پاورپوینت کامل هنر چیست؟ هنر اسلامی چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر چیست؟ هنر اسلامی چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر چیست؟ هنر اسلامی چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر چیست؟ هنر اسلامی چیست؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

هنر از منظر یونانیان: یونانیان برای هنر از واژه تخنه استفاده می کردند. این واژه همان گونه که در منابع ذکر شده همان «تکنیک» امروزی و به معنی ساختن است. در تاریخ فلسفه یونان، دموکریتوس (۴۸۰- ۳۸۰ ق.م) نخستین کسی است که هنر را تقلید از طبیعت دانسته است. البته آرای دموکریتوس در آثار فلاسفه بعدی و از جمله ارسطو نقل شده است. افلاطون را در تاریخ فلسفه نخستین کسی می دانند که به طور مستقیم به بحث درباره هنر و نقد آن پرداخت.

۱- هنر از منظر یونانیان: یونانیان برای هنر از واژه تخنه استفاده می کردند. این واژه همان گونه که در منابع ذکر شده همان «تکنیک» امروزی و به معنی ساختن است. در تاریخ فلسفه یونان، دموکریتوس (۴۸۰- ۳۸۰ ق.م) نخستین کسی است که هنر را تقلید از طبیعت دانسته است. البته آرای دموکریتوس در آثار فلاسفه بعدی و از جمله ارسطو نقل شده است. افلاطون را در تاریخ فلسفه نخستین کسی می دانند که به طور مستقیم به بحث درباره هنر و نقد آن پرداخت. از منظر وی هر پدیده ای در عالم ماده، نمونه ای در عالم مثال دارد و بنابراین تمام پدیده های طبیعی تقلیدی از آن الگوی اولیه در عالم مثل هستند. افلاطون هنر را یک مرحله پایین­ تر از طبیعت قرار می دهد زیرا به زعم وی تقلید از طبیعت (که خود تقلیدی از عالم مثال است)، در هنر به دور شدن از عالم مثال می انجامد و بنابراین شأن هنر پایین ­تر از طبیعت است. اما وی تمام هنرها را به یکباره رد نمی کند و با توجه به آثار اجتماعی و فرهنگی که هر پدیده هنری می تواند داشته باشد هنرها را دسته بندی می کند. به این ترتیب اگرچه شاعران را از مدینه فاضله می راند اما در این میان انواعی از شعر را که برای تربیت جوانان سودمند است، لازم و مفید می ­داند. همچنین در میان مقام های موسیقایی آنهایی را که سبب ایجاد شور حماسی می شوند رد نمی کند. بنابراین از نظر افلاطون هنر برای مقبول بودن الزاماً باید سودمند باشد. ارسطو بر خلاف استاد خود تعبیری تازه از تقلید ارائه کرد؛ بدین صورت که وی تقلید را به معنای ارائه امور کلی دانست و نه جعل واقعیت محسوس. ارسطو در رساله فن شاعری و در اثبات برتری شعر بر تاریخ، شعر را بیان امور کلی دانست و نه بر خلاف تاریخ، بیان امور جزئی. همچنین از دیدگاه وی هنرمند پدیده ها را نه آنچنان که هستند بلکه آنچنان که باید باشند بازآفرینی می کند. آرای سایر فلاسفه تا دوران مدرن کمابیش ادامه دهنده و تکمیل کننده آرای این دو فیلسوف بزرگ تاریخ است. به عنوان مثال فلوطین همچون افلاطون هنر را تقلید صرف می دانست، اما در آرای فلوطین زیبایی و هنر با هم سازش یافتند. به تعبیر فلوطین زیبایی موجود در طبیعت و زیبایی بیان شده در هنر تجلیات حقیقتی واحد­اند. از دیدگاه او هنرها از عین پدیده های طبیعی تقلید نمی کنند، بلکه به سوی صور معقول که طبیعت از آنها بر می آید صعود می نمایند و آثار خود را به تقلید از آنها پدید می آورند.

هنر از منظر ایرانیان:

هنر در زبان فارسی، مرکب از دو واژه «سو» یا «هو» و «نره» به معنی نیک و نیکمرد است؛ به عبارتی یعنی انسان نیک. در گاتها هنر صفت اهورا است و وهومن است. در همه متون متأثر از گاتها و اوستا هنر نوعی فضیلت محسوب می شود که نسبت نزدیکی با خرد و پارسایی دارد؛ از جمله در متون پهلوی هام دبیره.

از طرفی زیبایی مترادف با نیکی و خیر است. مثلاً در اوستا در توصیف ایزدبانوی اشی، صفات نیک، زیبا و درخشان آمده­ است و اعمال و صفاتی که به وی منسوب است لازم و ملزوم زیبایی اویند. به طور کلی ایزدان اگر نیکو و مفید باشند زیبا نیز هستند و این زیبایی کاملاً به خردمندی و پیروی این ایزدها از خرد بازمی ­گردد و از آنجایی که خرد با نظم همراه است پس خودبخود منشأ زیبایی نیز هست. فقدان نیکی و خیر توسط زشتی ایزدان نمود می یابد و زشتی زاییده پدیده فقدان اندیشه نیک است همان گونه که زروان از نیک ­اندیشی دور شد و اهریم