پاورپوینت کامل هنر و تجربه ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر و تجربه ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر و تجربه ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر و تجربه ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

مسئله کار و اشتغال، با صرف تغییر در دستمزدها، ساعات کار و شرایط بهداشتی قابل حل نیست. هیچ راه حل پایداری امکان‌پذیر نیست مگر در نوعی دگرگونی اجتماعی بنیادین، که مقدار و نوع مشارکت کارگر در تولید و نظارت اجتماعی لوازمی را که تولید می‌کند، تحت تأثیر قرار می‌دهد. تنها چنین تغییری محتوای تجربه‌ای را که خلق اشیای کاربردی جزو آن می‌شود، به جد جرح و تعدیل خواهد کرد. و این جرح و تعدیل طبیعت تجربه، آن عنصری در کیفیت زیبایی‌شناختیِ تجربه محصولات تولیدشده است که تعیین‌کننده نهایی است. این تصور که مسئله اصلی صرفاً با افزایش ساعات فراغت قابل حل است، یاوه‌ای بیش نیست. چنین تصوری صرفاً ثنویت دیرینه کار و فراغت را حفظ می‌کند.

مسئله کار و اشتغال، با صرف تغییر در دستمزدها، ساعات کار و شرایط بهداشتی قابل حل نیست. هیچ راه حل پایداری امکان‌پذیر نیست مگر در نوعی دگرگونی اجتماعی بنیادین، که مقدار و نوع مشارکت کارگر در تولید و نظارت اجتماعی لوازمی را که تولید می‌کند، تحت تأثیر قرار می‌دهد. تنها چنین تغییری محتوای تجربه‌ای را که خلق اشیای کاربردی جزو آن می‌شود، به جد جرح و تعدیل خواهد کرد. و این جرح و تعدیل طبیعت تجربه، آن عنصری در کیفیت زیبایی‌شناختیِ تجربه محصولات تولیدشده است که تعیین‌کننده نهایی است. این تصور که مسئله اصلی صرفاً با افزایش ساعات فراغت قابل حل است، یاوه‌ای بیش نیست. چنین تصوری صرفاً ثنویت دیرینه کار و فراغت را حفظ می‌کند.

آنچه اهمیت دارد، تغییری است که نیروی فشار بیرونی را بکاهد و قوّت حس آزادی و علاقه شخصی در فعالیت‌های تولیدی را افزایش دهد. نظارت گروه‌سالارانه از بیرون روندها و محصولات کار، آن نیروی اصلی است که نمی‌گذارد کارگر از صمیم وجود به آنچه می‌کند و می‌سازد، علاقه داشته باشد؛ علاقه‌ای که یکی از پیش شرط‌های ضروری رضایت زیبایی‌شناختی است. در ماهیت تولید ماشینی، فی‌نفسه هیچ چیزی نیست که مانعی عبور ناپذیر در راه آگاهی کارگران از معنای کاری که می‌کنند و برخورداری از خرسندی‌های ناشی از با هم بودن و کار مفیدی باشد که به‌خوبی انجام می‌گیرد. آن نیروهایی که کیفیت زیبایی‌شناختی را در تجربه‌ای که ملازم روندهای تولید است سرکوب و محدود می‌کنند نه این یا آن قانون پایدار روان‌شناسانه یا اقتصادی، بلکه شرایط روانی خاصی هستند که ناشی از نظارت شخصی و خصوصی بر کار دیگران به خاطر نفع شخصی‌اند.

