پاورپوینت کامل عوامانه شدن؛ خطر عمومی سازی فلسفه ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عوامانه شدن؛ خطر عمومی سازی فلسفه ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عوامانه شدن؛ خطر عمومی سازی فلسفه ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عوامانه شدن؛ خطر عمومی سازی فلسفه ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

چگونه فلسفه که همواره در جستجوی نفی ابتذال وایصال به حقیقت بوده است، ابزاری برای بروز ابتذال می‌شود؟ ابتذال درحیات عمومی فلسفه ناشی از نادیده انگاشتن ارزشهایی است که توسط فلسفه مهم بوده است.

چگونه فلسفه که همواره در جستجوی نفی ابتذال وایصال به حقیقت بوده است، ابزاری برای بروز ابتذال می‌شود؟ ابتذال درحیات عمومی فلسفه ناشی از نادیده انگاشتن ارزشهایی است که توسط فلسفه مهم بوده است.

سقراط، به عنوان اولین کسی که واژه «فلسفه» را تثبیت کرد، بر خلاف سوفیست‌ها که حقیقت را در چنگ آدمی می‌دانستند رسالت خود را بر مبنای جمله‌ سروشِ معبد ِدلفی که سقراط را داناتر از همه می‌دانست، رسواسازیِ ابتذالِ دانانمایان و مدعیانِ ایصال به حقیقت می‌دانست. «سقراط از همه داناتر است چون می‌داند که نمی‌داند.»سقراط، این دانستنِ ندانستن را در خدمت گسترش این دانایی قرار داده و در نهایت در این مسیر جان خودش را هم از دست می‌دهد. او قهرمان پرسش است. کسی که می‌پرسد تا حقیقت را از بطن مخاطب خود به دنیا بیاورد و این‌چنین بود که کار خود را مامایی نام نهاد.

سقراط، قهرمان مبارزه با تعریف‌های سطحی و راه‌حل‌های دم‌دستی است. او هرگز به اولین پاسخ اکتفا نمی‌کند و پاسخ را برای یافتن پاسخ می‌کاود. او به سراغ شاعران و وکلا و اهل سیاست می‌رود تا ابتذالشان را به رخشان بکشد. محاورات افلاطونی سراسر گزارشی است از این تلاش ستودنی سقراط بزرگ. اما فلسفه به عنوان سلاح بزرگ ضد ابتذال گاه خود در معرض و ابزار ابتذال بوده است. به راستی چگونه فلسفه که همواره در جستجوی نفی ابتذال و ایصال به حقیقت بوده و هست ابزاری برای بروز ابتذال می‌شود؟ چرا گاه حقیقت، با حقارت هم‌آغوش می‌گردد؟

در تاریخ بوده‌اند فیلسوفانی که با عمومی‌سازی فلسفه مخالف بوده‌اند و گوش نامحرم را جای پیغام سروش نمی‌دانسته‌اند. تا جائی‌که دینانی در یادداشت چرا نباید فلسفه را عوام‌پسند کرد؟ (روزنامه شرق، ۲۵ مرداد ۱۳۸۴) می‌پرسد: چه‌طور مى شود غزالى، حجت الاسلامِ نظامیه بغداد، براى ابن رشد، شریر مى شود؟ و خود، از طرف ابن‌رشدپاسخ می‌دهد: «براى اینکه مسئله را که نزدیک برهان است یعنى مسائل عقلى را براى عوام گفته است. اینها را نباید براى مردم مى گفت. از این جهت مى گوید، شرور است که مردم را گمراه کرده است.»

در غرب هم نمونه‌هایی می‌توان اشاره کرد. هگل در مقدمه درس‌گفتارهای هایدلبرگ (۱۸۱۶) می گوید که من می خواهم صدای رسای فلسفه را به گوش کر زمانه برسانم. دکتر مرادخانی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی در مصاحبه با کتاب ماه فلسفه (شماره ۵۱، آذر ۱۳۹۰) این جمله را این‌گونه تعبیر می‌کند که «هگل، فلسفه را دچار نوعی بی اعتمادی از جانب فرهنگ عمومی آن دوره می داند یعنی شکاکیتی که از نظر هگل یک شکاکیت عوامانه است وگویی هر کسی می تواند راجع به فلسفه چیزی بگوید و فلسفه کانّه امرسهلی است. پس در واقع دغدغه هگل آن است که فلسفه را به عنوان نوعی مقوله فرهنگی احیا بکند، برای نجات فرهنگ از عوام‌زدگی و این را خودش در پیش گفتارها مطرح می کند.»

