشدگی بلکه یک نشانه است، یک علامت که معنای آن در نیرویی بالفعل نهفته است. فلسفه سراسر علامت‌شناسی و نشانه‌شناسی است. نیچه ثنویت متافیزیکی نمود و ذات، همچنین رابطه‌ی علمی معلول و علت را با هم‌بستگی پدیده و معنا جایگزین می‌کند، هر نیرویی تصاحب مقداری از واقعیت، استیلابران و بهره‌کشی از آن است (معنای انسان چیرگی بر واقعیت، استیلای آن و بهره‌کشی از آن است، چیرگی بر زندگی و بهره‌کشی از آن…). نیچه می‌گوید: هر منقاد کردن و هر استیلایی تأویلی جدید است.

کثرت‌گرایی و نیچه: کثرت‌گرایی شیوه‌ی واقعاً فلسفی اندیشیدن است. شیوه‌ای که فلسفه ابداع کرده است: یگانه ضامن آزادی … یگانه اصل بی‌خدایی ستیزه‌جو. خدایان مرده‌اند: اما آن‌ها از خنده مرده‌اند، خنده از شنیدن اینکه یک خدا خود را خدای یگانه می‌خواند: «آیا خدایی آن نیست که خدایان باشند، نه یک خدا؟» نیچه به کثرت بی‌سروصدای معناهای هر رویداد باور دارد … هیچ رویداد، پدیده، کلمه و نیز اندیشه‌ای نیست که معنایش بس‌گانه نباشد، معنای هر چیزی بستگی به این دارد چه نیروهایی (خدایانی) تصرفش می‌کنند. هگل با یک‌سان شمردن کثرت‌گرایی با آگاهی ساده‌لوحی که مانند کودکی که حقیرترین نیازهایش را با لکنت به زبان می‌آورد به گفتن «این، آن، اینجا، اکنون» بسنده می‌کند. می‌خواهد کثرت‌گرایی را مضحک جلوه دهد. در این ایده کثرت‌گرا که یک چیز معناهای کثیر دارد، در این ایده که چیزهای کثیر وجود دارد و چیزی واحد می‌تواند «این و سپس آن» باشد، می‌توانیم بلندمرتبه‌ترین پیروزی فلسفه را ببینیم. (ص ۳۰)

بزرگ‌ترین هنر فلسفه هنر تأویل است. یک چیز به تعداد نیروهایی که می‌توانند تصرفش کنند معنا دارد. نیروهایی وجود دارند که نمی‌توانند چیزی را تصرف کنند مگر با دادن معنایی محدودکننده و ارزش منفی به آن چیز. در میان تمام معناهای یک چیز معنایی را ذات می‌نامیم که نیرویی دارای بیشترین قرابت با آن چیز به آن بخشیده است. دین معنای واحدی ندارد زیرا به نوبت به خدمت نیروهایی بس‌گانه درمی‌آید.

یک نیروی جدید نمی‌تواند پدیدار شود و ابژه‌ای را تصاحب کند