تا زمانی که هنر سالن زیبایی تمدن باشد، نه هنر در امان است نه تمدن؛ چرا معماری شهرهای بزرگ ما تا این حد دون شأن تمدنی فاخر است؟ علت آن نه فقدان مواد است، نه فقدان قابلیت تکنیکی. با وجود این، نه فقط زاغه‌ها بلکه آپارتمان‌های اشخاص متمول هم به لحاظ زیبایی‌شناختی دلمان را به هم می‌زند؛ زیرا به‌شدت دچار فقر تخیلند. خصوصیات آنها را نظام اقتصادیی رقم می‌زند که در آن از زمین به خاطر منفعت، به جهت سود حاصل از اجاره و فروش، استفاده می‌کنند و نمی‌کنند. تا وقتی که شانه‌های زمین از این بار اقتصادی خلاص نشود، ممکن است به طور اتفاقی و پراکنده ساختمان‌های زیبایی سر برآورند، اما امید چندانی به ظهور ساخت معمارانه فراگیری که درخور تمدنی والا باشد، وجود نخواهد داشت. محدودیتی که بر ساخت و ساز اعمال می‌شود، به طور غیرمستقیم بسیاری از هنرهای وابسته را تحت تأثیر قرار می‌دهد، و این در حالی است که نیروهای اجتماعی اثرگذار بر ساختمان‌هایی که در آنها به سر می‌بریم و کارمان را انجام می‌دهیم، بر همه هنرها تأثیر می‌گذارند.

اگوست کنت می‌گفت که مشکل بزرگ زمانه ما سازمان دادن طبقه کارگر در نظام اجتماعی است. این گفته در شرایط کنونی حتی بیشتر از آن زمان صدق می‌کند. کاری که کنت از آن می‌گوید، با انقلابی که در سرحد تأثیرنهادن بر تخیل و عواطف انسان متوقف می‌شود، شدنی نیست. ارزش‌هایی که منجر به پدیدآمدن هنر و محفوظ‌شدن هوشمندانه از آن می‌شوند، باید به صورت جزئی لاینفک از نظام روابط اجتماعی درآیند. بخش زیادی از بحثهای مربوط به هنر پرولتاریایی نامربوط است؛ زیرا نیت شخصی و دانسته هنرمند را با جایگاه و عملکرد هنر در جامعه خلط می‌کند. آنچه حقیقت دارد، این است که تا وقتی توده مردان و زنانی که کارهای مفید جهان را می‌کنند در هدایت روندهای تولید مجال آزادی عمل نداشته باشند و از قابلیت محظوظ شدن از ثمرات کار جمعی نصیب وافر نبرند، هنر خود تحت شرایط مدرن در امن و امان نیست. اینکه ماده هنر باید از همه انواع منابع برگرفته شود و اینکه محصولات هنر باید در دستـرس همگان باشنــد، ضرورتی اسـت کـه نیـت سیاسـی شخصی هنرمنـد در جنب آن اهمیت چندانی نــدارد. وظیــفـه اخلاقی و نقش انسانی هنر را فقط در متن فرهنگ می‌توان هوشمندانه بررسی کرد. اثر هنری خاصی ممکن است تأثیر مشخصی بر شخصی خاص یا عده‌ای از اشخاص بگذارد.

تأثیر اجتماعی رمان‌های دیکنز یا سینکلر لوئیس را به هیچ روی نمی‌توان از نظر دور داشت؛ اما محیط تامی که آفریده هنر جمعی این یا آن روزگار است، باعث نوعی انطباق و سازگاری پایدار وسیعتر و کمتر آگاهانه تجربه می‌شود. درست همان‌طور که حیات طبیعی بدون پشتوانه و کمک محیطی طبیعی ممکن نیست، حیات اخلاقی هم نمی‌تواند بدون پشتوانه و کمک محیط اخلاقی جریان داشته باشد. حتی کاری که هنرهای فنی مجموعاً می‌کنند، بیش از فراهم‌کردن تعدادی وسایل آسایش و لوازم جداگانه است. آنها مشاغلی جمعی را شکل می‌دهند و به این ترتیب جهت علاقه و توجه را مشخص می‌کنند و بنابراین بر میل و مقصود اثر می‌گذارند.

شریف‌ترین انسان‌ها وقتی در بیابانی به سر می‌برد، چیزی از خشکی و بی‌حاصلی آن بیابان را در وجود خود جذب می‌کند؛ در عین حال، غم غربت انسان کوه‌نشین آنگاه که از محیطش جدا می‌افتد، دلیلی است بر اینکه محیط تا چه حد جزئی از وجود او شده است. نه انسان وحشی و نه انسان متمدن هیچ کدام نه به موجب سرشت فطری، بلکه به موجب فرهنگی که در آن مشارکت دارند، چنانند که هستند. ملاک نهایی کیفیت آن فرهنگ، هنرهایی است که شکوفا می‌شوند. چیزهایی که مستقیماً از راه کلام و دستور آموخته می‌شوند، در مقایسه با تأثیر هنرها ضعیف و بی‌اثرند. شلی اغراق نمی‌کرد وقتی که می‌گفت علم اخلاق۴ تنها «عناصری را که شعر آفریده است مرتب می‌کند» البته اگر مفهوم «شعر» را چنان توسعه ببخشیم که همه محصولات تجربه تخیلی را شامل شود.