هرچند عمومی‌سازی با عوام‌زدگی متفاوت است ولی در تاریخ فلسفه هر دو و مخصوصا عوام‌زدگی مخالفانی داشته‌اند. اما با ظهور و رشد تکنولوژی‌های مرتبط با نشر و سیاست‌گذاری‌های مرتبط با آموزش و نشر، امکان دسترسی به آثار فلسفی در سطوح مختلف ایجاد شده است. در کنار گسترش صنعت نشر، میل به استفاده از پتانسیل‌های معناگرایانه در هنر، تبلیغات و ادبیات و به طور کلی میل به عمومی‌سازی فلسفه، ظهور شبکه‌های اجتماعی، نزدیک‌شدنِ عالَم فلسفه به علوم دیگر و خصوصا علوم انسانی و اجتماعی، حضور فلسفه‌ غرب در برخی مراکز آموزش علوم دینی یا حوزه های علمیه، سهل الوصل و فراگیرشدنِ آموزش و… اتفاقی افتاده که این عدمِ‌آشنایی منجر به نوعی شبهِ‌آشنایی شده و توهمِ فلسفیدن را برای عده‌ای رقم زده است.

در زندگی‌نامه خودنوشت و صادقانه شهید آوینی که دانشجوی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال‌های پیش ازانقلاب بوده اشاره می‌شود که کتاب «انسان تک ساحتی» هربرت مارکوزه را زیر بغل می‌زده تا این تصور را به وجود بیاورد که کتاب‌های فلسفی و عمیق می‌خواند. همه ما شاید کم و بیش با این ژست مواجه شده‌ایم. خودمان یا اطرافیانمان را در چنین وصفی، مشاهده کرده‌ایم. این‌روزها این تظاهر راحت‌تر شده است. حتی نیاز نیست کسی جلد کتابی فلسفی را دیده باشد. به راحتی جملات از جایی کپی شده و در جایی دیگر منتشر می‌شوند و زنده باد و لایک و کامنت دریافت می‌کنند.

محمدمهدی اردبیلی، پژوهشگر و مترجم حوزه فلسفه، در مصاحبه‌ای که درباره فیس‌بوک و فلسفه با ماهنامه انجمن جامعه شناسی ایران (شماره ۵۷، بهمن ماه ۱۳۹۲) داشته به این ابتذال اشاره می‌کند. او می‌گوید در این نوع مواجهه با فلسفه، و «در چنین حال و هوایی، پتانسیل تهی کردن همه چیز از محتوا و معنا وجود دارد.» او در درجه اول نه شبکه اجتماعی که «جمله قصار» را موطن شکل‌گیری ابتذال می‌داند و شبکه اجتماعی یکی از مناسب‌ترین مواضع انتشار جمله قصار به دلیل ماهیت سریع و مختصر بودن آن است.

ابتذال فلسفی به شبکه‌های اجتماعی منحصر نمی‌شود بلکه شبکه‌های اجتماعی امکان بروز و ظهور بیشتری را برای خودنمایی این ابتذال، فراهم آورده‌اند. به مشاهده اردبیلی «امروزه صفحات بسیار متعددی با همین عناوین ایجاد شده‌اند که کارشان منفک‌سازی یک جمله از بستر و بافتش و در نتیجه تحریف معنای آن است. به طور مثال جمله‌ای بی‌ربط از یکی از دشوارنویس‌ترین فیلسوف‌های تاریخ (مثلا نیچه یا کانت) در فیس‌بوک دست به دست می‌شود و لایک‌های مکرر دریافت می‌کند.» این نوع از مواجهه با فلسفه در همین سطح نمی‌ماند.

قبل از ظهور شبکه‌های اجتماعی، انتشار کتاب‌های شبه‌فلسفی رواج داشته و ظاهرا مورد پسند هم واقع می‌شده است. به گفته اردبیلی این اتفاق «علاوه بر شبکه‌های اجتماعی از روزنامه و کتاب‌های جیبی گرفته تا رادیو و تلویزیون و اخیرا حتی پایین فیش پرداختی فست‌فودها و آگهی‌های تبلیغاتی لوازم آرایشی نیز به چشم می‌خورد.» اما فیس‌بوک و به طور کلی شبکه‌های اجتماعی دست‌کم در تسریع و تسهیل این روند نقش جدی‌ای داشته است. اکثر این کتب جیبی عناوین آشنایی چون جملات حکیمانه و سخنان فلسفی داشته و لابه‌لای سخنان نیچه، کانت و رومن‌گاری، آل‌پ