سرجمع تأثیر همه رساله‌های متأملانه درباره اخلاق در قیاس با تأثیر معماری، رمان، نمایش و نمایشنامه بر زندگی اهمیتی ندارد، و هنگامی مهم می‌شود که محصولات «فکری» گرایش‌های این هنرها را صورت‌بندی می‌کنند و پایه‌ای فکری برایشان فراهم می‌آورند. بررسی عقلانی «درونی»‌ نشانه‌ای از کناره‌جستن از واقعیت است مگر اینکه آیینه‌ نیروهای محیطی بنیادین باشد. هنرهای سیاسی و اقتصادی که می‌توانند امنیت و کاردانی فراهم بیاورند، تضمین‌کننده حیات بشری غنی و پرمایه نیستند، مگر اینکه شکوفایی هنرهایی که رقم‌زننده فرهنگ‌اند، با آنها همراه شود. کلمات امکان ثبت رویدادها را فراهم می‌کنند و از طریق درخواست و دستور به اعمال آتی خاص جهت می‌بخشند. ادبیات معنوی گذشته‌ای را که در تجربه حاضر اهمیت دارد می‌رساند و از حرکت بزرگتر آینده خبرمی‌دهد.

تنها دید تخیلی است که امکان‌هایی عجین‌شده با تار و پود امور فعلیت یافته را استنباط می‌کند. اولین علایم نارضایتی و نخستین نشانه‌های آینده‌ای بهتر همواره در آثار هنری پیدا می‌شوند. دلیل این‌که محافظه‌کاران، هنر مشخصاً تازه دورانی را غیراخلاقی و ناشایست می‌بینندو نیز دلیل این‌که آن‌ها برای یافتن احساس رضایت زیبایی شناختی دست به دامن محصولات گذشته می‌شوند، این است که چنان هنری انباشته از حس ارزش‌هایی متفاوت با ارزش‌های حاکم است. علم ناظر به واقع می‌تواند آمارهایی گرد آورد و جدول‌ها و نمودارهایی ترسیم کند. اما پیش‌بینی‌های آن، همان‌طور که به خوبی گفته شده است، چیزی جز معکوس تاریخ گذشته نیست. تغییر در حال و هوایی تخیل، پیش‌درآمد تغییراتی است که اموری بیش از جزئیات زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

نظریه‌هایی که تأثیرگذاری و قصد اخلاقی مستقیم را به هنر نسبت می‌دهند راه به جایی نمی‌برند، زیرا تمدن جمعی۱ را که زمینه‌ و بستر پدیدآمدن آثار هنری و محظوظ شدن از آن‌هاست به حساب نمی‌آورند. نمی‌خواهم بگویم که این نظریه‌ها آثار هنری را شکلی متعالی از افسانه‌های ایزوپ۲ تلقی می‌کنند؛ اما همه آن‌ها آثاری خاص را ـ آثاری که دارای صبغه ارشادی خاصی تلقی شده‌اند ـ از محیط و بسترشان بیرون می‌کشند و به نقش اخلاقی هنر در چارچوب رابطه‌ای کاملاً شخصی بین‌ این آثار منتخب و فردی خاص می‌اندیشند. کل دریافت این نظریه‌ها از اخلاق چنان فردگرایانه است که درک نمی‌کنند هنر به چه طریق نقش انسان‌سازش را ایفا می‌کند.

سخن ماتیو آرنولد مبنی بر این که «شعر نقد زندگی است» نمونه‌ای مناسب است. این سخن برای خواننده حاکی از آن است که شاعر نیتی اخلاقی دارد و خوانند